κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει τον θεό, πριν αγαπήσει τον ΄Ανθρωπο!
όλη η Φύση μας προδιαθέτει να την αγαπήσουμε...Είναι τόσο όμορφη...
και κυρίως δεν έχέι συναισθήματα...Είναι εκεί πάντα, ίδιο τοπίο, ίδια εικόνα, χωρίς να αντιδρά, χωρίς να διεκδικεί τίποτα από όσα μας χαρίζει απλόχερα...
γι' αυτό την αγαπάμε...γιατί απλά δεν διεκδικεί από εμάς τίποτα και παρ' όλα αυτά δέχεται στωικά όλη την βιαιότητα των συναισθημάτων μας...
είναι εύκολο, λοιπόν, για κάποιον να την αγαπήσει...
όμως ο ΄Ανθρωπος έχει μέσα του αυτήν την ομορφιά...
και η δυσκολία όλη είναι σ' αυτό ακριβώς που βλέπουμε σαν "ασχήμια", χωρίς να προλάβουμε να στρέψουμε τα μάτια μας μέσα μας...
Να αγαπάς...
Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα
Τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους
Τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα
Και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους
Τα θεριά ν’ αγαπάς και τ’ ανήμερα
Τα νησιά, τα ποτάμια, τ’ αστέρια
Κι αν ποτέ σε πληγώσουν κατάστηθα
Φίλοι, αγρίμια, λευκά περιστέρια
Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα
Τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους
Τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα
Και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους
Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα…
Ν’ αγαπάς, να ξεχνάς και να χαίρεσαι
Τη δική σου γαλήνη και ‘κείνα
Που μ’ αγάπη το νου μας φωτίζουνε
Και βλασταίνουν αμάραντα κρίνα
Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα
Τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους
Τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα
Και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους
http://youtu.be/hMHTHVg_nvE" onclick="window.open(this.href);return false;
