Ιστοριες Θεραπειας , Προσπαθειες αυτοαποδοχης .

[Danielli]

:lol: :lol: :lol: :lol:
Την καλύτερη!!! Τη βάρδια του ύπνου!!! Εεεεε :shock: ?

[margaritarenia]

:lol: :lol: :lol: :lol:
Την καλύτερη!!! Τη βάρδια του ύπνου!!! Εεεεε :shock: ?

:lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:
Μονη μου κοιμαμαι,μονη μου ξυπναω 8) :lol: :lol: :lol:
Ο Χριστος ειναι με την κιθαρα του( η αλλη :lol: ) στα μπουζουκια που δουλευει καθε ,καθε,βραδυ 8) :lol: :lol: :lol:

[Danielli]

Ωχχχχ αλήθεια !! και αντέχει???κάθε βράδυ??
Εγώ μόνο που θυμάμαι τα ξενύχτια της ζωής μου..... νυστάζω !!! :lol: :clown:

[margaritarenia]

Ποιος σπ τους δυο αν αντεχει? :shock: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

[angela_al]

Εγώ μόνο που θυμάμαι τα ξενύχτια της ζωής μου..... νυστάζω !!!

Μία απ' τα ίδια!!! :lol:

[Danielli]

Αν ήξερα και να τα ζήσω πραγματικά ..... τότε....

[ΙΩΑΝΝΑ]

Η διαμόρφωση του χαρακτήρα γίνεται από την παιδική ηλικία, που το παιδί αρχίζει να αναπτύσσει το "εγώ" του. Αν σ' αυτήν την τρυφερή ηλικία, οι γονείς δίνουν "μηνύματα" φόβου, εμμονών, αδιαφορίας, το παιδί προσαρμόζει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του, σύμφωνα με το περιβάλλον του.

Μεγαλώνοντας, αφήνει ένα κομμάτι μέσα του, ανώριμο, να αναζητάει, αλλά να μην βρίσκει ποτέ, ασφάλεια και αγάπη.

Εγκλωβίζει μέσα του ένα βίωμα, που του διαμορφώνει και την συμπεριφορά, και ενώ η λογική του τον ωθεί σε αναζήτηση εξωτερικά των αισθημάτων, δεν μπορεί να τα αναγνωρίσει στους άλλους, αφού ένα μέρος του εαυτού του δεν το αποδέχεται.

΄Ετσι στην ηλικία που κανονικά και με ομαλές συνθήκες ανατροφής θα έπρεπε να ενταχθεί στο σύνολο, μεσα από την σταδιακή ωρίμανση της συνείδησης, εκείνος παραμένει στο "εγώ" στάδιο της παιδικής ηλικίας, χωρίς φυσικά να το καταλαβαίνει, το οποίο τον οδηγεί στην απόρριψη του εαυτού του και επίσης στην απόρριψη από το σύνολο.

Αυτό είναι μια φυσιολογική πορεία των ανθρώπων, που δεν κατανοούν το βάθος των συναισθημάτων τους και παραμένουν στο εγώ-στάδιο της παιδικής ηλικίας. Ετσι έχουμε μια ανώριμη ανθρωπότητα, με προσωπικότητες και χαρακτήρες που εκδηλώνουν στην ώριμη ηλικία, τα βιώματά τους.

Το ρέικι έχει την δυνατότητα να σε ισορροπήσει ενεργειακά, ώστε να αντιληφθείς ο ίδιος τα μπλοκαρίσματά σου και να τα "θεραπεύσεις". Δεν θα το κάνει "ερήμην" σου. Θα το κάνει με συμμετοχή σου σ' αυτήν την διαδικασία.

Πολλοί άνθρωποι δεν τα καταφέρνουν μόνο με την βοήθεια της πνευματικής ενέργειας, ίσως γιατί φοβούνται να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους μόνοι τους. Σ' αυτήν την περίπτωση ίσως χρειάζεται και μία εξωτερική βοήθεια ενός ψυχολόγου εναλλακτικής θεραπείας.

Ax Βασούλα θυμάμαι όταν είχα συνειδητοποιήσει όλα αυτά που λές πιό πάνω είχα νιώσει μεγάλη θλίψη και θυμό απέναντη στους γονείς μου ,στον πατέρα μου μέν γιατί δεν τον γνώρισα ποτέ ,και στη μαμά μου που αν και ζούσα μαζί της δεν την ένιωσα ποτέ σαν μαμά.
πολλές φορές σκέφτικα να πάω σε ψυχολόγο αλλά δεν το έκανα τελικά γιάτι ήθελα να βρώ τη δύναμη να τα θεραπέυσω μόνη μου όλα αυτά (προς θεού δεν είμαι εναντίον τον ψυχολόγων )
και όταν αποφάσησα να ασχοληθώ με το ρέκι ,το είδα σαν ένα πολύτιμο βοηθό στην διαδρομή της αυτοθεραπείας μου

[Vasoula]

Ιωαννούλα, η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να κατανοήσει κανείς ότι δεν είναι δυσαρμονικός ο κόσμος έξω από αυτόν, αλλά ο κόσμος μέσα του.
Αυτό που έμαθε από μικρός, αυτό εξακολουθεί να κάνει σε όλη του την ζωή, ακολουθώντας "χαραγμένους" δρόμους, ακόμα κι αν φαινομενικά θεωρεί ότι επιλέγει τους δικους του δρόμους.

