OI KHΠΟΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ
Το καροτσάκι περνούσε, κι ένας άντρας φώναζε «παγωτά!»
Στις 21 του μήνα τα λεφτά μας είχαν ήδη τελειώσει
Εγώ σκεφτόμουν την μητέρα μου, κι έβλεπα ξανά τα φορέματά της.
Το πιο όμορφο ήταν μαύρο, με λουλούδια ακόμα αμάραντα
Στην έξοδο του σχολείου, τα παιδιά πουλούσαν τα βιβλία.
Εγώ καθόμουν και τα κοίταζα, ψάχνοντας το κουράγιο να τα μιμηθώ.
Μετά, νικημένη, επέστρεφα για να παίξω με το νου και τα σαράκια του
Και το βράδυ, στο τηλέφωνο, εσύ με ρωτούσες «Γιατί δεν μιλάς;»
Τι έτος ναναι;
Τί ημέρα να ναι;
Αυτή είναι η στιγμή για να ζήσω μαζί σου!
Τα χέρια μου, όπως βλέπεις, δεν τρέμουνε πια,
κι έχω στην ψυχή μου, στο βάθος της ψυχής μου
απέραντους ουρανούς κι απέραντη αγάπη
και μετά κι άλλη κι άλλη αγάπη, αγάπη για σένα!
Γαλάζια ποτάμια και λόφους και λιβάδια,
όπου τρέχουν ανέμελες οι μελαγχολίες μου!
Το σύμπαν βρίσκει χώρο μέσα μου,
μα το κουράγιο να ζήσω, αυτό ακόμα δεν υπάρχει
Οι κήποι του Μάρτη τα καινούρια τους χρώματα ντυθήκαν
Και οι νεαρές γυναίκες, εκείνον τον μήνα, ζούνε νέες αγάπες.
Περπατούσες στο πλάι μου και ξάφνου μου είπες
«Εσύ πεθαίνεις
Αν με βοηθήσεις, είμαι σίγουρος πως θα το ξεπεράσω!»
Μα ούτε μια λέξη, να ξεδιαλύνει τις σκέψεις μου.
Συνέχισα να περπατώ, αφήνοντάς σε πίσω, θεατρίνε του χθες
Τι έτος ναναι;
Τί ημέρα να ναι;
Αυτή είναι η στιγμή για να ζήσω μαζί σου!
Τα χέρια μου, όπως βλέπεις, δεν τρέμουνε πια,
κι έχω στην ψυχή μου, στο βάθος της ψυχής μου
απέραντους ουρανούς κι απέραντη αγάπη
και μετά κι άλλη κι άλλη αγάπη, αγάπη για σένα!
i giardini di Marzo
http://www.youtube.com/watch?v=LE_1wLXrLgo