Αφθονία
Η αφθονία, η κάλυψη των αναγκών μας, είναι θέμα συνειδητοποίησης των συναισθημάτων μας και του τρόπου αντίληψης που έχουμε για την ζωή, γενικά.
΄Οσα έχουμε μέσα μας, εκφράζονται με φυσιολογικό τρόπο και έξω από εμάς, στο περιβάλλον μας. Ο κόσμος διαμορφώνεται από την εσωτερική τάξη ή χάος, ανάλογα με το πόσο γνωρίζουμε ολικά τον Εαυτό μας και από το πόσο μπορούμε να έχουμε αρμονία μαζί του.
Τα θαύματα, έλεγε ο ΄Αγιος Αυγουστίνος, συμβαίνουν, όχι αντίθετα προς την Φύση, αλλά αντίθετα προς ότι γνωρίζουμε για την Φύση.
Ο άκαμπτος ορθολογισμός, η θεωρία των 5 αισθήσεων, συνεχώς ανατρέπεται μέσα από τους επιστημονικούς κύκλους που αγωνίζονται για την απόδειξη.
΄Όλα τα επιστημονικά επιτεύγματα, στην εποχή τους, θεωρήθηκαν ανούσιες θεωρίες ενός «ονειροπαρμένου».
Η ψυχανάλυση πχ. βρήκε μεγάλη αντίσταση και αμφισβητήθηκε δραματικά από τους ψυχιάτρους της τότε εποχής, σαν κάτι έξω από την Φύση, αρνούμενοι να πιστέψουν ότι τα συναισθήματα μπορούν να προκαλέσουν ασθένεια.
Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι απευθύνονται στην ψυχανάλυση που είναι ένας επιστημονικός τομέας καθόλα αποδεκτός, όταν η συμβατική ιατρική δεν έχει λύσεις για την πάθησή τους ή όταν δεν μπορεί να βρει αιτίες για την συμπτωματολογία μιας ασθένειας.
Ακόμα όμως και η ψυχανάλυση έχει κενά στην αντιμετώπιση της ασθένειας. ΄Εχει ανακαλυφτεί ένας δρόμος για την επαφή του ανθρώπου με το υποσυνείδητο, αλλά ακόμα δεν έχει ανακαλυφτεί ο δρόμος για τον θεό, ο δρόμος του ασυνείδητου.
Η λέξη «ασυνείδητο» προκαλεί τρόμο στους ανθρώπους, μια και θεωρούν ότι έχουν συνείδηση και λογική. ΄Ετσι το ασυνείδητο, συνδυάστηκε με την έλλειψη συνείδησης και θεωρητικά είναι ένα πεδίο που λίγοι μπορούν να ερευνήσουν επιστημονικά.
Ο επιστήμονας δεν παύει να είναι και ο ίδιος, ένας μη συνειδητός άνθρωπος και το ότι είναι αυθεντία στον τομέα του, δεν σημαίνει ότι μπορεί να ζήσει με συνειδητότητα. ΄Εχει αποδειχτεί περίτρανα ότι η γνώση για έναν τομέα, ή για πολλούς τομείς, δεν σημαίνει αυτόματα γνώση του Εαυτού μας. Ο νους μας έχει άπειρες δυνατότητες μα χρησιμοποιεί μόνο εκείνες που τον εξυπηρετούν στην συγκεκριμένη φάση της ζωής του. Η μη συνειδητότητα είναι κατάσταση του φυσικού ανθρώπου, που μπορεί να είναι επιστήμονας, φιλόσοφος, αστροναύτης, ιερέας, μα δεν είναι ένας συνειδητός άνθρωπος.
Τι σημαίνει μη συνειδητός άνθρωπος?
Σημαίνει ότι η συνείδησή του έχει εκπαιδευθεί μόνο για τον φυσικό κόσμο και εκμεταλλεύεται κάθε φορά τις περιορισμένες δυνατότητες του σύμπαντος, για την ζωή του. ΄Ενας μη συνειδητός άνθρωπος γνωρίζει τα λιγότερα για την Φύση του και ακόμα λιγότερα για την Φύση του Θεού.
