Ενας αλλος μυθος που εχω ακουσει για το φεγγαρι ειναι πως τη νυχτα οι νεραιδες ριχνουν χρυσοσκονη. Μα οταν γινετε πολεμος στο μαγεμενο βασιλειο το αιμα καθρευτιζεται πανω του (οταν ειναι κοκκινο)
Μυθοι - Παραμυθια
Το χρώμα του φεγγαριού
-Tι χρώμα έχει η λύπη?,ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο δίχτυ κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
-Δεν άκουσες?Σε ρώτησα τι χρώμα έχει η λύπη!
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της.Ένα βαθύ άγριο μπλε.
-Τι χρώμα έχουν τα όνειρα?
-Τα όνειρα?Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού!
-Τι χρώμα έχει η χαρά?
-Το χρώμα του μεσημεριού,αστεράκι μου!
-Και η μοναξιά?
-Η μοναξιά έχει το χρώμα το μενεξεδί!
-Τι ωραία που είναι τα χρώματα!!!
-Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο να το ρίχνεις πάνω σου όταν κρυώνεις!
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια τουκαι ακούμπησε στον φράχτη.Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε
-Και η αγάπη?Ξέχασα να σε ρωτήσω τι χρώμα έχει η αγάπη!
-Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού!απάντησε το δέντρο.
-Τι χρώμα έχει ο έρωτας?
-Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού όταν είναι πανσέληνος!
-Έτσι ε ?Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού,είπε το αστέρι,κοίταξε μακριά στο κενό και δάκρυσε
-Tι χρώμα έχει η λύπη?,ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο δίχτυ κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
-Δεν άκουσες?Σε ρώτησα τι χρώμα έχει η λύπη!
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της.Ένα βαθύ άγριο μπλε.
-Τι χρώμα έχουν τα όνειρα?
-Τα όνειρα?Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού!
-Τι χρώμα έχει η χαρά?
-Το χρώμα του μεσημεριού,αστεράκι μου!
-Και η μοναξιά?
-Η μοναξιά έχει το χρώμα το μενεξεδί!
-Τι ωραία που είναι τα χρώματα!!!
-Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο να το ρίχνεις πάνω σου όταν κρυώνεις!
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια τουκαι ακούμπησε στον φράχτη.Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε
-Και η αγάπη?Ξέχασα να σε ρωτήσω τι χρώμα έχει η αγάπη!
-Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού!απάντησε το δέντρο.
-Τι χρώμα έχει ο έρωτας?
-Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού όταν είναι πανσέληνος!
-Έτσι ε ?Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού,είπε το αστέρι,κοίταξε μακριά στο κενό και δάκρυσε
Το νούφαρο και το φεγγάρι
Κάθε βράδυ,σαν έπεφτε το σκοτάδι,μαζεύονταν στην ακροποταμιά όλα τα κορίτσια του χωριού για να χαζέψουν τα άστρα και το φεγγάρι.Τραγουδούσαν και ονειρεύονταν πως η καθεμιά τους είναι κι από ένα αστέρι κι όταν γέμιζε το φεγγάρι,ξαγρυπνούσαν μαγεμένες απ'το φως του.
Τέτοια ήταν η δύναμη του,που ένα βράδυ η Νάια,η πιο μικρή κοπέλα του χωριού,σκαρφάλωσε στο πιο ψηλό δέντρο για να το ακουμπήσει.Και φυσικά δεν τα κατάφερε...
Το άλλο βράδυ,η Νάια και οι φίλες της ανέβηκαν στην κορυφή του πιο ψηλού λόφου για να νιώσουν στα δάχτυλα τους το φεγγάρι.Και πάλι δεν τα κατάφεραν. Κουρασμένες έφτασαν στην κορυφή του λόφου,αλλά το φργγάρι βρισκόταν πολύ ψηλότερα και απογοητευμένες γύρισαν πίσω στο χωριό.Πίστευαν πως έτσι και κατάφερναν ν'αγγίξουν το φεγγάρι,ή έστω και τ'αστέρια,θα μεταμορφώνονταν και θα γίνονταν ένα μ'αυτό. 
