Επικοινωνία με το "ορατό" αόρατο!

[Ellaki]

[Vasoula]

ωχ μωράκια μου...ωχ τι ομορφιά!!!!

τρυφερό σαν κι εσένα υδροχόε!!!!

[galazia_sfaira]

γουτσου γουτσου γουτσου!!!!!!!

[Ellaki]

Να σας θυμήσω ότι είμαι γουρούνι στο κινέζικο :lol: :lol:

Όνομα και πράμα .........

[Επισκέπτης]

Κι η φύση πλανεύτρα, σαν μια άλλη Σειρήνα, τραγουδούσε το μαγικό της σκοπό.
Την προσκαλούσε κοντά της. Της έταζε το χρυσάφι του ήλιου και τη σμαραγδένια θάλασσα.
Αρκεί να πήγαινε κοντά της. Και οι ρόδες της άμαξας κυλούσαν. Κι απ’ τα μάτια της νέας έτρεχαν δάκρυα…
Κι η φύση έπαιζε το μαγικό της αυλό και την παρακαλούσε…

Ξαφνικά, πίσω από ένα αραχνοΰφαντο σύννεφο μία νεράιδα της χαμογέλασε.

«Μην κλαις τις λύπες σου. Δυστυχία δεν ξέρεις τι θα πει.»

Την πήρε από το χέρι και με το μαγικό της ραβδάκι την πήγε στο μέλλον. Σ΄ έναν κόσμο εφιαλτικό…

Στον δικό μας κόσμο…

Εκεί όπου οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θα πει ζωή. Για μια πιο άνετη ζωή έκαψαν τα δέντρα, αποξήραναν τα ποτάμια, έχτισαν δίπλα στις ακροθαλασσιές τερατόμορφα κτίρια. Κανείς τους πλέον δεν κοιτά την ανατολή ελπίζοντας και τη δύση κάνοντας όνειρα. Κανείς τους δεν γιορτάζει το ξημέρωμα… Το θεωρούν αυτονόητο. Δεν νιώθουν αγάπη… Κοιτάνε ο ένας τον άλλο με καχυποψία, περπατούν φοβισμένοι.
Την πήγε εκεί όπου οι άνθρωποι κάνουν πολέμους για να διασφαλίσουν την ειρήνη. Καταστρέφουν για να μπορέσουν μετά να δημιουργήσουν. Δε σέβονται, δεν αγαπάνε, δεν αισθάνονται. Πληγώνουν για να μην πληγωθούν, χτυπούν για να μην πέσουν.
Δεν κοιτούν τη θάλασσα, τον ουρανό, τα πουλιά. Δεν έχουν χρόνο… Φορούν το προσωπείο της αγωνίας και της θλίψης. Τρέχουν, βιάζονται. Αν δυο φίλοι συναντηθούν στο δρόμο κάνουν τους τυφλούς ή μουρμουρίζουν μια αχνή καλημέρα. Τα σπίτια τους είναι άδεια. Τα βράδια στέκονται αμίλητοι μπροστά στον καινούριο τους φίλο, την τηλεόραση.
Τα παιδιά δε γελάνε. «Έχουν τα δικά τους προβλήματα». Εργάζονται και αυτά για ένα καλύτερο μέλλον… Για μια ζωή με πολλά χρήματα, αλλά χωρίς αξίες, χωρίς ιδανικά, χωρίς ελπίδες, χωρίς όνειρα. Ελπίζουν. Αγωνιούν. Παλεύουν. Χάνουν τη θέληση τους και τελικά υποτάσσονται στην παράλογη λογική της εποχής τους. Και αν κάποιος πει «όχι, εγώ θέλω να ζήσω», τον θεωρούν παρανοϊκό και τον καταδικάζουν.
Από τη ζωή τους λείπει το συναίσθημα. Οι γονείς δεν ξέρουν τα παιδιά τους. Δεν ξέρουν τους φόβους τους, τα όνειρα τους, τις αγωνίες τους. Δεν προλαβαίνουν να τα μάθουν. Αυτά χρειάζονται αγάπη και το μόνο που τους δίνουν είναι χρήματα. Ακροβατούν ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος. Δεν μπορούν να τα ξεχωρίσουν γιατί απλούστατα κανένας δεν τους εξήγησε που σταματά το ένα και πού αρχίζει το άλλο. Και οι ενήλικές τα κατηγορούν για παραβατική συμπεριφορά …
Την φύση πια δεν την αισθάνονται. Δεν τη νιώθουν για σπίτι τους. Έχουν το δικαίωμα να την καταστρέψουν… Να την παραμορφώσουν.

