ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΟΡΙΑ....

[Βικούλα]

Μάνο, Αμαλάκι

[AMALIA]

Mανο... Αμαλιτσα...

[Fotinoula]

Σοφάκι

Ειρηνάκι

Μάνο

Αμαλίτσα

εκείνο που μου πραγματικά με είχε πληγώσει στον χρόνο των πανελληνίων
δεν ήταν το άγχος ή η πίεση, αλλά το γεγονός ότι οι γονείς μου σαμπόταραν ύπουλα
μια σχέση που είχα με ένα παιδί που δεν έδινε πανελλήνιες καθώς ο έρωτας θα μου έπαιρνε τα μυαλά
και τη θυμάμαι με τόση αγνότητα αυτή την σχέση, ήταν η πρώτη φορά που είχα ερωτευτεί..
ναι και αυτό στο όνομα της Αγάπης

[Βικούλα]

[Θοδωράκος]

Εγώ ήμουν αρκετά ευτυχής, που από μικρός ήμουν ξεροκέφαλος.

Τότε δίναμε δύο φορές πανελλήνιες (2α και 3η Λυκείου). Στην αρχή της 2ας, με γράψανε φροντιστήριο. "Άντεξα" κάνα δίμηνο. Δεν άντεχα πια τις εξαντλητικές απαιτήσεις τους για ένα κάρο ασκήσεις και διάβασμα, καθώς τα θεωρούσα όλα περιττά. Έτσι, ένα απόγευμα μετά το μάθημα, πάω στον διευθυντή του φροντιστηρίου, και του ανακοινώνω ότι σταματάω. Κάγκελο ο διευθυντής, μου είπε ότι πρέπει να το κουβεντιάσουμε με τους γονείς μου. Του απαντάω ότι το φροντιστήριο αφορά την δική μου εκπαίδευση, και ως εκ τούτου εγώ είμαι ο μοναδικός υπεύθυνος, και αποφασίζω να σταματήσω.

Ποτέ μου δεν διάβαζα. Προτιμούσα να χαζολογώ, να ακούω μουσική, να συνθέτω μουσική... Λίγο πριν τις πανελλήνιες, και τις δύο χρονιές, απλά έμπαινα στο site του υπουργείου, κατέβαζα την λίστα με την ύλη των μαθημάτων, τα διάβαζα και περνούσα. Και μην φανταστείτε και πολύ διάβασμα... Άντε κάνα 3ωρο την μέρα, ξάπλα στο κρεββάτι, πιο πολύ βαριώμουν. Ούτως ή άλλως, η σχολή μου είχε βάση γύρω στο 12-13, με δύο ειδικά μαθήματα που έδιναν επιπλέον μόρια, που ήξερα ότι πάω για ψυλούς βαθμούς. Τελικά έβγαλα 16 χιλιάδες μόρια, και πέρασα με καλή θέση. Οι γονείς μου πια είχαν απηυδήσει με την περίπτωσή μου.

Και παρ'όλο που σε όλη μου την ζωή κατάφερνα ό,τι ήθελα, αυτοί ποτέ δεν έχαναν ευκαιρία να μου πουν πόσο πολύ "με φοβούνται" για την εξέλιξή μου, για το πόσο ικανός είμαι, κλπ. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Τελικά το πανεπιστήμιο το παράτησα. Όχι πως είχα ποτέ σκοπό να το τελειώσω, άλλωστε εντελώς συνειδητά μπήκα, απλά για να μπω κάπου στην Αθήνα, και επί τη ευκαιρία, να είναι και ενδιαφέρον. (ούτως ή άλλως, η μουσικολογία είναι εντελώς άχρηστος κλάδος, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση)


Τα τελευταία δύο χρόνια έκανα ιδιαίτερα θεωρητικά μουσικής (για τα ειδικά αυτά μαθήματα) σε έναν πιτσιρικά. Δίνει πανελλήνιες τώρα. Το τι καταπίεση βλέπω να πέφτει, δεν λέγεται. Έχω σιχαθεί τους γονείς του, και ειδικά την μάνα του. Από την πρώτη στιγμή του είχα πει πως το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο (από το μηδέν να φτάσουμε στο επίπεδο πανελληνίων σε ενάμισι χρόνο), και θα στηριχθεί αποκλειστικά και μόνο στην δική του θέληση. Είναι λυπητερό να βλέπεις έναν νέο πάνω στο άνθος της ηλικίας, που λένε, με όλο τον ενθουσιασμό και την λαχτάρα για ζωή, να μαραζώνει σε ένα γραφείο όλη μέρα...

