ΑΥΤΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ... ΕΜΕΙΣ ???

[Ταρούλα]

[Valia]

Άνθρωπος

[ALEXOULA]

Αληθινά Ελεύθεροι στη Βόρεια Εύβοια

Αναζητώντας έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής η οικο-κοινότητα «free and real» στη Βόρεια Εύβοια ευελπιστεί να δείξει ότι μία αυτάρκης κοινωνία αληθινών κινήτρων και ανιδιοτελούς προσφοράς, μπορεί να υπάρξει και να εφαρμοστεί στην πράξη. Σκοπός είναι να μοιραστούν τις γνώσεις, τις πληροφορίες, τις τεχνολογίες και τις λύσεις για μια διαφορετική ζωή σε μια αυτάρκη οικο-κοινότητα, η οποία εκμεταλλεύεται στρατηγικά τους πόρους χωρίς να επιβαρύνει το οικοσύστημα και τους ανθρώπους. Φωτορεπορτάζ: Άννα Αμπάτη

Ζώντας στην κοινότητα αυτή για 4 μέρες είδα ανθρώπους γεμάτους ζωντάνια και όρεξη για ζωή. Δεν κάθονται ούτε λεπτό, συνέχεια ασχολούνται με κάποια εργασία και ψάχνουν να βρουν την καλύτερη δυνατή λύση. Είναι άνθρωποι που σταμάτησαν να γκρινιάζουν για τα κοινωνικά προβλήματα και πήραν τα πράγματα στα χέρια τους. Με λίγα λόγια το « free and real» είναι 5 άνθρωποι οι οποίοι το είπαν και το έκαναν: έγιναν η αλλαγή που θέλουν να δουν στον κόσμο.


Η κοινότητα είναι δομημένη και εξελίσσεται με βάση τους στόχους που έχουν θέσει. Ένας από αυτούς είναι η συμβίωση ανθρώπου-φύσης γι’αυτό οι οικισμοί είναι χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης που όμως είναι πλήρως εξοπλισμένοι με τα απαραίτητα.

Περισσότερα : http://tvxs.gr/news/kala-nea/alithina-e ... sti-boreia" onclick="window.open(this.href);return false;

[Evoula]

'Όσο είναι πέντε, δεν ενοχλούν. Όταν γίνουν λίγο περισσότεροι σαν σκυλιά θα τους κυνηγήσουν.

[Αμαλία]

Δεν ανοίγει το λινκ...

[ALEXOULA]

Αμαλάκι μου , το ξαναβάζω

http://tvxs.gr/news/kala-nea/alithina-e ... eia-eyboia

[eirini]

wow!!!!!

[Sofoula]

Τι σχέση έχει η επιστράτευση των απεργών του Μετρό, με τα εργασιακά δικαιώματα των υπολοίπων εργαζομένων;

Του Στάθη Κατσούλα.
Ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετούσε η απεργία στο Μετρό; Ποιους είχε (ή έπρεπε να είχε) μαζί της και ποιους απέναντι;
Δεν θα σταθούμε σε ότι εκστομίστηκε από πλευράς των ΜΜΕ: Οι απεργοί απεργούσαν και πληρώνονταν. Οι απεργοί ήταν πελατειακά βύσματα παλαιότερων κυβερνήσεων. Οι απεργοί ήταν μια συντεχνία και ζητούσαν να εξαιρεθούν από το ενιαίο μισθολόγιο. Οι απεργοί τουλάχιστον έχουν δουλειά ενώ τόσοι άλλοι είναι άνεργοι.
Ποιος χώρος που δίνει έναν αγώνα δεν τα έχει ξανακούσει; Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα; Οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία; Οι λιμενεργάτες; Οι αγρότες; Οι εκπαιδευτικοί;

Στην περίπτωσή μας, τα έχουμε ακούσει ξανά. Τελευταία φορά, στη μεγάλη απεργία των δασκάλων το 2006. Και τι δεν ακούσαμε: Πως οι εκπαιδευτικοί είναι διπλοθεσίτες γιατί κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα. Πως δουλεύουν τέσσερις ώρες τη μέρα και αυτό είναι άδικο για τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Πως είναι μόνιμοι και αυτό είναι άδικο για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Πως τα σχολεία είναι κλειστά και αυτό είναι άδικο για τους γονείς.
Η φαρέτρα των επιχειρημάτων της αστικής τάξης και των ΜΜΕ, διογκώθηκε την τελευταία μνημονιακή τριετία. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ καταδίκασαν μια ολόκληρη κοινωνία στην κόλαση, καταγγέλλοντας μάλιστα με ιδιαίτερη σφοδρότητα όποιον αντισταθεί, ως συντεχνία με ειδικά προνόμια. Αφού όλη η κοινωνία εξοντώνεται, είναι εγωιστικό ένας κλάδος να θέλει να ζήσει.