Η λογική του περιορίζεται στα πλαίσια των αντιλήψεων και των θεωριών που ισχύουν στον φυσικό του κόσμο, αγνοώντας το μεγαλύτερο μέρος των ασυνείδητων επιπέδων του. ΄Ότι δεν φαίνεται, δεν είναι υπαρκτό. Αυτή η θεωρία έχει προ πολλού καταρριφθεί
Ας ξεκινήσουμε από τα συναισθήματα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκφράζονται επαρκώς. Κρύβουν τα συναισθήματά τους από τους άλλους, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα προστατέψουν ευαίσθητα και τρυφερά μέρη τους από την «άλωση»
Αυτά τα συναισθήματα, που προφανώς δεν γίνονται αποδεκτά από το περιβάλλον τους, γι αυτό προκύπτει και η ανάγκη να εξαλειφθούν, δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας, δεν χώνονται στην γη και πεθαίνουν, παραμένουν μέσα στον άνθρωπο, που θεωρητικά είναι προστατευμένος στα μάτια των άλλων, προστατευμένος από την κοινή αποδοχή, προστατευμένος από την κρίση του θεού, αλλά όχι από τον εαυτό του.
Τα συναισθήματα που απωθούνται δημιουργούν χάος στον εσωτερικό μας κόσμο, που έρχονται σε ρήξη με την τάξη που προσπαθούμε να επιβάλλουμε στον εξωτερικό μας κόσμο.
Αγνοώντας την εσωτερική του κατάσταση ο άνθρωπος, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι αυτά τα συναισθήματα διαστρεβλώνουν τις ψυχικές του ποιότητες και την αυθεντικότητά του.
΄Ετσι οι ποιότητες με τις οποίες είναι «προικισμένη» μια ανθρώπινη ύπαρξη γίνονται ασυνείδητες εμμονές, με βάση την φυσική του συνείδηση.
Αν ρωτήσουμε χίλιους ανθρώπους για τις αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης θα αναφέρουν όσες γνωρίζουν διανοητικά και θα θεωρούν ότι με την συμπεριφορά τους κατέχουν την πλειονότητα αυτών.
Πίστη, αγάπη, δικαιοσύνη, θάρρος, θέληση, δύναμη, συμπόνια, είναι οι θετικές ιδιότητες που ένας άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει για τον εαυτό του, σε θεωρητικό επίπεδο.
Χαρά, ομορφιά, είναι θετικές ιδιότητες που χρειάζεται συμμετοχή από το περιβάλλον του για να τις κατανοήσει.
Φαντασία, περιέργεια, αγνότητα, είναι αρνητικές ιδιότητες που θέλει να τις αποφύγει.
Καμία από αυτές όμως τις φυσικές χάρες δεν μπορεί να εκφραστεί με αυθεντικότητα, γιατί μεταξύ τους παρεμβάλλονται τα συναισθήματα, που ορίζουν και την κατάληξη τους στην φυσική συνείδηση που έχει παραμείνει στο αποτέλεσμα της εντύπωσης.
΄Ετσι οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν πίστη την ευλάβεια με την οποία ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, με ανύπαρκτη γνώση για την φύση της θεότητας. Η ζωή τους απευθύνεται στο εξωτερικό φως μιας θρησκευτικής επινόησης που είναι αόρατη στην πραγματικότητά τους και «συμπεριφέρεται» με ιδιοτελή τρόπο.
Δεν διστάζουν να εκφράζουν με λόγια την αγάπη τους για τον συνάνθρωπό τους, ενώ την ίδια στιγμή επικρίνουν με βίαιο τρόπο την διαφορετικότητα, προσβάλλοντας την αυθεντική δράση της συμπόνιας. Μέσα τους υπάρχουν συναισθήματα μνησικακίας για τον ίδιο τους τον εαυτό, που δεν έχουν το θάρρος να αναγνωρίσουν.
Η δικαιοσύνη, ο συμπαντικός Νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος, επεμβαίνει δραματικά στην ζωή τους, αόρατα και ασυνείδητα, και εισπράττουν το αποτέλεσμα, όχι των πράξεών τους, μα των συναισθημάτων τους μέσα σε μια δυσάρεστη μοναξιά και αποκόλληση από την ψυχή τους που εκδηλώνεται με φυσικό τρόπο μέσα από την ασθένεια.