«Φτάνει πια!» είπε. Δεν θέλω να δω άλλα. Δεν αντέχω τόσο πόνο!»

Και η νεράιδα τη μετέφερε στον κόσμο της, όπου υπήρχαν ακόμα άνθρωποι.

«Μην κλαις τις λύπες σου, της είπε. Δυστυχία έμαθες τι θα πει....»

[Vasoula]

μμμ...δεν σου είπε η νεράιδα, ότι έσύ κάνεις την διαφορά?

Δεν σου είπε ότι εσύ γελάς και γελάνε όλοι οι άνθρωποι?

Δεν σου είπε ότι εσύ έχεις ειρήνη και όλοι οι άνθρωποι έχουν ειρήνη?

Δεν σου είπε ότι εσύ αγαπάς και όλοι οι άνθρωποι αγαπάνε?

Δεν σου είπε ότι εσύ χαίρεσαι και όλοι οι άνθρωποι χαίρονται


Γιατί? Γιατί αραγε αυτό στο έκρυψε?

Μήπως για να το βρεις μόνος σου, κοιτάζοντας τον εαυτό σου?
Μήπως γιατί τότε μόνο έχει αξία η ζωή σου?

[Επισκέπτης]

Μη πιστεύεις κανέναν και τίποτα...

Μόνο τον εαυτό σου και αυτούς που σ’ αγαπούν πραγματικά...

Μη πιστεύεις στα όνειρα των άλλων...

Μόνο σ’ αυτά που εμφανίζονται στον ύπνο σου...

Σαν νεράιδες και ξωτικά απ’ τον δικό σου κόσμο…

Μη πιστεύεις λέξη απ’ όσα λέω…

[Vasoula]

Μη πιστεύεις κανέναν και τίποτα...

μμμ...δεν μου αρέσει αυτή η νεράιδα!

σαν θυμωμένη μου φαίνεται!


όμως εγώ θα της πω κάτι...

εγώ την πιστεύω!

και τα όνειρα των άλλων πιστεύω...

και όλους τους πιστεύω...

και όλα τα πιστεύω...

γιατί, τελικά, τίποτα δεν είναι ψέμα, εκτός από αυτό που εμείς θεωρούμε ψέμα!

της αφιερώνω αυτήν την κάρτα της Ρωρ...κάτι θα της μάθει!!

[Επισκέπτης]

Οι άνθρωποι αποκτούν εγρήγορση, μόνο όταν το βέλος πηγαίνει βαθιά στην καρδιά τους …
Και τους πληγώνει.
Όταν η ζωή είναι εύκολη και βολική γιατί να σκοτιστούν?
Γιατί να μπουν στον κόπο να ξυπνήσουν?
Το να κλαις μέσα στην μοναξιά σου είναι η κατάλληλη περίσταση που αν την αξιοποιήσεις μπορεί να αποκτήσεις επίγνωση.
Ο πόνος δεν είναι για να σε κάνει δυστυχισμένο, ο πόνος είναι για να σου δώσει μεγαλύτερη επίγνωση!
Και όταν έχεις επίγνωση, η δυστυχία εξαφανίζεται…

..................................................

