Mάντρυ , συγκέντρωσα πρόχειρα πρός το παρόν , οτι νομίζω οτι θα ήθελες για αρχή...Είναι ολα της Βασως εκτός απο μια προταση με μικρα γράμματα που είναι δική μου ...
Ευχομαι να δράσουν και σε έσενα οπως και σε εμας....
-------------------------------------------
Μέσα στην περιοχή του 2ου κέντρου, θεωρητικά, φυλάγονται ερμητικά τα πρότυπα των σχέσεων μας, δρώντας «υπόγεια» για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μας που αλλοιώνει την προσωπικότητα της ψυχής μας.
Ας πούμε ότι είναι ο χώρος της ένδυσης της προσωπικότητας της ψυχής μας, που φτάνει στο 3ο κέντρο αλλοιωμένη από τις μάσκες που αναγκάστηκε μέσα από το πέρασμά της από το 2ο κέντρο, να φορέσει, για να μπορέσει να γίνει αποδεχτή και να ενταχθεί στο σύνολο, ώστε να εισπράξει την αγάπη από το 4ο
Πριν λοιπόν φτάσουμε στον εαυτό μας, μέσω του 3ου μας κέντρου, σκόπιμη προτεραιότητα είναι να δούμε τα πρότυπα που μας ανάγκασαν ασυνείδητα να είμαστε έρμαια της ζωής μας και όχι οι δημιουργοί της
Πρότυπα που επιβάλλαμε στον εαυτό μας για να είμαστε όμοιοι με όσους κρίναμε και κριτικάραμε εντέλει, με τους γονείς μας αρχικά, με το άμεσο οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον στην συνέχεια. (αδέλφια, παππούς, γιαγιά, σχολείο, εργασία)
Οι διαφοροποιήσεις στην ατομικότητα μας, δεν είναι παρά αντιδράσεις στις έννοιες καλό-κακό, σύμφωνα με την προσωπική αντίληψή μας που διαμορφώθηκε από τα βιώματα και την αποδοχή ή απόρριψη που είχαν στην συνείδησή μας.
Μα γνωρίζουμε μόνο την φαινομενική συνείδηση
Μόνο το ορατό μέρος της κατάστασης του εαυτού μας, ΄Ένα άλλο μέρος του δεν είναι αντιληπτό, όμως υπάρχει και φαίνεται να είναι και το πιο σημαντικό στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας, και στην διοχέτευση της σεξουαλικής ζωτικής ενέργειας στο είναι μας.
Η σεξουαλική πράξη, ενοχοποίησε την σεξουαλική ζωτική μας ενέργεια και την εγκλώβισε σε μια μονομερή επιθυμία, απομακρύνοντας μας από την αληθινή μας φύση που μέσα της φέρνει εν δυνάμει την θειότητα, σαν δημιουργική ανάπτυξη και εξέλιξη των ανθρώπινων ενστίκτων που ταυτίζονται με τα στάδια ωρίμανσης τους.
Η αφυπνιστική διαδικασία, περνάει την συνείδηση από την κριτική στην παρατήρηση, ώστε να εντοπίσουμε τις αληθινές μας επιθυμίες και να ακολουθήσουμε με συνέπεια τους στόχους της ψυχής μας.
Μαθαίνοντας ξανά τον εαυτό μας, ανακαλύπτουμε τα παιδικά τραύματα που άφησαν την συνείδησή μας στο ανώριμο στάδιο της αντίληψης της ζωής, κάνοντας τον εαυτό μας ένα απλό εξωτερικό συνεργάτη της ψυχής μας.
Χιλιάδες εικόνες έχουν παραμείνει στο υποσυνείδητο, που μας παρασέρνουν σε μια αντιδραστική συμπεριφορά, και μια επιλεκτική επιλογή κάποιου μέρους της ζωής, που δυστυχώς δεν μπορούμε να την δούμε πανοραμικά
Οι επιλογές μας έγιναν κατόπιν πίεσης
ή έτσι το δικαιολογήσαμε
Μα όμως ήταν έτσι?
Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σ αυτό το ερώτημα, εκτός από εμάς τους ίδιους.
Είναι απλό να πούμε, ότι αυτή είναι η ζωή και να συνεχίσουμε έτσι όπως μάθαμε
΄Όμως κάτι έχει αλλάξει
Κάτι μας βάζει στην θεϊκή ροή που δεν έχει κατεύθυνση παρά μόνο στο ΕΝΑ.
Νιώθουμε τις δυσκολίες και τις αντιδράσεις πιο εύκολα πια, γιατί γνωρίζουμε τι τις προκαλεί
Αυτό από μόνο του εμπεριέχει την συγνώμη σαν θεϊκή ιδιότητα, που δεν χρειάζεται εξηγήσεις, γιατί αποκαλύπτει την εσωτερική κατανόηση.
Το παιδάκι μας βγήκε στην επιφάνεια
Το ανακαλύψαμε και μαζί με αυτό ανακαλύψαμε τις πληγές και το θάψιμο των ονείρων μας.
Επειδή δεν το εχεις δεί ολο το σεμινάριο, θεώρησα οτι επρεπε να διευκρινίσω το παρακάτω...
[ Με την εννοια ''παιδάκι'' εννοούμε την κρυμμένη ψυχικη μας αθωότητα και ότι μας θυμίζει...{.Αθωός = αγνός= χωρίς προσμίξεις = ατόφιος= χωρίς προσαρμογές και πρόδιαγραφές απο εξω προερχόμενες.}]
Τώρα δεν μένει παρά να το αφήσουμε να μας εξηγήσει, τι το φόβισε περισσότερο
Ο κακός λύκος ή καλή νεράιδα?