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι είναι ανίσχυροι να βλάψουν και ένα μυρμήγκι, όμως είναι επεμβατικοί, επικριτικοί και αλαζόνες σε σχέση με την ψευδαίσθηση που έχουν για τον εαυτό τους. Η ανθρώπινη φύση «εκδικείται» την διαστρέβλωση των πνευματικών ηθικών αξιών, μέσα από ένα ζωώδη παρορμητισμό, που ναι μεν στα ζώα έχει σημαντική σημασία για την επιβίωσή τους, αλλά στον άνθρωπο αποκτά δραματικές επιδράσεις στην πνευματική, νοητική και συναισθηματική του ολοκλήρωση.
Κανείς, ή σχεδόν κανείς, άνθρωπος δεν γνωρίζει το νόημα της ζωής. Ακόμα και οι διανοούμενοι ασχολούνται με την ζωή «φιλολογικά» ή «επιστημονικά», με έλλειψη θάρρους και κυρίως ευγνωμοσύνης για ότι είναι η ζωή!
Μέσα στον άνθρωπο παλεύουν οι σκέψεις με τα συναισθήματα, και οι μεν σκέψεις εξευγενίζονται με την κοινωνική ευγένεια και μια λογικά εκφρασμένη ορθότητα, μα αυτά δεν είναι αρκετά για να εξευγενίσουν και τα συναισθήματα που επιδρούν στον εσωτερικό του κόσμο με βία, ενάντια σε ότι μη αυθεντικό, μέσα από την «κακόβουλη» επιθυμία!
Η «κακόβουλη» επιθυμία είναι η ταύτισή του με την επιθυμία της μάζας. Και αυτό δεν το λέω υποτιμητικά, αλλά χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι το μαζικό προέρχεται και από τα πιο χαμηλά στρώματα της υλικής υπόστασης του νου μας. Δεν έχει σχέση με την διανόηση, αλλά με μια συναισθηματική ταύτιση του «σωστού» και του «λάθους», που έχει γίνει πεποίθηση και άποψη για την ζωή της μάζας των ανθρώπινων συνειδήσεων.
Κανείς δεν μπορεί όμως να εξελιχτεί «μαζικά». Η κάθε Ανθρώπινη ΄Υπαρξη έχει ατομική σύνθεση ψυχής-συνείδησης-πνεύματος και το κυριότερο που χρειάζεται να κάνει στην φυσική του ζωή ένας άνθρωπος, είναι να εμπειριώσει αυτήν την σύνθεση με εμπιστοσύνη και ενόραση.
Για να βρει ο άνθρωπος την αυθεντικότητα και την αρμονία χρειάζεται να κυριαρχήσει στους φόβους του και να βρει την χαμένη του ταυτότητα.
Να ανακαλύψει την τρυφερότητα, την ευαισθησία και την ενότητα μέσα στον ίδιο του τον Εαυτό, να εμπιστευθεί τον θεό σαν δημιουργό του Αγαθού και του μη Αγαθού, που αφήνεται στην ελεύθερη βούληση της ανθρώπινης συνείδησης να επιλέξει, όχι σύμφωνα με έναν πρότυπο κανόνα ηθικής, αλλά με αγάπη και κυρίως με πνευματική ανιδιοτέλεια.
Να αφήσει την φαντασία του να ακολουθήσει την ζωή στο απεριόριστο σύμπαν μέσα του, να αναπτύξει την δύναμή του σαν μια Ανθρώπινη ΄Υπαρξη, να εμπειρώσει την ζωή σαν ένα μοναδικό θαύμα, που δεν έχει τέλος και να ανυψώσει την συνειδησή του μέσα από την ομορφιά της Τέχνης της Ζωής!
Τίποτα δεν μπορεί να είναι αυθεντικό, αν το θωρούμε σαν αυθεντίες.
Ας παραδεχτούμε ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα, για να μπορέσουμε να μάθουμε τα πάντα, χωρίς ανάγκη και αγωνία.
Η εσωτερική αφθονία είναι επακόλουθο της αλήθειας. ΄Οσο φοβόμαστε να την αντικρύσουμε, η αφθονία θα απομακρύνεται από εμάς, μέσα από διαφόρων ειδών κρίσεις, που δεν αντικατοπτρίζουν παρά τον φόβο μας για τον «καθηλωμένο» κόσμο, που εμείς δημιουργήσαμε μέσα μας.