Είναι καιρός να ρίξεις μια ματιά στο καθρέφτισμα σου στη λίμνη και να κανείς κάτι για να ξεφύγεις από όλα όσα σε προγραμμάτισαν οι άλλοι.
Να πιστεύεις για τον εαυτό σου.
Χόρεψε, τρέχα, πες ασυναρτησίες, κάνε οτιδήποτε χρειαστεί για να ξυπνήσεις το κοιμισμένο λιοντάρι μέσα σου..
Αν δεν πετάξεις την προσωπικότητα σου, δεν θα μπορέσεις να βρεις την ατομικότητα σου.
Η ατομικότητα δίνεται από την ύπαρξη.
Η προσωπικότητα επιβάλλεται από την κοινωνία.
Η κοινωνία δεν μπορεί να ανεχθεί την ατομικότητα, γιατί η ατομικότητα δεν ακολουθεί σαν πρόβατο.
Η ατομικότητα έχει ποιότητα λιονταριού.
Το λιοντάρι πηγαίνει μονό του, τα πρόβατα είναι μέσα στο πλήθος ελπίζοντας ότι μέσα στο πλήθος θα νιώσουν άνετα..
Μέσα στο πλήθος νιώθει κανείς ασφαλής.
Αν κάποιος σου επιτεθεί, μέσα στο πλήθος, έχεις πιθανότητες να σωθείς.
Μονός σου όμως?
Μόνο τα λιοντάρια πηγαίνουν μόνα τους.
Γεννιέσαι λιοντάρι, η κοινωνία όμως προγραμματίζει το μυαλό σου σαν να είσαι πρόβατο..
Σου δίνει μια προσωπικότητα καλή, βολική, υπάκουη.
ΕΣΥ ΟΜΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ ΛΙΟΝΤΑΡΙ…

Osho


Σ' ευχαριστώ...

[Vasoula]

Τα τόσο σοφά λόγια του ΄Οσσο, δεν βρήκαν ανταπόκριση στις καρδιές των ανθρώπων, γιατί δεν μπόρεσε να τους δώσει εσωτερικό προσανατολισμό…
΄Οσους φίλους, που είχαν φύγει τότε για την Ινδία, συνάντησα μετά από χρόνια, όλοι ήταν χαμένοι μέσα στην απομόνωσή τους, χωρίς αγάπη και χωρίς εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Ψυχικά ασθενείς, χωρίς ζωή στα πρόσωπά τους, απαθείς στον πόνο των άλλων, αδιάφοροι για την χαρά, χωρίς την ζέστη της καρδιακής αγάπης…Το μόνο που έκαναν καλά ήταν να κρίνουν τους άλλους και να διαφοροποιούνται μέσα στις ομάδες τους. Είμαστε Σανυάσι…Είμαστε λιοντάρια και όχι πρόβατα…
΄Ανθρωποι είσαστε? Τους ρώταγα και με κοίταζαν περιφρονητικά…
Μικρή ανόητη…Δεν είναι ο σκοπός σου να είσαι άνθρωπος, γιατί αυτό σημαίνει συμβιβασμό…
Τότε κατάλαβα πόση προστασία είχα…Που δεν έφυγα ποτέ για την Ινδία, γιατί τότε για μένα ήταν ο μόνος δρόμος…Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν είχα αυτήν την επιθυμία…Από τότε, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Και έπρεπε μόνη μου να ανακαλύψω ότι δεν σε κάνει η κοινωνία πρόβατο...μόνος σου γίνεσαι!

Γιατί είτε πρόβατο, είτε λιοντάρι, αυτό το ζώο θέλεις να κρύψεις!
Ντρέπεσαι γι' αυτο που είσαι, και γίνεσαι αυτό που σε κάνει να εντάσσεσαι στην ομάδα των ανθρώπων με τον πιο ομαλό τρόπο. Θέλεις να «ανήκεις» κάπου…

Αλλοιώνεις την προσωπικότητα. Και δεν ακούς την ψυχή σου.
΄
Και σαν λιοντάρι να εκδηλώνεσαι, πάλι δεν ακούς την ψυχή σου.
Και σαν πρόβατο, και σαν αετός, και σαν ταύρος...

΄Οπως και να εκδηλώνεις την προσωπικότητα, με όποιο χαρακτηρισμό, δεν θα μπορέσεις ποτέ να εκδηλώσεις την ψυχή σου, καθαρά και αγνά, αν δεν αποδεχτείς και δεν ημερέψεις αυτό το ζώο.
Το ένστικτο της επιβίωσης είναι αυτό το ζώο.

Και μπορεί τα πρότυπα να το ονόμασαν πρόβατο, όταν όμως θίγονται τα συμφέροντά του, γίνεται λιοντάρι!

