Χωρισμός..
Συντονιστής: Emmaki
Ο γάμος οι αρραβωνες γίνονται πλέον σαν έθιμα περισσότερο.. και για την διευκόλυνση του ζευγαριού μέσα στην κοινωνία ή οποία χρειάζεται πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης για όλα... ναι δεν λέω έχουν αρχίσει να αλλάζουν τα πράγματα αλλα παλιότερα άνθρωποι που δεν ήταν παντρεμένοι ή ήταν διαζετγμένοι αντιμετωπιζαν προ΄βλήματα όταν θέλανε να τακτοποιήσουν διάφορες υποχρεωσεις στο δήμο ή σε διάφορες υπηρεσίες...η κοινωνία γενικότεα μέχρι πριν λίγο καιρό ετνοούσε τους παντρεμένους...
απο την άλλη αλλοι θέλουν την τελετή όχι επειδή σημαίνει κάτι για αυτούς σαν τελετη αλλα επειδη νιωθουν όμορφα με αυτό τον τρόπο... γιατι απλά έτσι έχουν συνηθησει... ή επειδη τους αρέσει η ατμόσφαιρα του γάμου στην εκκλησία..
άλλοι πάλι τελούν το μυστηριο του γάμου επειδη πιστεύουν ότι πράγματι αυτή η τελετη ενωνει το ζευγαρι ενωπιον του θεου..
απο την άλλη αλλοι θέλουν την τελετή όχι επειδή σημαίνει κάτι για αυτούς σαν τελετη αλλα επειδη νιωθουν όμορφα με αυτό τον τρόπο... γιατι απλά έτσι έχουν συνηθησει... ή επειδη τους αρέσει η ατμόσφαιρα του γάμου στην εκκλησία..
άλλοι πάλι τελούν το μυστηριο του γάμου επειδη πιστεύουν ότι πράγματι αυτή η τελετη ενωνει το ζευγαρι ενωπιον του θεου..
Χαχαχαχα!! Σε έπιασα...
Υπάρχει θέμα στις σχέσεις που λέγεται ΓΑΜΟΣ!!!!!!!!!
Εδω είναι ο χωρισμός.....χαχαχαχαχα
Αλλά η αλήθεια είναι οτι σκέφτομαι την έννοια του γάμου σαν αποτέλεσμά της τον χωρισμό!!!
Οι άνθρωποι είναι πιο προχωρημένοι σήμερα....πιο δυναμικές οι γυναίκες...οι άντρες πιο κοντά στις ανάγκες της!
Οι άνθρωποι παντρεύονται και χωρίζουν....(καλά όχι και όλοι..)
Απλά θα μου άρεσε οι σχέσεις να ήταν ζωής...να είχαν διάρκεια..με τις κατάλληλες προυποθέσεις....βεβαίως, βεβαίως!!!!
Υπάρχει θέμα στις σχέσεις που λέγεται ΓΑΜΟΣ!!!!!!!!!
Εδω είναι ο χωρισμός.....χαχαχαχαχα
Αλλά η αλήθεια είναι οτι σκέφτομαι την έννοια του γάμου σαν αποτέλεσμά της τον χωρισμό!!!
Οι άνθρωποι είναι πιο προχωρημένοι σήμερα....πιο δυναμικές οι γυναίκες...οι άντρες πιο κοντά στις ανάγκες της!
Οι άνθρωποι παντρεύονται και χωρίζουν....(καλά όχι και όλοι..)
Απλά θα μου άρεσε οι σχέσεις να ήταν ζωής...να είχαν διάρκεια..με τις κατάλληλες προυποθέσεις....βεβαίως, βεβαίως!!!!
-
Επισκέπτης
Χωρισμος? χμμμ πολυπλοκο θεμα για να το σχολιασεις μεσα απο το φορουμ..
απο την εμπειρια μου θα σας πω οτι σπανια φταιει μονο ενας απο τους δυο... αλλα ακομα και να συμβει αυτο, κατι, κατι δεν καναμε σωστα για να οδηγησουμε τον αλλον στο "λαθος"...
Ετσι θα απαντησω με το παρακατω αποσπασμα και οσοι σκεφτεστε να χωρισετε για ψυλλου πηδημα διαβαστετο και ξανασκεφτητε το πιο σοβαρα...
Το αφιερωνω στον γιο μου τον θεμη και σε ολα τα μικρα παιδακια που βιωσαν ή βιωνουν αυτη την εμπειρια..
Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου έχουν παιδιά του Σαββατοκύριακου.
Παιδιά που μοιάζουν με αεροπορικά εισιτήρια.
Συγκεκριμένη ημέρα και ώρα άφιξης και αναχώρησης.
Παραλαβή, Σάββατο πρωί. Παράδοση, Κυριακή βραδάκι.
Τα παιδιά του Σαββατοκύριακου δεν καταλαβαίνουν.
