ΕΔΩ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΡΩΤΑ...

[ΙΩΑΝΝΑ]

καλά τι να λέμε τώρα ,οι μανάδες μας θεωρούν κτήμα τους επειδή μας κουβαλούσαν μέσα τους 9 μήνες
και ποιός δεν έχει ακούσει την μαμά του να του κοπανάει και από πάνω
πάντα όταν παραπονιούνται ξεκινάνε με την λέξη < εγώ > αν το παρατηρίσετε, έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι και οι ήρωες μας

[VasilisM]

Και όταν ζορίζονται, το ρίχνουν στα οικονομικό.. αγάπη κατά τα άλλα..

[Fotinoula]

Βασίλη

θα σου πω ότι πρόσφατα η μητέρα μου είπε ότι αν δεν κάνω παιδί,
θα υιοθετήσει ένα και θα του γράψει όλη της την κληρονομιά
(με το καλό και τα συμβολαιογραφικά δικά σου)

ήταν μια στιγμή χωρίς μάσκες βλέπεις και ηθικολογία, μια στιγμή που το ασυνείδητο έκανε την εμφάνιση του χωρίς αναστολές

σε γέννησα για να γίνεις σαν και εμένα και έτσι να σου ρουφάω την Ζωή..
για πια Αγάπη μιλάμε λοιπόν....

έπειτα είναι σημαντικό όμως να μπορέσουμε εμείς με ευθύνη πλέον του εαυτού μας να ανοίξουμε την καρδιά μας στην Αγάπη, ώστε να σταματήσουμε να διαιωνίζουμε την νοσηρή αυτή εξάρτηση που μάθαμε,σου δίνω μου δίνεις

[Ταρούλα]

Φωτεινή μου, όνομα και ζωή!!!

[Vasoula]

θα σου πω ότι πρόσφατα η μητέρα μου είπε ότι αν δεν κάνω παιδί,
θα υιοθετήσει ένα και θα του γράψει όλη της την κληρονομιά
(με το καλό και τα συμβολαιογραφικά δικά σου)

λεπτό με λεπτό, στιγμή με στιγμή, δάκρυ με δάκρυ, ο Ανθρωπος μεταμορφώνεται σε μια διεφθαρμένη ποικιλία της Ζωής!

[Fotinoula]

[Δωρουλα]

φφφφφφ

[VasilisM]

Φωτεινούλα, "γ**ώ τα λεφτά μας" που λένε, αλλά φυσικά δεν φταίνε τα χρήματα.. αυτά είναι απλά το μέσον έκφρασης του εγωισμού που μας διακατέχει..

λεπτό με λεπτό, στιγμή με στιγμή, δάκρυ με δάκρυ, ο Ανθρωπος μεταμορφώνεται σε μια διεφθαρμένη ποικιλία της Ζωής!

[ΙΩΑΝΝΑ]

λεπτό με λεπτό, στιγμή με στιγμή, δάκρυ με δάκρυ, ο Ανθρωπος μεταμορφώνεται σε μια διεφθαρμένη ποικιλία της Ζωής!

[Madraoulas]

δεν θα βαλω λυπημενα προσωπακια,

αλλα γιατι 'γνωριζουμε' λιγο παραπανω πλεον τον εαυτο μας για να μην ειμαστε -και σωστα-ερμαιο λυπημενων φατσουλιδιων απο τους αλλους ;)

[juliaL.]

Ναι Σωστά. να μην είμαστε ερμαια

[panos]

όσο δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τις παραχωρήσεις σ' αυτά τα δύο, τόσο θα θεωρείς το ελάττωμα του άλλου σαν διαχωρισμό και αιτία να είσαι δυστυχισμένη μέσα στην σχέση, αντί ο αυτοσεβασμός σου να λειτουργήσει στα όρια που θέτει κάθε ΄Ανθρωπος μέσα στον Εαυτό του...

