ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙΣ...και οποιος αντεξει!

[Vasoula]

πως βρέθηκε αυτό όμως σ' αυτό το τόπικ?

Αυτά τα έγραφα στο "όλα συντελούνται εδώ και τώρα"

[ΙΩΑΝΝΑ]

Βασούλα η αετός το είχε μεταφέρει εδώ σε αυτό το πόστ .

[Vasoula]

αααα ;)

[ΙΩΑΝΝΑ]

Aν μεταφράσουμε την έννοια "εμπιστοσύνη" όχι με την απλη μας συνείδηση, αλλά με την συνειδητότητά μας, τότε θα δούμε ότι "εμπιστοσύνη" δεν σημαίνει τίποτα άλλο από τον μη εστιασμό στο γεγονός!

Συνήθως οι απλοί άνθρωποι που εμπιστεύονται, χωρίς να το θέλουν, δεν εστιάζουν στο λυπηρό γεγονός, με αποτέλεσμα να ανακαλύπτουν τυχαία (?) και την ευλογία του...

Οι περισσότεροι όμως εστιάζουν στο συναίσθημα και τότε πληγώνονται, πονούν, υποφέρουν για αυτό που συμβαίνει...

Η εμπιστοσύνη είναι μια αρχέγονη ποιότητα του Εαυτού μας, που γνωρίζει την συγχρονικότητα και μπορεί μέσα σ' αυτήν να δράσει αυτονόητα...

΄Οσο αναπτυσσόμαστε προς Αυτόν, η σκέψη μας γίνεται περισσότερο αφαιρετική, έτσι ώστε η εμπιστοσύνη να αναδύεται και με την θέλησή μας...

όχι τυχαία, αλλά με συνειδητότητα, ότι εδώ στον φυσικό κόσμο δεν υπάρχουν εμπόδια μοιραία, αλλά υπάρχουν οι δικές μας "αόρατες" αιτίες που τα δημιουργούν, γιατί μέσα από αυτά υπερβαίνουμε την ίδια την φύση τους...

Είμαστε "ανώτεροι" από το φυσικό πεδίο, αλλά ο εστιασμός μας σ' αυτό, μας εμποδίζει να βιώσουμε το "υπερφυσικό" με γνώση...

Τα "θαύματα" είναι ακριβώς αυτή η γνώση...

[Annoula]

ότι ακριβώς χρειαζόμουν να μου λυθούν κάποιες απορίες!!!
Ευχαριστώ Ιωάννα

[ΙΩΑΝΝΑ]

Κάνει καλή δουλειά το φτυιαράκι μου

[Δωρουλα]

Αυτό να λέγεται...!!!

[Annoula]

και με άψογη συγχρονικότητα ;) ;)

[ΙΩΑΝΝΑ]

Στη διάθεση σας πάντα

[Valia]

ευχαριστούμε

[ΙΩΑΝΝΑ]

Ο νους μας είναι ένα καταπληκτικό "εργαλείο" για να ζούμε καλά στην φυσική διάσταση, όμως σπανίως τον χρησιμοποιούμε.

΄Εχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται το πρόβλημα, αλλά όταν έρθει η στιγμή να το βιώσουν συναισθηματικά και να οδηγηθούν σε δράση, δεν μπορούν, λόγω της συνήθειας, που επηρεάζει από το υποσυνείδητο.
Και έτσι έχουμε διαφορετική σκέψη και διαφορετική πράξη...

Ο νους μας εκπαιδεύεται όπως σας έχω πει, να κατευθύνει την σκέψη και να παρακάμψει την συγκινησιακή συνήθεια, ώστε να δράσει κατ' ευθείαν στο θέμα...Αυτό το λέμε λογική

Πάμε λοιπόν με την λογική, να εκπαιδεύσουμε τον νου μας να μην δρα με την υποσυνείδητη παρόρμηση, αλλά να δρα με την αυθεντικότητα της αγάπης.

Οι επιγνώσεις δεν είναι τίποτα άλλο, από λογικά συμπεράσματα που έρχονται στην συνείδηση και επεξεργάζονται με αγάπη, αναπτύσσοντας την θέλησή μας να εξελιχτούμε και πέρα από το συναισθηματικό μας πεδίο.

