Η μοναξιά έρχεται μέσα από την κενότητα του εαυτού μας.
Δεν βρίσκουμε κανέναν που θα μπορούσε να "γεμίσει" με αγάπη το κενό αυτό...
Μα και αν τον βρούμε, τα πρότυπα των αξιων που έχουμε αποκομμίσει, δεν τον κάνουν ικανό να μας φέρει πληρότητα...
΄Ετσι, κανείς δεν αγαπάει σαν και εμάς, κανείς δεν είναι ηθικός σαν και εμάς, κανείς δεν μας καταλαβαίνει...
Μένουμε λοιπόν "αναγκαστικά" μόνοι μας και στην διαδικασία της αναζήτησης ενός ανθρώπου, που να έχει τα δικά μας "χαρακτηριστικά" και "ιδανικά"...
΄Η κάνουμε "υποχωρήσεις" σ' αυτά, απλά και μόνο γιατί δεν αντέχουμε να είμαστε μόνοι μας...Δεν αντέχουμε τον εαυτό μας!
Γιατί?
Η κριτική, ένα από τα χειρότερα δηλητήρια της ύπαρξής μας, μας βάζει πάντα στην διαδικασία της σύγκρισης, χωρίς όμως να ξέρουμε ποιόν συγκρινουμε με ποιόν...
Συγκρίνουμε τα πρότυπά που είναι ίδια, και δεν συγκρίνουμε τα βιώματα που προέκυψαν μέσα από αυτά και είναι διαφορετικά...
Το να "απέχουμε" από την ανθρωπότητα, είναι δύσκολο πολύ!
Το να "απέχουμε" από τον εαυτό μας, είναι πιο εύκολο...
Και έτσι επιλέγουμε αυτόν τον δρόμό, που μας απομακρύνει ολο και περισσότερο απ' αυτόν, και μας φέρνει πιο κοντά στους άλλους...
Οι άλλοι γίνονται πεδία προς εξερεύνηση και μέσα από αυτούς αναγνωρίζουμε το ανθρώπινο έντσικτο και τα πρότυπα.
Δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε στους άλλους και έτσι τοποθετούμε τον εαυτό μας μέσα σε μια φανταστική "σφαίρα" ηθικής και ποιότητας, που εκεί μέσα δεν χωράει κανένας άλλος, αφού αυτή έχει γεμίσει από εμάς!!!
Βασικά όμως αυτή η "σφαίρα" έχει γεμίσει από τους θυμούς μας που είναι απόλυτα προστατευμένοι από την αντίληψή μας για τον εαυτό μας. Οι άλλοι φταίνε, που μας προκαλούν θυμό...
Οι γονεις μας, ο αγαπημένος/η μας, ο φίλος μας, τα παιδιά μας, ο διευθυντής μας, ο άνθρωπος...
΄Ολοι τόσο διαφορετικοι από μας! Εμείς απλά δεχόμαστε τις επιδράσεις τους, απροστάτευτοι, και κρυβόμαστε στην "μυστική" μας σφαίρα, ζώντας μεσα σε ένα πέλαγος θυμού...νομίζοντας ότι τα βιώματα μας δεν "φαίνονται" και όποτε τύχει και φανούν, τρομάζουμε...
Θέλοντας λοιπόν να "προστατέψουμε" αυτήν την "μυστική" σφαίρα από τα μάτια των άλλων, επιλέγουμε την μοναξιά, γιατί δεν αντέχουμε την κριτική των άλλων για τις αξίες που έχουμε επιθέσει στον εαυτό μας, χωρίς να είναι οι αληθινά δικές μας!
Η ανάγκη μας για συνύπαρξη έχει όρους...
Γιατί χρειαζόμαστε κάποιον να αγκαλιάσει αυτήν την "μυστική" σφαίρα μας και να την αγαπήσει, χωρίς να την αγγίξει όμως...
Εμείς όμως δεν είμαστε έτοιμοι να αγαπήσουμε την δική του...
Γιατί δεν αναγνωρίζουμε καν την δική μας!
Η αρχή γίνεται με την απόφαση...
Να "ξεφουσκώσουμε" αυτήν την "μυστική" σφαίρα και να απλώσουμε το περιεχόμενο σε όλο μας το είναι...
Να γεμίσουμε με το πνεύμα μας αυτήν την σφαίρα και να το αφήσουμε να μας οδηγήσει στις πνευματικές αξίες της θεότητας...
Μόνοι μας χωρίς το πνεύμα, δεν θα μπορέσουμε...
Θα χρειαστούμε επιστημονικη βοήθεια...
΄Εχετε το κατά νου, σε όλη την εργασία με τον εαυτό σας!