[Μάνος]

Αμαλάκι μου
Φωτεινούλα μου
Θοδωράκο μου

[eirini]

Πωπω Μάνο πόσα κοινά βλέπω.... εντυπωσιάστηκα!!!!
Αμαλάκι
Θοδωράκο
Φωτεινούλι
Σοφάκι

[Sofoula]

Παιδάκια

[Ellaki]

[Ταρούλα]

Παιδάκια

[Μάνος]

Ειρήνη μου
Παιδάκια όλα

[ALEXOULA]

Αχ βρε παιδάκια ,
τι γίνεται μ ' αυτή την καταπίεση για τη "μόρφωση "
που παίρνουμε από τα ιδρύματα που μας στέλνουνε ,
παραμόρφωση είναι

[Ιωαννάκι]

Αχ παιδακια
Καθε χρονο την περιοδο των Πανελληνιων με πιανει σφιξιμο στην καρδια. Επειδη το περασα κι εγω κ μαλιστα οχι μια φορα αφου δεν περασα με την πρωτη, ακομα θυμαμαι την κλεισουρα μεσα πανω σε βιβλια που δεν ειχαν κ πολλα να μου προσφερουν, να αποστηθιζω πραγματα που τελικα πουθενα δεν μου χρησιμευσαν. Κ αυτη η ψυχολογικη πιεση, ειδικα οταν δεν εχεις περασει τελικα σε καποια σχολη που ολοι ειναι απογοητευμενοι κ κλαινε ομαδικα λες κ τελειωσε η ζωη σου. Το συμπερασμα που βγαζω ειναι οτι τελικα κατα βαθος καποιοι γονεις προτιμανε νεκρα παιδια απο αποτυχημενα παιδια...Το νεκρα το εννοω κ κυριολεκτικα κ μεταφορικα.

[VasilisM]

Στις πανελλαδικές δεν είχα κάποιο στόχο, απλά ήθελα να περάσω κάπου για να μην με ζαλίζουν οι γονείς και έχω να ακούω το "τόσα λεφτά δώσαμε για το φροντιστήριο και δεν πέρασες". Τελικά πέρασα σε μια σχολή που μου ήταν βάρος και δεν μου άρεσε και την παράτησα όταν συνειδητοποίησα ότι είμαι εκεί καθαρά γι αυτούς και εγώ δεν είμαι πουθενά σε αυτό..

Επέλεξα για πρώτη φορά το επάγγελμα μου, βάσει του τι μου αρέσει να κάνω, κόντρα σε όλους και μέχρι στιγμής, όλα πηγαίνουν καλά. Και δουλειά βρίσκω σε μια εποχή που η ανεργία θερίζει και μαθαίνω το αντικείμενο κάθε μέρα και καλύτερα αλλά και λόγω τεταμένου κλίματος στη δουλειά μαθαίνω κυρίως τις συμπεριφορές μου και βλέπω τα κομμάτια που χρειάζομαι να δουλέψω.. τους εγωισμους, το θυμό, τη συνεργασία, τις "πισωμαχαιριές". Και γενικά είναι μια πρόκληση να Είμαι ο Εαυτός μου..

Το κύριο πρόβλημα που εντοπίζω σε σχέση με τα παιδιά που δίνουν πανελλαδικές είναι ότι οι γονείς δεν ενθαρρύνουν τα παιδιά από μικρή ηλικία να βρουν αυτό που τους αρέσει, δεν αφήνουν τα παιδιά να ξεδιπλώσουν τα χαρίσματα και τα ταλέντα τους αντίθετα θα έλεγα ότι τα σαμποτάρουν κιόλας.. και τελικά όλη αυτή η μανία του "να περάσουν" κρύβει μια τεράστια ανασφάλεια γιατί φοβούνται να παραδεχτούν την ανεπάρκεια τους ως γονείς.. πακετάκι με τα κοινωνικά ξεράσματα.. τύπου, όποιος δεν περάσει στο πανεπιστήμιο δεν θεωρείται μορφωμένος..

τόσα όμορφα επαγγέλματα υπάρχουν αλλά όχι.. εκεί.. γιατροί και δικηγόροι όλοι..

και το τραγικό είναι ότι βλέπεις τα παιδιά που είναι να δώσουν.. να έχουν κλείσει τόσο πολύ τις πιθανότητες σε οτιδήποτε μπορεί να τους αρέσει και εστιάζουν, ασυνείδητα βέβαια, στα πιο κλισέ επαγγέλματα που κατά βάθος ξέρουν και οι ίδιοι ότι δεν τους αρέσουν.. και μετά απορούμε γιατί υπάρχει το φαινόμενο του "αιώνιου φοιτητή".. με τι ενθουσιασμό να διαβάσεις και με ποια όρεξη να πας στη σχολή εάν αυτό που σπουδάζεις δεν σου αρέσει;

Προσωπικά δεν το άντεξα.. με έτρωγε εσωτερικά.. και γιατί να το περάσω όλο αυτό δηλαδή;; Για να είναι ευτυχισμένος ποιος;;

[Ταρούλα]

Ετσι είναι Βασίλη μου ενδιαφέρονται να πάρουν αξία από τα παιδιά τους και όχι να είναι χαρούμενα και υγιή.