ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ

[ARTYADIS]

Να γίνω καλύτερος άνθρωπος λέει η προσδοκία του!
Και ανάλογα, ανεβαίνει στους ορόφους για να βρει τον εαυτό του, έχοντας σαν στόχο πάντα το "καλύτερος"...Δεν κατάλαβε ποτέ όμως με ποιόν συγκρίνεται...
' Ετσι έγινε πλεονέκτης...αναγκαζόμενος να "αρπάξει" από τους άλλους ότι δεν έβρισκε μέσα του, στην προσπάθεια του να ανυψωθεί σαν "καλύτερος"...

Δεν τον καταπιέζει κανείς τον άνθρωπο...Μόνος του καταπιέζεται...
Γιατί μια "πολυκατοικία αξιών" έχει υπερβολικές δαπάνες για να συντηρηθεί...Πληρώνει ο άνθρωπος, μα δεν ξεχρεώνει ποτέ...
Και μετά...μπαίνει μέσα του το "ΔΝΤ"...

[Μάνος]

Και τότε άρχισαν όλα ξανά…΄Οσα είχα ξεχάσει, παρασυρμένη από την φιλοδοξία του ανθρωπάκου, ήρθαν μέσα μου με στοργή και με Αγάπη με «ξέντυσαν»....
Μόνο τα παιδιά θα μπουν στο Βασίλειό μου…
Εκείνα που δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν ότι θα χάσουν…

΄Οσοι νομίζουν ότι έχουν και όσοι νομίζουν ότι δεν έχουν, πάντα φοβούνται να μην χάσουν την αλαζονεία τους να νομίζουν….


Εσείς? Πως βλέπετε την δική σας αλαζονεία?

Ε ρε γλέντια... Κοίτα τώρα να δεις που έπεσα, Σαββατιάτικα!
Λοιπόν...

Όταν ήμουν πιτσιρικάς, λόγω του ότι είχα φάει απόριψη από το οικογενειακό περιβάλλον, σε πολλά επίπεδα, πιστεύω πως αυτό ήταν κάτι που μου πυροδότησε την αλαζονεία μεγαλώνοντας. Θυμάμαι τον εαυτό μου, αλαζονικό σε μεγάλο ανθρώπο στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Και τότε μάλιστα ένιωθα ότι ήμουν και ο πιο ταπεινός άνθρωπος στον κόσμο και πως όλα είναι και φυσιολογικά! ...Μα έλα όμως που δεν! Ένιωθα μια έντονη απαξίωση για κάποιους ανθρώπους. Του θεωρούσα μίζερους, κατώτερους από εμένα, προσπαθούσα πάντα να είμαι ο "νικητής", ο "σωτήρας", ο "ιδιαίτερος", ο "έχων αυλοκόλακες". Και αυτό ήταν κάτι που με ικανοποιούσε. Έτσι θεωρούσα τουλάχιστον. Αυτή τη στιγμή που σας γράφω μου έρχονται μνήμες από σκέψεις που έκανα όταν έμενα μόνος στο σπίτι και αναρωτιόμουν τι μου συμβαίνει... γιατί δεν ήμουν χαρούμενος... Είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό θα πρέπει να είναι το φυσιολογικό εν τέλει και η αλαζονία μου είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό που σκεφτόμουνα: "για να νιώθω εγώ έτσι που είμαι μια χαρά, φαντάσου οι άλλοι κακομοιριδες πως νιώθουν". Πραγματικά, το λέω και ντρέπομαι!!!

Μέρα με την ημέρα προσπαθούσα να φτιάξω μια εικόνα προς τα έξω που ουδε μία σχέση είχε με την πραγματικότητα! Θυμάμαι η πρώτη επιδερμική κρούση είχε έρθει με το θέατρο, όταν ξεκίνησα στη σχολή. Το μεγάλο όμως το εσωτερικό μπαμ που συνέβη ήταν όταν ξεκίνησα δειλά δειλα να σας διαβάζω... Ε, μετά τα πράγματα πήραν τόν δρόμο τους...

Το κομμάτι της αλαζονείας είναι ένα κομμάτι που, όπως τα άλλα, έτσι και αυτό θέλει μεγάλη εγρήγορση στην καθημερινότητα μας. Εκεί έχω καταλήξει...

[Μάνος]

΄Ολες οι "θυσίες" της αυθεντικότητας γίνονται στο όνομα του φυσιολογικού, χωρίς ποτέ κανείς να σκεφτεί ότι το φυσιολογικό είναι μόνο αυτό που νιώθει κανείς βαθιά μέσα στην Ψυχή του, αυτό που δεν ζητάει να νικήσει, γιατί είναι από την φύση του γενναιόδωρο και δεν εξαρτάται από τις συμπτώσεις...

