Ο φόβος της ελευθερίας...

[margaritarenia]

Γιωργο ....
Ντάνυ.....

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Γιωργο ζωγραφισες

[Ellaki]

Μαντράκο είσαι γλύκας

[Vasoula]

από το σεμινάριο...


Η ταύτιση και η σύγκριση είναι δύο κύριες ιδιότητες του φυσικού ανθρώπου που μέσα του έχει διαχωρίσει εντελώς το κακό και το καλό και είναι υπεύθυνες για την συνέχιση της ανθρώπινης κληρονομιάς μιας πονεμένης και γεμάτης μόχθο, ζωής.

Κάθε άνθρωπος που υπάρχει αυτήν την στιγμή στην γη, έχει μια προσωπικότητα. Η προσωπικότητα περιέχει την ιδιοσυγκρασία του, την τάση του, τα χαρίσματά του και την δυναμική του πνεύματός του.
΄Όλα αυτά περιέχονται στον ασυνείδητο Εαυτό του.
Σ’ αυτήν την προσωπικότητα, ενόσω μεγαλώνει και εκπαιδεύεται, χτίζει και τον χαρακτήρα του, τις προτιμήσεις του, τους φόβους του, τις επιθυμίες του, τα ιδανικά του, τις προσπάθειες του, τις ανάγκες του, τα βιώματά του και την δυναμική της αυτό-εξέλιξης του.
΄Όλα αυτά μαζί δημιουργούν τον συνειδητό και τον υποσυνείδητο Εαυτό του.

΄Ετσι δεν μπορεί να γίνει ένα 100% συνειδητό ον, γιατί δεν ξέρει τα δύο τρίτα του Εαυτού του. ΄Οσα γνωρίζει είναι μόνο το ένα τρίτο της καθολικής του ύπαρξης.
΄Ότι περιέχεται στην γνώση του για τον Εαυτό του είναι μόνο ότι γνωρίζει γι’ αυτόν μέσα από μια περιοριστική αυτό-έκφραση του συνειδητού του μέρους.
Προσπαθεί λοιπόν να αντλήσει γνώση, έξω από τον Εαυτό του, γιατί δεν μπορεί ή ίσως δεν αντέχει την διαδρομή προς τα μέσα να την κάνει μόνος του, όντας ένα κοινωνικό ον!

Το υποσυνείδητο μέρος του τροφοδοτεί και το ασυνείδητο μέρος του με συναισθήματα που δεν έχει βρει τρόπο να εκφράσει συνειδητά, δημιουργώντας έναν ισχυρό πόλο του «κακού», που επηρεάζει «αόρατα» την συνείδησή του, που είναι ο πόλος του «καλού».

΄Ετσι, οι άνθρωποι είναι «καλοί» μόνο κατά το 1/3 της καθολικής τους ύπαρξης, ενώ κατά τα 2/3 είναι ασυνείδητα «κακοί»…
Το «καλό» και το «κακό» είναι οι δύο πόλοι εντός του που δημιουργούν την ένταση, απαραίτητη για την υλική του ζωή, μα κανένας από τους δύο δεν είναι πλήρως συνειδητός. ΄Ετσι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι συνειδητά καλός ή συνειδητά κακός, αν δεν ολοκληρώσει την γνώση του για την καθολική του ύπαρξη.

Μέσα από την ψυχολογία, μπορεί να ανακαλύψει τον υποσυνείδητο εαυτό του και τις μη εκφρασμένες ανάγκες του που στηρίζονται στα βασικά του ένστικτα αυτοσυντήρησης, κοινωνικό και σεξουαλικό ένστικτο και να ανακαλύψει την τροφοδοσία του στο «κακό», διορθώνοντας την οπτική του για τον Εαυτό του. Μα πάλι λείπει το 1/3 για την καθολική γνώση του Εαυτού του, κάτι που τον εμποδίζει να εφαρμόσει τους εσωτερικούς ηθικούς νόμους, στην φυσική του ζωή.

Δεν έχει την δυνατότητα να εξερευνήσει το ασυνείδητο, μια και εκεί μέσα ο πόλος του «κακού» έχει φράξει την δίοδο για την παραπέρα γνώση του Εαυτού του, προκαλώντας του δέος για τον θεό και για τον θείο Εαυτό του!