Δεν το χωράει το μυαλουδάκι τους.
Αδικα η μαμά λέει και ξαναλέει πως ούτε το πρώτο είναι ούτε το τελευταίο.
Να, τόσοι συμμαθητές, τόσοι φίλοι.
Ο Κωνσταντίνος, ο Πέτρος, η Λουίζα, ο Αλέξανδρος της διπλανής πόρτας και ο Νίκος που κάθεται στην «πεντάδα» στο σχολικό.
Τόσα παιδιά...
Τόσα παιδιά...
«Η μισή τάξη, παιδιά χωρισμένων».
Η άλλη μισή, όμως;
Αυτή! Αυτή την άλλη μισή ονειρεύονται τα παιδιά του Σαββατοκύριακου.
Όταν γυρίσουν σπίτι, ο μπαμπάς είναι εκεί.
Όταν πέφτουν να κοιμηθούν το βράδυ, ο μπαμπάς είναι εκεί.
Όταν σηκώνουν πυρετό τη νύχτα, ο μπαμπάς είναι εκεί.
Ό,τι και να γίνει, όποτε κι αν γίνει, ο μπαμπάς είναι εκεί. Τελεία. Παύλα.
Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου δεν ξεκίνησαν έτσι.
Κάποτε, ερωτεύτηκαν τη μαμά.
Κάποτε, πίστευαν ότι θα ζήσουν και θα γεράσουν μαζί.
Τα χρόνια πέρασαν. Γέρασαν. Χωρίς να ζουν μαζί.
Τίποτα δεν έγινε απότομα. Ανεπαισθήτως - όλα.
Ο έρωτας ύπουλα γλίστρησε από τη χαραμάδα της εξώπορτας.
Τα αγκαλιασμένα σώματα τα χώρισαν τα παγωμένα πόδια.
Όσο οι φωνές δυνάμωναν, τα λόγια σβήνανε.
Τα αποσιωπητικά πλήθαιναν.
Οι παύσεις άπλωναν σαν επιδημία.
Από το σπίτι πέταξε η ψυχή. Μπήκε το ψύχος.
Και ύστερα, η «συζήτηση».
Η οριστική. Η τελεσίδικη. Καφές φίλτρου, τασάκια ξέχειλα στις γόπες και τα κλισέ.
Δεν πάει άλλο. Δεν επικοινωνούμε πια.
Εσύ φταις. Όχι, εσύ φταις.
Ναι, αλλά εσύ πρώτος. Όχι, εσύ πρώτη.
Θυμάσαι τότε που; Ναι, αλλά κι εσύ ξέχασες τότε που;
Δεν μπορώ άλλο. Δεν αντέχω άλλο.
Υπάρχει άλλος; Υπάρχει άλλη;
Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Τότε, πού είναι το πρόβλημα; Ξέρεις πού είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Είναι αλλού το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν βρίσκω πού είναι το πρόβλημα, αλλά υπάρχει πρόβλημα.
Δεν καταλαβαίνω πώς φτάσαμε μέχρι εδώ.
Ούτε εγώ καταλαβαίνω. Αλλά φτάσαμε.Εδώ.
Μέχρι εδώ. Μέχρι εδώ και μη παρέκει.
Πού θα μείνεις;
Σε ξενοδοχείο. Στους δικούς μου. Στον Θανάση που μόλις χώρισε. Μετά βλέπουμε.
Και το παιδί;
Τι θα πούμε στο παιδί;
Το παιδί δεν ξέρει.
Δεν ξέρει ακόμα ότι τώρα, αυτή τη στιγμή που παίζει πάνω στο χαλί - αυτή ακριβώς τη στιγμή - γίνεται παιδί του Σαββατοκύριακου.
Ο μπαμπάς και η μαμά μιλάνε στην κουζίνα χαμηλόφωνα.
Η ζωούλα του γίνεται συντρίμμια.
Δεν ξέρει. Δεν υποψιάζεται.
Ο μπαμπάς θα φύγει.
Η μαμά θα κλειστεί στο μπάνιο με πρησμένα μάτια.
Δεν ξέρει. Δεν υποψιάζεται.
Τι θα του πούμε, αλήθεια;
Τα κλασικά. Τα τυπικά. Τα προκάτ.
Αγάπη μου, για λίγο καιρό, ο μπαμπάς θα φύγει από το σπίτι.
Γιατί; Γιατί θέλει να μείνει μόνος του.
Γιατί; Μη στεναχωριέσαι όμως, θα έρχεται να σε βλέπει.
Γιατί; Και σε αγαπάει πολύ πολύ πολύ.
Γιατί; Και οι δύο σ' αγαπάμε και ό,τι κι αν γίνει, αυτό δεν αλλάζει με τίποτα, κατάλαβες, καρδούλα μου;
Όχι. Δεν κατάλαβε η καρδούλα.
Η καρδούλα τσάκισε.
