Ο έρωτας στη ζωή μας

[Μιχάλης]

Κάποιοι από εμάς προσπαθούν να κρύβουν τα ελαττώματά τους, άλλοι προσπαθούν να τα ανακαλύψουν και όταν το καταφέρνουν, κρίνουν αρνητικά τους εαυτούς τους ή τους άλλους στους οποίους είχαν ζητήσει βοήθεια για να τα βρουν.

Τελικά σκέφτομαι πως δε μας έμαθε κανείς από τα παιδικά μας χρόνια πρώτα να αγαπάμε τον εαυτό μας ολοκληρωτικά, να αγαπάμε τα προτερήματα αλλά και τα ελαττώματά μας και μέσα από την αγάπη να δουλεύουμε τα θέματα που προκύπτουν στον εσωτερικό μας κόσμο. Να μας μάθουν πως είμαστε όλοι ίσοι, όλοι, πως δεν υπάρχει καλύτερος – χειρότερος. Υπάρχουν μόνο συγκεκριμένα χαρίσματα, διαφορετικά στον καθένα.
Αν είχαμε μάθει να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι, θα αγαπούσαμε και τους άλλους όπως είναι, γιατί αυτός θα ήταν ο μόνος τρόπος που θα ξέραμε να αγαπάμε.

Σήμερα, έχω την αίσθηση πως προσπαθούμε μέρα με τη μέρα να φτάσουμε πρότυπα τα οποία επιβάλλονται από τα media (σε οποιαδήποτε μορφή, συνειδητά ή ασυνείδητα) καλουπώνοντας τους εαυτούς μας μέσα σε ψεύτικες ταυτότητες (βλέπε: γυμνασμένο σώμα, πλούσιος, φτασμένος με έντονη προσωπικότητα…) όπου φυσικά, ως αντανάκλαση, το εγώ μας πείθει πως χρειαζόμαστε έναν αντίστοιχο σύντροφο (μη ξεχνάμε πως πρέπει να είμαστε αποδεκτοί και θαυμαστοί στον περίγυρό μας…).

Όσον αφορά τον γράφον, ομολογώ πως αν με ρωτούσε κάποιος σήμερα τι είναι αγάπη ή έρωτας, δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση να δώσω, αφού τα παραπάνω είναι σχετικά πρόσφατες συνειδητοποιήσεις.
Μέχρι χθες, όλες μου οι σχέσεις λειτουργούσαν με βάσει το εγώ μου. Σήμερα, ξεκινώ αγαπώντας την ολότητα του εαυτού μου, τα ελαττώματά μου, τις αδυναμίες μου, όλα. Αισθάνομαι πως με αυτό τον τρόπο σε μελλοντική μου σχέση, θα βρεθώ στο σημείο όπου απλώς θα αγαπήσω τη σύντροφό μου – έτσι απλά, χωρίς να περιμένω ίσα ανταλλάγματα ή συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Ξεκάθαρη πρόθεσή μου είναι να μάθω – να νιώσω τη σημασία της έννοιας Αγάπη άνευ όρων.
Πιστεύω πως αυτή είναι η μόνη αγάπη που υπάρχει.

[Vasoula]

Μιχάλη...

Πιστεύω πως αυτή είναι η μόνη αγάπη που υπάρχει.

Ναι είναι η μόνη Αγάπη που υπάρχει... ανάμεσα σε συνειδητά όντα (να συμπληρώσω)

[Valia]

Μιχάλη μου, σαν να διάβαζες τις σκέψεις μου σήμερα...

[AMALIA]

Μιχαλη !!!

[meinall]

Πολύ όμορφα αυτά που έγραψες Μιχάλη. Σου εύχομαι να γίνουν τα πράγματα όπως τα θέλεις.

Θέλω να ρωτήσω κάτι όμως με αφορμή τα παραπάνω. Πιστεύετε ότι ένας άνθρωπος που αγαπάει τον εαυτό του όπως είναι, που δεν επηρεάζεται από τα μίντια κλπ κλπ, δε θα πρέπει να τον απασχολεί η εμφάνισή του; Θέλω να πω, μακάρι να φτάσω στο σημείο που να μπορώ να πω ότι τα έχω λύσει όλα και αποδέχομαι πλήρως τον εαυτό μου και η γνώμη των άλλων δε με απασχολεί γιατί έχω ακούσει τη δική μου φωνή και εγώ ξέρω ποιά είμαι και πώς είμαι και από τη στιγμή που με δέχομαι, αυτό μόνο με αφορά...