Αυτήν την διαδρομή χρειάζεται να την διανύσει με ρίσκο και κυρίως με ταπεινότητα και μεγάλη αυτό-πειθαρχία, γιατί το πιο σίγουρο είναι ότι θα προσκρούσει πάνω σε ένα υπερτροφικό εγώ, που θα ζητά να κυριαρχήσει στην ζωή του, διεκδικώντας τα δικαιώματά του!
Οι ηθικοί κανόνες που έχουν προσαρμόσει την ζωή του σε μια «πατροπαράδοτη» ευλάβεια, είναι ανίσχυροι να κινητοποιήσουν τους μηχανισμούς υπέρβασης και έτσι συνήθως οι άνθρωποι σταματούν την βαθύτερη έρευνα, τοποθετώντας τον θείο Εαυτό τους, έξω από την συνείδηση τους, δηλαδή διαχωρίζουν το θείο Εαυτό, από τον συνειδητό (στο ποσοστό που τον έχουν κατακτήσει) Εαυτό.

Οι εσωτερικοί ηθικοί κανόνες, η νομοτέλεια και η ευλάβεια στην δημιουργική μας αρχή, είναι βαθιά μέσα στο ασυνείδητο μέρος μας, σε μία μη αφυπνισμένη κατάσταση, αφού το «κακό» εμποδίζει την ολική αφύπνιση της ύπαρξής μας, με την αστρική του επιρροή.

΄Ετσι, ερευνώντας το «κακό», μπορούμε και να αποδυναμώσουμε την αστρική του επιρροή και να ανεβάσουμε την συνειδητότητά μας στο ανώτερο νοητικό επίπεδο, δημιουργώντας καθαρές και αγνές επιγνώσεις.

Η ταύτιση και η σύγκριση είναι ιδιότητες του αστρικού πεδίου, ώστε να μην μπορούν οι καθαρές και αγνές επιγνώσεις του νοητικού, να γίνουν συνειδητές και συναισθηματικά, έτσι ώστε να παραμένουν στην σφαίρα της νόησης, χωρίς να γίνονται πρακτικά εφαρμόσιμες

[Vasoula]

από το σεμινάριο...


Σημασία έχει να ξεφύγουμε από το πηγάδι!!!

Να μην καθόμαστε από πάνω του και κλαίμε, αλλά να φύγουμε να πάμε αλλού!

ο Εαυτός μας δεν είναι μέσα στο πηγάδι! Είναι πέρα στην ζωή, και μέσα στην ζωή υπάρχει η αγάπη, η τρυφερότητα, η συγχώρεση...
η συμπόνια, για όλα τα όντα, ακόμα και τα παραπλανημένα!!!

Η αυτοπαρατήρηση και η ψυχανάλυση των συναισθημάτων και των μηχανισμών της συνείδησης είναι ένας παράλληλος δρόμος με την πνευματική αποχαρακτήριση του εαυτού μας, έτσι ώστε να αναπτυσσόμαστε μέσα από την ελαττωματική φύση της ανθρώπινης μάζας!

Δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε νικητές από την μάχη με το υποσυνείδητο και το ασυνείδητο, αν προσπαθήσουμε να εναντιωθούμε σ’ αυτήν την ανθρώπινη μάζα που το έχει δημιουργήσει.
Χρειάζεται σίγουρα να πειθαρχήσουμε με αφοσίωση και να ενισχύσουμε την θέλησή μας, συνδέοντάς την με τις Πνευματικές Δυνάμεις, ώστε να μπορέσουμε να κυριαρχήσουμε στον μικρόκοσμό μας!

΄Ενας άνθρωπος αφήνει την φυσική του συνείδηση να αναζητά ούριους ανέμους για το ταξίδι της στον φυσικό κόσμο, φοβούμενος να αντιπαραταχθεί σε έναν μη ευνοϊκό άνεμο που θα συνέθλιβε το καράβι του. ΄Ετσι παραμένει άπραγος και ασθενής, περιμένοντας το κοσμικό να ευνοήσει την δράση του. Παρ’ όλα αυτά το ρεύμα της ζωής κινεί το καράβι, ανεξάρτητα από τους πλανήτες και τις επιδράσεις τους, έτσι ο άνθρωπος αντιμετωπίζει την μοίρα του, χωρίς ουσιαστικά να κρατά το τιμόνι!