Στα μπλόκα της Κατοχής οι Γερμανοί και οι Γερμανοτσολιάδες (μην ξεχνάμε ποτέ τους δεύτερους γιατί διαδραματίζουν διαχρονικά σπουδαίο ρόλο στη χώρα μας) έστελναν μαζικά κόσμο στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Στην Καισαριανή, στην Κοκκινιά, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο. Δεν έχουμε υπόψη κάποια ανακοίνωση του κατοχικού στρατού που καταδίκαζε όσους πάσχιζαν (και ίσως κατόρθωναν, ίσως όχι) να διαφύγουν της σφαγής, ως «συντεχνία», «εγωιστές» ή «προνομιούχους». Ίσως η τέχνη της παραπλάνησης τότε, να μην είχε φτάσει στα υψηλά σημερινά επίπεδα παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ενός Γιόζεφ Γκαίμπελς.

Αλλά ας επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα: τι σχέση έχει η επιστράτευση των απεργών του Μετρό, με τα εργασιακά δικαιώματα όλων των εργαζομένων;
Για να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα πρέπει να σκεφτούμε αν η αποφασιστικότητα και η πυγμή που έδειξε η κυβέρνηση στη συγκεκριμένη απεργία αφορούσε αποκλειστικά και μόνο τους εργαζόμενους στο Μετρό. Ή ανάποδα αφορούσε την αξιοπιστία του μνημονίου, τη σταθερότητα της κυβέρνησης, τη διαιώνιση της τροϊκανής κατοχής.
Μικρή σημασία είχε η ολιγόμηνη αναβολή της ένταξης στο ενιαίο μισθολόγιο και ο διάλογος που αιτούνταν οι απεργοί. Το κεντρικό ήταν η απαρέγκλιτη εφαρμογή των όρων του μνημονίου, παραδειγματικά, σκληρά, αποφασιστικά. Δηλαδή η επίταξη όφειλε να γίνει μάθημα για ολόκληρη την κοινωνία.

Οι απεργοί κατανοώντας ότι η ίδια η κυβέρνηση ανάγει την απεργία τους σε πεδίο μιας κεντρικής σύγκρουσης, επέλεξαν να δηλώσουν ότι ζητούν την πτώση της κυβέρνησης, ότι καλούν τους εργαζόμενους σε παλλαϊκή κινητοποίηση και αλληλεγγύη, ότι στόχος τους είναι να φύγει η χούντα. Επιχείρησαν δηλαδή να μετατρέψουν έναν κλαδικό αγώνα με κλαδικό αίτημα, σε πολιτικό αγώνα με κεντρικό πολιτικό στόχο. Ασχέτως της ανταπόκρισης που βρήκαν από τα συνδικάτα, από τις συνομοσπονδίες, από τα κόμματα της Αριστεράς, επέλεξαν σωστά.

Οι απεργοί κατανοούν ότι δεν θα γλυτώσουν ούτε οι ίδιοι, ούτε κανένας, αν δεν πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά. Τα σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά των τελευταίων εικοσιτετραώρων της απεργίας σήμαιναν ότι στην αντιπαράθεση των 2 πλευρών (κυβέρνηση και απεργοί) όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι (παρά την προφανή ταλαιπωρία στην ανυπόφορη Αθήνα) είχαμε συμφέρον να σταθούμε ανεπιφύλακτα στο πλευρό των απεργών.
Οι εργαζόμενοι βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται, τους φόρους να αυξάνονται και τους όρους επιβίωσης να χειροτερεύουν διαρκώς. Η διέξοδος από αυτή την πορεία προς την κόλαση δεν είναι η ήττα ενός αγωνιζόμενου κλάδου, αλλά η ήττα μιας κυβέρνησης που βουλιάζει το σύνολο των εργαζομένων. Να πέσει η κυβέρνηση, και μάλιστα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτό είναι το κοινωνικό συμφέρον.

Η απεργία στο Μετρό μπορούσε να είναι μια σημαντική συμβολή στον βασικό στόχο που πρέπει να έχουμε σήμερα. Άρα, το με ποιο καθεστώς διορίστηκαν, πόσοι πελάτες κομματικών γραφείων του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ μπήκαν, τι όργια έκανε ο εκσυγχρονιστής Βερελής ή ο σεμνός και ταπεινός Στυλιανίδης, είναι δευτερεύουσας σημασίας, τουλάχιστον σήμερα.
Στην τελική τα μεγάλα λαμόγια δεν βρίσκονται στη βάση των κομματικών στρατών. Είναι οι ίδιοι οι στρατηγοί, δηλαδή οι βουλευτές και οι υπουργοί που διορίζαν την κομματική τους πελατεία για να εκλέγονται εσαεί και να σώνουν τη χώρα από ...τη διαφθορά και την αναξιοκρατία. Αν πρέπει κάποιος να τιμωρηθεί δεν είναι αυτός που διορίζεται, αλλά αυτός που διορίζει.