Απλά. Γιατί να φύγει ο μπαμπάς;
Μήπως φταίει εκείνο;
Μήπως επειδή έσπασε το κρυστάλλινο βάζο με την μπάλα;
Επειδή σκόρπισε τα αυτοκινητάκια του στο σαλόνι;
Επειδή γίνεται μάχη, για να πλύνει τα δόντια του;
Δεν θα το ξανακάνει.
Δεν θα ξανασπάσει βάζο.
Θα μαζεύει τα παιχνίδια του.
Θα πλένει τα δόντια του. Κάθε βράδυ.
Κάθε βράδυ, το υπόσχεται.
Τι θέλει αυτή η βαλίτσα δίπλα στον μπαμπά;
Γιατί σκύβει και τον αγκαλιάζει;
Τι είναι αυτά που του λέει;
Ό,τι χρειαστεί, μέρα ή νύχτα, να το πάρει στο κινητό; Κι εκείνος θα έρθει αμέσως κοντά του;
Θα τον πάρει μαζί του το Σάββατο; Θα τον φέρει πίσω την Κυριακή; Ποιο Σάββατο; Ποια Κυριακή; Ποιο Σαββατοκύριακο;
Εκείνη τη στιγμή!
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή από παιδί σκέτο, γίνεται παιδί του Σαββατοκύριακου.
Του πρώτου Σαββατοκύριακου.
Γιατί θ' ακολουθήσουν πολλά, στα χρόνια που θα 'ρθουν.
Πολλά Σαββατοκύριακα με ένα μικρό σακίδιο.
Μέσα, η αλλαξιά που έβαλε η μαμά.
Οι πιτζάμες. Το φανελάκι και το βρακάκι. Τα παιχνίδια του.
Η μύτη κολλημένη στο τζάμι.
Να, σαν να ακούει το αυτοκίνητο του μπαμπά. Όχι, άλλο είναι. Ούτε αυτό. Ούτε εκείνο.
Αργησε λίγο.Αργησε πολύ. Θα έρθει. Δεν θα έρθει. Δεν ήρθε. Καθόλου.
Καμιά φορά, οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου έρχονται.
Ανταλλάσσουν δυο ξέρες ατάκες με τη μαμά.
Να τον προσέχεις, έχει ένα βηχαλάκι. Μην περπατάει ξυπόλητο.
Και μην του αγοράσεις πάλι γαριδάκια και βγαίνω μετά εγώ η κακιά.
Καμιά φορά, οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου δεν έρχονται.
Απλά, τηλεφωνούν.
Κάτι τους συνέβη. Κάτι απρόοπτο.
Την επόμενη φορά. Οπωσδήποτε. Εκατό τα εκατό. Υπόσχεται. Φιλάει σταυρό.
Το άλλο Σαββατοκύριακο, ο κόσμος να χαλάσει.
Ο μπαμπάς του Σαββατοκύριακου κλείνει το τηλέφωνο.
Η μαμά της υπόλοιπης εβδομάδας, με μια σύσπαση χαμόγελου, του προτείνει σινεμά. Λούνα παρκ.
Να πάει να παίξει με τον Νικήτα.
Γαριδάκια. Ακόμα και γαριδάκια...
Το παιδί του Σαββατοκύριακου δεν απαντάει.
Βγάζει τα παιχνίδια από το σακίδιο.
Τα ακουμπάει πίσω στο ράφι.
Δεν κλαίει.
Δεν δακρύζει.
Αλλά τώρα ξέρει.
Τώρα, το ξέρει πολύ καλά.
Εκείνο το βάζο δεν έπρεπε να το σπάσει. Ποτέ!
απο την εμπειρια μου θα σας πω οτι σπανια φταιει μονο ενας απο τους δυο... αλλα ακομα και να συμβει αυτο, κατι, κατι δεν καναμε σωστα για να οδηγησουμε τον αλλον στο "λαθος"...
Ετσι θα απαντησω με το παρακατω αποσπασμα και οσοι σκεφτεστε να χωρισετε για ψυλλου πηδημα διαβαστετο και ξανασκεφτητε το πιο σοβαρα...
Το αφιερωνω στον γιο μου τον θεμη και σε ολα τα μικρα παιδακια που βιωσαν ή βιωνουν αυτη την εμπειρια..
Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου έχουν παιδιά του Σαββατοκύριακου.
Παιδιά που μοιάζουν με αεροπορικά εισιτήρια.
Συγκεκριμένη ημέρα και ώρα άφιξης και αναχώρησης.
Παραλαβή, Σάββατο πρωί. Παράδοση, Κυριακή βραδάκι.
Τα παιδιά του Σαββατοκύριακου δεν καταλαβαίνουν.
Δεν το χωράει το μυαλουδάκι τους.
Αδικα η μαμά λέει και ξαναλέει πως ούτε το πρώτο είναι ούτε το τελευταίο.