Η Ντιον Φορτιουν το λέει πολύ όμορφα!

Ο μακρόκοσμος του σύμπαντος βρίσκεται κάτω από την εποπτεία της θεότητας, έτσι και ο μικρόκοσμος της ανθρώπινης φύσης θα πρέπει να εποπτεύεται από τον ίδιο τον ’νθρωπο, σαν θεό του!

Και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος το λέει

Όπως πάνω, έτσι και κάτω…

Και οι δύο θέλουν να δείξουν την δυναμική ανάπτυξη της θέλησης και της αυτοπειθαρχίας μιας υλικής φύσης, που διακατέχεται από το χάος των σκέψεων και των συναισθημάτων, κάτω από την εποπτεία του συνειδητού Νου!

΄Ετσι αντί να αφήνουμε τον μικρόκοσμό μας στο έλεος του χάους, κυριαρχούμε στην φύση μας σαν ο ίδιος ο Δημιουργός της!

Ο δρόμος μας γίνεται σταθερός, όταν σταθεροποιήσουμε εμείς τον Νου μας και χαλιναγωγήσουμε τα πάθη της ανθρώπινης μάζας. Και αυτό είναι μια δυναμική, που κανείς δάσκαλος ή οδηγός δεν μπορεί να μας την εμπνεύσει.

Το να τιθασεύσουμε τον Νου μας στην σιωπή, ενώ συγχρόνως του δίνουμε ώθηση να ονειροπολήσει μέσα στο Πνευματικό του Σύμπαν, είναι μια άσκηση αυτοπειθαρχίας πάνω στην κόψη του ξυραφιού.
Χρειάζεται αυτοπειθαρχία, όταν αναγνωρίζουμε τις διαστρεβλώσεις της ανθρώπινης φύσης, να μπορούμε να τις αφήνουμε στο κοσμικό παρελθόν και να διαχειριζόμαστε με συνέπεια τον μικρόκοσμό μας, έτσι ώστε να εναρμονίζεται με τον μακρόκοσμο του θεού. Εμείς ΕΙΜΑΣΤΕ ένας νέος ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Το να αναγνωρίζουμε το υποσυνείδητο-ασυνείδητο είναι μια εργασία που σε εμένα κράτησε πολλά χρόνια. Τώρα βλέπουμε ότι η ταχύτητα ανάπτυξης έχει διαφοροποιηθεί. Περισσότερο έχει διαφοροποιηθεί ο τρόπος που μπορούμε να προσεγγίσουμε τον Εαυτό μας. Η ψυχανάλυση, η αυτογνωσία, η πνευματικότητα είναι πλέον δυναμικές του κάθε ανθρώπου, που μπορεί να εκμεταλλευθεί προς όφελός του.
Αρκεί να το αποφασίσει…

Βλέπετε δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι απενοχοποίησης, για όσα δεν είμαστε! Ενας μόνο! Να βρούμε τι είμαστε και να το σεβαστούμε, χαλιναγωγώντας τα ισχυρά πάθη του φόβου, που μας σπρώχνουν στην ένταση της αυτοδικαίωσης.

Είμαι αγάπη, δεν σημαίνει τίποτα άλλο, από την συνείδηση που ανεβαίνει σε ένα ανώτερο πεδίο ύπαρξης και αγκαλιάζει την ύλη και το πνεύμα μέσα στον ίδιο κύκλο της εξέλιξής της.

Ο πατέρας-μητέρα για εμάς είναι μόνο η ουσιαστική Αρχή του Ανώτερου Εαυτού μας, και κάθε στιγμή αυτοπραγματώνεται μέσα από την δική μας συνείδηση.