Ακόμα όμως και το αναμφισβήτητο γεγονός του πελατειακού οργίου, είναι πολιτικά λάθος να ανασύρεται την ώρα που αυτοί οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης του μνημονίου (δηλώσεις Παπαδημούλη). Γιατί, το ότι βρίσκονται σήμερα στο στόχαστρο, δεν οφείλεται ούτε στους δήθεν υπέρογκους μισθούς, ούτε στις αδιαφανείς διαδικασίες πρόσληψης. Δεν τον μάρανε τον Χατζηδάκη η αξιοκρατία, το αποδεικνύει η αδερφή του.
Πρωτεύον κριτήριο για τη στάση απέναντι στην απεργία ήταν: Ποιος θα ωφελούνταν από μια νίκη των απεργών και αντίστοιχα ήττα της κυβέρνησης;

Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της, αντιλαμβανόμενοι τις προεκτάσεις της απεργίας αυτής, αλλά και το δυσανάλογα μεγάλο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης σε μια απεργία που αντικειμενικά ταλαιπωρούσε εκατοντάδες χιλιάδες, πέταξε το μπαλάκι αλλού: Συνεχείς αναφορές, με αποκορύφωμα δημοσίευμα στο ηλεκτρονικό βήμα των ακροδεξιών ανθυπασπιστών Σαμαρά ότι υπάρχουν μέσω των απεργιών σχέδια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης. (Κατά το παλιό «σχέδια αποσταθεροποίησης του καθεστώτος»).

Η απεργία στο Μετρό παρουσιάστηκε σαν ένα υποχθόνιο σχέδιο, μια συνωμοσία, μια συμπαιγνία σκοτεινών δυνάμεων.
Η απάντηση πρέπει να είναι σαφής: Οι απεργίες, και κυρίως ο πολιτικός αγώνας για πτώση της κυβέρνησης είναι αδιαπραγμάτευτα αιτήματα που δεν μπορούν να μπαίνουν στη ζυγαριά του “πολιτικού κόστους”, ούτε να υποσκάπτονται με τα “ναι μεν αλλά” της προαιώνιας πελατειακής δουλείας.

Ο στόχος του εργατικού κινήματος και των απεργιών πρέπει να είναι (και) η πτώση της κυβέρνησης.
Το συνδικαλιστικό κίνημα και οι εργαζόμενοι έχουν κάθε δικαίωμα να μιλάνε για πολιτική, να κάνουν πολιτική, και σήμερα έχουν όχι απλά δικαίωμα και συμφέρον, αλλά υποχρέωση στα σπίτια τους και στα παιδιά τους, να απαιτούν την πτώση της κυβέρνησης.

Πηγή:
http://www.antapocrisis.gr/index.php/20 ... -katsoulas" onclick="window.open(this.href);return false;

[Vasoula]

πόσο δίκαιο έχει

[eirini]

δυστυχώς...

[Giotoula]

Οι απεργοί κατανοούν ότι δεν θα γλυτώσουν ούτε οι ίδιοι, ούτε κανένας, αν δεν πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά. Τα σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά των τελευταίων εικοσιτετραώρων της απεργίας σήμαιναν ότι στην αντιπαράθεση των 2 πλευρών (κυβέρνηση και απεργοί) όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι (παρά την προφανή ταλαιπωρία στην ανυπόφορη Αθήνα) είχαμε συμφέρον να σταθούμε ανεπιφύλακτα στο πλευρό των απεργών.

Συμφωνώ...

[Ταρούλα]

[ALEXOULA]

Η «Πράσινη Αλεπού»

Σκιάθος | Πρωτοβουλία αλλοδαπών γυναικών βάζει σε τάξη το νησί


Τον Δεκέμβριο του 2010 ένας ψίθυρος άρχισε να πλανάται στη Σκιάθο. Φυλλάδια στα μαγαζιά, πόστερ στους τοίχους, καταχωρήσεις στο Ιντερνετ, όλα στο νησί έμοιαζε να ασχολούνται με την έλευση των… «Πράσινων Αλεπούδων».

Ουδείς γνώριζε περί τίνος επρόκειτο. Πίσω από το νέο είδος ήταν η Διεθνής Ενωση Γυναικών Σκιάθου, ο υπερδραστήριος σύλλογος των αλλοδαπών γυναικών του νησιού (εξ ου και το όνομα: οι ξένες γυναίκες συχνά πυκνά μπέρδευαν στην ομιλία τους το «αλλοδαπές» με το… «αλεπούδες»).

