Παναγιωτάκο
με συγκίνησε πολύ
παρατηρώ ότι χρόνο με τον χρόνο ο μηχανιστηκός τρόπος ζωής σαν σαράκι καταλαμβάνει
και περισσότερο χώρο μέσα στους ανθρώπους,
ένα απλό παράδειγμα ήταν το χθεσινό που είμασταν στο γραφείο και άρχισε να χιονίζει
και κανένας δεν χάρηκε, παρά ένας ή δυο, κυριάρχησαν η γκρίνια, η μιζέρια και η κακοτροπιά
το παρατήρησα πόσο έντονο έχει γίνει αυτό

κράτησα δυνατά την χαρά στην καρδιά μου και επέτρεψα στο παιδάκι μέσα μου να χαρεί
στάθηκα γερά για να μην με πάρει από κάτω
γύρω μου κανένα παιδάκι δεν χάρηκε, κανένας αυθορμητισμός δεν επιτράπηκε να εκδηλωθεί
μόνο προβλήματα...
και εγώ ταλαιπωρήθηκα σωματικά να φτάσω σπίτι μου αλλά αποζημειώθηκα από την βραδυνή επιστροφή και τα χιόνια παντού να δίνουν ένα όμορφο χρώμα μέσα στην νύχτα
ας κρατήσουμε την φλόγα της καρδιάς μας και της δημιουργίας ζωντανή, χρειάζεται όσο τίποτα άλλο
στους καιρούς αυτούς, το σίγουρο είναι ότι δεν θα μπορέσουμε να το κάνουμε αν περιμένουμε να αρέσκουμε στους άλλους, όσοι μείνουν..και ό,τι μείνει...
