Μόνο θα ήθελα να μοιραστώ...

[Μάνος]

Βασούλα μου

[Αντρίκος]

Αυτό το "κάποιος να με κάνει να χαρώ" έχει ταλαιπωρήσει πολύ όλους σχεδόν τους ανθρώπους.
Οι περισσότεροι αποφεύγουν την αλήθεια και έχουν ταυτοποιηθεί με τις ελλείψεις τους, τόσο που δεν μπορούν να αποδεχτούν το σκοτεινό τους μέρος, σαν κάτι που χρειάζεται να φωτίσουν (να συνειδητοποιήσουν)

Είναι πολύ δύσκολο και τώρα το ξέρετε, να σέβεσαι έναν άνθρωπο και να τον αγαπάς, αλλά να μην ενδίδεις στον παρορμητισμό του, να μην σε επηρεάζει συναισθηματικά, να μην γίνεσαι σκληρός και ασυναίσθητος...

Το ότι δεν ξέρει που χρειάζεται να σταματήσει τις αλληλεπιδράσεις, γιατί το μέσα του έχει γεμίσει με ασέβεια και ότι έχει μέσα του θα εκδηλώσει και έξω του!

τόσο που να είναι εξαιρετικά δύσκολο στον κάθε άνθρωπο να ξεχωρίσει τους δικούς του από των άλλων...
Και είναι αυτό που καλείται ο κάθε άνθρωπος να κάνει κατά την διάρκεια της συναισθηματικής, νοητικής και πνευματικής του ωρίμανσης...Να τους πετάξει όλους έξω, γιατί κανείς δεν αξίζει το παραμικρό μας δάκρυ, την παραμικρή μας αναπόληση, το παραμικρό μας ενδιαφέρον.
Η ταυτότητα του καθενός είναι σπουδαίο πράγμα να αποκωδικοποιηθεί, γιατί δεν αφορά την Προσωπικότητα του ανθρώπου, αλλά τον δαίμονα του.

Διότι η κούραση που προκαλεί η κατάθλιψη, εμφανίζεται κάθε φορά που καταπιέζουμε τα δυνατά συναισθήματά μας, οπότε υποτιμούμε τις μνήμες του σώματος και δεν τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία…
Ποτέ δεν πόθησαν έναν Παράδεισο, για τον οποίον προϋπόθεση της ευτυχίας θα ήταν η υπακοή και η άγνοια. Πιστεύω στη δύναμη της αγάπης, κάτι που δεν σημαίνει να είναι κανείς καλός και υπάκουος.

το ενα μετα το αλλο! τα τηγανια. εστω και νοητικα, αν και βιωμενα. σκληρος, ασυναισθητος, ασεβης. απολα εχει ο μπαξες. υπομονη για τωρα. και συνεχιση της παρατηρησης.

Βασω

Μπετουλα

και τουτο, του Μαρκου Αυρηλιου παλι, υπενθυμιση που με συγκινησε πριν λιγες μερες,

"Ύβριζε, ύβριζε τον εαυτό σου ώ ψυχή μου! Για να τιμήσεις τον εαυτό σου, δεν θα σου μένει πια καιρός.
Σύντομος ο βίος του καθενός. Και σύ, σχεδόν τον έχεις περάσει χωρίς να σέβεσαι τον εαυτό σου. Aλλά στις ψυχές των άλλων βάζοντας την ευτυχία σου."

φιλοι μου ολοι!

[Ellaki]

[nondas]

[Ιωαννάκι]

[Βικούλα]

[Ταρούλα]

[Μπεττουλα]

Και σύ, σχεδόν τον έχεις περάσει χωρίς να σέβεσαι τον εαυτό σου. Aλλά στις ψυχές των άλλων βάζοντας την ευτυχία σου."

χωρις το σχεδον θα ελεγα.. και ειμαι σε μια φαση που αναγνωριζω για δευτερη φορα στον εαυτο μου οτι δεν ειμαι αυτη που πιστευα.. η πρωτη ηταν οταν γκρεμιστηκαν οτι θεωρουσα θετικα και αρχισα να βλεπω μονο τα αρνητικα.. τωρα ειδα τα θετικα και αντισταθηκα πολυ να τα πιστεψω, γιατι ημουν πεποισμενη οτι δεν εχω, δεν γινεται να εχω.. αφου με εχουνε πετσοκοψει αυτοι.. απο που βγηκαν αυτες οι ποιοτητες?? πολυ κλαμα εκει.. ελα μπεττυ ελεγα μετα, αλαζονεια επαρση θελει ταπεινοτητα .. μα δεν ηταν ετσι απλα δεν μπορουσα να τα δεχτω για να μην παρουν τα μυαλα μου αερα, οτι ελεγε και ο πατριος δηλαδη συνεχεια.. τωρα αναγνωριζω οτι εχω καποιες βιωμενες.. τιποτα λιγοτερο τιποτα περισσοτερο δεν ειναι κτημα μου ακομα για να εκδηλωνονται διαρκως αλλα υπαρχουν..

