Μπεττούλα είναι απλά τα πράγματα.
Όταν χρειάζεσαι συναισθηματικούς γάντζους, αν δεν είναι η γιαγιά, θα είναι πάντα κάποιος άλλος...'Ετσι, και να αποφύγεις την γιαγιά, η ανάγκη δεν εκλείπει...Παραμένει μέσα σου. Η συναισθηματική ανωριμότητα δεν είναι θέμα του παρελθόντος, αλλά του παρόντος...
Υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπάνε με τον δικό τους τρόπο. Δεν έχουν ιδέα ότι με την αγάπη τους αυτή σε έκαναν το ίδιο ανάπηρη, όπως είναι και εκείνοι...Έτσι έμαθαν, έτσι κάνουν...και είναι το καλύτερο δυνατό που μπορούν να κάνουν...Η αγάπη αυτή δεν σε εμποδίζει όμως να προχωρήσεις στον δρόμο σου, αν εσύ είσαι αποφασισμένη να προχωρήσεις...Το να αποκόβεσαι από το παρελθόν σου, δεν σημαίνει να το ενοχοποιείς και μαζί με αυτό και τους άλλους. Σημαίνει να ωριμάζεις πνευματικά, νοητικά και συναισθηματικά, ώστε να κάνεις δικές σου επιλογές και να μην ανακαλείς κάθε φορά το παρελθόν για να επιλέξει...
Υπάρχει ένα μεσοδιάστημα, που χρειάζεται να διαχειριστείς τα παιδικά τραύματα, πριν δοθείς ολοκληρωτικά στον δρόμο της ανάπτυξής σου, και σ' αυτό το μεσοδιάστημα ίσως χρειαστεί να πάρεις αποστάσεις από την πηγή που τα δημιούργησε, για να μπορέσεις με μεγαλύτερη ακεραιότητα να τα θεραπεύσεις, αναγνωρίζοντας πια ότι η Πηγή σου είναι άλλη...
Δεν υπάρχει περίπτωση να θεραπεύσεις τις αιτίες που γεμίζουν τον συναισθηματικό σου κόσμο με ανασφάλεια, φόβο και αποθάρρυνση, αν η πηγή τους είναι ακόμα μέσα σου, ανεξάρτητα αν δεν την ξαναδείς ποτέ στην ζωή σου...
Όσο εξακολουθείς και νιώθεις σαν παιδί, θα εξακολουθούν και οι άλλοι να κάνουν τους γονείς...Ανεξάρτητα του ποιός είναι ο άλλος, όταν του δίνεις ρόλο, εκείνος θα τον πάρει...Εσύ τον δίνεις όμως τον ρόλο...Και αυτό που φοβάσαι τελικά, είναι αυτόν τον ρόλο που δίνεις εσύ στους άλλους, αλλά δεν το ξέρεις...Έτσι αναγκάζεσαι να πάρεις αποστάσεις από τους άλλους, αλλά τελικά τις αποστάσεις τις παίρνεις από τον Εαυτό σου...Εκείνον φοβάσαι...
Οι σχέσεις των ανθρώπων βασίζονται στους ρόλους...Όμως εμείς τους δίνουμε στους άλλους...Αν από εμάς εκλείψει τούτη η ανάγκη, οι άλλοι θα παραμένουν απλά άνθρωποι και όχι εχθροί, που προσπαθούν να σε παραπλανήσουν από τον προσωπικό σου δρόμο...Οι ρόλοι σταματάνε, από δική μας απόφαση, δεν σταματάνε επειδή πήραμε αποστάσεις...
Δεν είναι κάτι από όλα αυτά που σου λέγω, που δεν το γνωρίζεις...Το θέμα όμως είναι ότι ακόμα ψάχνεις δικαιολογίες, για να αφήσεις μισοτελειωμένο τον εσωτερικό σου ναό...Γκρεμίζεις από την μια μεριά, και από την άλλη μαζεύεις τα χαλάσματα, γιατί τα νέα δομικά υλικά, που χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις, είναι "ακριβά", αφού δεν μπορούν να στηρίξουν πλέον τις πλάνες...
Και έτσι χτίζεις με παλιά στοιχεία γιατί δεν είσαι έτοιμη να ερευνήσεις την αλήθεια στο βάθος της.
Τα παλιά στοιχεία όμως έχουν όλες τις προσδοκίες, τους προγραμματισμούς, τις ανωριμότητες των ανθρώπων που σε έχτισαν, τότε που μπορούσαν...Τους δεις, δεν τους δεις, για εσένα είναι το ίδιο...
Φυσικά η προσωπική εξέλιξη είναι θέμα του καθενός και δεν υπάρχει κάτι κακό σ' αυτό...Το κακό είναι να προσπαθείς να κάνεις κάτι που δεν θέλεις, νομίζοντας ότι το θέλεις...Αυτό που σε πιέζει να θέλεις, είναι τα τραύματα, αλλά, καρδούλα, δεν θεραπεύονται τα τραύματα με "νομίζω"...Το "νομίζω" προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τα παλιά, σε νέα μορφή...Και τότε πληγώνεσαι περισσότερο, γιατί δεν υπάρχει τέτοιου είδους θεραπεία...
Το πιο φυσιολογικό είναι, με αυτόν τον τρόπο, να πληγώνεις και να πληγώνεσαι...
Ενοχές που δεν συμπεριφέρθηκες με όμορφο τρόπο σ' αυτούς που σ' αγαπάνε, ενοχές γιατί δεν μπορείς να προχωρήσεις στον δρόμο σου, ενοχές γιατί δεν μπορείς να νιώσεις Αγάπη...
Όμως ο καθένας έχει την ώριμη στιγμή του...Εκεί που η ψυχή λέει "προχώρα" και το "εγώ" λέει σταμάτα, υπάρχει μια λεπτοφυής γραμμική στιγμή, που ξέρεις τι Θέλεις ακριβώς...
Το πιο όμορφο για έναν άνθρωπο είναι να προετοιμάζεται γι' αυτήν την γραμμική στιγμή του, που θα ξέρει τι Θέλει ακριβώς...Μην νομίζεις, κι αυτό μια ευκαιρία είναι, που μπορεί και να την χάσει, όπως χάνει συνήθως όλες τις ευκαιρίες που του δίνει η Θεότητα...
Τις χάνει από την αλαζονεία των μικρών του θελήσεων...
Για όλους υπάρχουν ευκαιρίες και δυνατότητες...Όταν όμως η Θεότητα μας ανοίγει την πόρτα μιας υψηλότερη προοπτικής, χρειάζεται να έχουμε και μάτια να την δούμε, αντί να κοιτάμε την καβάντζα της πόρτας πίσω μας, που αφήσαμε μισάνοιχτη, για να νιώθουμε ασφαλείς.
Στην Ζωή μας, δρόμοι ανοίγονται πολλοί...Όμως είναι δικό μας θέμα, να ανοίγουμε τον δρόμο μας, τον δικό μας δρόμο, ακόμα και εκεί που φαίνεται πως δεν υπάρχει...
