Ο μεγαλύτερος διαχωρισμός γίνεται από το 2ο κέντρο...
Εκεί που η σχέση μας με τους άλλους περνάει μέσα από την σεξουαλικότητα και την ζωτική ενέργεια.
Θεωρώντας κανείς ότι η ανταλλαγή ενέργειας από το 2ο κέντρο, έχει στόχο και σκοπό, αξιολογεί τα συναισθήματα των άλλων και μπλοκάρει από φόβο.
Ο χειρισμός μέσα από την σεξουαλικότητα, δηλώνει την ανάγκη μας για παρέα, για ένταξη στο σύνολο και είναι η μεγάλη υποχώρηση του εαυτού μας, για να είναι μαζί με τους άλλους...
΄Η απομονώνεται γιατί θεωρεί τους άλλους δυνατότερους και χειριστικούς.
Το μοίρασμα των συναισθημάτων γίνεται με δυσκολία και αυτό έχει σαν συνέπεια το μπλοκάρισμα στο κέντρο του λαιμού, ώστε η αλήθεια της ψυχής να μην μπορεί να εκφραστεί.
Παρατηρώ εδώ και χρόνια τους ανθρώπους να αγωνίζονται με τα ενεργειακά κέντρα, νιώθωντας τι μπλοκάρει στην ζωή τους και τελικά διαπιστώνουν ότι όλη η ζωή τους είναι μπλοκαρισμένη.
Δεν ξέρουν πως να "εργαστούν", και βασικά νιώθω ότι οι αλήθειες που εκφράζονται μέσα από την γνώση των ενεργειακών κέντρων, δεν μπορούν να βρουν ανταπόκριση στην ζωή τους.
Αν σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος έχει 3 υποστάσεις (πνευματική, ψυχική και υλική) θα δούμε τις αντιθέσεις που δημιουργούνται μεταξύ τους και θα έχουμε έναν προσανατολισμό για την εργασία μας, σαν υλική υπόσταση, μέχρι να νιώσουμε την ψυχική μας, που ενώνεται με την πνευματική....
Σας γράφω μία παράγραφο από την εισαγωγή του βιβλίου που έχω μεσα στην ψυχή μου, και ενώ ξεκίνησε να συγγράφεται, σταμάτησε βίαια (ποιός ξέρει για ποιόν λόγο...). Νομίζω ότι παρουσιάζει την εργασία και την δυσκολία που έχουν οι άνθρωποι να νιώσουν την τριπλή υπόστασή τους, απομακρυνόμενοι από τον στόχο της ενσάρκωσης, θεωρώντας την ζωή "βαρια" και "δύσκολη"...
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Η τριπλή φύση του ανθρώπου «πνεύμα-ψυχή-σώμα» είναι μια «βαριά» κληρονομιά που δύσκολα ισορροπεί στην ζωή μας. Το πνεύμα ακολουθεί την θεϊκή του προέλευση, το σώμα εργάζεται με την ύλη και η ψυχή «παραπαίει» μεταξύ των δύο, μη γνωρίζοντας ακριβώς σε ποιο μέρος ανήκει. Η αντίληψη για το Πνεύμα είναι αγνότητα και θεϊκότητα, ιδιότητες που τόσο δύσκολα (έως και καθόλου) μπορεί να προσεγγίσει ένας άνθρωπος στην φυσική του ζωή, αφού αυτή διέπεται από έναν διαρκή αγώνα πόνου και δυσκολιών, κανόνων και συνεχούς διαχωρισμού, που δεν του επιτρέπει να αγγίξει, ούτε καν με την φαντασία του, το θεϊκό του μέρος, αφού η αθωότητα και η ενότητα δεν είναι ιδιότητες της υλικής του υπόστασης. Περισσότερο αναγνωρίζει σ αυτήν μια ενστικτώδη φύση, ζωώδη και ανεπεξέργαστη, ενός εαυτού που χρειάζεται κανόνες ηθικής που ακολουθώντας τους θα μπορέσει να εξυψώσει τον εαυτό του σε