Η «Πράσινη Αλεπού» είχε δημιουργηθεί προκειμένου να μπει επιτέλους ένα γυναικείο χέρι σε μία χρονίζουσα εκκρεμότητα του νησιού.

Η Σκιάθος είναι μία από τις περιοχές της χώρας με τη μεγαλύτερη κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού, άρα πλαστικών μπουκαλιών τύπου PET. Ο λόγος είναι ότι το νερό στο νησί θεωρείται ακατάλληλο προς πόση και μαγείρεμα. Εκτιμάται ότι μόνο τη χειμερινή περίοδο τα πλαστικά μπουκάλια νερού που απορρίπτονται κάθε μήνα ξεπερνούν τους 2 τόνους σε βάρος, τα οποία επιβαρύνουν τον ΧΥΤΑ – μέχρι σήμερα δεν υλοποιείται στη Σκιάθο πρόγραμμα ανακύκλωσης. Εξυπνες σαν… αλεπούδες, οι αλλοδαπές γυναίκες του νησιού, οι οποίες είτε έχουν παντρευτεί ντόπιους είτε έχουν ερωτευτεί τη Σκιάθο και έχουν εγκατασταθεί μόνιμα σε αυτή, σκέφθηκαν να εκμεταλλευτούν αυτόν τον πλαστικό θησαυρό, «σώζοντάς» τον από τις χωματερές.

Στήνοντας συρμάτινα καλάθια με το έμβλημα της Πράσινης Αλεπούς σε διάφορα σημεία του νησιού απηύθυναν έκκληση σε όλους για «κανένα μπουκάλι χαμένο». Ταυτόχρονα, νοίκιασαν ειδικό αποθηκευτικό χώρο στην περιφερειακή οδό με στόχο τη συγκέντρωση εκεί των μπουκαλιών, τα οποία στη συνέχεια θα αποστέλλονταν σε εργοστάσιο ανακύκλωσης στην Κόρινθο.
Και αλουμίνιο

Η ανταπόκριση ξεπέρασε τις προσδοκίες τους. Ως το τέλος Απριλίου, είχαν συγκεντρωθεί πάνω από 150.000 πλαστικά μπουκάλια. Ηταν φανερό ότι το πρόγραμμα χρειαζόταν ενίσχυση για το καλοκαίρι. Οι κάδοι από 11 αυξήθηκαν σε 60, άρχισαν να συλλέγονται και αλουμινένια κουτιά, ενώ οι γυναίκες προχώρησαν σε νέο κάλεσμα προς τους κατοίκους: αυτή τη φορά για χέρια.

Χρειάζονταν εθελοντές που θα μετέφεραν το περιεχόμενο των κάδων στην αποθήκη, ξενοδόχοι που θα έκαναν το ζήτημα προσωπική τους υπόθεση. Οι κάτοικοι αγκάλιασαν την πρωτοβουλία («μας χάρισαν μέχρι κι ένα φορτηγάκι» λένε οι γυναίκες στην «Κ»), συμπαρασύροντας και τους τουρίστες. Από τον Φεβρουάριο ώς τα τέλη Οκτωβρίου απεστάλησαν για ανακύκλωση στην Αθήνα 30 τόνοι πλαστικού και ένας τόνος αλουμινίου.

Φυσικά όλα αυτά έγιναν αποκλειστικά με έξοδα των Πράσινων Αλεπούδων. (Η αποστολή ενός φορτηγού κοστίζει 920 ευρώ). «Η δημοτική αρχή κωφεύει στις εκκλήσεις μας για βοήθεια» λέει στην «Κ» η γραμματέας του Συλλόγου κ. Γκάμπι Μουντζούρη, από την Αυστρία, η οποία ζει εδώ και 24 χρόνια στη Σκιάθο. «Μολονότι δεν υπάρχει άλλη ανακύκλωση στο νησί, δεν μας έχουν βοηθήσει ούτε στο ελάχιστο».

Η ανταπόκριση όμως των πολιτών δίνει ώθηση για ακόμα πιο μεγαλεπήβολα σχέδια. «Η κατάσταση μέχρι σήμερα ήταν θλιβερή. Στην Αυστρία η ανακύκλωση μετρά ήδη 30 χρόνια. Ερχονταν εδώ σαν τουρίστες και έβλεπαν να τα πετάμε όλα στον ίδιο κάδο και τρόμαζαν. Ηταν απλά κρίμα», καταλήγει.

[ARTYADIS]

Το μήνυμα απ' όλη αυτή την ιστορία είναι εμφανές! Αν δεν δραστηριοποιηθούμε εμείς οι ίδιοι, δεν πρόκειται κανείς από μηχανής θεός να ενδιαφερθεί για μας.

Ανάληψη ευθυνών και πρωτοβουλία!

[Ταρούλα]