οπως καταλαβα ποσο γαματη ειναι αυτη η διαδρομη που εχω κανει απο τοτε που ειμαι μαζι σας.. ποσο πραγματικα γαματη.. ευκολη δεν την λες αλλα γαματη παρολα αυτα.. ειδα ποσο διαφορετικα ηταν καθε φορα τα κινητρα μου οταν ελεγα οτι θελω να βρω τον εαυτο μου.. καθε περιοδος και αλλος λογος.. και δωστου να ανεβω το βουνο αγκομαχωντας και παντα κατεληγα στην λακουβα με τη λασπη.. και καθε φορα αλλη αντιδραση μεσα στη λασπη.. ειτε δεν την αντεχω θελω να βγω, ειτε αφηστε με λιγακι ακομα ειναι ωραια εδω.. κι εβγαινα οταν ενιωθα ετοιμη, εκανα το ντουζακι μου, επαιρνα το χρονο μου και δωστου ξανα στοχος να ανεβω το βουνο κ παλι αγκομαχωντας και παλι τα ιδια..

και καποια στιγμη μετα την τελευταια λακουβα αφου εκανα το ντουζακι μου πηρα την καρεκλα του σκηνοθετη βγηκα απεξω απο αυτη την ευθεια γραμμη πηρα ποπ κορν, πηρα και τον χρονο μου και αρχισα να παρακολουθω την ιστορια απο την αρχη ενω περνουσαν μερες.. και μετα ειπα? τι εχει μετα? κατσε να δω.. και σηκωθηκα ανεβηκα το μεγαλυτερο βουνο χωρις να καταλαβω το ποσο γρηγορα, κοιταγα κατω και ελεγα μα δεν βλεπω τιποτα, γιατι δεν ειχε αλλη λακουβα.. ειχε ομως ολη τη θεα πιατο στην κορφη του βουνου και γω ελεγα δεν εχει τιποτα.. και κοιτωντας συνειδητοποιησα οτι ανεβηκα το βουνο χωρις δυσκολια απο την σκαλα χωρις να εχω στοχο το βουνο αυτη τη φορα..

προς το παρον απολαμβανω το ποπ κορν μου.. και βλεπω τις αντιστασεις μου σε αυτο που ξερω οτι χρειαζεται να κανω

Αντρεα μου

[Ταρούλα]

Μπεττούλα μου

[Μάνος]

"Ύβριζε, ύβριζε τον εαυτό σου ώ ψυχή μου! Για να τιμήσεις τον εαυτό σου, δεν θα σου μένει πια καιρός.
Σύντομος ο βίος του καθενός. Και σύ, σχεδόν τον έχεις περάσει χωρίς να σέβεσαι τον εαυτό σου. Aλλά στις ψυχές των άλλων βάζοντας την ευτυχία σου."

Ανδρέα μου γλυκέ

Μπετούλα μου

[ΙΩΑΝΝΑ]

Αντρέα

Μπεττούλι

[Vasoula]

χωρις το σχεδον θα ελεγα.. και ειμαι σε μια φαση που αναγνωριζω για δευτερη φορα στον εαυτο μου οτι δεν ειμαι αυτη που πιστευα.. η πρωτη ηταν οταν γκρεμιστηκαν οτι θεωρουσα θετικα και αρχισα να βλεπω μονο τα αρνητικα.. τωρα ειδα τα θετικα και αντισταθηκα πολυ να τα πιστεψω, γιατι ημουν πεποισμενη οτι δεν εχω, δεν γινεται να εχω.. αφου με εχουνε πετσοκοψει αυτοι.. απο που βγηκαν αυτες οι ποιοτητες?? πολυ κλαμα εκει.. ελα μπεττυ ελεγα μετα, αλαζονεια επαρση θελει ταπεινοτητα .. μα δεν ηταν ετσι απλα δεν μπορουσα να τα δεχτω για να μην παρουν τα μυαλα μου αερα, οτι ελεγε και ο πατριος δηλαδη συνεχεια.. τωρα αναγνωριζω οτι εχω καποιες βιωμενες.. τιποτα λιγοτερο τιποτα περισσοτερο δεν ειναι κτημα μου ακομα για να εκδηλωνονται διαρκως αλλα υπαρχουν..

οπως καταλαβα ποσο γαματη ειναι αυτη η διαδρομη που εχω κανει απο τοτε που ειμαι μαζι σας.. ποσο πραγματικα γαματη.. ευκολη δεν την λες αλλα γαματη παρολα αυτα.. ειδα ποσο διαφορετικα ηταν καθε φορα τα κινητρα μου οταν ελεγα οτι θελω να βρω τον εαυτο μου.. καθε περιοδος και αλλος λογος.. και δωστου να ανεβω το βουνο αγκομαχωντας και παντα κατεληγα στην λακουβα με τη λασπη.. και καθε φορα αλλη αντιδραση μεσα στη λασπη.. ειτε δεν την αντεχω θελω να βγω, ειτε αφηστε με λιγακι ακομα ειναι ωραια εδω.. κι εβγαινα οταν ενιωθα ετοιμη, εκανα το ντουζακι μου, επαιρνα το χρονο μου και δωστου ξανα στοχος να ανεβω το βουνο κ παλι αγκομαχωντας και παλι τα ιδια..

