Παιδάκια...
Είχα έμπνευση αυτές τις μέρες και λέω να την μοιραστώ και μαζί σας... Διάλεξα αυτό το ποστ κυρίως λόγο του κλάματος που πέφτει εδώ xD
Είναι από τις λίγες φορές που ζωγραφίζω κάτι και το αφιερώνω στον εαυτό μου. Ναι, σχεδόν πάντα ζωγραφίζω για εμένα αλλά συνήθως στο μυαλό μου έχω κάτι ή κάποιον άλλο. Όχι εμένα. (Και λογικό είναι δηλαδή
)
Όμως αυτό ήταν διαφορετικό. Δυστυχώς δεν έχω την γνώση για να εκφράσω ακριβώς αυτό που θα ήθελα, οπότε θα περιοριστώ σε ότι μπορώ να κάνω. Μην σταθείτε στο σκίτσο ή στην σκηνοθεσία, το σενάριο ήταν που με απασχολεί περισσότερο να φανεί. Η ιστορία αυτή είναι ένα αληθινό γεγονός... Ως κάποιον βαθμό δηλαδή...
Επειδή το scanner μου δεν νιώθει, έχει χαθεί ένα μικρό τμήμα από το κάτω κομμάτι των εικόνων. Στο μέλλον ίσως το επεξεργαστώ περισσότερο. ^_^
Τα κείμενα και τους διαλόγους τους παραθέτω εδώ στα ελληνικά:
1)
"Αα~ Είναι έτοιμο!"
"Κοίτα πατέρα! Αυτή είναι η ζωγραφιά μου! Σου αρέσει?"
"Είναι χαζομάρα! Πρέπει να μεγαλώσεις!"
"Πφ..."
"Σκουπίδια!"
"Ναι πατέρα... Καταλαβαίνω."
Το να ζωγραφίζει πάντα σήμαινε πολλά για εκείνη. Ήταν κομμάτι της. Ήταν ένας τρόπος να νιώθει δημιουργική ή ίσως και ξεχωριστή. Ένας τρόπος να εκφράζεται.
Πρώτου ένα παιδί φτάσει στην ευτυχία...
Υιοθετούν την ζωή τους και θάβουν τους εαυτούς τους.
Μέχρι που, πριν το καταλάβουν...
Δεν μπορούν πλέον να τους αναγνωρίσουν.
2)
Εκείνη την μέρα έκαψε όλες της τις ζωγραφιές.
"Φύγε."
"Σοφία."
"Ή θα..."
"Κάψω και εσένα."
Πονούσε και φοβόταν. Έτσι, έβλαπτε τους γύρω της. Τους έδιωχνε μακρυά. Τους τρομοκρατούσε όλους.
Έκρυβε τον εαυτό της σε έναν τοίχο από πάγο και ψέμματα.
"Κάνει κρύο. Φόρεσε αυτό."
Νιώθω τον πόνο σου. Έναν αληθινό πόνο που μπαίνει μέσα σου και σε διαλύει.
Νιώθω την ανάγκη σου να είσαι ασφαλής, αποδεκτή και αγαπητή.
Λοιπόν, είμαι εδώ για σένα. Γλυκιά μου, σε αγαπώ. Και θα με τιμούσε να αποκοιμηθώ κρατώντας το χέρι σου.
Δεν έχει σημασία τι κάνεις ή ποια είσαι. Πάντα θα σε αγαπώ.