Είναι μια καλυμμένη ηθική, αυτή του προβάτου! Γιατί αν η ηθική δεν έχει την αναγνώριση του βάθους, θα είναι πάντα πλασματικό κάλυμμα του επιφανειακού λιονταριού.

Ανήκουμε στο κύτταρο της ανθρωπότητας. Δεν μπορούμε να είμαστε μόνοι μας. Τα ελαττώματα της ανθρωπότητας είναι ίδια σε κάθε έναν.
Θυμος, εγωισμός, πλεονεξία, ενοχή, φόβος…΄Ιδιο το βάθος τους, διαφορετική η επιφάνεια…
Χτισμένη η ψυχή, δεν μπορεί παρά να ασθενήσει…

Μόνο «γκρεμίζοντας» φτάνεις στην ψυχή και τότε κατανοείς την αγνότητα του πνεύματος! Ποτέ δεν αποφεύγεις τους ανθρώπους, γιατί η ανθρωπότητα έχει συλλογική συνείδηση και χωρίς τους άλλους δεν πας πουθενά…

Ο ΄Οσσο μας απομάκρυνε από τις αξίες του ΑΝΘΡΩΠΟΥ, και μας παρουσίασε την ανθρωπότητα σαν κάτι ξεχωριστό από εμάς. Η ευθύνη είναι της κοινωνίας…

Και όταν ρωτούσα…Βρε παιδιά, η κοινωνία είμαστε εμείς, ένας ένας ξεχωριστά κάνει το σύνολό της, γιατί την κατηγορούμε? Με κοιταζαν υποτιμητικά!!

Για μένα ο μόνος δρόμος του ΑΝΘΡΩΠΟΥ, είναι να μπορέσουμε οι άνθρωποι να βρούμε ξανά το ατομικό μας φως και να το προβάλουμε στους άλλους. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό! Η ασφάλεια δεν προέρχεται από το πλήθος, αλλά από την γνώση…Γι’ αυτό πρέπει να «γνωρίσουμε» να αγαπάμε, ξεκινώντας από τον Εαυτό μας! Που δεν είναι τίποτα διαφορετικό από τον θεό που ενσαρκώνεται…

[Επισκέπτης]

Τι ωραία γουρουνάκια είναι αυτά!!!

[Επισκέπτης]

Για να πω την αλήθεια , οταν άρχισα να διαβάζω εδω περί Οσσο, μπήκα αμέσως σε στάση άμυνας [ και το κατάλαβα], επειδή αν και μου τον σύστησε κάποιο απο τα άτομα που εκτιμώ, δεν μου αρεσε σχεδόν τίποτα απο αυτά που είδα.
Αργότερα οταν τον είδα στο youtube, επάνω σε εκείνο τον ''θρόνο'' ....η αντίληψη επιβεβαιώθηκε..

Τα γραπτά του δεν ''ανεβάζουν'' την ψυχή, είναι σαν ενα οποιδήποτε βιβλίο απο τα πάμπολα εσωτερισμού που υπάρχουν, και αυτό επειδή κατα την γνώμη μου , ουτε ο ίδιος είχε την απαραίτητη δόνηση.

Δεν χρειάζεται να πάμε πουθενά, για να βρούμε αυτό που ψάχνουμε .
Είναι πάντα εδώ ..

[Επισκέπτης]

Παιδια δεν ειμαι οπαδος, ουτε φανατικος αναγνωστης κανενος

Αυτο ομως το αποσπασμα του Οσσο, με το προβατο και το λιονταρι - αν και στην ζωη μου δεν το εφαρμοζω ακριβως ετσι- μου δινει καποια δυναμη οταν ειμαι απογοητευμενος...

Κι επειδη εδω ειμαστε να μιλησουμε για τις νεραιδουλες και οι νεραιδουλες εχουν στα παραμυθια παντα μια αλληλενδετη σχεση με τους πριγκηπες , μου επιτρεπετε να μας αφιερωσω το παρακατω?

"Καλημέρα," είπε η Αλεπού.
"Καλημέρα," αποκρίθηκε ευγενικά ο Μικρός Πρίγκηπας, κοίταξε τριγύρω μα δεν είδε τίποτα.
"Είμαι εδώ" ξανακούστηκε η φωνή, "ακριβώς κάτω από τη μηλιά."