Όμως, ακόμα κι έτσι, δε θα πάψει να μου αρέσει η καλή εμφάνιση. Ένα αρμονικό σε χρώμα και γούστο καθαρό ντύσιμο, ένα φρεσκοκουρεμένο μαλλί, ένα καθαρό δέρμα. Τέλος πάντων, ο καλύτερός του εαυτός, όπως και να είναι. Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που τον ενδιαφέρει το πώς 'κουβαλάει τον εαυτό του' όπως λένε οι άγγλοι, αν μη τί άλλο, σέβεται τον εαυτό του, όπως ακριβώς τον σέβεται και όταν φροντίζει το περιβάλλον του σπιτιού του. Να περιστοιχίζεται από όμορφα έπιπλα, καθαρό περιβάλλον κλπ. Αυτά τα δυο συνήθως πάνε πακέτο. Η διαφορά είναι ότι τον εαυτό σου θα τον βγάλεις σε κοινή θέα και τότε θα μπορούσε κανείς να πει ότι "αν τα χε βρει με τον εαυτό του και δεν τον ένοιαζε η γνώμη των άλλων, δε θα ασχολιόταν με την εμφάνισή του".

Αυτή η γνώμη δε με βρίσκει σύμφωνη. Κάποιες φορές, βλέπεις να αγγίζει την άλλη άκρη, με ανθρώπους που επειδή θεωρούν τον εαυτό τους πνευματικό, μορφωμένο κλπ, κυκλοφορούν με έναν τρόπο που κάνει εμφανή την αδιαφορία τους για την εμφάνιση (υποννοώντας ίσως το ενδιαφέρον τους για την νόηση, την καλλιέργεια, την μη-κενότητα...).
Αντιδρούν στην πραγματικότητα κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι καθώς αντιλαμβάνονται ότι την γνώση και την καλλιέργεια πχ δεν την 'έχουν', κερδίζουν έδαφος με το να δίνουν έμφαση στο σώμα τους ή τα ρούχα τους.
Αυτοί οι δυο τύποι, επιδιώκουν τον εντυπωσιασμό με διαφορετικό τρόπο.

Αλλά το να σ' αρέσει και να επιδιώκεις να είσαι όμορφος, το να θες να αρέσεις, θέλω να πιστεύω ότι μπορεί να συνυπάρξει με τη μη επιδίωξη να κερδίσεις τις εντυπώσεις, μια ευνοϊκή αντιμετώπιση από τους άλλους, τέλος πάντων "την αποδοχή που ζητάει η ναρκισσιστική σου πλευρά". Θες να αισθάνονται οι άλλοι καλά δίπλα σου, όπως κι εσύ θες να βλέπεις ένα όμορφο περιβάλλον γύρω σου.

Δεν ξέρω πόσο σωστή είμαι, κι αν το να επιθυμείς να αρέσεις μπορεί να μην έχει να κάνει με τη ναρκισσιστική σου πλευρά... με απασχολεί όμως καμιά φορά η σκέψη...

[Μιχάλης]

μακάρι να φτάσω στο σημείο που να μπορώ να πω ότι τα έχω λύσει όλα και αποδέχομαι πλήρως τον εαυτό μου

Μαρία μου, το να πιστεύουμε πως θα έρθει η ώρα που "θα τα έχουμε λύσει όλα", είναι για μένα σαν να πιστεύουμε πως δε θα χρειάζεται να βρισκόμαστε πλέον ενσαρκωμένοι σε αυτή τη ζωή .
Δε χρειάζεται το παραπάνω ώστε να αποδεχτείς τον εαυτό σου.

η γνώμη των άλλων δε με απασχολεί γιατί έχω ακούσει τη δική μου φωνή και εγώ ξέρω ποιά είμαι και πώς είμαι και από τη στιγμή που με δέχομαι, αυτό μόνο με αφορά...

Δεν είναι "κακό" να σε απασχολεί η γνώμη των άλλων, αρκεί να μη προσπαθείς να... γίνεις η γνώμη των άλλων! Έχω αλλάξει πολλά ακούγοντας τους φίλους μου σε σχέση με τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα μου. Εδώ, όμως, εισέρχεται ο παράγοντας "εμπιστοσύνη".
Ας υποθέσουμε πως ένας φίλος σου, σου λέει κάτι για το οποίο βλέπει επάνω σου και θεωρεί πως υπάρχει θέμα που καλό θα ήταν να δουλέψεις.
Αυτό το "κάτι" όμως, χτυπά το εγώ σου.
Πως θα αντιδράσεις; Νιώθεις την αγάπη του για σένα πίσω από τις λέξεις, ή την κριτική, όπως "αμάν πια, δε σε αντέχω άλλο, άλλαξε επιτέλους";
Ότι κι αν νιώσεις, πάντως, μη το κριτικάρεις. Απλώς παρατήρησέ το, δες αν σου κάνει και επέλεξε να το επεξεργαστείς μέσα σου ή όχι.
Ένας καλός οδηγός, εδώ, είναι τα συναισθήματά σου. Πολλές φορές, ακούγοντας φίλους μου να λένε κάτι για μένα που χτυπά το εγώ μου, αντί να αντιδράσω άσχημα, μου έρχεται να τους σφίξω στην αγκαλιά μου, νιώθοντας τόσο μεγάλη αγάπη για αυτούς τους ανθρώπους που όμως εμπιστεύομαι. Φεύγω από μια συνάντηση μαζί τους και έχω πάρει... homework!
’λλες πάλι, ναι, αντιδρώ γιατί... με πνίγει το δίκιο ( ) ή θέλω να φωνάξω "καλά, κοίτα εσύ τα δικά σου χάλια και μετά συζητάμε και για τα δικά μου" ( ). Νιώθεις εσύ καμιά αγάπη πίσω από αυτό; Είναι δική μου επιλογή, όμως, να βρίσκομαι είτε με τους μεν, είτε με τους δε. Από όλους έχουμε να πάρουμε κάτι... (και να δώσουμε, φυσικά) για όσο διάστημα νιώθουμε καλά.

Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που τον ενδιαφέρει το πώς 'κουβαλάει τον εαυτό του' όπως λένε οι άγγλοι, αν μη τί άλλο, σέβεται τον εαυτό του, όπως ακριβώς τον σέβεται και όταν φροντίζει το περιβάλλον του σπιτιού του. Να περιστοιχίζεται από όμορφα έπιπλα, καθαρό περιβάλλον κλπ. Αυτά τα δυο συνήθως πάνε πακέτο.

Το αν κάτι / κάποιος είναι όμορφος, είναι μάλλον υποκειμενικό, δε συμφωνείς; Όσον αφορά την καθαριότητα, συμφωνώ πως είναι "δείκτης" κάποιων πραγμάτων του εσωτερικού μας κόσμου.
"Η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά", λένε οι παλιοί. Για την άλλη μισή δε νομίζω πως εννοούσαν τα όμορφα έπιπλα... (σε πειράζω!! )

Κάποιες φορές, βλέπεις να αγγίζει την άλλη άκρη, με ανθρώπους που επειδή θεωρούν τον εαυτό τους πνευματικό, μορφωμένο κλπ, κυκλοφορούν με έναν τρόπο που κάνει εμφανή την αδιαφορία τους για την εμφάνιση (υποννοώντας ίσως το ενδιαφέρον τους για την νόηση, την καλλιέργεια, την μη-κενότητα...).

Αυτό το έργο της "πνευματικότητας" το έχω δει τα τελευταία χρόνια πολλές πολλές φορές και συμφωνώ μαζί σου. Δε μιλάμε για κάτι τέτοιο αφού, όπως πολύ σωστά είπες είναι το άλλο άκρο. Προσωπικά, όταν βλέπω τύπους "πνευματικούς" που δεν τους νοιάζει τίποτα, ή "γκουρού" αλλάζω στενό και ψάχνω τα φιλαράκια μου που θα πούμε τα σοβαρά μας, θα κάνουμε την πλάκα μας και θα σκάσουμε στα γέλια!!!

Αλλά το να σ' αρέσει και να επιδιώκεις να είσαι όμορφος, το να θες να αρέσεις, θέλω να πιστεύω ότι μπορεί να συνυπάρξει με τη μη επιδίωξη να κερδίσεις τις εντυπώσεις, μια ευνοϊκή αντιμετώπιση από τους άλλους, τέλος πάντων "την αποδοχή που ζητάει η ναρκισσιστική σου πλευρά". Θες να αισθάνονται οι άλλοι καλά δίπλα σου, όπως κι εσύ θες να βλέπεις ένα όμορφο περιβάλλον γύρω σου.

Από τη στιγμή που αρέσεις στον εαυτό σου, τον αγαπάς και τον σέβεσαι με τον δικό σου τρόπο, τότε ακτινοβολείς τα ίδια συναισθήματα και προς τους γύρο σου.
Μου έχει τύχει να θέλω να φιλήσω μια πρώην συνάδελφό μου η οποία δεν ήταν όμορφη στα δικά μου μάτια, όμως την ένιωθα να εκπέμπει έναν ερωτισμό και μια χαρά που δύσκολα συναντάς, δίχως να είναι ντυμένη προκλητικά ή να έχει ανάλογη συμπεριφορά. Έμενα να τη χαζεύω αρκετές στιγμές, μέχρι που κατάλαβα: ένιωθε πολύ καλά με τον εαυτό της!

Όσον αφορά τη ναρκισσιστική μου πλευρά, αυτή υπάρχει, ζει και βασιλεύει (Κριός, παιδί μου... ;) ). Έχω τσακώσει ούκ' ολίγες φορές τον εαυτό μου στον καθρέφτη να σκέφτομαι αν θα αρέσω στους άλλους παρά αν αρέσω εκείνη τη στιγμή στον εαυτό μου. Ζητώ την αποδοχή, ίσως γιατί δεν έχω ακόμη καταφέρει να αποδεχτώ εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου. Έχω πολύ δρόμο ακόμα...... (κανένα GPS υπάρχει για βοήθεια, ρε παιδιά; ;) )

[Vasoula]

Τέλος πάντων, ο καλύτερός του εαυτός, όπως και να είναι

καλύτερος απο ποιόν? Και ποιός θέτει τα συγκρίσιμα μέτρα?
Ποιός ορίζει το "καλός" για να ορίσει και το "καλύτερος"??

