Ειρηνούλα, ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι η α-νοησία, τουλάχιστον εδώ μέσα, δεν έχει να κάνει με την συνηθισμένη ερμηνεία που της δίνουν οι άνθρωποι σαν χαζομάρα...
Σαν ανοησία ερμηνεύουμε την περιορισμένη ικανότητα αντιληπτικότητας, όταν ο νους είναι ενταγμένος μέσα σε ένα ασυνείδητο συναισθηματικό χάος και δεν μπορεί να λειτουργήσει με λογική, γιατί τα συναισθήματα τον υπερβαίνουν. Έτσι η εσωτερική κρίση σου θολώνει από τα συναισθήματα και δεν μπορείς να διακρίνεις το όφελος από την βλάβη, όταν το συναίσθημα σε κατακλύζει...
Εσύ μεν μπορείς να λες ότι λειτουργεί η λογική σου, αλλά αυτή η λογική δεν είναι ικανή να διαχειριστεί τα συναισθήματά σου και τις ασυνείδητες συμπεριφορές σου...Δεν είναι θέμα ευφυϊας, αλλά κατάστασης συνείδησης και προγραμματισμού, που μας περιορίζει την συνείδηση, ενώ δίνει έμφαση στο ασυνείδητο...
Οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούν έτσι και δεν έχει να κάνει ούτε με την εξυπνάδα, ούτε με την μόρφωση, αλλά έχει να κάνει με τον διαχωρισμό μέσα μας των συναισθημάτων και των σκέψεων, σε συνειδητό και ασυνείδητο επίπεδο. Έχει να κάνει με την ωριμότητα της συνείδησης να αντιλαμβάνεται ένα ευρύτερο πεδίο δυνατοτήτων, ώστε να μπορεί να κάνει και τις υπερβάσεις της και να ξεφεύγει από τον προγραμματισμό της, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ νοητικού και συναισθηματικού πεδίου με την αυτοεπίγνωση.
Το μέρος που λείπει από τους ανθρώπους είναι εκείνο που η δυναμική του μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις μιας διαρκούς συνειδητοποίησης και είναι το πνευματικό του μέρος...Χωρίς αυτό η αντίληψη περιορίζεται, ο νους στριμώχνεται και τα συναισθήματα επιδρούν στην θέλησή του και την διασπούν σε χιλιάδες "θέλω", που τον αποπροσανατολίζουν από την αυτοαγάπη...
Ο διαχωρισμός αυτός μέσα μας δημιουργεί και μια επιφανειακή συνείδηση, που διατηρεί την αντίληψη της εικόνας του εαυτού μας, χωρίς καμία δυνατότητα να εμβαθύνουμε την αντίληψή μας στον Εαυτό ΄μας ώστε να διακρίνουμε ότι υπάρχει κάτι που κυριαρχεί στην καλή πρόθεση της λογικής μας και μας ωθεί να κάνουμε άλλα από αυτά που λέμε πως θέλουμε, που συνήθως είναι βλαπτικά και προς εμάς και προς τους άλλους, χωρίς να το συνειδητοποιούμε...
Όταν λοιπόν μπαίνεις μέσα σε ένα συναισθηματικό δράμα και αφήνεις τα συναισθήματα να ορίζουν την κατάσταση μέσα στην συνείδησή σου, τότε πάει περίπατο η λογική σου, Ειρηνούλα και αυτό΄είναι θέμα διαχείρισης και ωριμότητας...
Και όταν λέω ότι έχει πλάκα, δεν είναι ότι υποτιμώ την συναισθηματική σου κατάσταση, αλλά είναι σαν να παλεύεις να βγεις από την φυλακή, ενόσω η πόρτα είναι ανοιχτή...Είναι ακριβώς το ίδιο θέαμα, που αν το συνειδητοποιούσες, θα γέλαγες με τις αντιδράσεις σου και τις συμπεριφορές σου και εσύ...
Όταν αποφασίζεις λοιπόν έναν χωρισμό (γι' αυτό ΄το θέμα μιλάμε) σημαίνει ότι δεν κατάφερες να νιώσεις όφελος μέσα στην σχέση και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον άλλον, αλλά και με την δική σου κατάσταση συνείδησης...Πήρε ο καθένας σας τα μαθήματά του μέσα στην σχέση και προχωράει στον δρόμο του με ένα ακόμα πλεονέκτημα, που είναι εκείνο της διαπίστωσης της ανωριμότητας και μιας διαφορετικής νοοτροπίας που σας έφερε σε σύγκρουση...
Αυτή η διαφορετική νοοτροπία δεν έχει εκλείψει, ας ξεκινήσουμε από εκεί...
Είναι καταστάσεις που δεν έχεις προλάβει να αξιολογήσεις, παρατηρώντας τον Εαυτό σου και τις συμπεριφορές σου, αλλά το συναίσθημα σου σε βάζει στην διαδικασία να θέλεις επανασύνδεση σε μια σχέση που χαρακτηριζόταν από αυτές τις συγκρούσεις της διαφορετικής νοοτροπίας...
Το συναίσθημα λοιπόν σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια παραχώρηση, ανώριμη και βλαπτική...Και εσύ μπαίνεις μέσα του και το βιώνεις δραματικά, αντί να το παρατηρείς, έχοντας πάντα τα επιχειρήματα και την επίγνωση του γιατί σταμάτησε αυτή η σχέση...
Το συναίσθημα θέλει να ελπίζεις, Ειρηνούλα...Δεν καταλαβαίνει από βλάβες και ανώφελες και ανούσιες πραγματικότητες, δεν έχει νοημοσύνη ούτε δυνατότητα να σε οδηγήσει στην αυτοεπίγνωση...Είναι α-νόητο και συνεπώς πολύ πιο δυνατό από την περιορισμένη λογική σου...
Αυτός που έχει δύναμη και θέληση είναι μόνο η συνείδηση σου...Είναι ο μόνος που μπορεί να αντιληφθεί ότι η πόρτα είναι ανοιχτή, ενόσω εσύ αγωνίζεσαι να βγεις...
Είναι θέματα αυτογνωσίας όλα αυτά...Γιατί η αντίληψη που έχεις για τον Εαυτό σου είναι λανθασμένη και περιορισμένη τόσο, ώστε να θολώνει την κρίση σου και την ικανότητα διαχείρισης των ψυχολογικών σου περιεχομένων....
Νομίζω ότι δεν έχω κάτι άλλο να σου εξηγήσω, εκτός από το ότι προσπαθείς να βλάψεις τον Εαυτό σου, στο όνομα της αγάπης και αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να είναι σωστή επιλογή...
