Κινηματογράφος.

[ALEXOULA]

Ντανιέλλι

[ΙΩΑΝΝΑ]

το είδα και μου αρέσε πολύ και αυτή η εκδοχή της ταινίας

[Δεκατριούλης]

«Ο Αποστάτης»: Μια ταινία για την απελευθέρωση από την κατεστημένη χριστιανοσύνη

Μια εξαιρετική ταινία με θέμα την περιπέτεια του Gonzalo Tamayo στον δρόμο προς την απελευθέρωση από τα δεσμά της κατεστημένης χριστιανοσύνης. Έχει κανείς το δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο;


Θεωρητικά, φαίνεται πως ναι, πρακτικά όμως ο δρόμος θα φανεί να είναι αρκετά δύσβατος. Κάθε λογής εμπόδια θα στηθούν μπροστά του, θα του φορεθούν ταμπέλες πολλές, ενώ μοναδικό υποστηρικτή σε όλη αυτή τη διαδρομή φαίνεται να έχει ένα μικρό του μαθητή, που τον θαυμάζει από διαίσθηση.

Δεν πρόκειται για κάποιον που θέλει να αυτοανακυρηχθεί άθεος ή αγνωστικιστής, «τι σνομπαρία...» τον βλέπουμε να λέει για τους τελευταίους. Πάντως αυτό που επικοινωνείται καθαρά είναι οι συνέπειες της απόφασης κάποιου να αμφισβητήσει τον τίτλο που επέλεξαν άλλοι για εκείνον.

Το τρέιλερ:


Πολύ ενδιαφέρον θέμα τεράστιας σημασίας για το σύγχρονο σύστημα και τις αγκυλώσεις της κοινωνίας μας, με εξαιρετική απόδοση που επιτρέπει το χιούμορ και το σαρκασμό χωρίς να γελοιοποιεί ή να υποβιβάζει το θέμα στο ελάχιστο.





Η απόδοση του ρόλου από τον Álvaro Ogalla, δεν αποτελεί έκπληξη, αφού όχι μόνο είναι και ο σεναριογράφος, αλλά πρόκειται μάλιστα για την αληθινή προσωπική του ιστορία. Το αξιοσημείωτο είναι ότι πρόκειται για τον πρώτο του ρόλο, χωρίς την παραμικρή προηγούμενη εμπειρία στην υποκριτική.

Στη συζήτηση που είχαμε μαζί του, ανάμεσα σε κατάμεστες προβολές στο IFFR, μας εξιστόρησε πώς αποφάσισε να δεχτεί την πρό(σ)κληση του σκηνοθέτη για να μεταφέρουν την ιστορία του σε κινηματογραφική ταινία. Φυσικά δε θα ήταν κάτι ιδιαίτερα απλό, και για τη δόμηση του ως project, έπαιξε καταλυτικό ρόλο η συμβολή του παραγωγού Fernando Franco. Σε διάρκεια, χρειάστηκαν περίπου 3 χρόνια για την υλοποίησή του, ενώ σημαντική ήταν η συμβολή του Ταμείου FONA στην υποστήριξή του.

Ως προς το τόσο ιδιαίτερο θέμα, για τον Alvaro αφορά μια πιο γενική κοινωνικοπολιτική πάλη που λαμβάνει χώρα στην Ισπανία, όπου η καθολική εκκλησία έχει μεγάλη εξουσία, κάτι που αντανακλάται και στα ιεραρχικά μοντέλα της κοινωνίας. Για παράδειγμα στη μορφή της οικογένειας όπως τη γνωρίζουμε.



Εκεί αναφέρεται και το κομμάτι του απαγορευμένου έρωτα του Tamayo με την ξαδέρφη του, που έρχεται σε αντίθεση με τις επικρατούσες κοινωνικές φόρμες.

Τόσο η αιρετική αυτή σχέση, όσο και η όλη προσπάθεια για αποστασία, εκφράζουν την επιθυμία να έρθει το φαντασιακό στον πραγματικό μας κόσμο. Δεν πρόκειται πάντως για κάποιον που θέλει να απαρνηθεί και να αμφισβητήσει τον ίδιο το θεό ως ύπαρξη, όσο το οικοδόμημα ηθικής και ιεραρχικής εξουσίας που έχει χτιστεί στο όνομά του. Όσο για την κοινωνικοπολιτική αναφορά, για τον Álvaro σχετίζεται με την ένσταση της νέα γενιάς να δεχθεί την εκπροσώπησή της από ένα τέτοιο σύστημα, που είτε δομήθηκε είτε έγινε αποδεκτό από της προηγούμενες γενιές.