Χρειάζεται εκείνη η ωριμότητα για να καταλάβεις ότι δεν φταίνε οι άλλοι για ότι εσύ δεν γνωρίζεις και για ότι δεν σου αρέσει. Δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, αλλά μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο σου.

Είναι και το μεγαλύτερο λάθος, όσων προσεγγίζουν πνευματικούς δρόμους, χωρίς να έχει ωριμάσει μέσα τους η κατανόηση για όσα ψυχολογικά δεδομένα περιέχουν.

Δεν μπορείς να ανοίξεις την δίοδο στον Ανώτερο Εαυτό σου, αν δεν στηρίξεις αυτήν την "εισροή" σε μια ψυχολογική πλατφόρμα αυτογνωσίας. ΄Οταν προσπαθείς να ανεβάσεις την συνείδησή σου σε μια υψηλότερη κατάσταση ύπαρξης, χωρίς να γνωρίζεις τα περιεχόμενά σου, τότε απλά βρίσκεις ορισμένες στιγμές ανάτασης, ενώ η ζωή σου στον φυσικό κόσμο είναι ένα "δράμα"...
Όταν δεν μπορείς να αποδεχθείς σε βάθος την ενσάρκωσή σου, τότε ο πνευματικός δρόμος γίνεται ελπίδα και όνειρο και βρίσκεις χίλιους λόγους να απογοητεύεσαι και να γεμίζεις με εφιάλτες.

Στην σημερινή εποχή, αυτό που παρατηρώ, είναι ότι οι άνθρωποι χρειάζονται "συστήματα" φωτός που εύκολα θα τους ανεβάσουν στα ύψη του πνεύματος! Το γκρέμισμα όμως από αυτό το ύψος είναι πολυ περισσότερο οδυνηρό, από το να παράμεναν στην επιφάνειά τους.

΄Ολα είναι θέμα υπομονής, επιμονής και άσκησης! Το θάρρος και η πίστη βέβαια εξυπακούονται...

[Danielli]

΄Ολα είναι θέμα υπομονής, επιμονής και άσκησης! Το θάρρος και η πίστη βέβαια εξυπακούονται...

[Ellaki]

Το γκρέμισμα όμως από αυτό το ύψος είναι πολυ περισσότερο οδυνηρό, από το να παράμεναν στην επιφάνειά τους.


γκουχ γκουχ γκουχ

[Vasoula]

Ελλάκι μου κρυολόγησες ε?

[Ellaki]

εεεεεεεεεε μάλλον

θυμήθηκα τα τηγάνια που έχω χαλάσει

[Vasoula]

[Ελενίτσα]

Ιωαννούλα, η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να κατανοήσει κανείς ότι δεν είναι δυσαρμονικός ο κόσμος έξω από αυτόν, αλλά ο κόσμος μέσα του.

Όταν προσπαθείς να ανεβάσεις την συνείδησή σου σε μια υψηλότερη κατάσταση ύπαρξης, χωρίς να γνωρίζεις τα περιεχόμενά σου, τότε απλά βρίσκεις ορισμένες στιγμές ανάτασης, ενώ η ζωή σου στον φυσικό κόσμο είναι ένα "δράμα"...

Στην σημερινή εποχή, αυτό που παρατηρώ, είναι ότι οι άνθρωποι χρειάζονται "συστήματα" φωτός που εύκολα θα τους ανεβάσουν στα ύψη του πνεύματος! Το γκρέμισμα όμως από αυτό το ύψος είναι πολυ περισσότερο οδυνηρό, από το να παράμεναν στην επιφάνειά τους.

[ΙΩΑΝΝΑ]

Χρειάζεται εκείνη η ωριμότητα για να καταλάβεις ότι δεν φταίνε οι άλλοι για ότι εσύ δεν γνωρίζεις και για ότι δεν σου αρέσει. Δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, αλλά μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο σου.

Είναι και το μεγαλύτερο λάθος, όσων προσεγγίζουν πνευματικούς δρόμους, χωρίς να έχει ωριμάσει μέσα τους η κατανόηση για όσα ψυχολογικά δεδομένα περιέχουν.

Δεν μπορείς να ανοίξεις την δίοδο στον Ανώτερο Εαυτό σου, αν δεν στηρίξεις αυτήν την "εισροή" σε μια ψυχολογική πλατφόρμα αυτογνωσίας. ΄Οταν προσπαθείς να ανεβάσεις την συνείδησή σου σε μια υψηλότερη κατάσταση ύπαρξης, χωρίς να γνωρίζεις τα περιεχόμενά σου, τότε απλά βρίσκεις ορισμένες στιγμές ανάτασης, ενώ η ζωή σου στον φυσικό κόσμο είναι ένα "δράμα"...
Όταν δεν μπορείς να αποδεχθείς σε βάθος την ενσάρκωσή σου, τότε ο πνευματικός δρόμος γίνεται ελπίδα και όνειρο και βρίσκεις χίλιους λόγους να απογοητεύεσαι και να γεμίζεις με εφιάλτες.

Στην σημερινή εποχή, αυτό που παρατηρώ, είναι ότι οι άνθρωποι χρειάζονται "συστήματα" φωτός που εύκολα θα τους ανεβάσουν στα ύψη του πνεύματος! Το γκρέμισμα όμως από αυτό το ύψος είναι πολυ περισσότερο οδυνηρό, από το να παράμεναν στην επιφάνειά τους.

΄Ολα είναι θέμα υπομονής, επιμονής και άσκησης! Το θάρρος και η πίστη βέβαια εξυπακούονται...