Ο νους μας λοιπόν γνωρίζει ότι αν δεν πάρει τροφή ο οργανισμός θα ασθενήσει και έτσι κινεί την διαδικασία θρέψης. Αυτό σημαίνει ότι το στομάχι παίρνει εντολές, το συκώτι το ίδιο, όλα τα όργανα συμμετέχουν και προετοιμάζονται για την λήψη τροφής, αφού τα ενεργειακά μας κέντρα είναι συνδεδεμένα με το νοητικό μας σώμα μέσω των λεπτοφυέστερων συνδέσεων. ΄

΄Οταν η σκέψη περνά από το συναισθηματικό μας σώμα που έχει σημαντικά μπλοκαρίσματα, εμποδίζεται να φτάσει στον φυσικό μας οργανισμό και να βιωθεί, έτσι τα όργανα που συμμετέχουν στην διαδικασία θρέψης ακυρώνουν την λειτουργία τους και αφήνονται στην ισχύ του συναισθήματος.

΄Ετσι μερικοί άνθρωποι τρώνε υπερβολικά και άλλοι καθόλου...

Με τον διαλογισμό και την εσωτερική εργασία, εκπαιδεύουμε τον νου μας να αναπτυχθεί προς το πνευματικό μας πεδίο, ώστε αυτή η δυναμική να του δώσει και την απαραίτητη έμπνευση και αγάπη να δράσει προς το φυσικό του περιβάλλον, παρακάμπτοντας το συναισθηματικό μπλοκάρισμα και να ελέγξει το φυσικό σώμα μέσα από την πνευματική ενέργεια. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να λυθούν οι κόμποι των συναισθημάτων που δημιουργούν συνήθειες και εμμονές, που προβάλλονται στην ζωή μας με την μορφή φοβίας.

Με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσεται στην συνείδηση μας η πνευματική λογική, η οποία είναι η ενεργός νοημοσύνη του Εαυτού μας.

Αν γνωρίζει κανείς αυτήν την διαδρομή της σκέψης , τότε αρχίζει να αναπτύσσεται προς το πνευματικό του πεδίο και να επεξεργάζεται τα συναισθήματά του, με την λογική του.

Οι συνήθειες και οι εμμονές, είναι συναισθηματικοί "κάλοι" που έχουν να κάνουν με το υποσυνείδητο. Αυτό μπορούμε να το επεξεργαστούμε με την παρατήρηση και να λύσουμε τα μπλοκαρίσματα που μας δημιουργεί, με την άσκηση και την εκπαίδευση.

Η εργασία αυτή περιέχει αυτο-πειθαρχία και αφοσίωση και δεν μπορεί να γίνει τυχαία...
Βρήκαμε λοιπόν μέσα από την εργασία μας τα μπλοκαρίσματα που μας επέφερε η βιωματική μας εκπαίδευση μέσα στο κοινωνικό μας περιβάλλον. Εκεί θα μείνουμε?
Αν μείνουμε εκεί, τότε κάναμε την εργασία μας μονοσήμαντη και φέραμε στην επιφάνεια τις αναμνήσεις μας που εξακολουθούν και μας φέρνουν εμπόδια και θλίψη, καθώς και αδυναμία να στηριχτούμε στην πνευματική έμπνευση και να αναπτύξουμε την εσωτερική μας δύναμη.
Δυστυχώς, το να θυμηθούμε απλά το παρελθόν και να γνωρίζουμε την ανωριμότητα του εσωτερικού μας παιδιού, δεν είναι η λύση.
Είναι σαν να έχουμε ένα άρρωστο παιδάκι και αντί να το βοηθήσουμε να γίνει καλά, καθόμαστε και το κοιτάμε με απόγνωση...Σιγά σιγά με τον καιρό συνηθίζουμε στην αρρώστια του και ζούμε μ' αυτήν, εντάσσοντάς την μέσα στην καθημερινότητά μας, θεωρώντας ότι ξεπεράσαμε το πρόβλημα.
Το παιδί όμως εξακολουθεί και είναι άρρωστο και εμείς δεν κάναμε τίποτα για να το βοηθήσουμε...

Που είναι η αγάπη μέσα σ' αυτό? Το ότι αποδεχθήκαμε την αρρώστια, δεν σημαίνει ότι έχουμε δράσει με συνέπεια και προς την ίαση...


Χωρίς εκπαίδευση στην φυσική μας ζωή, τίποτα δεν γίνεται με την δυναμική του πνεύματός μας…Χρειάζεται συνέπεια για να μπορέσουμε να ζήσουμε με χαρά και ευθύνη για την ζωή μας, αλλιώς αυτή γίνεται τυχαία και μοιραία και κινείται μηχανικά…
Ο διαλογισμός, η αυτό-παρατήρηση είναι σημαντικές ασκήσεις για την φυσική μας δράση. Το παρελθόν μας περιέχει και τις εμπειρίες μας και δεν μπορούμε να εξελιχτούμε αν μένουμε σ’ αυτό και απλά ξεχνάμε τον πόνο που μας δημιούργησε, θάβοντας τα συναισθήματά μας…

Αυτοθεραπεία, συνέπεια και άσκηση…αυτές είναι οι δράσεις που υποκινούνται από την λογική μας και φέρνουν στο πνευματικό επίπεδο τις εμπειρίες μας, ώστε να έχουμε πάντα πνευματική έμπνευση για να προχωρήσουμε στην φυσική μας ζωή…

Ο θεός δεν συμμετέχει έξω από εμάς…μην το ξεχνάτε ε?

