Μια και είμαστε στην ενότητα ρέικι, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μιαν αλήθεια, της οποίας απέκτησα συνείδηση πριν λίγα χρόνια...
΄Ολα τα ενσυνείδητα πνευματικά όντα που υπάρχουν στην θεϊκή ουσία του δημιουργού τους έχουν την θεραπευτική ιδιότητα στην φύση τους.΄
Είτε αυτοί ονομάζονται από εμάς "άγγελοι", είτε "πνευματικοί διδάσκαλοι", είτε "όντα του φωτός", είτε "ανθρώπινα όντα", όλα όσα έχουν συνείδηση του θεού, φέρουν μέσα τους και την βαθιά ευσπλαχνία και αναπτύσσουν συμπονετική δράση.
Στον φυσικό κόσμο τα ανθρώπινα όντα δεν έχουν πλήρη συνείδηση του είδους τους. Παρ' όλα αυτά η πρωταρχική ανάγκη ακόμα και ενός ασυνείδητου προς την θεϊκή του ουσία ανθρώπου, είναι όταν νιώσει τον άλλον να πονάει, να θέλει να τον ανακουφίσει με όποιον τρόπο γνωρίζει.
΄Αλλοι απλώνουν τον ώμο τους για να δεχθεί τα δάκρυα του άλλου.
΄Αλλοι τον αγκαλιάζουν
΄Αλλοι τον παρηγορούν με λόγια
΄Αλλοι παραμερίζουν τον δικό τους πόνο, για να σταθούν στον άλλον...
Πάντως το σίγουρο είναι ότι αυτή η εσωτερική συμπόνια, παραμερίζει τους όρους που βάζει η ανθρώπινη νόήση όταν θέλει να εισπράξει πρακτικά την αγάπη.
΄Ολα αυτά γίνονται ασυνείδητα, δηλαδή χωρίς να έχουν αναπτυχθεί οι άνθρωποι πνευματικά, νοητικά και συναισθηματικά και έτσι στο φυσικό περιβάλλον δεν παραμένουν συνειδητά, γιατί δεν έχουμε αντίληψη του ασυνείδητου μέρους μας.
Η συμπονετική δράση είναι αυτονόητη για κάθε πνευματικό ον.
Η δυναμική της ανάπτυξής μας είναι να εκδηλώσουμε αυτήν την δράση χωρίς να περιοριζόμαστε από την φυσική μας αντίσταση, πεποίθηση και αντίληψη που έχουμε για το καλό και το κακό, που προσαρμόζεται στην ηθική.
΄Ένα είναι σίγουρο.
΄Ότι ο κάθε άνθρωπος έχει γίνει για μία τουλάχιστον φορά θεραπευτής ενός άλλου.
Ασυνείδητα βέβαια
Οι μεταξύ μας σχέσεις βασίζονται στην ανάπτυξη της αυτό-θεραπείας, γι αυτό ο μεγαλύτερος πόνος που μας προκαλεί κάποιος, ενώ ασυνείδητα χαρακτηρίζεται «απονιά» και «αδικία», συνειδητά είναι το μέρος μας εκείνο που δεν μπορεί ακόμα να θεραπευτεί και πονάει.
Για μένα στην ζωή μου, ευλογία ήταν και όσοι με πόνεσαν, με πλήγωσαν και μου έδωσαν την ευκαιρία να αντικρύσω με θάρρος την δική μου θεραπεία. Γιατί κανείς δεν μπορεί να πληγώσει συνειδητά κάποιον, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να του θυμίσει το μέρος του που είναι μη ακέραιο.
Η ανάπτυξή μας προς τον θεό, φέρνει και στην συνείδηση τις ξεχασμένες μας ιδιότητες, εκείνες του θεραπευτή που συναισθάνεται και μένει ακέραιος ως προς την συνείδηση της ουσίας του, ώστε να αποκαλυφτεί η ενότητα μέσα από την αυθεντική συμπονετική δράση.