Το επόμενο βράδυ,μόνη της η Νάια άφησε το κοινό σπίτι του χωριού με την ελπίδα να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα.Πήρε το μονοπάτι που ακολουθούσε το ποτάμι και χάζευε το φεγγάρι που καθρεφτιζόταν στα νερά του.Εκείνο είχε πια γεμίσει και ταξίδευε σιωπηλά πάνω από τις σκιές των δέντρων της απέναντι όχθης.Ολοστρόγγυλο,φαινόταν σαν να κολυμπούσε στα ήσυχα νερά.Η Νάια τότε φαντάστηκε πως το φεγγάρι πράγματι είχε κατέβει και πλενόταν στο ποτάμι,και πως θα την άφηνε να το ακουμπίσει.Πήδηξε λοιπόν μες τα βαθιά νερά και χάθηκε για πάντα.
Όμως το φεγγάρι την λυπήθηκε και δεν άφησε την ψυχή της να χαθεί.
Την μεταμόρφωσε σε νούφαρο,στο πιο μεγάλο νούφαρο απ'όλα,για να επιπλέει στο νερό,και με τα τεράστια,στρόγγυλα του φύλλα να μπορεί να χαίρεται τις νύχτες το μαγικό του φως...
Κάθε βράδυ,σαν έπεφτε το σκοτάδι,μαζεύονταν στην ακροποταμιά όλα τα κορίτσια του χωριού για να χαζέψουν τα άστρα και το φεγγάρι.Τραγουδούσαν και ονειρεύονταν πως η καθεμιά τους είναι κι από ένα αστέρι κι όταν γέμιζε το φεγγάρι,ξαγρυπνούσαν μαγεμένες απ'το φως του.
Τέτοια ήταν η δύναμη του,που ένα βράδυ η Νάια,η πιο μικρή κοπέλα του χωριού,σκαρφάλωσε στο πιο ψηλό δέντρο για να το ακουμπήσει.Και φυσικά δεν τα κατάφερε...
Το άλλο βράδυ,η Νάια και οι φίλες της ανέβηκαν στην κορυφή του πιο ψηλού λόφου για να νιώσουν στα δάχτυλα τους το φεγγάρι.Και πάλι δεν τα κατάφεραν.
Κουρασμένες έφτασαν στην κορυφή του λόφου,αλλά το φργγάρι βρισκόταν πολύ ψηλότερα και απογοητευμένες γύρισαν πίσω στο χωριό.Πίστευαν πως έτσι και κατάφερναν ν'αγγίξουν το φεγγάρι,ή έστω και τ'αστέρια,θα μεταμορφώνονταν και θα γίνονταν ένα μ'αυτό. Το επόμενο βράδυ,μόνη της η Νάια άφησε το κοινό σπίτι του χωριού με την ελπίδα να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα.Πήρε το μονοπάτι που ακολουθούσε το ποτάμι και χάζευε το φεγγάρι που καθρεφτιζόταν στα νερά του.Εκείνο είχε πια γεμίσει και ταξίδευε σιωπηλά πάνω από τις σκιές των δέντρων της απέναντι όχθης.Ολοστρόγγυλο,φαινόταν σαν να κολυμπούσε στα ήσυχα νερά.Η Νάια τότε φαντάστηκε πως το φεγγάρι πράγματι είχε κατέβει και πλενόταν στο ποτάμι,και πως θα την άφηνε να το ακουμπίσει.Πήδηξε λοιπόν μες τα βαθιά νερά και χάθηκε για πάντα.
Όμως το φεγγάρι την λυπήθηκε και δεν άφησε την ψυχή της να χαθεί.
Την μεταμόρφωσε σε νούφαρο,στο πιο μεγάλο νούφαρο απ'όλα,για να επιπλέει στο νερό,και με τα τεράστια,στρόγγυλα του φύλλα να μπορεί να χαίρεται τις νύχτες το μαγικό του φως...
O άνθρωπος,το άλογο και το σκυλί
Ένας άνθρωπος, το άλογό του και το σκυλί του περπατούσαν σ ένα δρόμο. Καθώς περνούσαν δίπλα από ένα τεράστιο δέντρο, έπεσε ένας κεραυνός και όλοι έμειναν στον τόπο. Αλλά ο άνθρωπος δεν αντιλήφθηκε ότι είχε πια αφήσει τον κόσμο τούτο και συνέχισε να περπατάει με τα ζώα του. Μερικές φορές οι πεθαμένοι θέλουν χρόνο για να συνειδητοποιήσουν τη νέα τους κατάσταση...
Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς, ανηφορικός, ο ήλιος έκαιγε και αυτοί είχαν ιδρώσει και διψούσαν πολύ.
Σε μια στροφή διέκριναν μια μεγαλόπρεπη πύλη, καμωμένη ολόκληρη από μάρμαρο, που οδηγούσε σε μία πλατεία στρωμένη με χρυσάφι, που στο κέντρο της είχε μία πηγή από όπου ανάβλυζε κρυστάλλινο νερό.
Ο οδοιπόρος προχώρησε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο:
"Καλημέρα"
"Καλημέρα", απάντησε ο φύλακας
"Ποιος είναι αυτός ο τόσο όμορφος τόπος;"
"Είναι ο παράδεισος"
"Ωραία που φτάσαμε στον παράδεισο, διψάμε πολύ"
"Μπορείτε να μπείτε,κύριε, και να πιείτε όσο θέλετε" και ο φύλακας έδειξε την πηγή
"Το άλογο και το σκυλί μου διψάνε κι αυτά"
"Λυπάμαι πολύ" είπε ο φύλακας "Εδώ δεν επιτρέπονται ζώα"
Ο άνθρωπος στενοχωρήθηκε επειδή διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει νερό μόνο αυτός. Ευχαρίστησε το φύλακα και συνέχισε το δρόμο του.
Αφού περπάτησαν πολλή ώρα στην ανηφόρα, εξαντλημένοι πια, έφτασαν σ ένα μέρος που είχε για είσοδο μια παλιά ξύλινη πύλη που οδηγούσε σ ένα χωματόδρομο πλαισιωμένο από δέντρα.
Στη σκιά ενός από τα δέντρα καθόταν ένας άνθρωπος μ ένα καπέλο στο κεφάλι, ίσως και να κοιμόταν.
"Καλημέρα" είπε ο οδοιπόρος.
Ο άνθρωπος έγνεψε με το κεφάλι
"Διψάμε πολύ, εγώ το άλογό μου και το σκυλί μου"
"Έχει μια πηγή σ' εκείνες τις πέτρες" είπε ο άνθρωπος δείχνοντας το σημείο "Πιείτε όσο θέλετε"
Ο άνθρωπος, το άλογο και το σκυλί πήγαν ως την πηγή και έσβησαν τη δίψα τους. Ο οδοιπόρος γύρισε για να τον ευχαριστήσει.
"Ελάτε πάλι όποτε θέλετε" απάντησε ο άνθρωπος
"Αλήθεια, πως λέγεται αυτό το μέρος;"
"Παράδεισος"
"Παράδεισος;;" Μα ο φύλακας της μαρμαρένιας πύλης είπε ότι ο παράδεισος ήταν εκεί!"
"Εκεί δεν είναι ο παράδεισος, είναι η κόλαση"
Ο οδοιπόρος τα χασε "Πρέπει να τους απαγορεύετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας! Αυτό σίγουρα θα προξενεί μεγάλα μπερδέματα!"
"Καθόλου, αντίθετα μας κάνουν μεγάλη χάρη. Επειδή εκεί μένουν όλοι αυτοί που είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερούς τους φίλους..."
Paulo Coelho
Ένας άνθρωπος, το άλογό του και το σκυλί του περπατούσαν σ ένα δρόμο. Καθώς περνούσαν δίπλα από ένα τεράστιο δέντρο, έπεσε ένας κεραυνός και όλοι έμειναν στον τόπο. Αλλά ο άνθρωπος δεν αντιλήφθηκε ότι είχε πια αφήσει τον κόσμο τούτο και συνέχισε να περπατάει με τα ζώα του. Μερικές φορές οι πεθαμένοι θέλουν χρόνο για να συνειδητοποιήσουν τη νέα τους κατάσταση...
Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς, ανηφορικός, ο ήλιος έκαιγε και αυτοί είχαν ιδρώσει και διψούσαν πολύ.
Σε μια στροφή διέκριναν μια μεγαλόπρεπη πύλη, καμωμένη ολόκληρη από μάρμαρο, που οδηγούσε σε μία πλατεία στρωμένη με χρυσάφι, που στο κέντρο της είχε μία πηγή από όπου ανάβλυζε κρυστάλλινο νερό.
