Εξομοιώνουμε τον Νου με τον Εγκέφαλο αποτρέποντας την ένωσή του με το Πνεύμα.
Ο νους δημιουργεί σκέψεις...ακόμα και για εμάς τους ίδιους.
Συνεχώς και αδιάκοπα σκέπτεται συνειδητά και ασυνείδητα...
Σκέπτεται την ομορφιά, την φιλία, τον έρωτα, την εργασία.
Βλέπεις η κοινωνική ηθική έχει δώσει μεγάλη σημασία στην διανόηση, αλλά καθόλου σημασία στα συναισθήματα που απορρέουν από αυτήν.
Οι "πληγές" των ανθρώπων δημιουργούνται γιατί προσπαθούν να είναι αυτό που σκέπτονται και επειδή δεν τα καταφέρνουν θυμώνουν. Υπάρχει η εσωτερική σύγκρουση και είναι το πιο εύκολο πράγμα να την προβάλλεις στο περιβάλλον, από το να την κατανοήσεις...
Η πνευματική ανάπτυξη χρειάζεται να μην βασίζεται στο "αυτό" και στο "εκείνο"...Γιατί τότε γίνεται ένα εύκολο καταφύγιο για την δυσκολία του "αυτού"...
Ο Εαυτός μας είναι άφθαρτος και ανυπόταχτος. Αυτά που φθείρονται και υποτάσσονται είναι οι μηχανισμοί της προσωπικότητας, το μέρος εκείνο του Εαυτού μας που βιώνει την κοινωνικότητα και την ηθική μέσα από την μεγάλη αντίσταση της ύλης. Αυτή η αντίσταση, δημιουργεί και τους μηχανισμούς του φόβου. Αν δεν γίνει αυτό, εγώ θα πάθω εκείνο... Και το "εκείνο" έρχεται ξανά και ξανά στην ζωή μας, γιατί το "αυτό" είναι η σκέψη μας γι' αυτήν.
Μεταξύ του "αυτού" και του "εκείνου" υπάρχει η μεγαλειώδης ζωή, που είναι ελεύθερη από όλους τους προσδιορισμούς και τους ελέγχους. Γιατί εκεί μόνο βρίσκει χώρο να αναπτυχθεί, χωρίς να διαχωρίζεται. Και αυτός ο χώρος, για μένα, λέγεται θεός!