Δεν προλαβαίνω να μετράω τηγανιές σε αυτήν την ενότητα

Βασούλα

[Ellaki]

Δεν προλαβαίνω να μετράω τηγανιές σε αυτήν την ενότητα

να σου δανείσω τη χύτρα ταχύτητας

[ΙΩΑΝΝΑ]

Αν είναι πιό ανόδυνη από τη τηγανιά ,στείλτην μου μιά βόλτα

[ΙΩΑΝΝΑ]

Η γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας χαρακτηρίζεται από τις πράξεις μας...Μα αυτές είναι μόνο μια επιφανειακή δράση-αντίδραση, που φέρνει την εικόνα μας μισή στην αυτοκριτική μας...
Σίγουρα στην κοινωνική μας εκδήλωση υπάρχει μια συμβιβαστική ανάγκη να αισθανθούμε ασφαλείς και αυτό για μας είναι, τις περισσότερες φορές, κατακριτέο, γιατί μας οδηγεί στην παρόρμηση...

Δεν αγγίζουμε εύκολα την λάσπη, γιατί θα χάσουμε την εκτίμηση που έχουμε στον εαυτό μας.
Αυτό κάνει το πλαίσιο...

΄Οταν το αντιληφθούμε δεν έχουμε πια ανάγκη να κρίνουμε τον εαυτό μας, την ζωή μας, τους άλλους...Εχουμε την θέληση και την δύναμη να διαχειριστούμε την "λάσπη" γιατί τώρα πια βλέπουμε το βάθος μας...

Συνήθως ζούμε με βάση τα συμπεράσματα των άλλων και τον απολογισμό τον δικό μας...΄Εχουμε, ή δεν έχουμε, λέμε, ήσυχη την συνείδησή μας...

΄Ολα αυτά κάνει το "πλαίσιο"...

Η σχέση μας με τον εαυτό μας επηρεάζεται από αυτό που έχουμε αποφασίσει ασυνείδητα να είμαστε…
Συνήθως λέμε «έτσι είμαι», και αυτό προκύπτει από το πλαίσιο που χτίζουμε γύρω μας, με τις πεποιθήσεις, τις εμμονές και τις φοβίες μας, όσα δηλαδή μας βάζουν στην ζωή αυτονόητα, χωρίς καμία δική μας προσπάθεια να ερευνήσουμε τον χαρακτήρα μας και τα βαθύτερα συναισθήματα που τον σηματοδοτούν.

Η έρευνα και η αναζήτηση του αληθινού μας εαυτού, δεν αφορά τις πράξεις μας αυτές καθαυτές, αλλά την εσωτερική μοναξιά και δυστυχία μας.
Οι άνθρωποι, ασυνείδητα, υποτάσσονται στο «πλαίσιο» για να μπορούν να επιβιώσουν μέσα σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, που τους βάζει συνεχώς σε θέση άμυνας ή επίθεσης. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον προσαρμόζουν την απεραντοσύνη και το πάθος του Εαυτού τους για την φυσική εμπειρία, σε μια μονοσήμαντη επιθυμία για ζωή που εκδηλώνεται μέσα στην πόλωση…

Μέσα στο «πλαίσιο» αυτό ο νους μας οργανώνεται για να επιβιώσει με κάθε τρόπο, αλλοιώνοντας τα χαρίσματα και τις ψυχικές αρετές, γιατί έχει αυτήν την δυναμική.
Τα πνευματικά ιδεώδη διαχωρίζουν τον άνθρωπο σε «ανώτερο» και «κατώτερο» και βάζουν ακόμα περισσότερα όρια στην πνευματική του αυτοπραγμάτωση, έτσι ώστε η πνευματική ζωή να αποτελεί ένα μακροπρόθεσμο όραμα που δεν μπορεί να το φτάσει…

Όταν φτάσουμε στο σημείο να αναζητήσουμε την εσωτερική αλήθεια, όταν μπαίνουμε στα άδυτα του εαυτού μας, όχι με κριτική διάθεση, αλλά με αγάπη γι’ Αυτόν που θα «συναντήσουμε», όταν η επιθυμία μας για την ύλη, την ξεπερνάει για να φτάσει στον θεό, τότε μόνο μπορούμε να αντικρύσουμε την ανομοιότητα μαζί του…Τότε μόνο είναι η στιγμή που βλέπουμε το πλαίσιο και τον περιορισμένο εαυτό μας, που φοβισμένος, συγχυσμένος και «μασκαρεμένος» προσπαθούσε να ξεφύγει από την ίδια του την αρχέγονη επιθυμία να βιώσει τον Εαυτό του σε όλα τα πεδία εκδήλωσης…