Και αν υπάρχουν καταγραφές του "καλού", υπάρχουν και καταγραφές του "κακού", αλλά είναι τόσο υποκειμενικές, όσο η άποψή σου ΄και για τις δύο καταστάσεις, Μαράκι!

΄Οτι επικρατεί σαν "μαζικό" δεν σημαίνει ότι είναι και αληθινό!!

[Vasoula]

Έχω πολύ δρόμο ακόμα...... (κανένα GPS υπάρχει για βοήθεια, ρε παιδιά;)

Μιχάλη μου έχουμε πάρει τον δρόμο που δεν τελειώνει, γιατί απλά μας αρέσει η διαδρομή και όχι το τέλος του! Μόλις "μυρίσουμε" ότι τελειώνει, τσουπ ένα δρομάκι ακόμα για να το ερευνήσουμε...
Δεν είναι έτσι?

Ακόμα και το GPS δεν είναι αξιόπιστο! Η καλύτερη πυξίδα είναι η καρδιά μας! Γι' αυτό...σταμάτα την γκρίνια και περπάτα!!!

[Μιχάλης]

Μιχάλη μου έχουμε πάρει τον δρόμο που δεν τελειώνει, γιατί απλά μας αρέσει η διαδρομή και όχι το τέλος του! Μόλις "μυρίσουμε" ότι τελειώνει, τσουπ ένα δρομάκι ακόμα για να το ερευνήσουμε...
Δεν είναι έτσι?

Ακόμα και το GPS δεν είναι αξιόπιστο! Η καλύτερη πυξίδα είναι η καρδιά μας!

Αν θυμηθώ πως ακολουθώντας την καρδιά μου έπεσα επάνω σας, τότε μπορώ να πω πως ω ναι, έτσι ακριβώς είναι.

[ΙΩΑΝΝΑ]

Μηχάλι

Βασούλα

[meinall]

Τέλος πάντων, ο καλύτερός του εαυτός, όπως και να είναι

καλύτερος απο ποιόν? Και ποιός θέτει τα συγκρίσιμα μέτρα?
Ποιός ορίζει το "καλός" για να ορίσει και το "καλύτερος"??

Και αν υπάρχουν καταγραφές του "καλού", υπάρχουν και καταγραφές του "κακού", αλλά είναι τόσο υποκειμενικές, όσο η άποψή σου ΄και για τις δύο καταστάσεις, Μαράκι!

΄Οτι επικρατεί σαν "μαζικό" δεν σημαίνει ότι είναι και αληθινό!!

Μα δεν υπάρχει κάτι συγκρίσιμο εδώ! Ο χειρότερός μου εαυτός περπατάει με κόπο, πόνο και αυτολύπηση, ο καλύτερος περπατάει ευθυτενής, με χαρά και σιγουριά.
Ο χειρότερός μου βρίσκει ένα κακό στο καθετί ενώ ο καλός βρίσκει κάτι ευνοϊκό και χαρούμενο/αστείο στο καθετί. Και πάει λέγοντας.

Αυτό που λες σχετικά με την υποκειμενικότητα του καλού και του κακού, του όμορφου και του άσχημου, δεν μπορεί παρά να είναι σωστό.
Τώρα αν το πώς καθορίζεται ο καλύτερος εαυτός μας, ακολουθεί τους νόμους της υποκειμενικής μας άποψης περί καλού και κακού, τί να πω... δεν είμαι ακόμα σίγουρη για το αν ισχύει

-----
Μιχάλη, καταρχάς θέλω να σου πω να γράφεις τόσο μεγάλα μηνύματα πιο συχνά. Μου έβγαλε μια αισιοδοξία ο τρόπος που μιλάς!

Σ' ευχαριστώ και σένα όπως και τη Βασούλα που με διορθώσατε σε κάποια πράγματα σήμερα. Που μου επισημάνατε ότι οι λέξεις μου δεν ήταν οι σωστές και μου δείξατε κάτι καινούργιο.

Κάπου θα ήθελα να σταθώ όμως. Πιθανόν είναι προσωπικό κόλλημα αυτό... Δεν μπορώ να χωνέψω τη γνώμη κάποιου όταν τη λέει με άσχημο τρόπο.
’λλο δηλαδή κάποιος να γυρίσει να σου πει "Μα καλά, πώς ντύνεσαι έτσι, καθρέφτη δεν έχεις σπίτι σου, αυτό το πουκάμισο η γιαγιά σου στο χάρισε; Χαχαχα" και άλλο να σου πει "Θεωρώ ότι πρέπει να επανεξετάσεις τη σχέση σου με τη μόδα, ρίξε μια ματιά στο τάδε μαγαζί/site! Είναι υπέροχο, θα με θυμηθείς!".
Μπορεί να έχει δίκιο στην πρώτη περίπτωση, μπορεί να έχω άδικο που αφήνω να με χτυπάει στο εγώ μου, αλλά είναι και η πρόθεση του άλλου που δε σε βοηθάει να εστιάσεις στο αν η πληροφορία είναι σωστή, όταν γίνεται με αρνητική διάθεση ή σκοπό.

