Vaso έγραψε:
΄Ηρθα, λοιπόν, αγαπημένη μου ψυχή, και το μόνο που θυμόμουν ήταν «επέτρεψε»
Αυτό ήταν η μοναδική ανάμνηση που έγινε ο φωτεινότερος δρόμος στον φυσικό κόσμο. Επέτρεψα στο λουλούδι να ανθίσει, αλλά και να μαραίνεται, επέτρεψα στο νερό να κυλάει, αλλά και να ορμά, επέτρεψα στον αέρα να ταξιδεύει, αλλά και να τρέχει, επέτρεψα στην φωτιά να ζεσταίνει, αλλά και να καίει, επέτρεψα όλες τις μυρωδιές και τους ήχους, όλα τα όνειρα και τις αλήθειες, επέτρεψα στο σώμα να ακολουθήσει την ψυχή μου και να ερωτευθεί την ζωή
Και έτσι μόνο μπόρεσα να την αγγίξω, χωρίς να φοβάμαι
΄Ετσι μόνο μπόρεσα να πω «σαγαπώ», χωρίς να περιμένω να μου κρατάς το χέρι
΄Ετσι μόνο μπόρεσα να σε νιώσω μέσα στην σιωπή σου
΄Ετσι μόνό μπόρεσα να με νιώσω μέσα στην ζωή μου
Και όλα έγιναν πάλι Φως
ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ! Φως και Λόγος!
Θέλουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Είναι ίσως το πιο βαθύ και ολοκληρωτικό μας ένστικτο. Είναι η πιο ουσιαστική μας ανάγκη. Είναι η πιο βαθιά μας επιθυμία...
Θέλω να αγαπήσω τους άλλους όπως είναι, λέω. Θέλω να μην απαιτώ πια, θέλω να αποδέχομαι τον άλλον άνθρωπο για αυτό που είναι, τίποτα ανώτερο, τίποτα κατώτερο από μένα... Απλά διαφορετικό. Χωρίς όρους και όρια. Να αποδέχομαι ακόμα και αυτό που δεν μου ταιριάζει, ακόμα και τον άνθρωπο αυτό που θα διαφοροποιήσει τον δρόμο του απ'τον δικό μου.
Και ξέρουμε... Ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας. Και τότε καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας στο σύνολο... Και άρα, πόσο αδύνατο είναι να αγαπήσουμε έτσι και τους άλλους.
Το μυαλό πάντα κουβαλάει ιδανικά. Πάντα θα κάνει συγκρίσεις και θα πρέπει πάντα να φτάσουμε να γίνουμε κάτι, να αλλάξουμε κάτι, να κυνηγήσουμε κάτι. Όταν το φτάσουμε, για λίγο, το μυαλό θα μας επιτρέψει να είμαστε καλά. Και μετά θα βρει ένα άλλο ιδανικό να βάλει μπροστά μας.
Και το μυαλό δεν αντέχει την ησυχία. Δεν αντέχει την σιωπή. Το μέρος όπου μπορούμε να νιώσουμε και κάτι άλλο. Μάλλον από φόβο (ή υπερβολική κινητικότητα, δεν ξέρω).
Αλλά το μυαλό δεν είναι το όλον μας. Είναι χρήσιμο, σίγουρα, άλλα όχι όταν περιορίζει το συναίσθημα... Αυτό που η ψυχή θέλει να βιώσει. Αυτό το οποίο ήρθαμε να ζήσουμε.
Ο φόβος είναι χειρότερος από κάθε τι άλλο. Φοβάμαι να κάνω αυτό και εκείνο γιατί μπορεί να χάσω τις άμυνές μου. Γιατί μπορεί να πονέσω, να θυμώσω, να ζηλέψω.
Ε και?! Αν πονέσω θα κλάψω, αν θυμώσω θα φωνάξω, αν ζηλέψω θα μουτρώσω. Ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να γίνω ολόκληρος άνθρωπος.
Όμως φοβάμαι τις συνέπειες και ότι δεν θα τα καταφέρω, δεν θα το ξεπεράσω. Δεν έχω εμπιστοσύνη σε μένα, στον Θεό, στην ύπαρξη. Δεν νιώθω ασφαλής να εκφράσω τα συναισθήματά μου, να τα αντιμετωπίσω. Έχω μάθει (και δεχτεί) πως μόνος μου δεν θα επιβιώσω, πως πρέπει να έχω κάποιον να με βοηθάει γιατί δεν είμαι ικανός να αντιμετωπίσω τα δικά μου προβλήματα, πως θέλει δύναμη, κάτι που μου λείπει, πως θέλει πειθαρχία, αυτοσυγκράτηση και δεν ξέρω γω τι άλλο.
Τότε μάλλον πρώτα πρέπει να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Να τους επιτρέψω να περάσουν πάνω μου και μέσα μου. Και όταν έχουν φύγει, να στρέψω το εσωτερικό μου μάτι και να δω το μονοπάτι των φόβων μου.
Από όπου έχουν περάσει δεν απομένει τίποτα. Μόνο εγώ πλέον.
Δεν πρέπει να γίνουμε κάτι να να νιώσουμε ολόκληροι. Μπορούμε να γίνουμε εδώ και τώρα, με όλα μας τα χαρακτηριστικά, με όλες μας τις "ατέλειες", αν απλά
<<επιτρέψουμε>>. Δεν χρειάζεται να γίνουμε πιο χαρούμενοι-λιγότερο στεναχωρημένοι, πιο ήρεμοι-λιγότερο θυμωμένοι, πιο ανεκτικοί-λιγότερο ζηλιάρηδες για να νιώσουμε ολόκληροι. Δεν είναι κατάσταση που ορίζει το μυαλό αλλά η ψυχή, μέσω της καρδιάς. Αρκεί να της
<<επιτρέψουμε>> να εκφραστεί. Τότε η συναισθηματική αρμονία θα αρχίσει να έρχεται σταδιακά. Ένα βηματάκι την φορά. Και θα έρθει και η συνειδητοποίηση πως δεν είναι ανάγκη να κυνηγήσουμε τίποτα. Πως όλα υπάρχουν ήδη.
Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου αλήθεια.