Ο οδοιπόρος προχώρησε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο:
"Καλημέρα"
"Καλημέρα", απάντησε ο φύλακας
"Ποιος είναι αυτός ο τόσο όμορφος τόπος;"
"Είναι ο παράδεισος"
"Ωραία που φτάσαμε στον παράδεισο, διψάμε πολύ"
"Μπορείτε να μπείτε,κύριε, και να πιείτε όσο θέλετε" και ο φύλακας έδειξε την πηγή
"Το άλογο και το σκυλί μου διψάνε κι αυτά"
"Λυπάμαι πολύ" είπε ο φύλακας "Εδώ δεν επιτρέπονται ζώα"
Ο άνθρωπος στενοχωρήθηκε επειδή διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει νερό μόνο αυτός. Ευχαρίστησε το φύλακα και συνέχισε το δρόμο του.
Αφού περπάτησαν πολλή ώρα στην ανηφόρα, εξαντλημένοι πια, έφτασαν σ ένα μέρος που είχε για είσοδο μια παλιά ξύλινη πύλη που οδηγούσε σ ένα χωματόδρομο πλαισιωμένο από δέντρα.
Στη σκιά ενός από τα δέντρα καθόταν ένας άνθρωπος μ ένα καπέλο στο κεφάλι, ίσως και να κοιμόταν.
"Καλημέρα" είπε ο οδοιπόρος.
Ο άνθρωπος έγνεψε με το κεφάλι
"Διψάμε πολύ, εγώ το άλογό μου και το σκυλί μου"
"Έχει μια πηγή σ' εκείνες τις πέτρες" είπε ο άνθρωπος δείχνοντας το σημείο "Πιείτε όσο θέλετε"
Ο άνθρωπος, το άλογο και το σκυλί πήγαν ως την πηγή και έσβησαν τη δίψα τους. Ο οδοιπόρος γύρισε για να τον ευχαριστήσει.
"Ελάτε πάλι όποτε θέλετε" απάντησε ο άνθρωπος
"Αλήθεια, πως λέγεται αυτό το μέρος;"
"Παράδεισος"
"Παράδεισος;;" Μα ο φύλακας της μαρμαρένιας πύλης είπε ότι ο παράδεισος ήταν εκεί!"
"Εκεί δεν είναι ο παράδεισος, είναι η κόλαση"
Ο οδοιπόρος τα χασε "Πρέπει να τους απαγορεύετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας! Αυτό σίγουρα θα προξενεί μεγάλα μπερδέματα!"
"Καθόλου, αντίθετα μας κάνουν μεγάλη χάρη. Επειδή εκεί μένουν όλοι αυτοί που είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερούς τους φίλους..."
Paulo Coelho
-
margaritarenia
- Δημοσιεύσεις: 17384
- Εγγραφή: 04 Μάιος 2007 4:02 pm
Απόφαση να μην επιτρέψω σε κανεναν να με εκπλήξει. Ο μονος που εχει αυτο το δικαίωμα είναι ο Εαυτος μου και ο Θεος μεσα μου 
https://m.youtube.com/watch?v=3YDz-ftqr1g#dialog
https://m.youtube.com/watch?v=3YDz-ftqr1g#dialog
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Αχ, βρε Ελλάκι! Τι όμορφα που είναι τα παραμύθια σου και οι μύθοι σου! Πολλά απ' αυτά τα τυπώνω και τα δίνω στην κόρη μου να τα διαβάζει!
Σ' ευχαριστούμε 
Σ' ευχαριστούμε
Όταν δεν υφίστανται κενά που χρειάζεται να συμπληρωθούν, τότε το να υπάρχεις απλώς σ' αυτόν τον κόσμο μέσα στο σώμα σου, είναι η υψηλότερη κατάκτηση!
________________
Πολέμα και Οραματίσου!
________________
Πολέμα και Οραματίσου!
σιλβερ μου αρεσε πολυ αυτοσ ο μυθοσ αν και πιστευω προσωπικα και απο δικη μου εμπειρια πωσ δεν ειναι τελειωσ μυθοσ,οταν ερωτευεσαι τρελλα δεν βλεπεισ τιποτα μπροστα σου γιατι ολα καληπτονται απο ενα ροζ πεπλο.Η τρέλα ταράχτηκε, δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη Στο τέλος, μην μπορώντας να ξαναδώσει το φως του στον έρωτα, ορκίστηκε να γίνει ο οδηγός του.
Κι από τότε, ο Έρωτας είναι τυφλός και η Τρέλα τον συνοδεύει !