Μπεττούλα μου...
Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εσένα...
Να αγωνίζονται για την ωριμότητά τους, κυρίως την πνευματική ωριμότητα, και στο τέλος να εγκαταλείπουν από τις δυσκολίες και τα γκρεμίσματα και άντε πάλι από την αρχή, να προσπαθούν να δομήσουν παίρνοντας παλιά στοιχεία και αναμιγνύοντας τα με κάποια νέα.

Αυτή η λάσπη, που νιώθεις να ασκεί έλξη σε εσένα (και σε εκατομμύρια ανθρώπους ακόμα), είναι ένα μοιραίο αποτέλεσμα των δομών του "εγώ" που υπάρχει μόνο σ' αυτήν την χαμηλή δόνηση και κάθε προσπάθεια αποδόμησης του προκαλεί τον τρόμο της ανυπαρξίας του.
Η αρνητικότητα που χαρακτηρίζει το "εγώ" έχει σίγουρα να κάνει με το περιορισμένο πεδίο αντίληψης μέσα στο οποίο κινείται ένας φυσικός άνθρωπος συνειδησιακά και γίνεται έρμαιο των συναισθημάτων του, από την ανάγκη του να υπάρχει ως κάτι.
Σ' αυτήν την φάση της συνειδησιακής ανωριμότητας, το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθεί να βρεί λόγους και τρόπους να παραμείνει στην χαμηλή δόνηση (λάσπη) και να αγωνίζεται διαρκώς για να υπάρχει (με όποιον τρόπο)

Για να προχωρήσει με σθένος στην πνευματική του ωριμότητα, χρειάζεται να αντιληφθεί την Ύπαρξή του, έτσι ώστε να μην βρίσκει "τεχνάσματα" για να νιώσει ότι υπάρχει.
Όταν υπάρχει Στόχος, θα τον βλέπεις...
Όταν δεν υπάρχει Στόχος, θα στοχεύεις όπου νάναι και τότε σίγουρα θα κατηγορείς τον Εαυτό σου για αστοχία...

[AMALIA]

Καρδουλες ολες..

Βασουλα μας...

[Ταρούλα]

Βασούλα

[Μπεττουλα]

Αυτή η λάσπη, που νιώθεις να ασκεί έλξη σε εσένα (και σε εκατομμύρια ανθρώπους ακόμα), είναι ένα μοιραίο αποτέλεσμα των δομών του "εγώ" που υπάρχει μόνο σ' αυτήν την χαμηλή δόνηση και κάθε προσπάθεια αποδόμησης του προκαλεί τον τρόμο της ανυπαρξίας του.

Για να προχωρήσει με σθένος στην πνευματική του ωριμότητα, χρειάζεται να αντιληφθεί την Ύπαρξή του, έτσι ώστε να μην βρίσκει "τεχνάσματα" για να νιώσει ότι υπάρχει.

Όταν υπάρχει Στόχος, θα τον βλέπεις...

Όταν δεν υπάρχει Στόχος, θα στοχεύεις όπου νάναι και τότε σίγουρα θα κατηγορείς τον Εαυτό σου για αστοχία...

τον κατηγορησα ηδη για ολα οσα δεν μπορεσε να στηριξει .. με πιεζα βιαια να ανταπεξελθω σε πραγματα που εκεινη την στιγμη ξεπερνουσαν τις δυναμεις μου.. και μετα με ξαναπιεζα να κανω κατι για αυτο και με χρεωνα για το οτι δεν μπορουσα .. ωσπου καταλαβα οτι οτι ηρθε στην ζωη μου δεν ηρθε απαραιτητα για να κανω κατι με αυτο.. αλλα κυριως να μου δειξει τις ψευδαισθησεις μου.. να μου δειξει την αληθεια του που βρισκομαι και τις πλανες μου.. να δω τις ελλειψεις τις αδυναμιες μου αλλα και τις δυναμεις μου αργοτερα.. σταματησα να με πιεζω και σιγα σιγα αρχιζω να συνειδητοποιω ολο και περισσοτερο το δωρο..

δεν δηλωνω ακομα με σθενος οτι εχω Στοχο.. φοβαμαι να το κανω.. λιγο λιγο καθε μερα με φροντιζω με ολους τους τροπους που θεωρω ωφελιμους για ολα μου τα πεδια οχι εξαναγκαστικα γιατι ετσι πρεπει αλλα απο επιλογη αυτη τη φορα γιατι νιωθω οτι θελω να με φροντισω, και να με γνωρισω σιγα σιγα.. και το κυριοτερο γιατι μου εχει βγει μια αναγκη να σταματησω να με βλαπτω με διαφορους τροπους.. τωρα που υπαρχει μια διαδικασια να θεραπευτουν παλια τραυματα οσο μπορω και αντιλαμβανομαι να μην δημιουργω και νεα..και βλεπω πως πανω σε αυτο αρχιζουν και τροποποιουνται σκεψεις και συμπεριφορες