Βέβαια, τις δυο καλύτερες συμβουλές, τις έχω πάρει από ανθρώπους που δε μου φέρθηκαν καλά και δε συμπαθούσα. Τους έδωσα σημασία όμως και τις θυμάμαι ακόμα. ’λλες φορές όμως, πήρα συμβουλές (πιο πολύ με τη μορφή κρίσεων) που τις αισθάνθηκα μόνο σαν έναν τρόπο να σε μειώσει ο άλλος.
Δύσκολο να κάνεις πέρα και να το δεις υποκειμενικά, αν δεν περάσει λίγος καιρός...ασφαλείας

Ίσως γι' αυτό κι εσένα σε πνίγει το δίκιο ή η άρνηση του στυλ "κοίτα τα δικά σου χάλια".

Πονάει όταν κάποιος προσπαθεί να σε μειώσει. Είναι ένας τρόπος θυματοποίησης κι αυτός (πλέον η θυματοποίηση έχει γίνει επιστήμη). Η αντίδρασή σου Μιχάλη, δεν πιστεύω ότι έχει να κάνει με αυτό που σου είπε, ότι πχ έχεις λάθος για κάτι που σκέφτεσαι ή που κάνεις, αλλά με αυτό που υποννόησε. Ότι το ότι μπορεί να σε κρίνει, κάνει αυτομάτως εσένα κατώτερο και εκείνον ανώτερο.

Γι' αυτό, θα δεχτώ ως πιο ειλικρινές το σχόλιο κάποιου που αρκείται στο σχόλιο και δεν το κάνει στοχεύοντας αλλού. Και έτσι αισθάνομαι ότι αυτό το ειλικρινές σχόλιο θα έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι και αληθές, δηλαδή σωστό.

Εδώ βέβαια πέφτουμε σε αυτό που λές εσύ Βάσω, ότι το καλό και το κακό, (και λογικά) το αληθές, το σωστό κλπ είναι κάτι το υποκειμενικό. Κι εκεί μπερδεύεται το πράγμα. Μπορεί ο θύτης να λέει κάτι που να πλησιάζει πιο πολύ την αλήθεια (συνήθως έτσι γίνεται μια και οι θύτες στην πικρή αλήθεια στηρίζονται), μπορεί και η γνώμη του καλού φίλου να τύχει να μην είναι τόσο βάσιμη.
Κι εσύ θα ακούσεις του φίλου που στο λέει με όμορφο τρόπο. Αντιθέτως και να ξέρεις ότι ο 'φίλος'-θύτης λέει αλήθεια (πχ ότι είσαι χοντρή...κάτι που μπορείς να το δεις πχ), έρχονται ώρες που δεν μπορείς να το δεχτείς και σε πιάνει άρνηση. Και η άρνηση είναι για να σε προφυλάξει από το να δεχτείς τον πραγματικό λόγο της κρίσης του θύτη. Το ότι αν το δεχτείς, θα δεχτείς αυτομάτως ότι μπορεί να σε κρίνει και να σε μειώνει, βγάζοντας τον εαυτό του 'από πάνω'.

Πολλύπλοκο το ανθρώπινο μυαλό.
Η απάντηση Βασούλα είναι να καταργήσουμε τη λέξη 'πιο' ε; Να πάψουμε να πιστεύουμε στους πάνω και στους κάτω. Ακόμα και αν δεν το πιστεύουμε όμως (σίγουρα θα σκεφτούμε ότι αυτός ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν είναι, προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι), δε θα μας πειράξει έστω και λιγάκι το ότι βρεθήκαμε σε μια τέτοια δυσάρεστη κατάσταση;

[Vasoula]

Πολλύπλοκο το ανθρώπινο μυαλό.
Η απάντηση Βασούλα είναι να καταργήσουμε τη λέξη 'πιο' ε; Να πάψουμε να πιστεύουμε στους πάνω και στους κάτω. Ακόμα και αν δεν το πιστεύουμε όμως (σίγουρα θα σκεφτούμε ότι αυτός ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν είναι, προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι), δε θα μας πειράξει έστω και λιγάκι το ότι βρεθήκαμε σε μια τέτοια δυσάρεστη κατάσταση;

Mαράκι μου, το ζητούμενο είναι να είμαστε ολόκληροι στην ζωή μας. Και αυτή είναι μια διαδρομή που ξεκινά από το 10 και φτάνει στο άπειρο!