Να, τόσοι συμμαθητές, τόσοι φίλοι.
Ο Κωνσταντίνος, ο Πέτρος, η Λουίζα, ο Αλέξανδρος της διπλανής πόρτας και ο Νίκος που κάθεται στην «πεντάδα» στο σχολικό.
Τόσα παιδιά...
Τόσα παιδιά...
«Η μισή τάξη, παιδιά χωρισμένων».
Η άλλη μισή, όμως;
Αυτή! Αυτή την άλλη μισή ονειρεύονται τα παιδιά του Σαββατοκύριακου.
Όταν γυρίσουν σπίτι, ο μπαμπάς είναι εκεί.
Όταν πέφτουν να κοιμηθούν το βράδυ, ο μπαμπάς είναι εκεί.
Όταν σηκώνουν πυρετό τη νύχτα, ο μπαμπάς είναι εκεί.
Ό,τι και να γίνει, όποτε κι αν γίνει, ο μπαμπάς είναι εκεί. Τελεία. Παύλα.
Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου δεν ξεκίνησαν έτσι.
Κάποτε, ερωτεύτηκαν τη μαμά.
Κάποτε, πίστευαν ότι θα ζήσουν και θα γεράσουν μαζί.
Τα χρόνια πέρασαν. Γέρασαν. Χωρίς να ζουν μαζί.
Τίποτα δεν έγινε απότομα. Ανεπαισθήτως - όλα.
Ο έρωτας ύπουλα γλίστρησε από τη χαραμάδα της εξώπορτας.
Τα αγκαλιασμένα σώματα τα χώρισαν τα παγωμένα πόδια.
Όσο οι φωνές δυνάμωναν, τα λόγια σβήνανε.
Τα αποσιωπητικά πλήθαιναν.
Οι παύσεις άπλωναν σαν επιδημία.
Από το σπίτι πέταξε η ψυχή. Μπήκε το ψύχος.
Και ύστερα, η «συζήτηση».
Η οριστική. Η τελεσίδικη. Καφές φίλτρου, τασάκια ξέχειλα στις γόπες και τα κλισέ.
Δεν πάει άλλο. Δεν επικοινωνούμε πια.
Εσύ φταις. Όχι, εσύ φταις.
Ναι, αλλά εσύ πρώτος. Όχι, εσύ πρώτη.
Θυμάσαι τότε που; Ναι, αλλά κι εσύ ξέχασες τότε που;
Δεν μπορώ άλλο. Δεν αντέχω άλλο.
Υπάρχει άλλος; Υπάρχει άλλη;
Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Τότε, πού είναι το πρόβλημα; Ξέρεις πού είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Είναι αλλού το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν βρίσκω πού είναι το πρόβλημα, αλλά υπάρχει πρόβλημα.
Δεν καταλαβαίνω πώς φτάσαμε μέχρι εδώ.
Ούτε εγώ καταλαβαίνω. Αλλά φτάσαμε.Εδώ.
Μέχρι εδώ. Μέχρι εδώ και μη παρέκει.
Πού θα μείνεις;
Σε ξενοδοχείο. Στους δικούς μου. Στον Θανάση που μόλις χώρισε. Μετά βλέπουμε.
Και το παιδί;
Τι θα πούμε στο παιδί;
Το παιδί δεν ξέρει.
Δεν ξέρει ακόμα ότι τώρα, αυτή τη στιγμή που παίζει πάνω στο χαλί - αυτή ακριβώς τη στιγμή - γίνεται παιδί του Σαββατοκύριακου.
Ο μπαμπάς και η μαμά μιλάνε στην κουζίνα χαμηλόφωνα.
Η ζωούλα του γίνεται συντρίμμια.
Δεν ξέρει. Δεν υποψιάζεται.
Ο μπαμπάς θα φύγει.
Η μαμά θα κλειστεί στο μπάνιο με πρησμένα μάτια.
Δεν ξέρει. Δεν υποψιάζεται.
Τι θα του πούμε, αλήθεια;
Τα κλασικά. Τα τυπικά. Τα προκάτ.
Αγάπη μου, για λίγο καιρό, ο μπαμπάς θα φύγει από το σπίτι.
Γιατί; Γιατί θέλει να μείνει μόνος του.
Γιατί; Μη στεναχωριέσαι όμως, θα έρχεται να σε βλέπει.
Γιατί; Και σε αγαπάει πολύ πολύ πολύ.
Γιατί; Και οι δύο σ' αγαπάμε και ό,τι κι αν γίνει, αυτό δεν αλλάζει με τίποτα, κατάλαβες, καρδούλα μου;
Όχι. Δεν κατάλαβε η καρδούλα.
Η καρδούλα τσάκισε.