Τέλος, ζητήσαμε από τον Álvaro να μας δώσει ένα σχόλιο σχετικά με τον μικρό μαθητή του Tamayo, που φαίνεται να είναι ο μόνος που τον νιώθει. Η απάντησή του ήταν ότι για να είσαι καλά ως ενήλικας, πρέπει να μπορείς να παίξεις με τις υπάρχουσες συνθήκες, με τρόπο που να σου επιτρέπει να φτιάχνεις τη δική σου αλήθεια, να μεγαλώνεις, να γνωρίζεις τον εαυτό σου, ώστε να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου.
http://tvxs.gr/news/sinema/o-apostatis- ... stianosyni" onclick="window.open(this.href);return false;
Δεν την είδα (δεν έχει βγει ακόμα στις αιθουσες) αλλά μου φανηκε ενδιαφερουσα απο αυτά που διαβασα. Εχει και η θρησκεία την τιμητική της αυτές τις ημέρες...

[Βικούλα]

[Fotinoula]

Ευχαριστούμε Παναγιώτη!

[Έφη]

Φαίνετια πολύ ενδιαφέρουσα!

[Ταρούλα]

Ευχαριστούμε Παναγιωτάκο

[ALEXOULA]

Παναγιωτάκο

[Vasoula]

Θεωρητικά, φαίνεται πως ναι, πρακτικά όμως ο δρόμος θα φανεί να είναι αρκετά δύσβατος.

Λοιπόν, ίσως είναι γνωστό, ίσως και όχι...Εγώ θα αναφέρω όμως την εμπειρία μου...

ο δρόμος είναι δύσβατος όχι από τις ταμπέλες που μας φοράνε οι άλλοι, αλλά από τις ταμπέλες που φοράμε εμείς οι ίδιοι...
Σας το λέω με απόλυτη βεβαιότητα, ότι κάποιος μπορεί να πεθάνει από ενοχές γιατί αλλάζει μονοπάτι, χωρίς οι άλλοι να του πουν κάτι...και να μην το συνειδητοποιήσει καν ότι όλα οφείλονται στον ίδιο...

Προσπαθεί να αλλάξει και βρίσκει χίλιες εξωτερικές απειλές, νιώθει ότι οι άλλοι τον απομονώνουν και τον επικρίνουν πίσω από την πλάτη του, αλλά μπορεί να μην συμβαίνει τίποτα από αυτά. Η ψευδαίσθηση της αμαρτίας είναι πολύ δυνατή (αμαρτία εδώ εννοώ την εναντίωση στα ηθικά πρότυπα), πιο δυνατή ακόμα και από την επιθυμία μας να αλλάξουμε κάτι... Το σθένος του ανθρώπου να αλλάξει μονοπάτι και στάση ζωής βρίσκει έναν ισχυρό αντίπαλο μέσα σε κάθε άνθρωπο, "εγώ ο ίδιος"...Μόνο με Πίστη ξεπερνιέται...

εγώ δεν θέλω να την δω, γιατί μπορεί και να με εκνευρίσει αυτό

είναι οι συνέπειες της απόφασης κάποιου να αμφισβητήσει τον τίτλο που επέλεξαν άλλοι για εκείνον.

μια και δεν υπάρχουν συνέπειες...Θεωρώ ότι είναι ένα ακόμα τρικ για να φοβίσει τους ήδη φοβισμένους...

[Ellaki]

.Θεωρώ ότι είναι ένα ακόμα τρικ για να φοβίσει τους ήδη φοβισμένους...

αυτό δεν το είχα σκεφτεί και είναι ενδιαφέρουσα άποψη
επιτρέπω την αμφισβήτηση των προτύπων της ηθικής αλλά εφιστώ την προσοχή στις συνέπειες
ο απόλυτος χειρισμός ενός <καλού> καθοδηγητή και ένα καλό κόλπο να σε αποτρέψει να μην προσπαθήσεις καν
αυξάνει τον φόβο

[Vasoula]

ακριβώς!

[Βικούλα]

Βασούλα μου συγκλονιστικό αυτό που μοιράζεσαι, συγκλονιστικά αληθινό

ο δρόμος είναι δύσβατος όχι από τις ταμπέλες που μας φοράνε οι άλλοι, αλλά από τις ταμπέλες που φοράμε εμείς οι ίδιοι...
Σας το λέω με απόλυτη βεβαιότητα, ότι κάποιος μπορεί να πεθάνει από ενοχές γιατί αλλάζει μονοπάτι, χωρίς οι άλλοι να του πουν κάτι...και να μην το συνειδητοποιήσει καν ότι όλα οφείλονται στον ίδιο...