Λέω από το 10, γιατί τόσο καταλαμβάνει το ποσοστό της συνείδησής μας, στην αρχή της φυσικής μας πορείας. Το 90% είναι ασυνείδητο και αυτό σου δίνει την αίσθηση ενός πολύπλοκου νου!

Υπάρχουν μέσα μας καταστάσεις που κατευθύνουν την ζωή μας ασυνείδητα και αυτές δημιουργούν και τις προσωπικές μας προτιμήσεις, ορίζουν τις φιλίες και τους έρωτές μας καθώς και τις συμπεριφορές μας.

Τα ψυχολογικά μας περιεχόμενα είναι που μας δίνουν και τις προσωπικές ιδιότητες και χαρακτηρίζουν τις αντιδράσεις μας. Πότε θα θυμώσουμε, πότε θα προσβληθούμε, πότε θα ερωτευθούμε...
Τίποτα στον φυσικό άνθρωπο της σημερινής εποχής δεν φαίνεται να είναι συνδεδεμένο με το θείο και όσοι προσπαθούν μέσα από την διανόηση να κάνουν την ζωή τους καλύτερη, το μόνο που καταφέρνουν είναι να απωθούν τις συγκινήσεις τους και να καλύπτουν τον φόβο τους, μέσα σε κάποιες επιγνώσεις.

Ο εσωτερισμός αποτυγχάνει παταγωδώς, αν δεν στηρίζεται σε ψυχολογική πλατφόρμα. Αν δεν ανακαλύψεις τα εντός σου ασυνείδητα δρώμενα, η μόνη ευκαιρία που θα έχεις είναι να γνωρίζεις τι θα μπορούσες να είσαι και όχι τι είσαι σε κάθε δεδομένη στιγμή εξέλιξης.

Αυτό που λες παραπάνω, ότι οι άνθρωποι καμιά φορά γίνονται αγενείς με τις συμβουλές τους, το δέχομαι ότι είναι αρκετά ενοχλητικό και μάλιστα σε περιόδους που δεν είσαι σε φάση αυτο-ανάλυσης. ΄Ομως αν σκεφτείς ότι από τους ανθρώπους λείπει η φυσική ευγένεια και η χάρη και ότι ζουν αποκομμένοι από την εσωτερική ενότητα, θα καταλάβεις και την ανάγκη τους να γίνονται σκληροί και επικριτικοί με κάτι που δεν αντέχουν να βλέπουν σε σένα, γιατί τους θυμίζει κάτι που προσπαθούν να απωθήσουν ή τους θυμίζει κάτι που προσπαθούν να αποκτήσουν...

Βλέπεις το ασυνείδητο δεν είναι κάτι έξω από τον άνθρωπο. Είναι μέσα του με όλα του τα περιεχόμενα, που στο βάθος είναι σχεδόν ίδια σε όλους τους ανθρώπους, μια και όλοι συνδέονται με το συλλογικό ασυνείδητο και προσλαμβάνουν τα φυσικά πρότυπα του καλού και του κακού. Αυτά τα πρότυπα της πόλωσης δημιουργούν την βάση και των βιωμάτων μας που στηρίζονται στον έναν ή στον άλλον πόλο, ανάλογα με την εκπαίδευση που πήραμε μέσα στο σύστημα της οικογένειάς μας (όπου εκεί περιλαμβάνονται όλοι, γονείς, αδέρφια, συγγενείς), μα όπως καταλαβαίνεις είναι μόνο υποκειμενικά.

Για να μπορέσεις να δεις αντικειμενικά την αλήθεια της πολικότητας, χρειάζεται να προχωρήσεις πιο βαθιά, περνώντας από τα ψυχολογικά αυτά δεδομένα και να φτάσεις στον θείο πυρήνα σου! Δεν είναι κάτι που μπορεί να καταφέρει εύκολα ο φυσικός άνθρωπος, μια και του λείπει η εσωτερική ώθηση να βρει τον θεό...

΄Ετσι οι προσπάθειες εγκαταλείπονται, μόλις πετύχει έναν μικρό ζωικό στόχο, που θεωρητικά μπορεί να του φέρει ευτυχία.
Δηλαδή ο άνθρωπος εργάζεται μόνο για την εκπλήρωση των στόχων του και όχι για την αυτοεκπλήρωση του. Η διαφορά είναι ότι οι προσπάθειές του δεν έχουν διάρκεια.

Χαρακτηρίζονται συνήθως από την αρσενική ενέργεια, που έχει πάθος και είναι δραστήρια, μα δεν έχει διάρκεια και σταθερότητα.
Για να μείνει κανείς πιστός στους πνευματικούς του στόχους, αυτοί χρειάζεται κατ’ αρχήν να τεθούν με ειλικρίνεια, κάτι που ο φυσικός άνθρωπος δεν αντέχει, γιατί η θηλυκή ενέργεια είναι απωθημένη. ΄Ετσι δεν είναι δεκτικός στην πληροφορία κατ’ αρχήν και μετά δεν μπορεί να ακολουθήσει σταθερά την διαδρομή του προς το θείο.