Το ξέρω ότι υπάρχει ένα υλικό μέρος που ζητά επιτακτικά φροντίδα μέσα στην καθημερινότητα των υποχρεώσεων. Ας είναι όμως το δικό μας μέρος αυτό και όχι όλοι οι πρόγονοί μας μαζί του! ΄Ετσι κι αυτό θα κινηθεί πιο γρήγορα και πιο ευέλικτα προς τα πάνω, για να μπορέσει να ζήσει με απόλυτη ειρήνη στην ύλη!

[ARTYADIS]

Η ταύτιση και η σύγκριση είναι ιδιότητες του αστρικού πεδίου, ώστε να μην μπορούν οι καθαρές και αγνές επιγνώσεις του νοητικού, να γίνουν συνειδητές και συναισθηματικά, έτσι ώστε να παραμένουν στην σφαίρα της νόησης, χωρίς να γίνονται πρακτικά εφαρμόσιμες

Βασούλα μου κάπου αναφέρεις ότι για να μπορέσει να υπάρξει σύνδεση μεταξύ νοητικού και συναισθηματικού, μιας και αυτά τα πεδία δεν συνδέονται μεταξύ τους θα πρέπει να δημιουργήσουμε μία πνευματική γέφυρα ανάμεσα τους.

Αυτό το καταφέρνουμε με εσωτερική εργασία? Δηλαδή ανακαλύπτοντας σιγά σιγά όλα τα πρότυπα και τις πεποιθήσεις οι οποίες μας εμποδίζουν να εκφράσουμε τον αληθινό Εαυτό μας και έτσι να είμαστε ικανοί να λαμβάνουμε τις επιγνώσεις από το νοητικό μας μέρος, να τις κατεβάζουμε στο συναισθηματικό και από κει να γίνονται συνειδητοποιήσεις?

[Vasoula]

ναι Δημητρούλα...χρειαζόμαστε πνευματική γέφυρα!

Γέφυρα που θα είναι αμφίδρομης πορείας...Πάνω, κάτω, ώστε να δράσει για εμάς σαν ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα...

΄Ετσι ώστε οι επιγνώσεις που παίρνουμε μέσα από την γνώση και οποιαδήποτε διδασκαλία, να έχουν τρόπο να κατέβουν και να μην μένουν στο νοητικό μας πεδίο...σαν συνειδητοποιήσεις...

[ARTYADIS]

Από τη στιγμή που μετά από πολλή εργασία την χτίσουμε, αυτή παραμένει για πάντα?

Θέλω να πω, από τη στιγμή που καταφέρουμε να ενοποιήσουμε αυτά τα δύο επίπεδα, αυτό είναι ένα επίτευγμα εσωτερικό που δεν το χάνουμε πλέον ή χρειάζεται διαρκής εργασία για όλη μας τη ζωή για να το διατηρήσουμε?

[Vasoula]

για όλη μας την ζωή Δημητρούλα...
Δεν εργαζόμαστε για το επίτευγμα...εργαζόμαστε για την Αλήθεια!

΄Εχει να κάνει με την δυναμική της αυτο-επάρκειας και της εξατομικευμένης συνειδητότητας μέσα στο πνευματικό γίγνεσθαι, η εργασία μας...

[ARTYADIS]

Δεν εργαζόμαστε για το επίτευγμα...

Αυτό μου χρειαζότανε ...

Ευχαριστώ Βασούλα μου, πιστεύω καταλαβαίνω

Το ξέρω ότι υπάρχει ένα υλικό μέρος που ζητά επιτακτικά φροντίδα μέσα στην καθημερινότητα των υποχρεώσεων. Ας είναι όμως το δικό μας μέρος αυτό και όχι όλοι οι πρόγονοί μας μαζί του! ΄Ετσι κι αυτό θα κινηθεί πιο γρήγορα και πιο ευέλικτα προς τα πάνω, για να μπορέσει να ζήσει με απόλυτη ειρήνη στην ύλη!

[Vasoula]

Δεν εργαζόμαστε για το επίτευγμα...

Αυτό μου χρειαζότανε ...

