το ένιωσα πολύ Λευκέ Κρίνε...
την ώρα που διάβαζα ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου...
Αυτή η παιχνιδιάρικη διάθεση των παιδιών που νιώθουν την Αγάπη σε όλα!!!
Αυτή είναι η κατάσταση της συνείδησής μου!
Εύχομαι να σας εμπνεύσει...
Η αλήθεια, δεν περιέχει μόνο ομορφιά, μου είπες Μεγάλε Ιερέα
Και εγώ σε κοίταξα απορημένη
Με έμαθες να την βλέπω παντού, την ένιωσα σε κάθε ήχο, μορφή, κίνηση, και τώρα? Τώρα πώς να την πάρω από τα μάτια μου, που μόνο αυτήν βλέπουν?
Μου έ...δωσες μια «χούφτα» φως και μου είπες «πλάστο»
Και ένιωσα ξανά την χαρά της δημιουργίας σαν ένα μικρό παιδί που «μετράει» τον κόσμο με την ψυχή του
Τότε, που η ματιά του δεν περιέχει, παρά μόνο κρύσταλλο και δημιουργεί το αληθινό είδωλο του θεού, σε κάθε πρόσωπο.
Τότε, που κλείνοντας τα μάτια για να κοιμηθεί, δεν διαχωρίζεται από το φως, με το σκοτάδι του ύπνου, γιατί ζει στην πραγματικότητα του αδιαίρετου.
Τότε που απλώνοντας τα χεράκια του να ψηλαφίσει τον κόσμο, αγγίζει σε κάθε αντίσταση το φως με μορφή.
Τότε, που τα πόδια του δεν πατάνε στην ζωή, αλλά ζει μέσα σε κάθε της σχήμα.
Τότε, που δεν χρειάζεται φαντασία για να ακούσει τους αγγέλους να του λένε «μη φοβάσαι, έλα »
Ναι, έτσι ένιωσα ξανά Να θέλω να δημιουργήσω και να δημιουργηθώ φως, νερό, χώμα
Ξανά από την αρχή, με το φως να περιέχει το μαύρο και να μην το αφήνει έξω, σαν ένα σχήμα που χρειάζεται να εξερευνήσω
Το μαύρο με πόνεσε, Μεγάλε Ιερέα, γιατί μαζί του έχασα την αθωότητα.
«Το μαύρο σε πόνεσε, γιατί δεν αντιλήφθηκες εγκαίρως το φως του ΄Εβαλες πολύ νερό στο χώμα και δεν έχτισες στέρεα το σχήμα του. Το έκανες ασαφές, χωρίς όρια και το αγάπησες. Και τώρα να, σου δίνω ξανά φως σαν ύλη, για να ξεκινήσεις από την αρχή »
΄Εφτιαξα τα μάτια σου, αγαπημένη μου ψυχή Ξανά από την αρχή το αιώνιο βλέμμα που είναι χαραγμένο σε μνήμες αγγελικές και περασμένο μέσα μου με μεταξωτή κλωστή. Το γνώριμο, το αγνό βλέμμα που περιέχει ζωή.
«Κοίτα με» σου είπα «κοίτα με την ώρα που δημιουργώ. Νιώσε την χαρά μου, και θυμήσου την όταν με δεις ξανά. Θα βάλω και το μαύρο σε σχήμα θα του δώσω όρια και σαφήνεια, για να μην σε μπερδέψει πια »
«Θέλω να μ αγαπάς » μου είπες!
«Τότε πάρε το μαύρο μαζί σου. Θα σε αναγνωρίσω από το σχήμα του, από το φως του!»
«Μη με ξεχνάς !»
Σε ξέχασα και με ξέχασες Το μαύρο είχε μεν σχήμα και σαφήνεια, μα δεν είχε ομορφιά Είχε μόνο αλήθεια, και γι αυτό παραπλανηθήκαμε! Γιατί την ομορφιά την ψάχναμε στο φως και μπερδευτήκαμε Χάσαμε τον ήχο της αλήθειας.
Περιμένω να κλείσουν τα φώτα, και μέσα στο μαύρο να αναγνωρίσω το αιώνιο βλέμμα σου ξανά. Σαν το μωρό που όταν κλείνει τα μάτια δεν διαχωρίζεται από το σκοτάδι, γιατί βρίσκεται ήδη μέσα στην ζωή. Και δεν χρειάζεται να βρει τίποτα, γιατί τα περιέχει όλα. Δεν χρειάζεται να σε αναγνωρίσει γιατί περιέχεται σε σένα.