Απλά. Γιατί να φύγει ο μπαμπάς;
Μήπως φταίει εκείνο;
Μήπως επειδή έσπασε το κρυστάλλινο βάζο με την μπάλα;
Επειδή σκόρπισε τα αυτοκινητάκια του στο σαλόνι;
Επειδή γίνεται μάχη, για να πλύνει τα δόντια του;
Δεν θα το ξανακάνει.
Δεν θα ξανασπάσει βάζο.
Θα μαζεύει τα παιχνίδια του.
Θα πλένει τα δόντια του. Κάθε βράδυ.
Κάθε βράδυ, το υπόσχεται.
Τι θέλει αυτή η βαλίτσα δίπλα στον μπαμπά;
Γιατί σκύβει και τον αγκαλιάζει;
Τι είναι αυτά που του λέει;
Ό,τι χρειαστεί, μέρα ή νύχτα, να το πάρει στο κινητό; Κι εκείνος θα έρθει αμέσως κοντά του;
Θα τον πάρει μαζί του το Σάββατο; Θα τον φέρει πίσω την Κυριακή; Ποιο Σάββατο; Ποια Κυριακή; Ποιο Σαββατοκύριακο;
Εκείνη τη στιγμή!
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή από παιδί σκέτο, γίνεται παιδί του Σαββατοκύριακου.
Του πρώτου Σαββατοκύριακου.
Γιατί θ' ακολουθήσουν πολλά, στα χρόνια που θα 'ρθουν.
Πολλά Σαββατοκύριακα με ένα μικρό σακίδιο.
Μέσα, η αλλαξιά που έβαλε η μαμά.
Οι πιτζάμες. Το φανελάκι και το βρακάκι. Τα παιχνίδια του.
Η μύτη κολλημένη στο τζάμι.
Να, σαν να ακούει το αυτοκίνητο του μπαμπά. Όχι, άλλο είναι. Ούτε αυτό. Ούτε εκείνο.
Αργησε λίγο.Αργησε πολύ. Θα έρθει. Δεν θα έρθει. Δεν ήρθε. Καθόλου.
Καμιά φορά, οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου έρχονται.
Ανταλλάσσουν δυο ξέρες ατάκες με τη μαμά.
Να τον προσέχεις, έχει ένα βηχαλάκι. Μην περπατάει ξυπόλητο.
Και μην του αγοράσεις πάλι γαριδάκια και βγαίνω μετά εγώ η κακιά.
Καμιά φορά, οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου δεν έρχονται.
Απλά, τηλεφωνούν.
Κάτι τους συνέβη. Κάτι απρόοπτο.
Την επόμενη φορά. Οπωσδήποτε. Εκατό τα εκατό. Υπόσχεται. Φιλάει σταυρό.
Το άλλο Σαββατοκύριακο, ο κόσμος να χαλάσει.
Ο μπαμπάς του Σαββατοκύριακου κλείνει το τηλέφωνο.
Η μαμά της υπόλοιπης εβδομάδας, με μια σύσπαση χαμόγελου, του προτείνει σινεμά. Λούνα παρκ.
Να πάει να παίξει με τον Νικήτα.
Γαριδάκια. Ακόμα και γαριδάκια...
Το παιδί του Σαββατοκύριακου δεν απαντάει.
Βγάζει τα παιχνίδια από το σακίδιο.
Τα ακουμπάει πίσω στο ράφι.
Δεν κλαίει.
Δεν δακρύζει.
Αλλά τώρα ξέρει.
Τώρα, το ξέρει πολύ καλά.
Εκείνο το βάζο δεν έπρεπε να το σπάσει. Ποτέ!
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Επισκέπτης την 10 Ιούλ 2008 11:51 am, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
-
Επισκέπτης
Θα ήθελα να συπληρήσω και κάτι άλλο...
Οι μπαμπάδες του σαββατοκύριακου καμιά φορά είναι πολύ πιο κοντά από τους άλλους μπαμπάδες.
Αυτούς τους μπαμπάδες που συνεχίζουν να ζουν μέσα σε ένα σπίτι χωρίς να υπάρχουν στην πραγματικότητα.
Αυτούς που συνεχίζουν να ζουν με τη μαμά χωρίς να έχουν να πουν τίποτα πια.
Αυτούς που τα δικά τους τραύματα τα κάνουν χαστούκια σε παιδικά μάγουλα και ψυχούλες.
Αυτούς που πληρώνουν τα ακριβά σχολεία για να επιβεβαιώσουν την δική τους κοινωνική καταξιώση αλλά δεν βρέθηκαν ποτέ στα πρώτα ποιηματάκια της σχολικής γιορτής.
Οι μπαμπάδες του σαββατοκύριακου κάνουν posts σε φόρουμ γιατί και σε ανέμελες θεωρητικά στιγμές κουβαλάν μαζί τους την αγάπη τους για τον Γιώργο, την ’ννα, τον Κώστα, τον Θέμη.