Ευχαριστώ Βασούλα μου, πιστεύω καταλαβαίνω

Το ξέρω ότι υπάρχει ένα υλικό μέρος που ζητά επιτακτικά φροντίδα μέσα στην καθημερινότητα των υποχρεώσεων. Ας είναι όμως το δικό μας μέρος αυτό και όχι όλοι οι πρόγονοί μας μαζί του! ΄Ετσι κι αυτό θα κινηθεί πιο γρήγορα και πιο ευέλικτα προς τα πάνω, για να μπορέσει να ζήσει με απόλυτη ειρήνη στην ύλη!

από το σεμινάριο...

Να δείτε τι σημαίνει για εσάς "εργάζομαι εσωτερικά"...Η προσέγγιση της εργασίας δεν διαφοροποιείται έξω-μέσα.
΄Ετσι μπορείτε πιο εύκολα να καθορίσετε και τους στόχους σας και τον τρόπο προσέγγισής τους. Μπορείτε να ανακαλύψετε τις δυσκολίες σας και τον μηχανισμό εκείνο της προσωπικότητας, που προσπαθεί να σας "χαρακτηρίσει" κατά την εσωτερική εργασία και να καταγράψετε τα ευρήματα, μένοντας απλός παρατηρητής.

Αν δεσμεύεστε στο "επίτευγμα" της εσωτερικής εργασίας ή αν από αυτό παίρνετε αποδοχή και αξία, αν φοβάστε ότι δεν θα τα καταφέρετε ή αν νιώθετε ότι κινδυνεύετε...

Υπάρχουν συναισθηματικές καταστάσεις που δεν μπορούμε εύκολα να τις αντιληφθούμε, γιατί είμαστε μέσα τους σαν «εγώ» και όχι σαν ύπαρξη.

Το ξέρω ότι είναι δύσκολο στην αρχή να νιώσουμε τον εαυτό μας σαν ένα ολόκληρο ον, μια και έχουμε μάθει στην άμυνα της προσωπικότητας που ζει μέσα στα ένστικτα.
Χρειάζεται εξάσκηση για να εμπιστευθούμε ξανά, μια και η εμπιστοσύνη μας κλονίστηκε μέσα από διαφορετικές παραμέτρους.

Αν σκεφτείτε όμως ότι, ανεξάρτητα από την φυσική σας ηλικία, αυτήν την στιγμή προσεγγίζετε τον εαυτό σας με μια «ώριμη» αγνότητα, θα νιώσετε ότι δεν είστε μόνες σας σ’ αυτήν την εργασία. Θα νιώσετε ότι η εκπαίδευσή σας ήταν ελλιπής και η πλάνη τροφοδότησε τους μηχανισμούς του φόβου.

Ξαναγίνετε παιδιά…

Αυτή η πλάνη είναι που οδηγεί την ανθρωπότητα στο σημερινό της χάος, αλλά εσείς το αναγνωρίζετε και δεν θέλετε να είστε δεσμευμένοι σ’ αυτό πια.

Θέλετε με όλη σας την καρδιά να είστε ο Εαυτός σας! Να ανακτήσετε την Δύναμή σας, όχι για να διαχειριστείτε το χάος των άλλων ανθρώπων, αλλά για να μπορέσετε να γίνεται φωτεινός μαχητής στην ζωή σας, θρέφοντας τους σπόρους της γνώσης, ώστε να αναδυθεί το δέντρο της σοφίας. Στο χέρι σας είναι οι σπόροι να γίνουν δέντρο, ή να πνιγούν από τα ζιζάνια…

Το καθάρισμα του εσωτερικού «χωραφιού» από τα ζιζάνια, είναι ακριβώς αυτή η εργασία που κάνουμε.

[Vasoula]

Να τα νιώσω ένα προς ένα, να τα δω με το Φως της Αλήθειας, και να αποδεχτω ότι τίποτε -μα τίποτε- δεν μπορει να με"λερώσει".... γιατι είναι δικο μου!!!
Για να μην ξαναχρειαστω καθρέπτες, μα μονο τον προβολέα της Αλήθειας, που φωτιζει τα φαντασματα, και τρεπει τα ποντικια και τις αραχνες σε φυγη