Το 3ο κέντρο, εσωτερικά, αναπτύσσει την θέληση και την δύναμη του ανθρώπου να είναι…Τον ωθεί να βιώσει τον Εαυτό του μέσα στον θεό, ανακαλύπτοντας το κέντρο της αγάπης και του ανοίγει την πύλη της εσωτερικής γνώσης.

Για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό το πέρασμα. Παρ’ όλα αυτά, το πλαίσιο είναι το ίδιο σχεδόν σε όλους μας…

δεν έχω λόγια

Βασούλα σε έχω κατσιάσει με τόσες αγκαλιές αλλά λίγες ακόμα δεν βλάπτουν

[ΙΩΑΝΝΑ]

Η ζωή μας είναι σαν να βλέπουμε μια ταινία, που μας προκάλεσε συναισθήματα...συγκίνηση, γέλιο, φόβο, αγάπη...
΄Οταν περάσει λίγος καιρός, δεν θυμόμαστε αυτά τα συναισθήματα, αλλά θυμόμαστε την υπόθεση, τους ηθοποιούς, κάποιους διαλόγους...

Τα συναισθήματά μας αυτά, με τα οποία βιώσαμε κάποια γεγονότα, έχουν παρέλθει, σχεδόν δεν τα θυμόμαστε...
Δεν θυμόμαστε το συναίσθημα του πόνου από έναν έρωτα που χάσαμε...
Ούτε το συναίσθημα του φόβου, από κάποια τρομαχτική εμπειρία...
Ούτε το συναίσθημα της χαράς από κάποιο πολύ ευχάριστο γεγονός...
Δεν μπορούμε σχεδόν ποτέ να αναβιώσουμε το ίδιο συναίσθημα που έχει βιωθεί...
Και έτσι η μνήμη μας καταγράφει μόνο γεγονότα, που τα χαρακτηρίζουμε δυσάρεστα ή ευχάριστα, με μια τάση να ξεχνάμε εύκολα αυτά που ήταν δυσάρεστα...

Φέρνοντας στο νού μου παλιά γεγονότα και ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου ,συνειδητοποιήσα ότι τα δυσάρεστα πάντα προσπαθούσα να τα θάψω όσο πιό βαθιά γινότανε ,και πάντα αναρωτιόμουνα γιατί μας συμβαίνει αυτό

Η αφύπνιση κάνει την συνείδηση να θυμάται τα συναισθήματα και να τα ελευθερώνει, συντονιζόμενη με την ενέργεια της αγάπης από το πνευματικό της πεδίο. Μέσα από την ίδια της την πνευματική ενέργεια έχει την δυναμική να «διαλύσει» τον όγκο των συναισθημάτων και έτσι να μην τα προβάλλει πια στην φυσική της πραγματικότητα.

Ωριμάζει μέσα από την ίδια της την πνευματική ενέργεια, ώστε να βιώσει τον Εαυτό της σε όλα του τα πεδία και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή χωρίς τον φόβο της αβεβαιότητας του μέλλοντος, εκπληρώνοντας την θεϊκή της επιθυμία, να βιώσει την πόλωση μέσα από ένα φυσικό σώμα…

Σ’ αυτήν την διαδικασία της αφύπνισης, η συνείδηση έχει αρχίσει να παρατηρεί τις ασύμβατες με το πνεύμα της συμπεριφορές της ….Την κακία, την ιδιοτέλεια, την εμμονή, την φοβία, την υπεροψία και να βρίσκει τα μοντέλα που λειτουργούν μέσα στην κυτταρική της μνήμη, υποκινούμενα από τα συναισθήματα που ασυνείδητα είχε επιτρέψει να επεμβαίνουν στην φύση της και να την διαστρεβλώνουν.

Η πνευματική ενέργεια έρχεται ουσιαστικά και δραστικά στην δομή της και ανατρέπει τον προγραμματισμό της., ώστε η θεραπεία κάθε ασύμβατης, με την ίδια την ζωή, συμπεριφοράς, να αποκαταστήσει το κέντρο της καρδιάς και το θεϊκό σχέδιο της αγάπης εντός της…

Μετά από αυτήν την εργασία, είναι θέμα χρόνου στην συνείδηση να δράσει προς την πνευματική της αυτοπραγμάτωση με όλο το δυναμικό της…