Και έτσι αγνά να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, που δεν είναι απλά όμορφη, μα και αληθινή
όπως ακριβώς η αγάπη...
Vaso έγραψε:
Αυτή η παιχνιδιάρικη διάθεση των παιδιών που νιώθουν την Αγάπη σε όλα!!!
Αυτή είναι η κατάσταση της συνείδησής μου!
Εύχομαι να σας εμπνεύσει...
[/i]
Όχι μόνο μας εμπνέει,όλοι είμαστε αλληλένδετοι και Ενα,κανείς δεν είναι αποκομμένος από τους άλλους.Μια λαμπερή και καθάρια αύρα μπορεί να φωτίσει χιλιάδες ψυχές!Συνεπώς βοηθάς με πολλούς τρόπους!
Ας είμαι και ο μόνος ΄Ανθρωπος που πιστεύει στην Δύναμη της Αγάπης, δεν παίρνω ποτέ τον Λόγο μου πίσω...Θα την υπηρετώ, ακόμα κι αν μείνω μόνη και αξιοκατάκριτη από αυτούς που όφειλαν να είναι οι αγαπημένοι μου... ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ!!!
Ποση δυναμη εχει η ψυχη του Ανθρωπου......να αντιμετωπισει καταματα τον Θανατο και να υποκληθει στην Ελευθερια του ...να αντεξει, να πληγωθει....και μεσα απο τις σταχτες του να αναγεννηθει....να "εκπαιδευτει" και να θυμηθει να ζει σαν Ανθρωπος διπλα στον Θεο!!!!
Μεσα στο σκοταδι ειναι η Υπαρξη.....η πασα Αληθεια για την Ζωη και την Αγαπη......
Καθε φορα που ακουω αυτο το τραγουδι....δονουνται τα κυτταρα μου.....προσαρμοσμενο σε μια υπεροχη ταινια....τον Τελευταιο Σαμουραι....
Ας είμαι και ο μόνος ΄Ανθρωπος που πιστεύει στην Δύναμη της Αγάπης, δεν παίρνω ποτέ τον Λόγο μου πίσω...Θα την υπηρετώ, ακόμα κι αν μείνω μόνη και αξιοκατάκριτη από αυτούς που όφειλαν να είναι οι αγαπημένοι μου... ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ!!!
Emmanouela έγραψε:Ποση δυναμη εχει η ψυχη του Ανθρωπου......να αντιμετωπισει καταματα τον Θανατο και να υποκληθει στην Ελευθερια του ...να αντεξει, να πληγωθει....και μεσα απο τις σταχτες του να αναγεννηθει....να "εκπαιδευτει" και να θυμηθει να ζει σαν Ανθρωπος διπλα στον Θεο!!!!
Μεσα στο σκοταδι ειναι η Υπαρξη.....η πασα Αληθεια για την Ζωη και την Αγαπη......
Καθε φορα που ακουω αυτο το τραγουδι....δονουνται τα κυτταρα μου.....προσαρμοσμενο σε μια υπεροχη ταινια....τον Τελευταιο Σαμουραι....
Ποση δυναμη εχει η ψυχη του Ανθρωπου......να αντιμετωπισει καταματα τον Θανατο και να υποκληθει στην Ελευθερια του ...να αντεξει, να πληγωθει....και μεσα απο τις σταχτες του να αναγεννηθει....να "εκπαιδευτει" και να θυμηθει να ζει σαν Ανθρωπος διπλα στον Θεο!!!!
Aυτό που θέλουμε είναι να γίνουμε ΄Αγγελοι...
Ουσιαστικά αυτό που θέλουμε είναι να παραδώσουμε πίσω την ελεύθερη βούληση, να επιλέγουμε το καλό ή το κακό...
Ουσιαστικά θέλουμε να ζήσουμε μέσα στο Αγαθό,
χωρίς άλλη δυνατότητα "διαίρεσης"...
Ας παραδώσουμε λοιπόν την προσδοκία μας...
Ω αγαπημένη μου ψυχή πήγα στον Μεγάλο Ιερέα και τον παρακάλεσα να μου δώσει φτερά
«Κουράστηκα να σκαρφαλώνω Μεγάλε Ιερέα, είναι δύσκολο »
«Θέλεις να γίνεις άγγελος?» με ρώτησε
«Τι είναι ο άγγελος?»
«Το όνειρό μου »
...«Κι εγώ? Τι είμαι εγώ?»
