Τη ζωή που ονειρεύτηκα, λες, πλανεμένη από τις χάρες σου, εγκλωβισμένη στον έλεγχο σου.
Τα δώρα σου δεν με έκαναν ευτυχισμένη. Υπήρχε ένα μεγάλο κενό μέσα μου, κρύο και σκοτεινό, και κάθε φορά που αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που μου έλειπε, μου έφερνες ένα καινούριο, φανταχτερό δώρο.
Φτάνει γλυκιά μου, θάμπωσα από τα πλούτη σου και ανάσα δεν πήρα.
Τώρα θέλω την πνοή μου πίσω και είναι δικαίωμά μου να την ψάξω και να τη βρω.
Γι' αυτό περικοκλάδα μου αρνούμαι να με ελέγχεις. Αφοσιώνομαι στην εσωτερική αίσθηση για να βρω ποιά αληθινά είμαι.
Ξέρεις, δεν είμαι τα μάτια, τα αυτιά, τα λούσα και τα στολίδια, η εξουσία και τα πάθη, ο έλεγχος και η τυραννία.
Είμαι ένας απλός άνθρωπος που ενσαρκώθηκε για να ζήσει, έτσι απλά
Η ψυχή μου γνωρίζει κι εγώ θέλω να συνομιλώ μαζί της και όχι να την κρύβω μέσα στα σκοτάδια.
Πολλές φορές με έχεις τρομάξει, με έχεις δελεάσει κι εγώ επειδή δεν πίστευα στον εαυτό μου, αφηνόμουν πάλι στην πλάνη μου, στον έλεγχό σου.
Πώς να ξεφύγω αφού δεν ήξερα ούτε τι είναι η ζωή, η ψυχή μου είχε γίνει ένας άψυχος σβώλος τυλιγμένος στον ιστό σου.
Και σε πίστευα, πάντα σε πίστευα, γιατί είχα φροντίσει να διαστρεβλώσω όλα μου τα χαρίσματα, να τα ερμηνεύω σύμφωνα με τις διατάξεις σου.
Όμως τώρα πια έχω διαλέξει το δρόμο της αλήθειας ΜΟΥ και όχι της δικής σου.
’δικα πασχίζεις, γιατί γνωρίζω τις αρετές μου και φροντίζω μια μια να τις αναπτύσσω και να τις εξελίσσω.
Περικοκλάδα .. πιστεύω στον ’νθρωπο, σε αντικρίζω με θάρρος, σε αποκηρύττω με δύναμη, με αγκαλιάζω με αγάπη, αναγνωρίζω την ομορφιά μέσα μου, χαίρομαι που βρίσκομαι στη γη, και αφήνομαι με εμπιστοσύνη στο σχέδιο της ψυχής μου να με οδηγήσει στην ένωση, στην αρμονία, στην ξεχασμένη μας πατρίδα, στην αγκαλιά του θεού.
Περικοκλάδα έμαθα να με αγαπώ και να με ακούω.
Και επειδή ξέρω ότι είσαι πονηρή και θα μου ξαναχτυπήσεις την πόρτα, ένα σου λέω, θα με βρεις προετοιμασμένη.