Θα σου πω και ένα παράδειγμα από την δική μου εμπειρία που σχετίζεται με την επιμονή και την διάρκεια…Πάρα πολλοί άνθρωποι μυούνται στο ρέικι και το εφαρμόζουν στην αρχή τακτικά, μετά όμως το ξεχνούν, ξεχνούν να φροντίζουν τον εαυτό τους, ξεχνούν να διαλογίζονται, δεν έχουν χρόνο να αγγίξουν τον εαυτό τους πιο βαθιά και έτσι το ρέικι είναι μόνο μία μέθοδος για φυσική ευεξία και χαλάρωση, καθώς και για τα προβλήματα υγειάς του φυσικού σώματος!
Πιστεύω ότι και με άλλες μεθόδους το ίδιο γίνεται…

Και αυτό που έγραψε ο Μιχάλης στην αρχή, είναι η μέγιστη αλήθεια…

Κάποιοι από εμάς προσπαθούν να κρύβουν τα ελαττώματά τους, άλλοι προσπαθούν να τα ανακαλύψουν και όταν το καταφέρνουν, κρίνουν αρνητικά τους εαυτούς τους ή τους άλλους στους οποίους είχαν ζητήσει βοήθεια για να τα βρουν.

Δεν αντέχεται σε καμία περίπτωση η αλήθεια, γιατί συνήθως έχει κανείς άποψη για το τι θα ήθελε να είναι, όπως σου είπα παραπάνω και δεν συγχωρεί κανέναν που μπορεί να τον ψυχολογήσει στο τι είναι την δεδομένη στιγμή, γιατί του λείπει η πίστη και η εμπιστοσύνη.

Δεν εμπιστεύονται οι άνθρωποι κανέναν, εκτός από εκείνον που ωραιοποιεί τις καταστάσεις που συμβαίνουν εντός τους. Κοινώς εμπιστεύονται μόνο όσους φανερά είναι συμφιλιωτικοί με τα ελαττώματά τους, ανεξάρτητα αν μέσα τους είναι επικριτικοί γι’ αυτά.

Και αυτό είναι χαρακτηριστικό της σημερινής κοινωνίας, άλλα να σκέφτεσαι για τον άλλον και άλλα να εκφράζεις! Ξεχνούν οι άνθρωποι, βλέπεις, ότι δεν μπορεί αυτό να έχει διάρκεια και δεν περιέχει ούτε μια σταγόνα αγάπης.

Αλλά μάλλον είπα πολλά…

[Μιχάλης]

Δεν μπορώ να χωνέψω τη γνώμη κάποιου όταν τη λέει με άσχημο τρόπο.
’λλο δηλαδή κάποιος να γυρίσει να σου πει "Μα καλά, πώς ντύνεσαι έτσι, καθρέφτη δεν έχεις σπίτι σου, αυτό το πουκάμισο η γιαγιά σου στο χάρισε; Χαχαχα" και άλλο να σου πει "Θεωρώ ότι πρέπει να επανεξετάσεις τη σχέση σου με τη μόδα, ρίξε μια ματιά στο τάδε μαγαζί/site! Είναι υπέροχο, θα με θυμηθείς!".
Μπορεί να έχει δίκιο στην πρώτη περίπτωση, μπορεί να έχω άδικο που αφήνω να με χτυπάει στο εγώ μου, αλλά είναι και η πρόθεση του άλλου που δε σε βοηθάει να εστιάσεις στο αν η πληροφορία είναι σωστή, όταν γίνεται με αρνητική διάθεση ή σκοπό.

Είναι αυτό που είπα πριν: άκου τα συναισθήματά σου. Σχεδόν πάντα δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο τι λέει κάποιος, αλλά πως το λέει.

το ότι μπορεί να σε κρίνει, κάνει αυτομάτως εσένα κατώτερο και εκείνον ανώτερο.

Το ότι μπορεί να σε κρίνει, δε κάνει αυτομάτως τίποτα! Κι εγώ κρίνω σε καθημερινή βάση, όλοι μας κρίνουμε. Όλα είναι παιχνίδια του μυαλού μας, του εγώ.
Αναρωτήσου: "γιατί έχω την ανάγκη να κρίνω;". Σε κάθε ερώτησή σου που αφορά εσένα, αφέσου να ξεγυμνώσεις τον εαυτό σου χωρίς κριτικές και φόβους. Θα ανακαλύψεις πολλά με αυτό το τρόπο...

