Μανούλη μου, αν το να μην πληρώνεις ήταν δική σου αξίωση, θα το είχες ήδη απαιτήσει/παρακαλέσει, δηλαδή θα ήταν μέσα στις προθέσεις σου, δεν θα περίμενες να το κάνει κάποιος άλλος πρώτα για να νιώσεις εσύ ανάξιος που βρίσκεσαι σ' αυτήν την κατάσταση.
Ούτε οι άλλοι είναι αξιότεροι που πέτύχαν κάτι, που απλά δεν ήταν στις δικές σου προθέσεις...
Είδες τι μαλακία μας κάνει η σύγκριση? Να ξεσυνεριζόμαστε ο ένας τον άλλον για κάτι, χωρίς να νιώθουμε αν αυτό το κάτι ήταν και στις δικές μας προθέσεις...
Κάποτε στα 18 μου που δούλευα, όταν ήθελα άδεια για κάποιες ημέρες πήγαινα στον διευθυντή μου και τον παρακαλούσα (!) τον ρώταγα αν μπορούσα να πάω άδεια...Και εκείνος πάντα, όσες φορές και να χρειάστηκα, μου έλεγε "οχι", χωρίς εξήγηση...
Και ήρθε μια νέα συνάδελφος, πιο έμπειρη φυσικά από εμένα, και στις δύο εβδομάδες την βλέπω να φτιάχνει το χαρτάκι των αδειών με τις ημερομηνίες που ήθελε και να το βάζει στο γραφείο του για υπογραφή.
Τι??? δεν θα τον ρωτήσεις? την ρώτησα...
Πλάκα κάνεις? για τα δικαιώματά μου θα τον ρωτήσω? Μπορώ να πάρω άδεια όποτε θέλω, εκτός κι αν καιγόμαστε...Ε, τώρα δεν καιγόμαστε...
Φυσικά της το υπέγραψε, χωρίς καν να την ρωτήσει...Έτσι απλά!
Ήταν ωραίο μάθημα για εμένα...Για την στήριξη της πρόθεσή μου...
Σκέψου τώρα που αυτό που έγινε σε εσένα, δεν ήταν καν στις προθέσεις σου... Γιατί να νιώσεις μ****ας? Δεν σε ξεγέλασε κανείς. Εσύ απλά ίσως ξεγέλασες τον Εαυτό σου και δεν σκέφτηκες το όφελός σου ή τουλάχιστον να προσπαθήσεις γι' αυτό, κι ας μην σου καθότανε...
Τώρα σιωπή και δες την ευλογία από όλο αυτό, την αμέσως επόμενη στιγμή που φοβάσαι να ζητήσεις κάτι, μήπως στο αρνηθούν.