Με ποιόν ταυτίστηκε? Ποιόν ξεγέλασε?
Ο κακός λύκος και η καλή νεράϊδα σίγουρα αντιπροσωπεύουν για τον κάθένα μας ελπίδες και φόβους, για το κακό και το καλό που έρχεται με όρους...
Αποκωδικοποίηση χρειάζεται για όλα όσα επιλέξαμέ, βαδίζοντας στα χνάρια των ανθρώπων που μερικώς εμπιστευθήκαμε...
Που αφήσαμε την ζωή μας? Γιατί φοβόμαστε να αγαπήσουμε το κακό μέσα μας? Γιατί αγαπάμε αυτό που νομίζουμε καλό?
Οι ταυτίσεις μας με τους "ήρωες" ενός παραμυθιού, που τελικά ήταν η ζωή μας...
μπορεις να αναγνωρίσεις τον φόβο των ανθρώπων για την αγάπη...Πονάει η αγάπη, μάτια μου, πονάει...λέει και το τραγούδι, μα και η ζωή μας...
Υποταγή στους νόμους της αγάπης, στους όρους της, στον κακό λύκο που μας την αποδεικνύει συνεχώς, γιατί αυτό ειναι αγάπη για το εγώ μας. Αυτό μάθαμε, αυτο κάνουμε...
Η καλή νεράιδα δεν υπάρχει, μας κορόιδεψε, γιατί ανακαλύψαμε ότι όταν είσαι καλός, μόνο στον άλλον κόσμο θα βρεις αγάπη και αυτό μας φόβισε, γιατί εμείς θέλουμε να ζήσουμε έστω και με τον κακό λύκο!
Να λοιπόν ένα γεναίο μπλοκάρισμα στο κέντρο της καρδιάς.
Γιατί ναι μεν θέλουμε να ζήσουμε, αλλά φοβόμαστε κιόλας να αφεθούμε στον κακό λύκο!
Tα θρησκευτικά πρότυπα είναι όλη η ζωή στον φυσικό κόσμο.
Η τάση μας για ενότητα, στην εξωτερική πραγματικότητα, για να βρει εφαρμογή έπρεπε να περάσει από τους νόμους του φυσικού κόσμου...Το δίπολο...
Ο Βόρειος Πόλος ο Θεός, ο Νότιος Πόλος ο άνθρωπος...
Το κέντρο της συνάντησης για να μπορέσει να γίνει βιωματικά, έπρεπε να περάσει μέσα από την διαδρομή της απόστασης από το θείο...
Βλέπεις δεν μπορείς να ζεις εδώ σαν πνεύμα, σαν θειο ον, χρειαζόταν και το σώμα μας, και η ψυχή σ' αυτό το "παιχνίδι" τάφτυσε...παραδόθηκε άνευ όρων, στον εγωισμό, αυτού που δημιουργήσε για να την οδηγήσει στην εξέλιξη της...
Νομίζω ότι οι άνθρωποι εξακολουθητικά θεωρούν τον θεό κάτι έξω από αυτούς...και εκεί υπάρχει ακόμα το πρόβλημα της ένωσης...
Ακόμα και αν νιώθουν την αλήθεια "ο θεός είναι μεσα μας", δεν μπορουν να αντικρύσουν τον Εαυτό τους σαν θεό και έτσι αγωνίζονται να κατακτήσουν κάτι που δεν μπορουν να πιστέψουν βαθιά...
Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα των θρησκευτικών προτύπων που ενώ τα αναγνωρίζουμε, δεν μπορουμε να τα ενσωματώσουμε σε ΕΝΑ, μέσα από την ουσία της αγάπης...
Τα θρησκευτικά πρότυπα , δεν προέρχονται απο την εκκλησία και τα μυστήρια...
Υπάρχουν στην οικογένεια, στο σχολείο, στην κοινωνία την ίδια...
Δεν έχουν να κάνουν με το πόσες φορές κοινωνησε κανείς, ή αν νηστεψε πριν, ή αν εξομολογήθηκε ...΄Εχουν να κάνουν με βαθιές θρησκευτικές έννοιες,΄όπως αμαρτία, ευσπλαχνία, καλοσύνη, ταπεινότητα, σατανάς, θεός...
Το τυπολατρικό εύκολα κανείς το αντιπαρέρχεται...
Το βαθιά ριζωμένο πρότυπο, πχ. της αμαρτίας και της σεξουαλικής εγκράτειας, χρειάζεται πρώτα να το αναγνωρίσει για να το κατανοήσει...
Η τιμωρία και ο φόβος του θεού, δεν έχει να κάνει με την εκκλήσία και τα θρησκευτικά καθήκοντα...Είναι ένας αόρατος φόβος που κατατρέχει κάθε άνθρωπο, Χριστιανό...
Τους βουδιστές θα τους τρέχουν άλλα πρότυπα...Τους Μωαμεθανούς άλλα...
Το σίγουρο πάντως είναι ότι ο θεός από μόνος του φαίνεται να είναι πρότυπο, έτσι όπως έχει περάσει στις μνήμες της ανθρωπότητας...
θάρρος θέλει και απόφαση...
΄Οταν έρχεται μπροστά σου το "delete"...να πεις όχι!
Αντικατάσταση με πίστη και αφοσίωση, αφόύ γνωρίζεις, ότι αυτό το αρχείο είναι παλιό και σκουριασμένο. Χρειάζεται αναδημιουργία!
Και αρχίζεις μαζί του να ανα-δημιουργείς και τον Εαυτό σου!
_________________
Καλό διάβασμα φιλαράκι
