ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ...

[Βικούλα]

Ελλάκι

[ALEXOULA]

Ιωαννακι

Ελλακι

[eirini]

απαπα, τα διαβασα ολα μαζι

[Θοδωράκος]

Είναι δηλαδή σαν να πονάει το χέρι σου γιατί έχει μια ακίδα, σου την δείχνω εγώ και σου λέω να την βγάλεις, αλλά επειδή φοβάσαι τον πόνο δεν την βγάζεις...γιατί τον πόνο της ακίδας τον έχεις συνηθίσει, τον πόνο από την έξοδο της ακίδας δεν τον γνωρίζεις και δεν το τολμάς ...Ίσως ακούγεται απλοϊκό, μα είναι απλό...
Μεγάλη δε σημασία έχει, αν εντοπίσεις ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια ακίδα και έχουν μάθει να ζουν (μια χαρά) με αυτήν...
Τότε είναι που δεν παίρνεις απόφαση να την βγάλεις, εκτός κι αν αποφασίσεις να πάρεις μιαν βαθιά ανάσα και όπου βγει...

Βάσω μου, τι είπες... Σκέφτικα όταν πολύ μικρός μου είχε καρφωθεί μία αγκαθάρα στον ώμο από έναν κάκτο. Δεν το είχα πάρει χαμπάρι, άλλοι μου το έδειξαν. Ψιλο-πονούσα, αλλά φοβόμουν να την βγάλω για να μην πονέσω. Τότε ένας γνωστός μου την έβγαλε ξαφνικά όσο δεν κοιτούσα. Μόνο λίγο έτσουξε. Τώρα καταλαβαίνω τι μάθημα πήρα από αυτό. Ο φόβος της αλλαγής "πονάει" πιο πολύ από την αιτία.

Εκεί κολλάει το θέμα της Αγάπης...Στην βαθιά ανάσα!

Είναι σαν να παίρνεις ένα κλειδί για να ανοίξεις μια πόρτα και εσύ δεν την ανοίγεις, θεωρώντας ότι θα ανοίξει μόνη της, επειδή απλά έχεις το κλειδί...
Ή ακόμα μπορεί να πάρεις το κλειδί, αλλά να μην έχεις αποφασίσει ακόμα, ποια από όλες τις πόρτες θέλεις να ανοίξεις...Και έτσι το κρατάς και μεταθέτεις την απόφασή σου στο μέλλον...Κάποια στιγμή θα αποφασίσω, ας πάρω τώρα το κλειδί και βλέπουμε...

Yπέροχη συζήτηση
Το ερώτημά σου Αλέξανδρε αν μπορεί να σιωπήσει ο νους, ειναι το καθημερινο μου βίωμα, η καθημερινή μου μαχη...Ειχα διαβάσει κάποτε οτι ο νους στο Δυτικό κόσμο έχει μαθει να ειναι συνεχεια σε εγρήγορση να μην ησυχαζει ποτέ, αν λοιπόν αναλογιστούμε ότι αυτός ακριβώς ήταν ο προγραμματισμός μας απο την ώρα που γεννηθήκαμε τότε φαντάσου πόση προσπάθεια πρέπει να καταβάλλουμε απλά και μόνο για να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι μπορούμε και να ξεκουράζουμε το νου μας...Φαντασου τωρα ποση ακομα προσπάθεια και Θέληση χρειάζεται για να δούμε ότι δεν χρειαζεται καν να ειναι ο νους ο οδηγός μας σε αυτον τον κόσμο...Προσωπικά, εχοντας χτισει χρονια τωρα ενα θρονο στο νου μου κ αφηνοντας τον να βασιλευει χωρις ορους, εκτιμουσα την καρδια μονο σαν ζωτικο οργανο κ τιποτα παραπερα...κ την εκλεινα...κ δεν επαιρνα και πρεφα οτι το εκανα, νομιζα οτι λειτουργουσα με σοφια...
Και πως να ανοιξει η καρδια να αγαπησει και να αγαπηθει αν παντου ο νους βλεπει εχθρους? Πως να αφεθεις να νιωσεις οταν ο νους θελει να ελεγχει ακομα και την ανασα σου, η οποια ειναι κοφτη και βγαινει με ζορι, οταν εχεις μια στρατια εθελοντες απο τη γεννηση σου να σου λενε ΠΡΟΣΕΧΕ!!! Κι οταν μετα γινεσαι ιδιος με τους εθελοντες, εθελοντης κι εσυ για να καταστρεψεις τον εαυτο σου και μια στρατια αλλους ακομα, ποση Θεληση χρειαζεται για να πεις να πατε ολοι στα τσακιδια, εγω θα ειμαι αλλιως!!!!!!
Ενα ταρακουνημα χρειαζομαστε, ενα χαστουκι, τιποτα παραπανω για να ενεργοποιηθει η Θεληση...Και οταν αυτο ερθει να στρεψουμε και το αλλο μαγουλο, να μην κανουμε πισω...
Κωλοεγωισμε, σε λιγο δεν θα υπαρχεις πια, αυτο ειναι υποσχεση σε Εμενα!Εξω ολοι οσοι με "αγαπη" μας εκλεισαν την καρδια!!!!Και αυτη τη στιγμη δεν μιλαει ο νους μου αλλα η καρδια μου...

Ιωαννούλα...

Η κραυγή της καρδιάς ........... που απεγνωσμένα ζητά να αγαπήσει και να αγαπηθεί

τα λόγια τους με κούφαναν και χάθηκε στον φόβο
βούλιαξε σε ανύπαρκτες αξίες, συρρικνώθηκε
φωνή να βγάλει δεν μπορούσε, κι έστειλε χρώματα
μα ήμουν τυφλή απ' την εικόνα τους,
δωσ' μου τα μάτια σου καρδιά μου, δώσ' μου τ' αυτιά σου
μα ήσουν χαμένη στον φόβο,
που να περπατήσω για νάρθω να σε βρω
να με θυμάσαι ακόμη άραγε;
υπάρχεις; ζεις; αντέχεις ή σε σκότωσα;

ήταν εκείνο το τελευταίο χρώμα που 'στειλες
της αυγής μαργαριτάρι,
σαν το λυκόφως έσταξε μέσα μου, μια γλύκα
ανάσα βαθιά και βούτηξα μεσ' το ποτάμι,
καιρός να συστηθούμε καρδιά μου
εσύ κι εγώ, οι δυο άγνωστοι, κι όπου μας βγάλει

Ελλάκι μου

[blue velvet]