Μέχρι τώρα τρεις φορές έχω ερωτευτεί με όλη μου την καρδιά. Ένα συναίσθημα πολύ πιο έντονο και βαθύ από τον απλό ενθουσιασμό.
-Την πρώτη φορά ήταν ένας άνθρωπος που έμοιαζε με τον ήλιο. Έλαμπε τόσο πολύ που όλοι οι υπόλοιποι έμοιαζαν να πηγαίνουν δίπλα του για να πάρουν λίγη από την λάμψη του. Έδειχνε να είναι ένας άνθρωπος τέλειος σε όλα και μια μέρα, που δεν διέφερε σε τίποτα από κάθε άλλη μέρα, αυτός ο "τέλειος" άνθρωπος άρχισε να κλαίει για μένα.
Μια στοργή, μια αγάπη, μια προσοχή, ένας θαυμασμός, μια αποδοχή, μια αναγνώριση, ότι ακριβώς χρειαζόμουν. Ότι ακριβώς μου έλειπε. Αναπόφευκτα ερωτεύτηκα.
Μέχρι που το εξέφρασα και ως αποτέλεσμα, αυτό το άτομο έφυγε από την ζωή μου.
-Την δεύτερη φορά ήταν ένας άνθρωπος σαν και εμένα. Ίδιες εμπειρίες, ίδια βιώματα, ίδιες ελλείψεις, ίδιες αντιδράσεις. Μου έδινε τα πάντα και έδινα τα πάντα, χωρίς να ξέρουμε ότι δίνουμε από αυτό που δεν έχουμε. Δίναμε ξανά και ξανά, ότι μπορούσαμε και περιμέναμε ανταπόδοση, αλλά ότι δίναμε δεν το κάναμε για τον άλλο αλλά για τον εαυτό μας. Μέχρι που εκείνος ο άνθρωπος πρώτος κατάλαβε ότι δεν είχα και πολλά άλλα να δώσω και έφυγε απ'την ζωή μου. Κάτι που ίσως να έκανα και εγώ. Μείναμε και οι δύο χωρίς τίποτα στο τέλος.
-Την τρίτη φορά ήταν ένας άνθρωπος που ένιωθα λες και τον ήξερα από πάντα. Λες και περίμενα χρόνια να τον γνωρίσω. Δεν μπορούσα να το προσδιορίσω (πάντα έλεγα ότι μου έμοιαζε σαν να μην ήταν άνθρωπος xD) μέχρι που μια μέρα έκανε κάτι απλό, κάτι που οποιοσδήποτε άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει, όπως να με κοιτάξει, να μου χαμογελάσει, να με φιλήσει. Και τότε η καρδιά μου δεν ήταν πλέον δική μου.
Μέχρι που η εσωτερική μου απόρριψη εξωτερικεύτηκε, φτάνοντας τον άλλο άνθρωπο στα όρια του και έφυγε απ'την ζωή μου.
Σε όλες τις περιπτώσεις (και πολλές άλλες, μικρότερης έντασης) άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Και τους έχεις δώσει ένα κομμάτι της καρδιάς σου και μετά πληγώνεσαι και φοβάσαι... Και χτίζεις άμυνες, παγώνεις, βάζεις τοίχους, ντύνεσαι σε μια ολόκληρη καταραμένη πανοπλία για να μην πληγωθείς ξανά. Και ζεις στον φόβο του ότι μπορεί μια μέρα να αγαπήσεις και να αγαπηθείς ξανά.
Λοιπόν:
Την πρώτη φορά κυρίως είχα να μάθω ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Και να έρθω σε επαφή με την κατάσταση της εξάρτησης και της απόλυτης απόρριψης.
Την δεύτερη φορά είχα να γνωρίσω τον εαυτό μου. Να δω τα όρια μου, να κατανοήσω πως θέλω να αγαπηθώ, δηλαδή τι μου λείπει... Και να έρθω σε επαφή με την έννοια του να τον αγαπήσω. Να βγάλω τους παράγοντες έξω από εμένα και να τους βάλω κάπως μέσα μου.
Την τρίτη φορά είχα να μάθω να αγαπώ αληθινά. Να θυμηθώ ότι μπορώ να γίνω ολόκληρη, να μάθω να νιώθω τα κομμάτια που "έδινα" στους άλλους ότι δεν μου λείπουν, να ξεφύγω από την αίσθηση του ότι ο άλλος "φεύγει" από την ζωή μου. Να ζήσω χωρίς άμυνες. Να αγαπώ και αγαπώντας να είμαι, να υπάρχω, να περιέχω.
Όχι ότι κατάφερα να τα υλοποιήσω. Έχω πολύ δρόμο ακόμα. αλλά γιαυτό είμαι εδώ. Με ένα βήμα πιο μπροστά, με έναν πιο ξεκάθαρο στόχο. Με μερικά βιώματα που μπορούν να μου δώσουν δύναμη.
Δεν μπορώ να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στα πάντα για αυτό που είμαι στο τώρα. 
Ευχαριστώ. 