Οι μπαμπάδες του σαββατοκύριακου καμιά φορά είναι πολύ πιο κοντά από τους άλλους μπαμπάδες.
Αυτούς τους μπαμπάδες που συνεχίζουν να ζουν μέσα σε ένα σπίτι χωρίς να υπάρχουν στην πραγματικότητα.
Αυτούς που συνεχίζουν να ζουν με τη μαμά χωρίς να έχουν να πουν τίποτα πια.
Αυτούς που τα δικά τους τραύματα τα κάνουν χαστούκια σε παιδικά μάγουλα και ψυχούλες.
Αυτούς που πληρώνουν τα ακριβά σχολεία για να επιβεβαιώσουν την δική τους κοινωνική καταξιώση αλλά δεν βρέθηκαν ποτέ στα πρώτα ποιηματάκια της σχολικής γιορτής.
Οι μπαμπάδες του σαββατοκύριακου κάνουν posts σε φόρουμ γιατί και σε ανέμελες θεωρητικά στιγμές κουβαλάν μαζί τους την αγάπη τους για τον Γιώργο, την ’ννα, τον Κώστα, τον Θέμη.
-
Επισκέπτης
-
galazia_sfaira
- Δημοσιεύσεις: 10143
- Εγγραφή: 27 Απρ 2007 3:13 pm
- Τοποθεσία: Μυτιλήνη
-
Επισκέπτης
-
galazia_sfaira
- Δημοσιεύσεις: 10143
- Εγγραφή: 27 Απρ 2007 3:13 pm
- Τοποθεσία: Μυτιλήνη
-
Επισκέπτης
δεν μου αρεσει να μου λενε ομορφα λογια
θα απαντησω με τραγουδακι
http://www.youtube.com/watch?v=7nmybxul ... re=related
Ο Φωτης
Θα 'ρθω κάποια μέρα απ' το γραφείο να σε πάρω απ' τη δουλειά
Να πάμε βόλτα στο Θησείο στην αρχαία αγορά
Να μου πάρεις ένα γλυφιτζούρι και να δούμε τον Σαμψών
Να ματώνεται στην πέτρα της ζωής των αλλονών...
Θα αγοράσεις το ΑΝΤΙ ή τα ΝΕΑ θα μυρίζεις after shave
Θα σε ρωτάω για τον Θησέα και θα προσπαθώ να σε πείσω
να μου πάρεις πακοτίνια και θα σου βαράω μπουνιές
Και θα σε φωνάζω Φώτη και συ Φοίβο θα με λες...
Κι ύστερα θα γίνω εικοσιένα και συ σαρανταεννιά
Τα Μίκυ Μάους μου σκισμένα τα ΑΝΤΙ σου σε κουτιά
Θα αποφεύγω να σε δω στα μάτια θα μου μάθεις να οδηγώ
Να πηγαίνω με τετάρτη προς το στρατιωτικό...
Δεν νομίζω πως θα καταφέρω να σε πω ποτέ μπαμπά
Ούτε να σου δείξω όσα ξέρω κι όσα νοιώθω στη καρδιά
Μα όταν κάποια μέρα στο Θησείο θα βγάζω βόλτα ένα μικρό
Θα με αποκαλέσει Φοίβο και εγώ Φώτη θα τον πω...
θα απαντησω με τραγουδακι
http://www.youtube.com/watch?v=7nmybxul ... re=related
Ο Φωτης
Θα 'ρθω κάποια μέρα απ' το γραφείο να σε πάρω απ' τη δουλειά
Να πάμε βόλτα στο Θησείο στην αρχαία αγορά
Να μου πάρεις ένα γλυφιτζούρι και να δούμε τον Σαμψών
Να ματώνεται στην πέτρα της ζωής των αλλονών...
Θα αγοράσεις το ΑΝΤΙ ή τα ΝΕΑ θα μυρίζεις after shave
Θα σε ρωτάω για τον Θησέα και θα προσπαθώ να σε πείσω
να μου πάρεις πακοτίνια και θα σου βαράω μπουνιές
Και θα σε φωνάζω Φώτη και συ Φοίβο θα με λες...
Κι ύστερα θα γίνω εικοσιένα και συ σαρανταεννιά
Τα Μίκυ Μάους μου σκισμένα τα ΑΝΤΙ σου σε κουτιά
Θα αποφεύγω να σε δω στα μάτια θα μου μάθεις να οδηγώ
Να πηγαίνω με τετάρτη προς το στρατιωτικό...
Δεν νομίζω πως θα καταφέρω να σε πω ποτέ μπαμπά
Ούτε να σου δείξω όσα ξέρω κι όσα νοιώθω στη καρδιά
Μα όταν κάποια μέρα στο Θησείο θα βγάζω βόλτα ένα μικρό
Θα με αποκαλέσει Φοίβο και εγώ Φώτη θα τον πω...
Γιάννη, δεν θα αναφερθώ στις σχέσεις που χαλάνε...