Προσπαθεί να αλλάξει και βρίσκει χίλιες εξωτερικές απειλές, νιώθει ότι οι άλλοι τον απομονώνουν και τον επικρίνουν πίσω από την πλάτη του, αλλά μπορεί να μην συμβαίνει τίποτα από αυτά. Η ψευδαίσθηση της αμαρτίας είναι πολύ δυνατή (αμαρτία εδώ εννοώ την εναντίωση στα ηθικά πρότυπα), πιο δυνατή ακόμα και από την επιθυμία μας να αλλάξουμε κάτι... Το σθένος του ανθρώπου να αλλάξει μονοπάτι και στάση ζωής βρίσκει έναν ισχυρό αντίπαλο μέσα σε κάθε άνθρωπο, "εγώ ο ίδιος"...Μόνο με Πίστη ξεπερνιέται...

το εξεταζω κι εγω μεσα μου, καθ'οτι εχω αντιμετωπισει μεγαλο προβλημα με τις ενοχές και τους προγραμματισμούς και μπορω να πω οτι το εχω αντιμετωπισει τελικα παρα πολυ αυτο που περιγράφεις.
Και ειναι και μια μεγαλη παγιδα ολη αυτη η ψευδαίσθηση, καθώς μεταφέρει τον εχθρό έξω απο εμας, αν νιωθουμε ενοχες απ'το οτι οι αλλοι θα μας κρινουν επειδη παμε κοντρα, ενώ ο "εχθρος" δρα εν τω μεταξυ ανενοχλητος μεσα μας μετρωντας θύματα που δεν φαινονται εκ πρωτης...

επιτρέπω την αμφισβήτηση των προτύπων της ηθικής αλλά εφιστώ την προσοχή στις συνέπειες
ο απόλυτος χειρισμός ενός <καλού> καθοδηγητή και ένα καλό κόλπο να σε αποτρέψει να μην προσπαθήσεις καν
αυξάνει τον φόβο

οντως φοβερό!

[Μάνος]

Μισό λεπτό παιδάκια γιατί έχω λίγο μπερδευτεί...

Μέσα στο μυαλό μου την λέξη "συνέπειες" την έχω συνδέσει με τους Νόμους του Σύμπαντος. Όμως όχι με την έννοια του φόβου η συνέπεια... Απλά έτσι πρόκειται να γίνει στη μια περίπτωση αν κάνεις αυτό, ενώ αν κάνεις το άλλο θα συμβεί το άλλο. Δράση - αντίδραση των γεγονότων. Και γι' αυτό κι εμένα δεν πήγε καν το μυαλό μου στον δικό σου συλλογισμό Βασούλα. Μπορείς να μου εξηγήσεις τη διαφορά της συνέπειας με το Νόμο του Σύμπαντος;

...Ισως στη συνέπεια υποβόσκει η τιμωρία ενώ στους Νόμους του Σύμπαντος η δικαιοσύνη; (...τώρα που το σκέφτομαι)
Και αν είναι έτσι τότε γιατί η συνέπεια να μην είναι δικαιωσύνη; Δεν είναι και αυτό ένα στερεότυπο;

[Vasoula]

κατ' αρχήν να διευκρινίσουμε Μανούλη μου ότι σχεδόν κανένας άνθρωπος δεν γνωρίζει (και παραπέρα δεν υπολογίζει) τους συμπαντικούς Νόμους... Έτσι δεν αναφέρθηκα καθόλου σ' αυτούς...

Εδώ, ο Παναγιωτάκος, αναφέρει σαν συνέπειες αυτές που ακολουθούν κοσμικά, εκείνον που πάει να σπάσει τα πρότυπα του κατεστημένου και έχει να αντιμετωπίσει την κατακραυγή και το "σταύρωμα" από τους άλλους ανθρωπους...

Και γι' αυτό είπα ότι δεν υπάρχουν συνέπειες, εννοώντας ότι όταν είσαι αποφασισμένος να ακολουθήσεις το μονοπάτι σου, μπορεί και κανένας να μην σε ενοχλήσει, παρά μόνο οι ενοχές σου...

[Ταρούλα]

Και γι' αυτό είπα ότι δεν υπάρχουν συνέπειες, εννοώντας ότι όταν είσαι αποφασισμένος να ακολουθήσεις το μονοπάτι σου, μπορεί και κανένας να μην σε ενοχλήσει, παρά μόνο οι ενοχές σου...

Ετσι είναι