ένα υψηλότερο εξελικτικό επίπεδο, που θα τον διαφοροποιεί από τα ζώα. «Εκπαιδεύεται», λοιπόν, να γίνει κοινωνικό ον και να ακολουθεί τους κανόνες ηθικής που ορίζει η θρησκεία του, η κοινωνία στην οποία εντάσσεται και η οικογένεια, «χτίζοντας» τον εαυτό του σε στεγανά μέρη, απομονώνοντας ό,τι δεν γνωρίζει και ότι δεν εγκρίνεται, σε βαθύτερα επίπεδα της συνείδησής του. Η ψυχή του διασπάται σε δύο μέρη «πνεύμα-ύλη», χάνει την ενωτική δύναμή της και «ασθενεί», αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στην λογική της τάξης, που του δίνει την δυνατότητα μιας «τακτοποιημένης» ζωής, η οποία έχει αρχή, μέση και τέλος και διανύει αυτά τα στάδια με ταχύτητα και ανωριμότητα, προσπαθώντας να προλάβει να ζήσει.
Ανακαλύψαμε στην πορεία μας δύο κατηγορίες εξελικτικών επιπέδων στους ανθρώπους και μια τρίτη, εν δυνάμει, που προσπαθεί να δημιουργηθεί.
Το ένα είναι ψυχή-ύλη και το άλλο ψυχή-πνεύμα.
Βέβαια τα όρια αυτών των δύο κατηγοριών περιλαμβάνουν άπειρες διαβαθμίσεις εξελικτικής δυνατότητας, παρ όλα αυτά, τα «συμπτώματα» που κατατάσσουν την ανθρωπότητα, στην μία ή στην άλλη κατηγορία, περιέχουν και τις βασικές τους ιδιότητες.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι περισσότεροι άνθρωποι, που ζουν συμβατικά μια φυσική ζωή με κανόνες, πρέπει, επιθυμίες, διαχωρίζοντάς τα σε ηθικά και ανήθικα. Δεν γνωρίζουν άλλον εαυτό, εκτός από αυτόν της επιφάνειας, που προσπαθεί να γίνει αποδεκτός με πλασματικές ιδιότητες και αξίες. Σ αυτήν την κατηγορία το καθήκον, η ευθύνη και η αξιοπρέπεια αποκτούν βάρος, καμιά φορά δυσανάλογο με την αντοχή των ανθρώπων να το «σηκώσουν» και προσπαθούν να το εναποθέσουν σε κάποιον που θεωρούν πιο δυνατό, που είναι ένα μεταφυσικό ον, που δεν μπορούν να γνωρίσουν ποτέ.
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι άνθρωποι που αναγνωρίζουν την ψυχή και προσπαθούν να γνωρίσουν και το πνεύμα τους. ΄Έχουν αντιληφθεί την «μεταφυσική» τους ύπαρξη και θέλοντας να ανήκουν στην «πνευματική ελίτ» βρίσκουν νέους κανόνες ηθικής και αξιών, τους οποίους προσεγγίζουν με πεποίθηση διαφοροποίησης, φέρνοντας τον εαυτό τους στην «ανώτερη» θέση μιας διευρυμένης αντιληπτικής ικανότητας, θεωρώντας τις αξίες των άλλων υποδεέστερες των δικών τους.
Σ αυτήν την κατηγορία η αδιαφορία, η κακία και η έλλειψη συμπόνιας γίνονται τα βάρη μιας ανθρωπότητας που δεν μπορεί να εξελιχτεί σε κάτι ανώτερο και οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας, βρίσκουν «καταφύγιο» σ έναν πλασματικό πνευματικό κόσμο, θεωρώντας την «σωτηρία» των άλλων σημαντικό στόχο ζωής, αφήνοντας τον εαυτό τους να εξελίσσεται μέσω μιας πλασματικής θυσιαστικής αγάπης, που συνεχώς τους διαχωρίζει, από έναν βίαιο κόσμο.