"Ποια είσαι εσύ;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκηπας και πρόσθεσε "Είσαι πολύ όμορφη."
"Είμαι μια αλεπού," απάντησε η Αλεπού.
"Έλα να παίξουμε" πρότεινε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Είμαι τόσο δυστυχισμένος."
"Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου" δήλωσε η Αλεπού. "Δεν έχω εξημερωθεί."
"Συγνώμη;" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας.

Και μετά από λίγη σκέψη, πρόσθεσε:

"Τι θα πει εξημερώνω;"
"Δεν είσαι από εδώ" είπε την αλεπού. "Τι ψάχνεις;"
"Ψάχνω ανθρώπους" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Τι θα πει εξημερώνω;"
"Οι άνθρωποι έχουν όπλα και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Επίσης τρέφουν κοτόπουλα. Αυτά είναι τα μόνα ενδιαφέροντά τους. Ψάχνεις για κοτόπουλα;" Ρώτησε η Αλεπού.


"Όχι," είπε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Ψάχνω για φίλους. Τι θα πει εξημερώνω;"
"Είναι μια πράξη που παραμελείται πάρα πολύ συχνά" είπε η Αλεπού. "Εξημερώνω σημαίνει κάνω δεσμούς."
"Κάνω δεσμούς;"
"Ακριβώς αυτό" είπε η Αλεπού. "Για μένα δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα μικρό αγόρι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν σε χρειάζομαι. Και εσύ, από τη δική σου πλευρά, δεν με έχεις καμία ανάγκη. Για σένα δεν είμαι τίποτα περισσότερο από μια αλεπού όπως εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αλλά αν με εξημερώσεις, τότε θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Για μένα θα είσαι μοναδικός σε όλο τον κόσμο. Για σένα θα είμαι μοναδική σε όλο τον κόσμο..."

"Αρχίζω να καταλαβαίνω" είπε ο Μικρό Πρίγκηπας. "Υπάρχει ένα τριαντάφυλλο... Νομίζω ότι με έχει εξημερώσει..."

"Είναι πιθανό" είπε η Αλεπού. "Στη Γη μπορεί να δεις τα πάντα."
"Ωωω, μα το τριαντάφυλλό μου δεν είναι στη Γη!" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας.

Η Αλεπού μπερδεύτηκε και ρώτησε με πολύ περιέργεια:

"Σε άλλο πλανήτη;"
"Ναι."
"Έχει κυνηγούς σε εκείνο τον πλανήτη;"
"Όχι"
"Aαα, πολύ ενδιαφέρον! Έχει κοτόπουλα εκεί;"
"Όχι"
"Τίποτα δεν είναι τέλειο," αναστέναξε την Αλεπού.

Μα ξανασκέφτηκε την ιδέα του.

"Η ζωή μου είναι πολύ μονότονη. Κυνηγώ τα κοτόπουλα, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλα τα κοτόπουλα μοιάζουν μεταξύ τους, και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Και έτσι έχω αρχίσει να βαριέμαι. Αν με εξημερώσεις, θα νιώσω να έχει έρθει ο ήλιος στη ζωή μου. Θα αναγνωρίζω τον ήχο από τα βήματά σου που θα είναι διαφορετικά από εκείνον όλων των άλλων. Τα άλλα βήματα με κάνουν να κρύβομαι .Τα δικά σου θα με καλούν, σα μουσική, έξω από τη κρυψώνα μου. Και μετά, βλέπεις εκείνα τα χωράφια με το σιτάρι; Δεν τρώω ψωμί. Το σιτάρι μου είναι εντελώς άχρηστο. Τα χωράφια με το σιτάρι δεν μου λένε τίποτα. Και αυτό είναι θλιβερό. Μα τα δικά σου μαλλιά έχουν το χρώμα του χρυσού. Σκέψου πόσο θαυμάσιο θα είναι όταν θα με έχεις εξημερώσει. Τα στάχυα που είναι επίσης χρυσό, θα με κάνει να σε σκέφτομαι. Και θα μου αρέσει να ακούσω τον αέρα ανάμεσα στα σιτάρια..."

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.



"Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με!" είπε.
"Το θέλω πάρα πολύ" απάντησε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Ψάχνω για φίλους και θέλω να γνωρίσω πολλά πράγματα."
"Γνωρίζουμε μόνο τα πράγματα που εξημερώνουμε", είπε η Αλεπού. "Οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να γνωρίσουν το οτιδήποτε. Αγοράζουν τα έτοιμα πράγματα από τα καταστήματα. Αλλά δεν υπάρχει κανένα κατάστημα στο κόσμο από το οποίο να μπορούν να αγοράζουν φίλους και έτσι οι άνθρωποι δεν έχουν πια κανένα φίλο. Εάν θες ένα φίλο, εξημέρωσε με..."

"Τι πρέπει να κάνω για να σε εξημερώσω;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκηπας.
"Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός" απάντησε η Αλεπού. "Πρώτα θα καθίσεις στο γρασίδι κάπως μακριά μου, όπως τώρα. Θα σε βλέπω με την άκρη του ματιού μου και δεν λες τίποτα. Οι λέξεις είναι αιτία παρεξηγήσεων. Μέρα με τη μέρα θα έρχεσαι πιο κοντά μου..."

Η επόμενη ημέρα ο Μικρός Πρίγκηπας επέστρεψε.

"Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα" είπε η Αλεπού. "Για παράδειγμα, αν έρχεσαι στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα, τότε γύρω στις τρεις η ώρα θα αρχίσω να νιώθω ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα θα νιώθω όλο και πιο ευτυχισμένη. Στις τέσσερις η ώρα, θα είμαι ανήσυχη και σχεδόν θα χοροπηδώ από ευτυχία. Θα σου δείχνω πόσο ευτυχισμένη είμαι. Αλλά αν δεν έρχεσαι συγκεκριμένη ώρα, δεν θα ξέρω πότε θα πρέπει να φορέσει η καρδιά μου τα καλά της για να σε υποδεχθεί... Πρέπει τηρούμε τις ιεροτελεστίες..."

"Τι θα πει ιεροτελεστία;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκηπας.
"Και οι ιεροτελεστίες είναι πράξεις που οι άνθρωποι παραμελούν συχνά" είπε η Αλεπού. "Είναι αυτό που κάνει τη μια ημέρα να διαφέρει από τις άλλες ημέρες, την μια ώρα από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, οι κυνηγοί έχουν μια ιεροτελεστία. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τα κορίτσια του χωριού. Έτσι η Πέμπτη είναι μια θαυμάσια ημέρα για μένα! Μπορώ να κάνω ένα περίπατο στους αμπελώνες. Αλλά αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, κάθε ημέρα θα ήταν όπως κάθε άλλη ημέρα, και δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω καθόλου διακοπές."

Έτσι ο Μικρός Πρίγκηπας εξημέρωσε την Αλεπού. Και όταν έφτασε η ώρα της αναχώρησής του πήγε κοντά της.

"Ααα" είπε η Αλεπού, "θα κλάψω."
"Εσύ φταις γι' αυτό" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Δεν ήθελα να σου κάνω κακό - μα εσύ θέλησες να σε εξημερώσω..."
"Ναι, είναι αλήθεια" είπε η Αλεπού.
"Μα τώρα πρόκειται να κλάψεις!" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας.
"Ναι, είναι αλήθεια" είπε η Αλεπού.
"Τότε δεν κέρδισες κάτι που σε εξημέρωσα!"
"Κέρδισα" είπε η Αλεπού. "Κέρδισα το χρώμα του σταχυού." Και έπειτα πρόσθεσε: "Πήγαινε και δες πάλι το κήπο με τα τριαντάφυλλα. Τώρα θα καταλάβεις τώρα ότι το δικό σου είναι μοναδικό σε όλο τον κόσμο. Μετά έλα πίσω για να με αποχαιρετήσεις και θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό."

Ο Μικρός Πρίγκηπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα. "Δεν μοιάζετε διόλου στο τριαντάφυλλό μου. Γιατί μέχρι σήμερα δεν σημαίνετε τίποτα. Κανένας δεν σας έχει εξημερώσει και έχετε εξημερώσει κανένα. Είστε όπως ήταν κάποτε η Αλεπού μου. Ήταν μόνο μια αλεπού ανάμεσα σε εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αλλά τώρα την έκανα φίλη μου και έτσι είναι μοναδική σε όλο τον κόσμο."