Μαρία μου, αν ξέρεις ποιος είσαι, αν αγαπάς τον εαυτό σου, απλώς δε μπορεί κανείς να σε μειώσει ό,τι κι αν σου πει για τον χαρακτήρα σου, για την εμφάνισή σου, για το οτιδήποτε.
Πέρσι το καλοκαίρι, εργαζόμενος σε ένα καφέ στην ’νω Σύρο μου έτυχε το εξής περιστατικό:
Στη μικρή πλατεία δίπλα από την είσοδο του μαγαζιού μας, υπήρχε μια προτομή ενός μεγάλου Συριανού συγγραφέα. Σερβίροντας λοιπόν ένα ζευγάρι κοντά στα 50-55, με ρωτά ο άντρας αν είμαι ντόπιος και του απαντάω καταφατικά.
Πετάγεται τότε η γυναίκα του (δασκάλα) και μου λέει:
- "Α, πολύ ωραία. Πες μου, ξέρεις τι έχει κάνει για την Ελλάδα αυτός ο τάδε μεγάλος συγγραφέας, τη προτομή του οποίου έχετε δίπλα από το μαγαζί σας;"
Πριν μερικά χρόνια θα κοκκίνιζα και δε θα ήξερα από που να φύγω. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα! Τώρα όμως, αντέδρασα διαφορετικά.
- "Α, έτσι τον λένε τον κύριο που έχουμε δίπλα; Δεν το ήξερα! Συγγραφέας είναι; Για φαντάσου..." της απαντάω.
- "Μα καλά, είσαι Έλληνας, είσαι Συριανός και δεν ξέρεις; Θα έπρεπε, νεαρέ!" μου λέει, γεμάτη απορία και ύφος κριτικής.
- "Ναι, είμαι Έλληνας, είμαι Συριανός και όχι, δεν θα έπρεπε να ξέρω. Και να σας πω κάτι; Νιώθω μια χαρά με αυτό! ’λλωστε, ποιος κρίνει τι θα έπρεπε εγώ να ξέρω και τι όχι;", της είπα χαμογελώντας.

Η γυναίκα έμεινε άφωνη με την απάντησή μου καθώς άφηνα το καφεδάκι της στο τραπέζι τους. Το ίδιο και εγώ!! Ήταν η εποχή που είχα ξεκινήσει να τα βρίσκω με τον εαυτό μου. Ήταν όμως τέτοιο το ύφος και η χροιά της φωνής μου, που δεν τη προσέβαλα με την απάντησή μου, απλώς της δήλωνα πως δε με ενδιέφερε καθόλου το γεγονός της συγκεκριμένης... αμορφωσιάς μου!
Λες και το σύμπαν μου είχε φέρει ένα "τεστάκι" μπροστά μου εκείνη τη στιγμή!
Στο λύκειο ήμουν σκράπας στα μαθήματα που δε με ενδιέφεραν, ένα από αυτά ήταν η Ιστορία. Πάντα είχα το κόμπλεξ του κακού μαθητή. Μέχρι που μια μέρα είπα "άι στο καλό, πια! Αγαπώ τον εαυτό μου και δε με νοιάζει που δε ξέρω ιστορία, μαθηματικά και χημεία. Απλώς, δε με ενδιαφέρει!!".

Και έτσι αισθάνομαι ότι αυτό το ειλικρινές σχόλιο θα έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι και αληθές, δηλαδή σωστό.

Παρατηρώ πως χρησιμοποιείς πολύ συχνά τις λέξεις "σωστό - λάθος".
Να προτείνω κάτι; Γιατί δε τις μετασχηματίζεις που και που σε "μου ταιριάζει - δε μου ταιριάζει"; ;)

Τίποτα στον φυσικό άνθρωπο της σημερινής εποχής δεν φαίνεται να είναι συνδεδεμένο με το θείο και όσοι προσπαθούν μέσα από την διανόηση να κάνουν την ζωή τους καλύτερη, το μόνο που καταφέρνουν είναι να απωθούν τις συγκινήσεις τους και να καλύπτουν τον φόβο τους, μέσα σε κάποιες επιγνώσεις.

Πόσο αλήθεια είναι αυτό.......

[Vasoula]

"Α, έτσι τον λένε τον κύριο που έχουμε δίπλα; Δεν το ήξερα! Συγγραφέας είναι; Για φαντάσου..." της απαντάω.

ααααααααααα Μιχάληηηηηηηηηη!!!

[Μιχάλης]

Χαρακτηρίζονται συνήθως από την αρσενική ενέργεια, που έχει πάθος και είναι δραστήρια, μα δεν έχει διάρκεια και σταθερότητα.

Δηλαδή, θες να πεις κάτι για τους άντρες;
Α, δε θά'χουμε καλά ξεμπερδέματα.....

(οπότε μετά πρέπει να συνεχίσω ως εξής: "’κου να σου πω......" )

Πέρα από την πλάκα, η ισορροπία αρσενικής και θηλυκής ενέργειας, το μυαλό και η καρδιά σε πλήρη αρμονία δηλαδή, είναι το ιδανικό, πιστεύω.