Και λέει η περικοκλάδα…

"Δεν βλέπεις άνθρωπε, πόσο ανήθικοι γίναμε και οι δύο? Τόσο ηθικοί, τόσο συμπονετικοί, τόσο ύπουλα ευτυχισμένοι, που δημιουργήσαμε το κοσμικό κακό μέσα στο υπόγειο και σφραγίσαμε τις πύλες του…Το φυλακίσαμε μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό…Μετά υποκριθήκαμε ότι είμαστε άγγελοι, ξεχνώντας να δούμε την άλλη μας όψη…
Η όψη μας άνθρωπε είναι ο Ιανός…Μπορούμε να είμαστε ότι θέλουμε και αυτό έφερε σύγχυση και στους δύο μας…
Εσύ βρίσκεσαι στην ύλη και ζεις μια αισθητή πραγματικότητα και εγώ βρίσκομαι στο μεταίχμιο…εκεί που δεν ξέρεις που ανήκεις! Με ανάγκασες να ανήκω σε εσένα…Και εγώ σε ανάγκασα να είσαι ένα με τον σκοτεινό σου κόσμο, γιατί δεν με ενδιαφέρουν οι αισθήσεις σου…Στην ουσία, ούτε και εσένα σε βοηθούν τελικά…
Πες μου τι βλέπεις με τα μάτια σου? Τι ακούς με τα αυτιά σου? Τι από όλα αυτά που βιώνεις στον κόσμο σου, μπορεί να είναι η αλήθεια του θεού?
Αααα, είπα την απαγορευμένη λέξη…"






Ω αγαπημένη μου ψυχή, ξεκίνησα να διασχίσω τον μεγάλο ποταμό!
Μόνη μου…
΄Ετσι έπρεπε, ο μεγάλος Ιερέας μου το είπε…
«Να μην φοβάσαι τίποτα», μου είπε, «εκτός από αυτόν που θέλει να σε βοηθήσει, αλλά στέκεται στην όχθη του ποταμού, για να μην βραχεί…»
«Δεν φοβάμαι, μεγάλε Ιερέα…δεν φοβάμαι ούτε αυτόν!»
«Αυτό είναι αγάπη», μου είπε χαμογελώντας, μα εγώ, αγαπημένη μου ψυχή, δεν το κατάλαβα τότε…
Και φοβήθηκα…πολύ! Πάντα ο ποταμός ανάμεσα σε μένα και τους ανθρώπους, ανάμεσα σε μένα και σε σένα…Πόσες ζωές να θυμηθώ…Κάθε χείμαρρος και μια πληγή…Κάθε χτύπημα και μία ανάμνηση…Και πάντα κάποιος με περίμενε στην όχθη αυτού του ποταμού, που τόσο πάλευα να περάσω…μα δεν με έφτανε ποτέ!

«Μεγάλε Ιερέα, πόσο δίκιο είχες, ξέχασα και την αγάπη και το θάρρος…»
«Τίποτα δεν ξέχασες, γιατί τίποτα δεν έχεις σαν μνήμη, εκτός από το φως»
«Τι εννοείς, μεγάλε Ιερέα? Και όλα αυτά που θυμήθηκα?»
«Αυτά που θυμήθηκες, είναι αυτά που σε έφεραν εδώ…Είναι αυτά που σου έδωσαν το θάρρος να φτάσεις μέχρις εδώ…Δεν είναι τίποτα άλλο, από μια διαδρομή!»
«Το φως, μεγάλε Ιερέα, είναι η πρωτόλεια ουσία…»
«Η ουσία της ζωής, το ελιξίριο…»
«Στο φως υπάρχουν όλα, υπάρχω κι εγώ μαζί σου…»
«Το θυμάσαι τώρα?»
«Ναι, θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι και σου υπόσχομαι να μην ξεχάσω…»
«Πήγαινε τώρα και πέρασε τον μεγάλο ποταμό, τώρα μπορείς!»
«Τώρα?»
«Ναι, τώρα…τώρα που δεν θα «βλέπεις» ποιος είναι στην όχθη, αλλά θα «νιώθεις» ποιος είναι μαζί σου στον χείμαρρο»
«Αυτό έχει σημασία?»
«Ναι, αυτό έχει σημασία για την αλχημεία που χρειάζεται ο άνθρωπος για να μετασχηματίσει την ύλη σε φως»
«Αλχημεία? Τι εννοείς μεγάλε Ιερέα?»
«Η γνώση είναι η αλχημεία, το φως το ελιξίριο…΄Όλα συντελούν στον μετασχηματισμό του φόβου σε αιωνιότητα…Πήγαινε…»

Και να ‘μαι, αγαπημένη μου ψυχή, στην μέση του ποταμού…Μη μείνεις στην όχθη, δεν θα σε δω πια…»

.............