Η τρίτη κατηγορία, που βρίσκεται σε κατάσταση δημιουργίας, περιέχει το δυναμικό «πνεύμα-ψυχή-ύλη» σε πλήρη σύνθεση και οι άνθρωποι που ανήκουν σ αυτήν εργάζονται με την ψυχή τους και στα δύο πεδία, πνεύματος και ύλης, χωρίς να διαχωρίζουν και να διαχωρίζονται, βιώνοντας την φυσική ζωή τους με εσωτερική γνώση και θεϊκή θέληση, που τους δίνει την ψυχική δύναμη να εκδηλώνονται σ αυτήν με όλο τους το είναι.
Σ αυτήν την κατηγορία η αυτογνωσία είναι ο κεντρικός μοχλός που πυροδοτεί τον θεϊκό σπινθήρα να γκρεμίσει στεγανά τμήματα του εαυτού, για να ενσωματωθούν με επίγνωση τα εγκλωβισμένα συναισθήματα και τα ξεχασμένα βιώματα, σε μια ολική εμπειρία ζωής, που ωθεί την ψυχή να ενωθεί με το πνεύμα, εγκαταλείποντας εξουσιαστικές δομές που την δέσμευαν σε ένα κόσμο φαινομενικών αξιών.
Αν ακολουθήσουμε την ρήση «όπως μέσα, έτσι και έξω», βλέπουμε το εσωτερικό μοντέλο του «απομονωμένου» εαυτού να αναπαράγεται και στο εξωτερικό μας περιβάλλον, δίνοντας του την ταυτόσημη υφή ενός κόσμου που ενώ μπορεί να φαίνεται διαφορετικός, τελικά είναι ίδιος με τον εσωτερικό μας, στο μέγεθος που αυτός μας είναι γνωστός. ΄Οσο περισσότερο γνωρίζουμε τον εαυτό μας, τόσο πιο πολύ αναγνωρίζουμε την ομοιότητα του «πρέπει να ζήσω» και ακολουθούμε την αλήθεια του «ήρθα για να ζήσω», χωρίς αυτό να μας δεσμεύει σε μοντέλα μια φυσικής ζωής που έμαθε εδώ και χιλιάδες χρόνια να διαχωρίζεται από το θεϊκό, προσαρμοζόμενη στον θετικό ή αρνητικό πόλο της ύλης, που είναι και ο βασικός όρος της.
Υπάρχουν άραγε βήματα που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν στην αναγνώριση της αλήθειας? Υπάρχουν άραγε τρόποι να ζήσουμε?
Μέσα σ αυτό το βιβλίο ξεδιπλώνουμε το δικό μας μυστήριο της ζωή μας, την αναγνώριση της αληθινής μας ύπαρξης, αναλύοντας τις εμπειρίες μας μαζί της, τις δυσκολίες και την χαρά της αναζήτησης, μοιραζόμαστε την εσωτερική γνώση που ανακαλύψαμε πηγαία και όχι τυχαία! Γιατί «τυχαία» δεν μπορεί να έρθει τίποτα στην ζωή μας, εκτός από την άγνοια!!
αφού δεν απορροφάτε σχεδόν καθόλου τη στοιχειώδη ζωτική δύναμη μέσα απο το ριζικό τσάκρα, και αυτό αποτελεί ένα σύμπτωμα της επιθυμίας σας να εγκαταλείψετε τα πάντα, να τραπείτε σε φυγή. Ωστόσο, θα συνεχίσετε να αντιμετωπίζετε τα προβλήματα της γήινης ζωής μέχρι να μάθετε να τα δέχεστα σαν ορόσημα στο δρόμο σας προς την ολιστική ανάπτυξη!¨