΄Εχει δαπανηθεί πολύ μελάνι γι' αυτές...
Θα αναφερθώ μόνο στην ολοκλήρωση του ζευγαριού, μέσα από το παιδί...Και εκεί εντοπίζω το λάθος!
΄Οχι τυχαία...Από αυτό που ένιωσα εγώ, και από αυτό που νιώθουν οι άλλοι.
Δεν γίνεται με κριτική διάθεση, γίνεται μόνο κατά την περίοδο που αναζητάς το "λαθος"...
Τα παιδιά μου δεν ήταν ποτέ κοινωνικός ρόλος για μένα! Ούτε ανάγκη της γυναικείας μου φύσης.
΄Ηταν συνειδητοποιημένη "εργασία" που είχε σχέδιο και σκοπό!
΄Οταν η κόρη μου ήταν 4 χρόνων, μάζεψα τα πράγματα του πατέρα της σε μια βαλίτσα και τον έστειλα στην ευχή...
Αυτό έγινε μπροστά της...Μέσα σε κλάμματα και φωνές "μαμά, μην διώχνεις τον μπαμπά..."
Δεν σου λέω ότι δεν ένιωσα σφίξιμο και θλίψη...αλλά δεν άφησα αυτό το συναίσθημα να ΄σταθεί εμπόδιο στην απόφασή μου...
Ο μπαμπάς έφυγε και η κόρη μου με μίσησε... Το ένιωσα, αλλά δεν με πείραξε...
Δεν άκουσε ποτέ από εμένα κάποια κατηγορία...Το αντίθετο συνέβη και πάλι δεν με ένοιαξε...
Το μόνο που με ένοιαζε ήταν στην κρίσιμη ηλικία της φροντίδας να είμαι εκεί...Να την φροντίζω χωρίς να περιμένω να με αγαπήσει...
Να την αγαπάω, χωρίς να ακουμπάω όνειρα και ελπίδες πάνω της...
Της έδωσα αγάπη χωρίς ποτέ να περιμένω τίποτα...
Κάποια στιγμή, γύρω στα 7 η κόρη μου μού είπε..."μαμά θα παντρευτείς ξανά?"
΄Οχι, ήταν η απάντηση και μέσα μου και έξω...
΄Οχι αναγκαστική, αλλά πηγαία...γιατι με ενδιέφερε η ψυχή της μέχρι να την βρει μόνή της, είχα την παρόρμηση να την φροντίσω, να την αναπτύξω να την εξελίξω...και να της την παραδώσω όταν θα ερχόταν η στιγμή...
Αγνή και καθαρή...
Η σχέση μας αναπτύχθηκε μέσα από την προσφορά μου...
Η κόρη μου το θεώρησε θυσία...Φρίκαρα!
Της εξήγησα τι σημαίνει για μένα ψυχή, τι σημαίνει για εκείνην ελευθερία. Της είπα αλήθεια...
Την αλήθεια της "θυσίας"...την αγάπη χωρίς διεκδικήσεις και φανφάρες...
Ο πατέρας πάντα απών...
Ε και?
Η κόρη μου σήμερα ζει με την ψυχή της, και με τα λάθη της!
Δεν συνεχίζει τα δικά μου, δεν αναζητά να καλύψει τις ενοχές της...
Είναι δύσκολο για εκείνην μέσα σε έναν κόσμο που διεκδικεί...
Αλλά εκείνη ζει με αγάπη! Και μέσα σ' αυτήν "χώρεσα" κι εγώ!
Χωρίς να το ζητήσω ποτέ...Χωρίς να το πούμε...
Η αλήθεια πάντα φανερώνεται στην παιδική ψυχή, όταν δεν υπάρχουν διεκδικήσεις...
Δεν ήταν όλη μου η ζωή...ούτε ότι πιο όμορφο έχω στην ζωή μου...
Η κόρη μου απλά ήταν η ψυχή που αναγνώρισα
Και αυτό που αναγνώρισα, ήθελε να ζήσει ελεύθερο!
Και αυτήν την ελευθερία της έδωσα, χωρίς ποτέ μου να περιμένω από το πιο όμορφο, να μου δώσει λίγο από την ομορφιά του...
Γιατί είχα την δική μου ομορφιά...Δεν χρειαζόμουν από κανέναν άλλον να την "δανειστώ"...για να μπορώ να πω ότι ολοκληρώθηκα...
Είναι επικίνδυνη η φράση "είναι ότι πιο όμορφο έχω στην ζωή μου"... στο λέω με αγάπη! Και από όλη την ιστορία σου στάθηκα σ' αυτήν, την τόσο φυσιολογική για τους άλλους, φράση...
Πρόσεξέ την...! Απλά, σαν συμβουλή, από κάποιον που έχει αναγνωρίσει την ψυχή του παιδιού της και μαζί όλων των παιδιών του κόσμου...