«Η πραγματικότητα μου »
«Ας γίνω τότε το όνειρό σου »
«Πήγαινε »
Αρχίσαμε να πετάμε μαζί, αγαπημένη μου ψυχή Ώσπου φτάσαμε στο δάσος
«Εδώ θα σ αφήσω» μου είπες «εσύ είσαι τώρα άγγελος και εγώ πρέπει να ζήσω »
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, δεν θέλω να σε χάσω, αγαπημένη μου ψυχή
΄Όμως είχες ήδη φύγει
Μα κλαίνε και οι άγγελοι?
Τα δέντρα ήταν πυκνά και πολύ ψηλά, μου φάνταζαν απειλητικά. Πως θα περάσω ανάμεσά τους?
«Πέτα» μου είπε ο Μεγάλος Ιερέας, «μην ξεχνάς, είσαι το όνειρό μου »
’ρχισα να υψώνομαι, το είχα ξεχάσει, τώρα είχα φτερά
O αέρας ήρθε κοντά μου και μου χαμογέλασε
«θέλεις βοήθεια?»
«ω, ναι, δεν ξερω πώς να πετάξω, δεν μου έδειξε κανείς »
«Τι θα μου δώσεις για αντάλλαγμα?»
«Σου δίνω την σκέψη μου »
Με πήρε αγκαλιά και με ένα απαλό φύσημα με έσπρωξε προς τα πάνω
΄Αγγιξα τα κλαδιά των δέντρων, και εκείνα υποκλίνονταν μπροστά μου.
Μέθυσα από χαρά ΄Όμως δεν μπορούσα να προχωρήσω πιο πάνω!
Χιλιάδες φωτεινά αστέρια με πλησίασαν.
«Ποιοι είστε?»
«Είμαστε το φως του δάσους. Θέλεις βοήθεια?»
«ω, ναι, δεν ξέρω πώς να «δω» την πορεία, δεν μου έδειξε κανείς »
«Τι θα μας δώσεις για αντάλλαγμα?»
«Σας δίνω την καρδιά μου »
Ενώθηκαν σε μια θάλασσα φωτός που οδηγούσε προς τα πάνω
΄’γγιξα τα φυλλώματα των δέντρων, και εκείνα υποχωρούσαν για να περάσω
Ένιωσα ευγνωμοσύνη ΄Όμως δεν μπορούσα να προχωρήσω πιο πάνω!
΄Ένας τεράστιος μαύρος όγκος μου έκλεινε την δίοδο
«Ποιος είσαι?»
«Είμαι ο δαίμονας του δάσους. Θέλεις βοήθεια?»
«ω ναι, δεν μπορώ να βγω από δω »
«Τι θα μου δώσεις για αντάλλαγμα?»
«Δεν έχω τίποτα άλλο σου δίνω τα φτερά μου»
Με έπιασε από τα φτερά και με έσπρωξε προς τα πάνω. Υψώθηκα πάνω από το δάσος, ήμουν ελεύθερη πια όμως δεν είχα φτερά! Το ξέχασα!
΄’ρχισα να πέφτω με ορμή
«Μεγάλε Ιερέα!!!»
«Χάρισες την σκέψη σου στον αέρα, η σκέψη του αέρα και η δική σου τώρα είναι ένα! Χάρισες την καρδιά σου στο φως, η καρδιά σου και η καρδιά του φωτός τώρα είναι ένα Πραγματοποίησες λοιπόν το όνειρό μου »
«Και τα φτερά μου? Πως θα είμαι άγγελος?»
«ΕΙΣΑΙ η πραγματικότητά μου »
Σε σκέφτομαι, αγαπημένη μου ψυχή και αμέσως βρίσκομαι κοντά σου!
Σ αγαπώ, αγαπημένη μου ψυχή και αμέσως γίνομαι μέρος του φωτός σου!
«Εχεις δίκιο Μεγάλε Ιερέα, δεν τα χρειάζομαι τα φτερά, τώρα ΕΙΜΑΙ η πραγματικότητά σου!!»
Και εσύ, αγαπημένη μου ψυχή, είσαι μέρος αυτής! Εμείς θα είμαστε η πραγματικότητα του ονείρου Σ ακολουθώ, λοιπόν, στην ζωή μας!
Οι καρδιές μας ενωμένες στο φως, οι σκέψεις μας ενωμένες στον αέρα!
Ας κρατήσει ο δαίμονας του δάσους τα φτερά του ονείρου Δεν θα είναι παρά όνειρο! Ενώ εμείς, η πραγματικότητα. Δεν είναι πιο σημαντικό?
Δώσε μου το χέρι σου τώρα.!!!