Και τα τριαντάφυλλα ντράπηκαν πάρα πολύ. Και συνέχισε:

"Είστε όμορφα αλλά είστε κενά. Κανένας δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Είναι σίγουρο ότι ένας οποιοσδήποτε περαστικός θα πίστευε ότι το τριαντάφυλλό μου - το δικό μου τριαντάφυλλο - είναι ακριβώς όμοιο με εσάς. Μα το τριαντάφυλλό μου, μόνο του, είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας μαζί. Γιατί είναι αυτό που εγώ πότισα. Γιατί είναι αυτό εγώ προστάτεψα με τη γυάλινη σφαίρα. Γιατί είναι αυτό που προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί είναι αυτό που το καθάρισα από τις κάμπιες (εκτός από δύο ή τρεις που αφήσαμε για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί είναι αυτό που άκουγα να γκρινιάξει, να καυχιέται, ή μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το δικό μου τριαντάφυλλο.

Και γύρισε πίσω για να συναντήσει την αλεπού.

"Αντίο," της είπε.
"Αντίο," είπε την αλεπού. "Και τώρα να το μυστικό μου, είναι ένα πολύ απλό μυστικό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις σωστά, τα σημαντικά δεν τα βλέπουν τα μάτια.
"Τα σημαντικά δεν τα βλέπουν τα μάτια" επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκηπας για να είναι βέβαιος ότι θα το θυμάται.
"Ο καιρός πού έχασες για το τριαντάφυλλό σου είναι που το κάνει να έχει σημασία"
"Ο καιρός πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου" επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκηπας για να είναι βέβαιος ότι θα το θυμάται.
"Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτήν την αλήθεια" είπε η Αλεπού. "Αλλά εσύ δεν πρέπει να την ξεχνάς. Είσαι για πάντα υπεύθυνος για αυτό που εξημέρωσες. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου..."
"Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου" επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκηπας για να είναι βέβαιος ότι θα το θυμάται...

[galazia_sfaira]

Πάντα όμορφο,παντα επίκαιρο!

[Επισκέπτης]

...Κει, ξεχασμένη στη γωνιά ατέλειωτη γοργόνα, που μοναχός εδούλευε της σχόλης του τις ώρες.
Το ξανθό παλικάρι τήραξε το γλυπτό με θαυμασμό και μιά λέξη πνίγηκε βαθιά στο λαρύγγι του, πριν ανεβεί στα χείλη :
Λορελάϊ !



Lorelai
Τρία κοχύλια μούφερε της θάλασσας το κύμα
χρώμα έχει το 'να του βυθού, της άμμου ώχρα τ' άλλo
το τρίτο κι' ομορφότερο, στα χρώματα σου μοιάζει

Σα χελιδόνια φώλιασαν στη φούχτα μου και μείναν
να φέρει το 'να μια χαρά, τ' άλλο τη νοσταλγία,
το τρίτο και το πιό πιστό, στη μνήμη τη μορφή σου

Σα λουλουδάκια άνθισαν, την ευωδιά απλώσαν
για να μυρίζει γιασεμί και φούλι η νυχτιά μου,
το τρίτο και πιό εύοσμο, το άρωμά σου κλείνει

Μα εσύ που πάντα ερχόσουνα στο πλάϊ μου να γείρεις
πού ταξιδεύεις άραγε και στέλνεις τα κοχύλια,
σε ποιούς αλλοτινούς καιρούς τα κύματά σου αφήνεις;

Σε περιμένω θε' να 'ρθείς, να βγεις μέσα απ' το κύμα
και να στεγνώσεις τις πληγές, γλυκά να τις γιατρέψεις,
ή μήπως και ξεχάστηκες εκεί μακριά στα βάθη...

Τρία κοχύλια μούφερε της θάλασσας το κύμα
Τρία κοχύλια που κανείς δεν μπόρεσε να κλέψει
Το ένα είναι η θάλασσα και τ' άλλο ο αγέρας
Το τρίτο, το πολύτιμο, τόσο πολύ δικό μου ...