Και το τραγικό είναι, ότι αν ρωτήσεις για το σημαντικότερο αγαθό του ανθρώπου, όλοι με ένα στόμα θα πουν "η υγεία"...
χωρίς να ξέρουν ότι αυτήν την προσβάλλει η ύλη, γιατί της επιτρέψαμε, από άγνοια, να νιώσει ισχυρότερη από εμάς!
Το πρόβλημα των ανθρώπων είναι μόνο ηθικό!
Στην ύλη αυτό εκπληρώνεται με το ήθος...
Η εκπαίδευση των ανθρώπων όμως βασίζεται στους κοινωνικούς και θρησκευτικούς νόμους και (όντας ελλιπείς) το ήθος αποκτά διπλή σημασία, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να αποφύγει την πόλωση στις επιλογές του.
Αγνοώντας τον εσώτερο Εαυτό μας, απομακρυνόμαστε από μια λειτουργία αρχέγονη και ζούμε μόνο σαν κοινωνικά όντα, όπου το ήθος μας το διαμορφώνει η οικογένεια, η θρησκεία και η κοινωνία και όχι η Αγαθή Αρχή μας...
Συνοψίζοντας και επαναλαμβάνοντας, καταγράφω την προσωπική μου αντίληψη.
Η πόλωση μας παρασύρει σε έναν ακατάπαυστο διαχωρισμό, του κακού και του καλού, ενώ η ηθική μας διαμορφώνεται απόλυτα και σύμφωνα, μόνο με την εκπαίδευσή μας στην ύλη.
Παρασυρμένοι συνεχίζουμε σε όλη μας τη ζωή να ψάχνουμε τις απαντήσεις έξω από εμάς, αγνοώντας ότι στην πραγματικότητα βρίσκονται μέσα μας.
Χτίζουμε τη μια πλάνη πάνω στην άλλη, μην μπορώντας να συνδεθούμε με την ίδια μας την ύπαρξη και την Αρχή της.
Όπως αντιμετωπίζουμε την ολότητα της ύπαρξης μας , έτσι αντιμετωπίζουμε και την υγεία μας.
Όταν βλάπτεται ένα όργανο, ψάχνουμε τη διάγνωση εξωτερικά, απομονώνοντας το συγκεκριμένο όργανο από το σύνολο του σώματος.
Πολλές φορές έχουμε ανακαλύψει ότι ενώ προσπαθούμε να θεραπευτούμε από μια αρρώστια, ένα σύμπτωμα δηλαδή, βλάπτουμε άλλα όργανα.
Το σώμα μας αποσυνδεδεμένο από τη ζωτική του ενέργεια, μας δίνει μηνύματα να επαναθεωρήσουμε την προσκόλλησή μας στην ύλη και να θυμηθούμε το θεϊκό μας εαυτό.
Ακολουθώντας τη ηθική που διδαχτήκαμε μέσα από την εκπαίδευσή μας, το μόνο που θα πετύχουμε είναι η μεγαλύτερη απομάκρυνση από τον Εαυτό μας και την Ηθική του Αγαθού, την οποία φτάνουμε στο σημείο όχι μόνο να αποκηρύττουμε, αλλά να αρνιόμαστε πεισματικά γιατί δε συμφωνεί με την εικόνα που έχουμε πλάσει για τον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος είναι πράγματι ανώτερο ον και δημιουργός, με την προϋπόθεση ότι σέβεται, δέχεται και εφαρμόζει την Ηθική του Αγαθού, βρίσκεται δηλαδή σε σύνδεση με την Πηγή του.
Δυστυχώς η κοινωνία μας έχει θεσπίσει ηθικούς νόμους που τη βολεύουν στη συσσώρευση ύλης και εξουσίας, και όσο επαναπαυόμαστε στην εφαρμογή της κοινωνικής και θρησκευτικής ηθικής, τόσο απομακρυνόμαστε από την αλήθεια μας.
Θυμάμαι έναν άλλο διάλογο που εξελίχτηκε με θέμα την αντίληψη, την απόφαση και το θάρρος.
Οι περισσότεροι από εμάς βλέπουμε τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας, τα συζητάμε και ψάχνουμε ενόχους.
Το να αντιληφθούμε τη δική μας συμμετοχή και την εσωτερική δύναμη, την οποία διαθέτουμε όλοι, είναι ένα μεγάλο βήμα, που θα μας βοηθήσει να πάρουμε την απόφαση να ασχοληθούμε με τη θεραπεία μας.
Θέλει θάρρος και αποφασιστικότητα, να αντιμετωπίσεις το διαστρεβλωμένο εαυτό σου και να ανακαλύψεις τα καταχωνιασμένα σου χαρίσματα, να γίνεις δηλαδή χαρούμενος κι ευτυχισμένος ........... γιατί σου αξίζει.