Kαι έμεινα μόνη μου, αγαπημένη μου ψυχή,
στην μέση του ποταμού, να προσπαθώ να σε νιωσω.
«Δεν χρειάζεται προσπάθεια γι’ αυτό», μου είπε ο Μεγάλος Ιερέας.
«Οποιος είναι μαζί σου, είναι…»
Δεν κοίταγα την όχθη, γιατί δεν έβλεπα πια…
Δεν σε έβλεπα, σ’ έχασα ξαφνικά

Το αστέρι μου έμεινε πάλι μισό…Το άλλο κομμάτι, το κομμάτι σου,
το πήρες για να ζήσεις…Η καρδιά μου μάτωσε, αλλά
έπρεπε να συνεχίσω.

«Γιατί κλαις?» με ρώτησε ο Μεγάλος Ιερέας
«Γιατί κανείς δεν θυμάται, Μεγάλε Ιερέα…κανείς»
«Κοίταξε με, μπορείς να με δεις?» με ρώτησε

Είδα μπροστά ένα πελώριο βράχο…Αδύνατον να τον περάσω…
«΄Όχι, δεν μπορώ να σε δω Μεγάλε Ιερέα, ένας βράχος
μου κόβει το πέρασμα…δεν μπορώ να προχωρήσω…»
«Από τι είναι φτιαγμένος αυτός ο βράχος?»
«Από χώμα»
«Είσαι σίγουρη? Για δες πιο βαθιά…»

Πλησίασα τον βράχο, τον άγγιξα, ήταν παγωμένος…Ακούμπησα τα
χέρια μου πάνω του, άρχισα να νιώθω ζέστη.
΄Εκλεισα τα μάτια και έγινα κι εγώ βράχος.
΄Ένιωσα μοναχικότητα, δύναμη, αγάπη, ένιωσα το αγκάλιασμα
του ποταμού, το φιλί του αέρα…΄Ενιωσα τον έρωτα του ήλιου…και
μεμιάς έγινα διάφανη…το ίδιο και ο βράχος…Η συμπαγής ύλη του
αραίωσε και ενώθηκε με την δική μου, δημιουργώντας μια τεράστια
φωτεινή ακτίνα. Και τότε «είδα»!
«Μεγάλε Ιερέα, σε βλέπω…»
«Με βλέπεις?»
«Σε νιώθω, είσαι εδώ…»
«΄Όπως ένιωσες εμένα, νιώσε όλους τους ανθρώπους…Ο βράχος
μπορεί να φαίνεται συμπαγής, αλλά δεν είναι…Οι άνθρωποι μπορεί
να φαίνονται σκληροί, αλλά δεν είναι…Αρκεί να γίνεις εσύ διάφανη,
για να γίνουν όλοι διάφανοι, αρκεί να γίνεις εσύ φως, για να γίνουν όλοι φως…΄Ετσι, όπως έκανες με τον βράχο…»

Αγαπημένη μου ψυχή, είμαι στην μέση του ποταμού και σε νιώθω…
Δεν είσαι στην όχθη…είσαι φως, μαζί μου!

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

«Μεγάλε Ιερέα, σε βλέπω…»
«Με βλέπεις?»
«Σε νιώθω, είσαι εδώ…»
«΄Όπως ένιωσες εμένα, νιώσε όλους τους ανθρώπους…Ο βράχος
μπορεί να φαίνεται συμπαγής, αλλά δεν είναι…Οι άνθρωποι μπορεί
να φαίνονται σκληροί, αλλά δεν είναι…Αρκεί να γίνεις εσύ διάφανη,
για να γίνουν όλοι διάφανοι, αρκεί να γίνεις εσύ φως, για να γίνουν όλοι φως…΄Ετσι, όπως έκανες με τον βράχο…»

Αγαπημένη μου ψυχή, είμαι στην μέση του ποταμού και σε νιώθω…
Δεν είσαι στην όχθη…είσαι φως, μαζί μου!

