Νεράιδα είσαι μάτια μου και το γιαλό ορίζεις
Θέλεις μου παίρνεις την καρδιά, θέλεις μου τη χαρίζεις
Κοράλλια είναι τα χείλη σου, κύματα τα μαλλιά σου
κι η θάλασσα ολόκληρη, είναι η αγκαλιά σου
Στην άμμο που καθόμουνα, ήταν δικό μου κρίμα
και τ όνομά σου έγραφα και το σβηνε το κύμα
Ένα καράβι αρμάτωσα να ρθω να σε γυρέψω
κι αν δε με θες νεράιδα, μια νύχτα θα σε κλέψω..
Νεράιδα είσαι μάτια μου...
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Επισκέπτης την 10 Σεπ 2008 2:05 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Οι νεράιδες μου αρμενίζουν σε θερμές αύρες
Είναι στολισμένες με απαλές σκιές
Οι νεράιδες μου φέρνουν εδώ μόνο για σένα
Πολύχρωμα Φτερά, Κορδέλες και κάστρα.
Έλα μαζί μου λοιπόν και μπες στο νεραιδόκοσμό μου
να είσαι τρυφερός με τα λουλούδια των νεράιδων
και κάνε ρομαντικες βολτες μαζί τους
ανάμεσα στις λεμονιές και στις κληματαριές
Νιώσε το άγγιγμα των ανάλαφρα φτερών τους
Νιώσε ευχαρίστηση καθώς χτενίζουν τα χέρια σου
Πιάσε και κράτα ψηλά τις μακριές κορδέλες!
Που ξέρεις ?ίσως και εσύ να πετάξεις!
Δες πολύχρωμες μπάλες να προσπαθούν να πιάσουν το φως
Κάνε ησυχία καθώς πετούνε
Μετά μπες στο κάστρο τους
Είναι όλα μπλε και ροζ, εκεί που θα περιπλανιέσαι
Κινήσου μαζί τους στις σπείρες τους
Στο νεραιδόκοσμό μου δεν κουράζεται κανείς
Κοίτα τες να χρωματίζουν τις πεταλούδες
Πρόσεξε όμως μην κλείσεις τα βλέφαρά σου!
Καμιά φορά έρχονται στη γη μαζί με τις πεταλούδες
Πρέπει να δουν τι πρέπει να γίνει.
προσγειώνονται στη νεραιδοκοιλάδα σου
Αλλά αυτό είναι μυστικό! Μην το πεις!
Μόνο τα ξωτικά που παίζουν μαζί τους,
Ξέρουν ότι είναι εκεί στο τέλος της μέρας.
Χορεύουν μαζί σε καλοκαιρινές λάμψεις
Όλα αυτά που μπορείς να δεις καθώς χάνεται το φως της μέρας.
Θα ξέρεις πότε είναι εκεί,
Δροσοσταλίδες γεμίζουν τον αέρα,
Καλώς όρισες λοιπόν στον νεραιδόκοσμό μου
’σε τη φαντασία να ξεδιπλωθεί
Στη μέση του δάσους στα όρια του βάλτου σε είδα να τρέχεις λαβωμένο ξωτικό κρατώντας στα χέρια σου την λύπη των ανθρώπων.
Την έκλεψες λέει από το βασίλειο της θλίψης θέλοντας να την κρύψεις στα έγκατα του βάλτου.
Όμως δεν υπολόγισες τα θηρία του κάστρου. Τρέχουν ξωπίσω σου ξωτικό να σε κατασπαράξουν.
Σταμάτησες και με κοίταξες με το φοβισμένο σου βλέμμα.
Μου ζήτησες νερό όμως δεν είχα να σου δώσω. Κάθισες πλάι μου εξαντλημένο ελπίζοντας να σου δώσω λίγη από την χαρά μου.
Μα την εχω χάσει εδώ και καιρό.
Το μυστικό σου το κρατάω καλά κρυμμένο.
Συνέχισε να τρέχεις κυνηγημένο χωρίς να κοιτάς πίσω και 'γώ θα κάτσω εδώ στο βάλτο να περιμένω.
Σκέπασε την λύπη με τα δάκρυα σου.
’φησε την στην όχθη του βάλτου και πότισε το χώμα με το αίμα που τρέχει από τις πληγές σου.
Εκεί που θα πέσεις θα φυτρώσει ένα λουλούδι που το χρώμα του θα λέγεται χαρά και το άρωμα του ευτυχία.
Λαβωμένο ξωτικό κάθε άνοιξη θα είμαι εδώ να παίρνω λίγη από τη χαρά σου, που δεν μπόρεσα ποτέ να σου προσφέρω εγώ.
Είναι πιο όμορφα τον χειμώνα....κατασκηνώνουν στη λιμνη αλλά όπως σου είπα δεν ξέρω ποσο ασφαλές είναι γιατί μαζεύονται διάφοροι...εγώ προσωπικά θα προτιμούσα ξενοδοχείο...τζάκι...κρασάκια...συζήτηση ολονύχτια...και ημερήσιες βόλτες στην λίμνη...άντε και μέχρι να βραδυάσει...και με αντρική συντροφιά αν είναι δυνατόν...