Αν καταφέρει κανείς να το νιώσει και να μην το λογοκρίνει σαν αφύσικο...
Αν καταφέρει κανείς να λιώσει μέσα στο φως του, τότε τίποτα φυσιολογικό δεν θα υπάρχει που να του ορίζει την μοίρα του…


Εσείς πως ορίζετε το φυσιολογικό?

Εντάξει τι να πω εδώ... Μεγάλη κουβέντα!
Σκέφτομαι παλιότερα τον τρόπο που όριζα εγώ το φυσιολογικό και δεν ήταν τίποτα άλλο από αυτό που έκανα εγώ βάσει όλων των στερεοτύπων που κουβαλούσα. Όλοι οι υπόλοιποι δηλαδή, αν δεν έκαναν κάτι σαν αυτό που έκανα εγώ, αν δεν σκέφτονταν όπως εγώ, αν δεν εκφράζονταν όπως εγώ εγώ ήταν μη φυσιολογικοι...? Κι όμως... Αυτό πίστευα, ακόμα και αν δεν το ξεστόμιζα. Υπέρμετρος εγωισμός (και αλαζονεία)!!! Μου πήρε πολύ χρόνο να καταλάβω πως ο καθένας από εμάς έχει τον δικό του τρόπο έκφρασης και τον δικό του τρόπο σκέψης... Ο καθένας είναι διαφορετικός και ιδιαίτερος με τα δικά του χαρακτηριστικά. Αυτό είναι και η γοητεία της ζωής άλλωστε. Πόσο βαρετή θα ήταη η ζωή μας αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Σχεδόν εφιαλτικό.

Μπορεί να γελάω τώρα αλλά φαντάζεστε το σοκ μου ότνα βρέθηκα στη Μελβούρνη! Εκεί κλήθηκα να συνεργαστώ, να συγκατοικήσω και να συναλλαγώ με ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Τώρα όμως μπορώ να δω την ομορφιά σε όλο αυτό!

Τώρα για εμένα το φυσιολογικό είναι οτιδήποτε αυθεντικό... Οτιδήποτε δεν βλάπτει κάποιον...

Να πω εδώ πως πάλεψα πολύ όλα αυτά τα χρόνια να βρω την αυθεντικότητα μέσα μου. Ακόμα παλεύω δηλαδή. Πετώντας από πάνω μου όλα αυτά που είχα μάθει από μικρός και ήταν καλά τακτοποιημένα σε κουτάκια. Αυτό πρέπει να είναι έτσι, το άλλο πρέπει να γίνει αλλιώς. Το οτιδήποτε διαφορετικό ήταν απλώς λάθος ή μη φυσιολογικό. Να γελάσω τώρα ή να το αφήσω για αργότερα?

Θέλω λοιπόν με την ευκαιρία να σε ευχαριστήσω Βασούλα μου για άλλη μια φορά που με βοήθησες να πετάξω τις παρωπίδες με τις οποίες πορευόμουνα όλα αυτά τα χρόνια και που με τόσο υπόμονη με έμαθες από την αρχή να Ζω. Με έκανες να θυμηθώ αυτό που είχα ξεχάσει ότι είμαι: Άνθρωπος!

[Fotinoula]

[margaritarenia]

[Δωρουλα]

[Annoula]

[Λιζούλα]

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Μάνος]

Η υπέρβαση δεν περιέχει φόβο για το «ταξίδι» μας, αλλά χαρά και ευλογία για την Ζωή μας.

Και η υπέρβαση είναι να μπορέσουμε να δούμε τι είμαστε, και τι αφήσαμε τον εαυτό μας να γίνει…
Υπάρχει μέσα μας ένα κενό σημείο σιωπής, που εκεί μέσα ανθίζει η Αγάπη της θεότητας!
Για να μπορέσει όμως κάποιος να αντέξει το κενό, χρειάζεται να μην φοβάται να αγαπήσει το ΑΠΛΟ!


Εσείς? τι θα μπορούσατε να ανατρέψετε?

Και θα μπορούσα και θέλω και κατευθύνομαι προς αυτο το μονοπάτι: να ανατρέψω οτιδήποτε δυσλειτουργικό υπάρχει ακόμα μέσα μου.
Οτιδήποτε έχει ξεμείνει σε κάποια γωνιά και είναι ακόμα αφώτιστο. Να πάρω τη ζωή μέρα μέρα, χωρίς έλεγχο, να αφήνομαι στην έκπληξη και έτσι κάθε μου μέρα να είναι ιδιαίτερη και διαφορετική και από την προηγούμενη αλλά και από την επόμενη(!)
Να νιώσω μέσα μου βαθιά την ευλογία της Ύπαρξης μου και την Ευγνωμοσύνη του οτι Ζω!!!

[ALEXOULA]

[Vasoula]

Αχ Μανούλη μου

[Fotinoula]

[Λιζούλα]