[Fotinoula]

Πες μου τι βλέπεις με τα μάτια σου? Τι ακούς με τα αυτιά σου? Τι από όλα αυτά που βιώνεις στον κόσμο σου, μπορεί να είναι η αλήθεια του θεού?
Αααα, είπα την απαγορευμένη λέξη…"




«Να μην φοβάσαι τίποτα», μου είπε, «εκτός από αυτόν που θέλει να σε βοηθήσει, αλλά στέκεται στην όχθη του ποταμού, για να μην βραχεί…»
«Δεν φοβάμαι, μεγάλε Ιερέα…δεν φοβάμαι ούτε αυτόν!»
«Αυτό είναι αγάπη», μου είπε χαμογελώντας, μα εγώ, αγαπημένη μου ψυχή, δεν το κατάλαβα τότε…
Και φοβήθηκα…πολύ! Πάντα ο ποταμός ανάμεσα σε μένα και τους ανθρώπους, ανάμεσα σε μένα και σε σένα…Πόσες ζωές να θυμηθώ…Κάθε χείμαρρος και μια πληγή…Κάθε χτύπημα και μία ανάμνηση…Και πάντα κάποιος με περίμενε στην όχθη αυτού του ποταμού, που τόσο πάλευα να περάσω…μα δεν με έφτανε ποτέ!

«Μεγάλε Ιερέα, πόσο δίκιο είχες, ξέχασα και την αγάπη και το θάρρος…»
«Τίποτα δεν ξέχασες, γιατί τίποτα δεν έχεις σαν μνήμη, εκτός από το φως»
«Τι εννοείς, μεγάλε Ιερέα? Και όλα αυτά που θυμήθηκα?»
«Αυτά που θυμήθηκες, είναι αυτά που σε έφεραν εδώ…Είναι αυτά που σου έδωσαν το θάρρος να φτάσεις μέχρις εδώ…Δεν είναι τίποτα άλλο, από μια διαδρομή!»

..................

Και να ‘μαι, αγαπημένη μου ψυχή, στην μέση του ποταμού…Μη μείνεις στην όχθη, δεν θα σε δω πια…»

..........

Αγαπημένη μου ψυχή, είμαι στην μέση του ποταμού και σε νιώθω…
Δεν είσαι στην όχθη…είσαι φως, μαζί μου![/i]

έπεσα μέσα στον ποταμό ένοιωσα απότομο και κρύο το νερό.....

δεν φοβήθηκα στην αρχή...όμως φοβήθηκα μετά όταν μου καλυψε το νερό το οξυγόνο και το φως, έκει έσπασε η καρδιά μου και ένοιωσα στο κορμί μου πόνο

όμως δεν ήμουν μόνη άκουγα τις φωνές ένοιωθα την παρουσία, έβλεπα πρόσωπα και τελικα τολμησα να αφέθω

εδώ που φτάσαμε θα αφήσω ότι με δένει και θα αφεθώ στην ροή, και το άφησα, αφησα το γράπωμα

"αφέσου στην ροή του ποταμού μου φώναζες ασε την βάρκα"

και αφέθηκα...κύλησα εκει μέσα και για μια στιγμή εκείνη την ιερή στιγμή ανακουφίστηκα μεσα στην ροή αυτη, το κρύο έγινε δροσιά και ο φόβος Ζωή



και με ρωτάς τι βλέπω με τα μάτια μου, τι ακούω με τα αυτιά μου, τι βιώνω στον κόσμο που είναι η αλήθεια του Θεού?

αυτο σου απαντώ, αυτο που βιώσα εκεινη την ημέρα, και κάθε μέρα

μα όλο αυτο που΄ζήσαμε και ζούμε, γιατι ο ποταμός και η εμπειρία του είναι ο ποταμός της ζωής μας, εκεί είναι και η αλήθεια του Θεού

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

τελειο