Ο φόβος της ελευθερίας...

[Θοδωράκος]

Και τώρα ήρθε η στιγμή να γκρεμίσω…Είμαι ο καταστροφέας της αβύσσου…Περιφέρομαι σαν σκιά και καταστρέφω τον κόσμο μου…

Είναι η μοναδική Μου ευκαιρία… τώρα! Τώρα που κλαίω…

Τρύπωσε Ψυχή μου μέσα Μου ξανά…Τώρα που κλαίω…

[Θοδωράκος]

Γίνε σημαντικός, δοξάσου...Εδώ είναι η ουσία! ΄Εχεις αποδειξεις πια ότι όποιος πολεμάει είναι ο νικητής...Αυτός που φέρνει τον κόσμο εκεί που θέλει...Σου έδωσα την επίκριση, για να μπορείς να είσαι το μεγαλείο μου. Εσύ ο μοναδικός μου αγαπημένος, ο ξεχωριστός, που θα μπορέσει να φτιάξει τον κόσμο στα μέτρα του. Γιατί αυτό είναι η ύλη...Βιάσου, δεν έχεις χρόνο!

Απαπαπαπα.... απαπαπαπα....

Βάζεις όρια σε κάποιον όμως, μόνο όταν τον φοβάσαι...
Και αυτό μην το ξεχάσετε ποτέ...

Το «υπερεγώ» εργάζεται με το «οφείλω να είμαι έτσι» και έτσι η συνείδηση μας χάνει την ευκαιρία να υπάρχει με αυτό που είναι!

Και να μία παγίδα, αμέσως αμέσως: "οφείλω να είμαι αφυπνισμένος"... Πωπω πρότυπα που κρίβονται ακόμα και εκεί που δεν το περιμένεις...

Οι ηθικοί κανόνες που έχουν προσαρμόσει την ζωή του σε μια «πατροπαράδοτη» ευλάβεια, είναι ανίσχυροι να κινητοποιήσουν τους μηχανισμούς υπέρβασης και έτσι συνήθως οι άνθρωποι σταματούν την βαθύτερη έρευνα, τοποθετώντας τον θείο Εαυτό τους, έξω από την συνείδηση τους, δηλαδή διαχωρίζουν το θείο Εαυτό, από τον συνειδητό (στο ποσοστό που τον έχουν κατακτήσει) Εαυτό.

Και μετά αρχίζει η σύγκριση με αυτόν τον "θείο Εαυτό"... έρχεται και μετά το θρησκευτικό πρότυπο του αμαρτωλού... και αρχίζει το πάρτυ των ενοχών...

Δεν εργαζόμαστε για το επίτευγμα...εργαζόμαστε για την Αλήθεια!

Κάπου εδώ βρήσκεται άλλη μια πορτούλα που δίνει δύναμη στην περικοκλάδα... το πρότυπο του "νικητή", μεταφερμένο στον πνευματικό δρόμο...