Υπάρχουν ορισμένα δεδομένα, στον καθένα ίσως είναι διαφορετικά, που τα νιώθει σαν ακλόνητα σημεία αυτο-σεβασμού...
το θέμα είναι ότι συνήθως μετακινείς αυτά τα σημεία, ανάλογα με την προσδοκία που έχεις από έναν άλλον που είναι σε σχέση μαζί σου.
Εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στον σύντροφο, αλλά σε κάθε άνθρωπο που είναι σημαντικός, παιδί, γονιός, φίλος...Ο καθένας σε κάνει, σε διαφορετικο χρόνο και συχνότητα, ανάλογα με την δυναμική που επιδρά σε κάποια ανάγκη σου, να μετακινείς αυτά τα σημεία, ασυνείδητα...Εσύ το κάνεις, όχι ο άλλος! ΄Ετσι κάθε φορά διαφοροποιείς το ΄Ηθος σου και την Νοοτροπία σου, για να καλύψεις κάποια ανάγκη σου...Και όταν αυτή δεν καλυπτεται, (που πως να καλυφτεί από την στιγμή που έχεις διαφοροποιηθεί ήδη από το ΄Ηθος και την Νοοτροπία σου?), τότε πάντα ο άλλος είναι η αιτία που εσύ δεν είσαι καλά...

Αν αυτό το παρατηρείς στον Εαυτό σου, θα το διαπιστώσεις και μόνη σου ότι η έλλειψη ακεραιότητας σε κάνει να νιώθεις διαχωρισμό και όχι ο άλλος.

Η έλλειψη αυτοσεβασμού είναι η κυριότερη από τις ελλείψεις σε έναν άνθρωπο...γιατι τον κάνει "όμηρο" στις ανάγκες του και όχι "αρωγό"...

μαλιστα :violence-hammer: ( βρε που ειναι το τηγανη?)


Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και
όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της
πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε
να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:
'Τι είναι το κρυφτό;'
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε
να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την
Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια
στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η
Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

'Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον
πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια
κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να
σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της
φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την
άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο
Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό
μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε
βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου
βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί. ....1000, μέτρησε η
Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ
μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για
θεολογία. Ένιωσε τον 'ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του
ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και
τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει
που να κρυφτεί.

Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού,
πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα
τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από
τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό
πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν
πληγώσει τα μάτια.

Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο
τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα. Κι έτσι από τότε ο Έρωτας
είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...



το βρηκα στο φβ

[Ellaki]

Η έλλειψη αυτοσεβασμού είναι η κυριότερη από τις ελλείψεις σε έναν άνθρωπο...γιατι τον κάνει "όμηρο" στις ανάγκες του και όχι "αρωγό"...

Κι έτσι από τότε ο Έρωτας
είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...

μέχρι να αποκτήσουμε αυτοσεβασμό και να σταματήσουμε να βγάζουμε τα ματάκια του έρωτα


Πάνο μου στο χαρίζω

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Σε εναν ερωτα..

Μας ποναει ο ερωτας γιατι ετσι ειναι και μας εχουν μαθει χρονια οτι ο ερωτας πρεπει να συνοδευεται αργα η γρηγορα με πονο?
Ειναι ο πονος αυτος γλυκος τελικα οπως εχουμε διαβασει και σε τοσα ποιηματακια..?
Μας ποναει ο εγωισμος για πραγματα που θελουμε απο τον αλλον και δεν μας τα πραγματοποιει?
Μας ποναει γιατι ετσι εχουμε μαθει να ζουμε το δραμα μας μεσα απο τον αλλον?

Τι μας ποναει σε εναν ερωτα τελικα?

[Vasoula]

ο έρωτας πονάει γιατί μας δείχνει τον αυτο-σεβασμό που δεν έχουμε, Τασούλη...

μην νομίζεις ότι κανεις τα πάντα για έναν άλλον άνθρωπο με τον οποίο είσαι ερωτευμένος και η Ψυχή σου δεν παίρνει είδηση, πόσα ακριβώς κομμάτια της χαρίζεις... όσο και να μην το παίρνεις είδηση εσύ!

θεωρώ, και όχι μόνο θεωρώ, αλλά πιστεύω βαθιά έτσι όπως εγώ το έχω βιώσει, ότι το να στηρίζεις την Ψυχή σου είναι το μεγαλύτερο βήμα για να νιώσεις αυθεντικά τον έρωτα...

ο πόνος είναι μέρος των αντιστάσεων...και οι αντιστάσεις μέρος εκείνης της τραγικής ικανοποίησης που συμβαίνει όταν έχεις χάσει επαφή με την ψυχή σου και θέλεις κάποιον άλλον για να αντικαταστήσει την επαφή αυτή...

Ο άλλος μας πραγματοποιεί πάντα τις δικές μας απώλειες...Να είσαι σίγουρος γι' αυτό!

απλά, αλλιώς την έχουμε σκεφτεί, αυτήν την δόλια την πραγματοποίηση...