ΕΔΩ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΡΩΤΑ...

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Δηλαδη αν χωρισεις και παρολαυτα δεν νιωθεις τον πονο της απωλειας του αλλου,αλλα σε πειραζει ποιο πολυ γιατι ειχες βρει εναν ανθρωπο που ταιριαζατε σε πολλα και ειχατε ομορφες στιγμες.
Ειναι γιατι ισως δεν ενιωθες ερωτα για το προσωπο αυτο?
Ειναι γιατι ισως δεν υπηρξε ερωτας?

Αν εχουμε αυτοσεβασμο δεν ποναει ο ερωτας βασουλιτσα μου?

[Vasoula]

Δηλαδη αν χωρισεις και παρολαυτα δεν νιωθεις τον πονο της απωλειας του αλλου,αλλα σε πειραζει ποιο πολυ γιατι ειχες βρει εναν ανθρωπο που ταιριαζατε σε πολλα και ειχατε ομορφες στιγμες.
Ειναι γιατι ισως δεν ενιωθες ερωτα για το προσωπο αυτο?

κοίτα, εδώ μιλάμε για έρωτα...Αυτόν που την τρως κατακούτελα!

όχι για απλή κάλυψη μιας ανάγκης συντροφικότητας! Αυτό δεν είναι έρωτας, αλλά ανάγκη, που ίσως είναι και εντελώς συνειδητή...Σε μια τέτοια συνειδητή ανάγκη, αναπολείς τον άλλον και τις καλές στιγμές, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πονάς...

Αν εχουμε αυτοσεβασμο δεν ποναει ο ερωτας βασουλιτσα μου?

σε διαβεβαιώ πως όχι! Και αν συμβεί ξανφικά ο χωρισμός, ας πούμε ότι αυτές οι στιγμές της απώλειας δεν έχουν σε καμία περίπτωση οδύνη...Γιατί εδώ μιλάμε για οδύνη, αν δεν κάνω λάθος ε?

Η οδύνη προέρχεται από το ότι νομίζεις ότι τα έχεις δώσει όλα και ο άλλος τα εκμεταλλεύθηκε, σε πρόδωσε κλπ κλπ.

Αν ξέρεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις εσύ, δεν χρειάζεσαι τον άλλον να στο δείξει...Οπότε πόνος δεν υπάρχει, με την έννοια που έχω δει να υποφέρουν σε έναν χωρισμό...Και να επιστρέφουν συνεχώς και συνεχώς και συνεχώς μέχρι τελικής πτώσης!

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Αν ξέρεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις εσύ, δεν
χρειάζεσαι τον άλλον να στο δείξει...Οπότε πόνος
δεν υπάρχει, με την έννοια που έχω δει να
υποφέρουν σε έναν χωρισμό...Και να επιστρέφουν
συνεχώς και συνεχώς και συνεχώς μέχρι τελικής
πτώσης!

[Vasoula]

σε συνοδεύω

κάνε τον αδιάφορο

[Αλέξανδρος]

''Χαρά χαρά.
Δε μας νοιάζει
τι θ' αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.

Αγγίξαμε
το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.

Ο Θεός
πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε
την εντολή τού απείρου.

Ένα μικρό παράθυρο
βλέπει τον κόσμο.
Ένα σπουργίτι λέει
τον ουρανό.
Σώπα.

Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.

Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδυ
την ανάσα τής θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει
την ευτυχία του.

Ένα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.

(Εαρινή Συμφωνία Γ.Ρίτσος)
Εαρινή Ισημερία γαρ...

http://www.youtube.com/watch?v=iJunjV6b73o" onclick="window.open(this.href);return false;

[Fotinoula]

[panos]

έρωτας πονάει γιατί μας δείχνει τον αυτο-σεβασμό που δεν έχουμε, Τασούλη...

μην νομίζεις ότι κανεις τα πάντα για έναν άλλον άνθρωπο με τον οποίο είσαι ερωτευμένος και η Ψυχή σου δεν παίρνει είδηση, πόσα ακριβώς κομμάτια της χαρίζεις... όσο και να μην το παίρνεις είδηση εσύ!

θεωρώ, και όχι μόνο θεωρώ, αλλά πιστεύω βαθιά έτσι όπως εγώ το έχω βιώσει, ότι το να στηρίζεις την Ψυχή σου είναι το μεγαλύτερο βήμα για να νιώσεις αυθεντικά τον έρωτα...

ο πόνος είναι μέρος των αντιστάσεων...και οι αντιστάσεις μέρος εκείνης της τραγικής ικανοποίησης που συμβαίνει όταν έχεις χάσει επαφή με την ψυχή σου και θέλεις κάποιον άλλον για να αντικαταστήσει την επαφή αυτή...

Ο άλλος μας πραγματοποιεί πάντα τις δικές μας απώλειες...Να είσαι σίγουρος γι' αυτό!

απλά, αλλιώς την έχουμε σκεφτεί, αυτήν την δόλια την πραγματοποίηση...

Ελλη ευχαριστω

[Sofoula]

Δηλαδη αν χωρισεις και παρολαυτα δεν νιωθεις τον πονο της απωλειας του αλλου,αλλα σε πειραζει ποιο πολυ γιατι ειχες βρει εναν ανθρωπο που ταιριαζατε σε πολλα και ειχατε ομορφες στιγμες.
Ειναι γιατι ισως δεν ενιωθες ερωτα για το προσωπο αυτο?

κοίτα, εδώ μιλάμε για έρωτα...Αυτόν που την τρως κατακούτελα!

όχι για απλή κάλυψη μιας ανάγκης συντροφικότητας! Αυτό δεν είναι έρωτας, αλλά ανάγκη, που ίσως είναι και εντελώς συνειδητή...Σε μια τέτοια συνειδητή ανάγκη, αναπολείς τον άλλον και τις καλές στιγμές, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πονάς...

Αν εχουμε αυτοσεβασμο δεν ποναει ο ερωτας βασουλιτσα μου?

σε διαβεβαιώ πως όχι! Και αν συμβεί ξανφικά ο χωρισμός, ας πούμε ότι αυτές οι στιγμές της απώλειας δεν έχουν σε καμία περίπτωση οδύνη...Γιατί εδώ μιλάμε για οδύνη, αν δεν κάνω λάθος ε?

Η οδύνη προέρχεται από το ότι νομίζεις ότι τα έχεις δώσει όλα και ο άλλος τα εκμεταλλεύθηκε, σε πρόδωσε κλπ κλπ.

Αν ξέρεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις εσύ, δεν χρειάζεσαι τον άλλον να στο δείξει...Οπότε πόνος δεν υπάρχει, με την έννοια που έχω δει να υποφέρουν σε έναν χωρισμό...Και να επιστρέφουν συνεχώς και συνεχώς και συνεχώς μέχρι τελικής πτώσης!

Χε, πόσο συμφωνώ... Και είναι δύσκολο να πει κάποιος πως νιώθει έρωτα, αν αυτό δεν έχει μέσα θυσίες....

Όμως, όπως το νιώθω, το μόνο που προκαλεί οδύνη, είναι, όπως αναφέρεται, καθαρά θέμα προσδοκίας.

Το να έχεις την ανάγκη της συντροφικότητας και του να μοιράζεσαι πράγματα (και όποια άλλη ανάγκη, στην φυσική μορφή της), από μόνο του δεν μπορεί να σου προκαλέσει πόνο με μορφή οδύνης...

Ίσως να μην είναι σωστό το παράδειγμα (γιατί σαφώς δεν είναι ίδιας μορφής ανάγκες), αλλά αν πχ πεινάς και φας ένα φαγητό, έχεις μια ανάγκη και ενεργείς για να την καλύψεις.
Αν όμως σου έχουν υποσχεθεί ένα συγκεκριμένο φαγητό, το οποίο θα είναι και η ανταμοιβή σου για κάτι που θα κάνεις, για κάτι που θα δώσεις... Τότε, το να μην σου φέρουν το συγκεκριμένο φαγητό, θα προκαλέσει πόνο...

Δεν είναι, νομίζω, σκοπός να μην έχουμε ανάγκες... Έτσι όπως το βλέπω εγώ δηλαδή...
Οι προσδοκίες είναι το πρόβλημα, οι εξαρτήσεις... Το να μην έχουμε ανάγκη τον άλλο, δεν είναι στην εγωιστική μορφή του, επειδή "μπορώ και χωρίς εσέα". Είναι στο "είμαι εδώ, για να δεχτώ ότι και αν είσαι. Δεν χρειάζεται να είσαι κάτι άλλο από τον εαυτό σου, απέναντι σε μένα. Ότι είσαι, το αγαπάω. Το νιώθω και το έχω αθωώσει μέσα από μένα".

Κάπως έτσι

[elenaki]

Δεν είναι, νομίζω, σκοπός να μην έχουμε ανάγκες... Έτσι όπως το βλέπω εγώ δηλαδή...
Οι προσδοκίες είναι το πρόβλημα, οι εξαρτήσεις... Το να μην έχουμε ανάγκη τον άλλο, δεν είναι στην εγωιστική μορφή του, επειδή "μπορώ και χωρίς εσέα". Είναι στο "είμαι εδώ, για να δεχτώ ότι και αν είσαι. Δεν χρειάζεται να είσαι κάτι άλλο από τον εαυτό σου, απέναντι σε μένα. Ότι είσαι, το αγαπάω. Το νιώθω και το έχω αθωώσει μέσα από μένα".

Σοφακι...

[Μπεττουλα]

ο έρωτας πονάει γιατί μας δείχνει τον αυτο-σεβασμό που δεν έχουμε


ο πόνος είναι μέρος των αντιστάσεων...και οι αντιστάσεις μέρος εκείνης της τραγικής ικανοποίησης που συμβαίνει όταν έχεις χάσει επαφή με την ψυχή σου και θέλεις κάποιον άλλον για να αντικαταστήσει την επαφή αυτή...

το διάβασα χτες και μου έκανε "κλικ"... ξύπνησα σήμερα με σφιγμένο στομάχι γιατί είδα ένα όνειρο τόσο ζωντανό που στηριζόταν ακριβώς πάνω σε αυτό... μέσα από το όνειρο μου έγινε ξεκάθαρο και βιωματικά (γιατί αναπαριστούσε επί της ουσίας παλιές καταστάσεις που έζησα) τι εννοούσες... στο τέλος του ονείρου έκλαιγα με λυγμούς όχι για τον άλλο και την συμπεριφορά του αλλά για τον πόνο που προκάλεσα στην Ψυχή μου.. για το πόσο δεν την στήριξα και δεν τη σεβάστηκα εγώ η ίδια και όχι ο άλλος...

[Vasoula]

αχ Μπεττούλα!

[Μπεττουλα]

[Ταρούλα]

[ALEXOULA]

Μπετούλα
Σοφάκι μου

[elenaki]

Μπεττουλα....