΄Εχει δαπανηθεί πολύ μελάνι γι' αυτές...
Θα αναφερθώ μόνο στην ολοκλήρωση του ζευγαριού, μέσα από το παιδί...Και εκεί εντοπίζω το λάθος!
΄Οχι τυχαία...Από αυτό που ένιωσα εγώ, και από αυτό που νιώθουν οι άλλοι.
Δεν γίνεται με κριτική διάθεση, γίνεται μόνο κατά την περίοδο που αναζητάς το "λαθος"...
Τα παιδιά μου δεν ήταν ποτέ κοινωνικός ρόλος για μένα! Ούτε ανάγκη της γυναικείας μου φύσης.
΄Ηταν συνειδητοποιημένη "εργασία" που είχε σχέδιο και σκοπό!
΄Οταν η κόρη μου ήταν 4 χρόνων, μάζεψα τα πράγματα του πατέρα της σε μια βαλίτσα και τον έστειλα στην ευχή...
Αυτό έγινε μπροστά της...Μέσα σε κλάμματα και φωνές "μαμά, μην διώχνεις τον μπαμπά..."
Δεν σου λέω ότι δεν ένιωσα σφίξιμο και θλίψη...αλλά δεν άφησα αυτό το συναίσθημα να ΄σταθεί εμπόδιο στην απόφασή μου...
Ο μπαμπάς έφυγε και η κόρη μου με μίσησε... Το ένιωσα, αλλά δεν με πείραξε...
Δεν άκουσε ποτέ από εμένα κάποια κατηγορία...Το αντίθετο συνέβη και πάλι δεν με ένοιαξε...
Το μόνο που με ένοιαζε ήταν στην κρίσιμη ηλικία της φροντίδας να είμαι εκεί...Να την φροντίζω χωρίς να περιμένω να με αγαπήσει...
Να την αγαπάω, χωρίς να ακουμπάω όνειρα και ελπίδες πάνω της...
Της έδωσα αγάπη χωρίς ποτέ να περιμένω τίποτα...
Κάποια στιγμή, γύρω στα 7 η κόρη μου μού είπε..."μαμά θα παντρευτείς ξανά?"
΄Οχι, ήταν η απάντηση και μέσα μου και έξω...
΄Οχι αναγκαστική, αλλά πηγαία...γιατι με ενδιέφερε η ψυχή της μέχρι να την βρει μόνή της, είχα την παρόρμηση να την φροντίσω, να την αναπτύξω να την εξελίξω...και να της την παραδώσω όταν θα ερχόταν η στιγμή...
Αγνή και καθαρή...
Η σχέση μας αναπτύχθηκε μέσα από την προσφορά μου...
Η κόρη μου το θεώρησε θυσία...Φρίκαρα!
Της εξήγησα τι σημαίνει για μένα ψυχή, τι σημαίνει για εκείνην ελευθερία. Της είπα αλήθεια...
Την αλήθεια της "θυσίας"...την αγάπη χωρίς διεκδικήσεις και φανφάρες...
Ο πατέρας πάντα απών...
Ε και?
Η κόρη μου σήμερα ζει με την ψυχή της, και με τα λάθη της!
Δεν συνεχίζει τα δικά μου, δεν αναζητά να καλύψει τις ενοχές της...
Είναι δύσκολο για εκείνην μέσα σε έναν κόσμο που διεκδικεί...
Αλλά εκείνη ζει με αγάπη! Και μέσα σ' αυτήν "χώρεσα" κι εγώ!
Χωρίς να το ζητήσω ποτέ...Χωρίς να το πούμε...
Η αλήθεια πάντα φανερώνεται στην παιδική ψυχή, όταν δεν υπάρχουν διεκδικήσεις...
Δεν ήταν όλη μου η ζωή...ούτε ότι πιο όμορφο έχω στην ζωή μου...
Η κόρη μου απλά ήταν η ψυχή που αναγνώρισα
Και αυτό που αναγνώρισα, ήθελε να ζήσει ελεύθερο!
Και αυτήν την ελευθερία της έδωσα, χωρίς ποτέ μου να περιμένω από το πιο όμορφο, να μου δώσει λίγο από την ομορφιά του...
Γιατί είχα την δική μου ομορφιά...Δεν χρειαζόμουν από κανέναν άλλον να την "δανειστώ"...για να μπορώ να πω ότι ολοκληρώθηκα...
Είναι επικίνδυνη η φράση "είναι ότι πιο όμορφο έχω στην ζωή μου"... στο λέω με αγάπη! Και από όλη την ιστορία σου στάθηκα σ' αυτήν, την τόσο φυσιολογική για τους άλλους, φράση...
Πρόσεξέ την...! Απλά, σαν συμβουλή, από κάποιον που έχει αναγνωρίσει την ψυχή του παιδιού της και μαζί όλων των παιδιών του κόσμου...
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι