Προχθές το βράδυ δεν με έπιανε ύπνος, ήμουν σε κατάσταση μισο-ύπνου.. εκείνη η παράξενη κατάσταση που βλέπεις όνειρα τόσο ζωντανά και με τόσο έντονο συναίσθημα που νομίζεις πως είναι αληθινά.Ολοι μαζί και εκεί είναι το θέμα...΄Οτι δεν είμαστε όλοι μαζί γμτ!
Σε αυτό το όνειρο λοιπόν ήμουν σε μια διαδήλωση τα χρώματα ήταν άσπρο-μαύρο και ο κόσμος ήταν πολύ αναστατωμένος και γεμάτος θυμό. Ένιωθα να πνίγομαι, έπρεπε να τους μιλήσω.. έπρεπε να εκφραστώ. Με βλέπω λοιπόν σε κάποια φάση να τους μιλάω με τηλεβόα!! Τους καλούσα να καταλάβουν πως πλέον ο αγώνα δεν μπορεί να γίνεται για τα χρήματα! Τους καλούσα να αλλάξουν οπτική και να δουν πως η επανάσταση πρέπει να έχει ανώτερο σκοπό! Τους είπα για την Αγάπη. Τους μίλησα για έναν κόσμο χωρίς κριτική όπου υπήρχε χώρος για όλους! Τα χρώματα άρχισαν να αλλάζουν, σε λίγο όλα τα χρώματα υπήρχαν στο όνειρο, ο κόσμος άρχισε να χαμογελάει σχεδόν.. άρχισε να οραματίζεται αυτό που άκουγε! Το τελευταίο μου κάλεσμα ήταν να αγκαλιαστούμε όλοι, τώρα χωρίς να το σκεφτούμε και να παραμείνουμε σε αυτό για όση ώρα θέλουμε! Ο κόσμος άρχισε να αγκαλιάζεται και να κλαίει, βγήκαν όλοι από τα σπίτια τους, και αυτό εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο, σε λίγο όλη η Γη ακτινοβολούσε!
Το όνειρο ήταν συμβολικό, εγώ δεν ήμουν καν .. εγώ.. οπότε μην βιαστείτε με σκέψεις ;)
:lol:
