ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ...

[AMALIA]

Παιδακια γλυκα ολα..

[Ταρούλα]

[Vasoula]

Ίδια η βολή και η ανωριμότητα του παιδιού να χάσει την ασφάλεια του και την αγάπη προκατ των γονιών του....!!!!!!

σήμερα έγραψα στις ομαδούλες κάτι, που αφορά αυτήν την προκάτ αγάπη, όπως την ονομάζεις, καρδούλα...

ας το βάλω κι εδώ, ίσως έχει σημασία για τον ευρύτερο διάλογο...

Ίσως αν θυμόμασταν από την γέννησή μας πως είναι ο Άνθρωπος, να μην είχε τόσο ενδιαφέρον αυτό το ταξίδι μας στον Φυσικό Κόσμο...Σε τούτον τον κόσμο υπερλειτουργούν τα ζωώδη ένστικτα της Φύσης και είναι Λογικό...Αν ο άνθρωπος δεν είχε οικογένεια, ίσως δεν θα είχε καμία ανάγκη την Αγάπη και τότε δεν θα μπορούσε να επιστρέψει σ' αυτήν, δεν θα μπορούσε γιατί δεν θα τον ενδιέφερε να επιστρέψει στον Εαυτό του, στο Πνεύμα εντός του, στον Θεό...
Καμιά φορά σκέφτομαι, αν δεν ήταν η θρησκεία να εξομαλύνει τα ζωώδη ένστικτα, μέσα από τον φόβο και την υποταγή, ο άνθρωπος θα ήταν χειρότερος από τα ζώα και αυτό το έχουμε δει στις κοινωνίες μας, όταν ο άνθρωπος αποκτήσει εξουσία και θεωρητικά δεν φοβάται τίποτα, χωρίς πρώτα να έχει νιώσει τον Θεό μέσα του, πως γίνεται...
Οι σχέσεις μεταξύ μας, είναι σχέσεις εξουσίας, γιατί ο ζωώδης άνθρωπος πρέπει κάτι να φοβάται για να συνεργάζεται αρμονικά με το σύνολο...Και αυτό έπίσης το έχουμε δει μέσα στις κοινωνίες μας και στην ίδια μας την Ζωή...Φοβάσαι και γι' αυτό αγαπάς, δεν αγαπάς αυθόρμητα...

Η οικογένεια, το ευρύτερο σύνολο των ανθρώπων και αυτή η έστω υποτυπώδης αγάπη που παίρνει ο άνθρωπος μέσα στις σχέσεις του, διατηρεί την Μνήμη της Αγάπης ζωντανή, όσο και να σας κάνει εντύπωση. Αυτή η Μνήμη είναι ικανή να τον κάνει να υπερβεί τις μικρότητες του, τις εξουσιαστικές ανάγκες της ψευδαίσθησης, τα ζωικά του ένστικτα και να φτάσει στον Εαυτό του και στον Σκοπό του.

Άλλωστε αυτό μαθαίνουμε τώρα...Ότι η επιλογή της οικογένειας ήταν δική μας, παραπέρα όμως υπάρχει ένας προσωπικός Δρόμος που δεν ορίζεται από κανέναν, εκτός από αυτήν την πιο ιδιαίτερη Μνήμη, που σε φτάσει στο σημείο να ξέρεις τι έχεις απολέσει...

Όπως ένα μωρό που γεννιέται στον Φυσικό Κόσμο, είναι μέσα στο Πνεύμα του, απόλυτα και αρμονικά συνδεδεμένο με την Ουσιώδη του Φύση, έτσι και εμείς χρειάζεται να συνδέσουμε ξανά τις δύο αυτές Φύσεις και να προσφέρουμε την εμπειρία μας στον Εαυτό μας, υπερβαίνοντας τους φόβους και τις απειλές και κυρίως αυτήν την αίσθηση της έλλειψης αγάπης...

Ο Ιησούς, μέσα από το Ευαγγέλιο του Θωμά, είχε πει ότι όποιος έχει, σε εκείνον θα δώσουν. Σε εκείνον που δεν έχει ή έχει λίγο, θα του το πάρουν. Ο Δρόμος της επιστροφής είναι μόνο μέσα από την Αγάπη χωρίς προσδοκία και την προσφορά με έναν αυθόρμητο και ελεύθερο τρόπο.

[Ιωαννάκι]

Νομιζω οτι οι ανθρωποι μενουμε περισσοτερο στο οτι δεν μας αγαπανε και ξεχναμε οτι ουτε και εμεις δεν αγαπαμε κανεναν, ξεκινωντας απο εμας τους ιδιους. Ειναι πιο ευκολο να ριχνεις τις ευθυνες στους αλλους για ο,τι δεν σου εμαθαν παρα στον εαυτο σου για ο,τι δεν φροντισες να μαθεις. Ειναι κι αυτο το βολεμα που ειπε και το Ελενακι, ενταξει μωρε καλα ειμαι αλλοι ειναι χειροτερα...Μια αδιακοπη συγκριση απλα για να μη δουμε μεσα μας.
Ως ανθρωπος κολλημενος στην υλη που θεωρουσα την υψιστη εξασφαλιση, μου πηρε χρονο να διαπιστωσω οτι τελικα ασφαλης δεν εισαι πουθενα και παντου εισαι ασφαλης...Αυτο το παραδοξο δουλευω τωρα μεσα μου, μεχρι να αφεθω με Εμπιστοσυνη...Προς το παρον, αυτο που κανω ειναι πειραματισμοι. Τσακωνω τις συνηθισμενες μου αντιδρασεις και τις αντιστρεφω...Παιζω με τον εαυτο μου το παιχνιδι "Τι θα γινοταν αν?"...Τι θα γινοταν αν δεν ανησυχουσες σημερα/αν δεν αντιδρουσες παρορμητικα/αν εμπιστευοσουν οτι ολα θα γινουν ομορφα για σενα/αν δεν επεκρινες τους αλλους/αν χαμογελουσες περισσοτερο ........??? Μεχρι στιγμης μονο καλα πραγματα γινονται...
Παιδακια ολα

[Annoula]

Και έτσι μόνος του το έβαλε στα πόδια, σαν κυνηγημένος και αδύναμος....Δεν τον κυνήγησε κανείς άλλος, εκτός από την έλλειψή του...
Αυτό που τον απομάκρυνε από τον Θεό, δεν ήταν οι αμαρτίες του, αλλά οι λανθασμένες σκέψεις του για την αμαρτία, ερμηνεύοντας τα πάντα όπως του έμαθαν να θέλει...

Άλλωστε αυτό μαθαίνουμε τώρα...Ότι η επιλογή της οικογένειας ήταν δική μας, παραπέρα όμως υπάρχει ένας προσωπικός Δρόμος που δεν ορίζεται από κανέναν, εκτός από αυτήν την πιο ιδιαίτερη Μνήμη, που σε φτάσει στο σημείο να ξέρεις τι έχεις απολέσει...

Όπως ένα μωρό που γεννιέται στον Φυσικό Κόσμο, είναι μέσα στο Πνεύμα του, απόλυτα και αρμονικά συνδεδεμένο με την Ουσιώδη του Φύση, έτσι και εμείς χρειάζεται να συνδέσουμε ξανά τις δύο αυτές Φύσεις και να προσφέρουμε την εμπειρία μας στον Εαυτό μας, υπερβαίνοντας τους φόβους και τις απειλές και κυρίως αυτήν την αίσθηση της έλλειψης αγάπης...

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το τόπικ και προσπαθώ να φέρω τις απαντήσεις μέσα μου. Δεν μου κάνει πια ούτε η βολή, ούτε ο φόβος του αγνώστου ούτε ότι έλεγα μέχρι τώρα.
Βλέπω ότι αν εγώ δε νιώσω άξια να σκύψω πάνω σε αυτή την αίσθηση έλλειψης αγάπης και στο τραύμα που μου δημιουργεί πάντα θα ελπίζω ότι θα το λάβω από έξω, είτε αυτό λέγεται γονείς, είτε σύντροφος, είτε φίλοι, είτε ο οποιοσδήποτε.
Αν δε νιώσω εγώ σημαντική για εμένα σε όλα τα επίπεδα πάντα θα γυρνάω γύρω από τα ίδια. Και ίσως εκεί κολλάει και το βρίσκω τις δικές μου αξίες πέρα από το σύστημα αξιών της μάζας.

[Ellaki]

Αντί να δει, ότι απέτυχε μόνο σε ότι δεν είχε ΘΕΛΗΣΕΙ με την Ψυχή του, εντελώς άπιστος στην Θεία Πρόνοια και στην εσωτερική Δύναμη του μέσω της Πίστης του, προκατάλαβε ακόμα και τον Θεό...Σιγά μην στρέψει τα μάτια του σ' εμένα!

Και ακόμα τώρα μου είναι δύσκολο να καταλάβω, γιατί ο άνθρωπος να παραμένει αδύναμος και άβουλος, ενόσω ξέρει την διαστρέβλωσή του...Γιατί?
Δεν δέχομαι την εύκολη απάντηση "από φόβο"...γιατί στην ουσία αυτό δεν προσδιορίζει κάτι συγκεκριμένο...Όποιον και να ρώτησα τι φοβάται, απάντηση επί της Ουσίας δεν πήρα...

Όπως θεωρείς τον εαυτό σου μικρό και ασήμαντο, έτσι θεωρείς και την ψυχή σου μικρή και ασήμαντη, μακριά από τον Θεό που έχει άλλες ασχολίες.
Βολεύεσαι στην ύλη γιατί από εκεί αντλείς μικρές χαρές για να ησυχάσεις την εσωτερική φωνή σου και να αισθανθείς σημαντικός.
Δύσκολο να τολμήσεις να παραδεχτείς ότι δεν είσαι σημαντικός για κανέναν εκτός από εσένα τον ίδιο!
Έτσι τα θέλω σου προσαρμόζονται στην καχεκτική εικόνα που έχεις πλάσει και πεπεισμένος ότι εαν την χάσεις θα χαθείς, προτιμάς την ασφάλεια της διαστρέβλωσης.
Ηθελημένη ομηρεία για να μην φύγεις από το σίγουρο.

Ο χρόνος ποτέ δεν ήταν λύση στο πρόβλημα των ανθρώπων...Ίσως ήταν λύση για την ελπίδα, έτσι μήπως γίνει κάτι μαγικό και εμφανιστεί ο σωτήρας να κάνει κάτι για εμάς (πάλι και πάλι και πάλι)

Πριν λίγο καιρό η Βασούλα με μύησε στον χρόνο και στον τρόπο λέγοντάς μου ότι δεν είναι ο χρόνος που μετράει για την εξέλιξη του ανθρώπου, αλλά ο τρόπος.
Ο χρόνος είναι παγίδα και περιορισμός στο φαινομενικό, ενώ ο τρόπος είναι απελευθέρωση και άφημα στην αιωνιότητα.
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί ο χρόνος παίζει τόσο καταλυτικό ρόλο στους ανθρώπους και η απάντηση που μπόρεσα να δώσω είναι ότι αποτελεί μια μορφή ομηρείας. Σαν να λέμε ότι επέλεξα την ζωή αυτή για να ζήσω την ενσάρκωσή μου σε περιορισμένο χρόνο και μετά να επιστρέψω στην αιωνιότητα.
Όμως...........εδώ τίθεται το ερώτημα γιατί ήρθες στην γη, γιατί διάλεξες να περιοριστείς αφού στην ουσία είμαστε ελεύθερα όντα.

Και φτάνει η ώρα της Επιλογής...........ποιός Θέλεις να Είσαι, ο ασήμαντος δούλος του Θεού, ή ο Άνθρωπος ο κατ' εικόνα και κατ' ομοίωση που θα Εφαρμόσει τον Λόγο Του.
Ο Θεός είναι άχρονος και απεριόριστος με ξεκάθαρους Νόμους και Ηθική, κι αυτός είναι ο Μοναδικός τρόπος να τον προσεγγίσεις και να πνευματοποιήσεις την Ύλη, να φέρεις αρμονία εδώ και τώρα.

[Giotoula]

Αντί να δει, ότι απέτυχε μόνο σε ότι δεν είχε ΘΕΛΗΣΕΙ με την Ψυχή του, εντελώς άπιστος στην Θεία Πρόνοια και στην εσωτερική Δύναμη του μέσω της Πίστης του, προκατάλαβε ακόμα και τον Θεό...Σιγά μην στρέψει τα μάτια του σ' εμένα!

Ιδιαιτερα όταν η αυτοεκτίμηση είναι χαμηλή,όταν δεν εχεις ιδέα ποιος είσαι αλλά εχεις μάθει να κοιτάς τον Εαυτό σου μέσα στα μάτια αυτών που μοιράζουν τη Ψυχη σου, όταν εχεις εκπαιδευτεί να ζεις μέσα στην αυτοκριτική και την αυτοεπίθεση... χρειάζεται λίγο χρόνος για να εδραιωθει η Πϊστη στον Εαυτό....

Πολύ δύσκολη για το «εγώ» η παραδοχή της έλλειψης Πίστης… της έλλειψης Θέλησης… Μεγαλώνοντας με τις «10 εντολές» όλα διαχωρίστηκαν σε «καλό-κακό». Διαχωρίστηκε ολόκληρη η Ζωή και ο Εαυτός μου. Παραδόθηκε η Ελευθερία –βολικά- σε εξωτερικούς παράγοντες (θρησκεία-γονείς) που τους κατέστησα κριτές, ενώ ο αρχηγός κριτής ήταν μέσα μου. Μεγάλη παγίδα εντωμεταξύ γιατί ακολουθώντας τις «εντολές» ήταν πολύ δυσδιάκριτο το γεγονός ότι δεν υπήρχε ουσιώδης Πίστη. Πίστης στον Εαυτό.

Αν το Πνεύμα που είναι άυλο είναι υπεύθυνο για την Ύλη, εγώ του παραδόθηκα...

Έτσι με αυτή την έλλειψη Πίστης ήταν ανέφικτο το παραπάνω. Η παράδοση στο Πνεύμα…

Όμως αυτή η ομολογία-παραδοχή, όσο δύσκολη και αν είναι, αποτελεί μια νέα Αρχή.

[Μπεττουλα]

Ο φυσικός άνθρωπος έγινε αδύναμος από μια θεωρία μόνο...
Πείστηκε ότι όσες προσπάθειες και να κάνει δεν θα καταφέρει τίποτα και έτσι παραιτήθηκε από όλα τα δικαιώματά του, βάζοντας την μοίρα του σε ισχυρότερη θέση, από ότι ήταν ο ίδιος.
Αντί να δει, ότι απέτυχε μόνο σε ότι δεν είχε ΘΕΛΗΣΕΙ με την Ψυχή του, εντελώς άπιστος στην Θεία Πρόνοια και στην εσωτερική Δύναμη του μέσω της Πίστης του, προκατάλαβε ακόμα και τον Θεό...Σιγά μην στρέψει τα μάτια του σ' εμένα!
Και έτσι μόνος του το έβαλε στα πόδια, σαν κυνηγημένος και αδύναμος....Δεν τον κυνήγησε κανείς άλλος, εκτός από την έλλειψή του...
Αυτό που τον απομάκρυνε από τον Θεό, δεν ήταν οι αμαρτίες του, αλλά οι λανθασμένες σκέψεις του για την αμαρτία, ερμηνεύοντας τα πάντα όπως του έμαθαν να θέλει...

Δρόμος δύσκολος αλλά οι αυταπάτες που κουβαλάμε είναι χειρότερες, γιατί αυτές οδηγούν σε πόνο. Όταν διαλύονται τα πέπλα της ψευδαίσθησης νοιώθεις τόσο γυμνός όσο και ο αυτοκράτορας που νόμιζε, ότι φορούσε ρούχα....Είναι η στιγμή που επιστρέφεις στην αθωότητα που τόσο βάναυσα απομάκρυνες από κοντά σου, για να ικανοποιήσεις αυτά που ήθελαν όλοι οι άλλοι γύρω σου εκτός από σένα !!!!!!

Δεν χρειαζομαι αλλες αποδειξεις για το ποσο Σοφα εχουν ερθει τα παντα στη ζωη μου!Σε καθε μου βημα,σε καθε μου Αποφαση ειχα ολη τη βοηθεια που θα μπορουσα να εχω με το παραπανω!
Αρα δεν μου εφταιγε ο φοβος..το ξεβολεμα μου εφταιγε..το οποιο με εκανε να μην θελω να ζησω..

Ιδιαιτερα όταν η αυτοεκτίμηση είναι χαμηλή,όταν δεν εχεις ιδέα ποιος είσαι αλλά εχεις μάθει να κοιτάς τον Εαυτό σου μέσα στα μάτια αυτών που μοιράζουν τη Ψυχη σου, όταν εχεις εκπαιδευτεί να ζεις μέσα στην αυτοκριτική και την αυτοεπίθεση... χρειάζεται λίγο χρόνος για να εδραιωθει η Πϊστη στον Εαυτό....

Διαβάζοντας τις απαντήσεις σας είδα πόσο πολλοί μοιάζουμε όλοι.....
Ίδια η σπηλιά και η φυλακή χρόνια τώρα.Ίσως οι αντανακλάσεις και οι σκιές στον τοίχο να διαφέρουν κάπως.....
Πόσος χρόνος άραγε χρειάζεται για να πει κάποιος «ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ»
Ακούω ο καθένας στον δικό του χρόνο....όμως στα πόσα κτυπήματα ορίζεται αυτός ο χρόνος, ώστε η ΑΠΟΦΑΣΗ να είναι οριστική και αμετάκλητη;;;;;

καλά κρασιά...
Ο χρόνος ποτέ δεν ήταν λύση στο πρόβλημα των ανθρώπων...Ίσως ήταν λύση για την ελπίδα, έτσι μήπως γίνει κάτι μαγικό και εμφανιστεί ο σωτήρας να κάνει κάτι για εμάς (πάλι και πάλι και πάλι)

ζήτα και θα λάβεις, ρώτα για να πάρεις απαντήσεις, έχε το θάρρος να ζητήσεις και παραδώσου στις απαντήσεις που λαμβάνεις που πιθανόν να λιώσουν το μικρό εγώ σου,
απλές ερωτήσεις με απλές απαντήσεις,
δώσε λίγο λίγο χρόνο να τις αφουγκραστείς

Η οικογένεια, το ευρύτερο σύνολο των ανθρώπων και αυτή η έστω υποτυπώδης αγάπη που παίρνει ο άνθρωπος μέσα στις σχέσεις του, διατηρεί την Μνήμη της Αγάπης ζωντανή, όσο και να σας κάνει εντύπωση. Αυτή η Μνήμη είναι ικανή να τον κάνει να υπερβεί τις μικρότητες του, τις εξουσιαστικές ανάγκες της ψευδαίσθησης, τα ζωικά του ένστικτα και να φτάσει στον Εαυτό του και στον Σκοπό του.

Άλλωστε αυτό μαθαίνουμε τώρα...Ότι η επιλογή της οικογένειας ήταν δική μας, παραπέρα όμως υπάρχει ένας προσωπικός Δρόμος που δεν ορίζεται από κανέναν, εκτός από αυτήν την πιο ιδιαίτερη Μνήμη, που σε φτάσει στο σημείο να ξέρεις τι έχεις απολέσει...

και να προσφέρουμε την εμπειρία μας στον Εαυτό μας, υπερβαίνοντας τους φόβους και τις απειλές και κυρίως αυτήν την αίσθηση της έλλειψης αγάπης...

Νομιζω οτι οι ανθρωποι μενουμε περισσοτερο στο οτι δεν μας αγαπανε και ξεχναμε οτι ουτε και εμεις δεν αγαπαμε κανεναν, ξεκινωντας απο εμας τους ιδιους. Ειναι πιο ευκολο να ριχνεις τις ευθυνες στους αλλους για ο,τι δεν σου εμαθαν παρα στον εαυτο σου για ο,τι δεν φροντισες να μαθεις.

Βλέπω ότι αν εγώ δε νιώσω άξια να σκύψω πάνω σε αυτή την αίσθηση έλλειψης αγάπης και στο τραύμα που μου δημιουργεί πάντα θα ελπίζω ότι θα το λάβω από έξω, είτε αυτό λέγεται γονείς, είτε σύντροφος, είτε φίλοι, είτε ο οποιοσδήποτε.
Αν δε νιώσω εγώ σημαντική για εμένα σε όλα τα επίπεδα πάντα θα γυρνάω γύρω από τα ίδια. Και ίσως εκεί κολλάει και το βρίσκω τις δικές μου αξίες πέρα από το σύστημα αξιών της μάζας.

Όπως θεωρείς τον εαυτό σου μικρό και ασήμαντο, έτσι θεωρείς και την ψυχή σου μικρή και ασήμαντη, μακριά από τον Θεό που έχει άλλες ασχολίες.
Βολεύεσαι στην ύλη γιατί από εκεί αντλείς μικρές χαρές για να ησυχάσεις την εσωτερική φωνή σου και να αισθανθείς σημαντικός.
Δύσκολο να τολμήσεις να παραδεχτείς ότι δεν είσαι σημαντικός για κανέναν εκτός από εσένα τον ίδιο!

Παντου μεσα στις απαντησεις σας με βρηκα.. είναι μερες τωρα που εχει αρχισει η μαχη μεσα μου.. εχω αποφασισει να φτασω μεχρι τον πατο μου..να δω όλα οσα φοβομουν να δω.. υπαρχουν στιγμες που θυμωνω με εμενα και μετα θυμωνω που θυμωνω με εμενα γιατι ξεχναω με ποιον θυμωνω.. και προσπαθουσα ξανα και ξανα να καταλαβω τι με κρατουσε πισω γιατι ακομα δεν μπορω να ορθωσω το αναστημα μου με τροπο που θα με ικανοποιουσε ειδικα απεναντι στους γονεις.. ναι φοβος ηταν σιγουρα και φοβια μηπως με βλαψουν και σωματικα μα δεν ειμαι πια το μικρο παιδι μπορω να ανταπωδωσω αρα τι? Δεν ηταν η αγαπη που θελω να παρω από αυτους γιατι δεν μπορει πια κανενας άλλος να μου καλυψει αυτό που εχω αναγκη οσο και αν προσπαθει το εγω μου να με παρασυρει καποιες φορες στα γνωστα τερτιπια.. τοτε τι? Πανω στην αναξιοτητα επεφτα συνεχεια.. στο ότι δεν πιστεψα ότι ημουν αξια για να Ζησω.. δεν ηταν απλως το ξεβολεμα για εμενα.. ηταν το ποσο πολύ με εκαναν να πιστεψω ότι ειμαι ένα λαθος σε ότι και αν κανω.. που να βρω την δυναμη μετα να πιστεψω σε Εμενα? Πώς να σταθω στα ποδια μου όταν διαρκως μου κοβανε τα φτερα στο ονομα παντα της αγαπης? Και ηρθε και η στιγμη που το εξω μου μιλουσε για Ευγνομωσυνη και το παιδακι μεσα μου μετα την καταιγιδα ειχε απλα παραιτηθει.. πονος και θυμος.. και εκει εμεινα μονη με μενα και Αποφασισα.. στην αρχη νοητικα.. αλλα πεισμωσα.. εκει ειπα το "Φτανει πια! Δεν Ειμαι μονο αυτο"και οσο πεισμωνα νοητικα ερχοταν και η εσωτερικη ενισχυση.. ερχοντουσαν οι απαντησεις.. αρχισαν να γινονται οι πρωτες ρωγμες και να απελευθερωνονται τα παγωμενα συναισθηματα..και αρχισα παλι να μιλαω με τον εαυτο μου όπως τοτε που ημουν παιδι πριν τη σιωπησω αυτή τη φωνη γιατι δεν τη θεωρουσα αξια.. και υπαρχουν φορες που βλεπω τον πονο μεσα μου και σαστιζω πως θα τα καταφερω να επουλωσω τοσες πληγες? Και μετα καταλαβα ότι θεραπευοντας το τωρα μου θεραπευω και ένα μεγαλο κομματι του τοτε..γιατι τα ιδια θεματα είναι που με πληγωνουν ακομα με άλλη φορεσια.. οποτε όλα ξεκινουν και καταληγουν εδώ.. τωρα πιστευω ότι πραγματικα ότι δεν μπορεσα ηταν ότι δεν θελησα με την Ψυχη μου για διαφορους λογους..

Ο φυσικός άνθρωπος έγινε αδύναμος από μια θεωρία μόνο...
Πείστηκε ότι όσες προσπάθειες και να κάνει δεν θα καταφέρει τίποτα και έτσι παραιτήθηκε από όλα τα δικαιώματά του, βάζοντας την μοίρα του σε ισχυρότερη θέση, από ότι ήταν ο ίδιος.
Αντί να δει, ότι απέτυχε μόνο σε ότι δεν είχε ΘΕΛΗΣΕΙ με την Ψυχή του, εντελώς άπιστος στην Θεία Πρόνοια και στην εσωτερική Δύναμη του μέσω της Πίστης του, προκατάλαβε ακόμα και τον Θεό...Σιγά μην στρέψει τα μάτια του σ' εμένα!
Και έτσι μόνος του το έβαλε στα πόδια, σαν κυνηγημένος και αδύναμος....Δεν τον κυνήγησε κανείς άλλος, εκτός από την έλλειψή του...
Αυτό που τον απομάκρυνε από τον Θεό, δεν ήταν οι αμαρτίες του, αλλά οι λανθασμένες σκέψεις του για την αμαρτία, ερμηνεύοντας τα πάντα όπως του έμαθαν να θέλει...

Από την Αρχη επιστροφη στην Αθωοτητα…

παιδακια ολα

Βασουλα μπορει να μην τους βοηθας ολους με τον ιδιο τροπο αλλα οτι εκανες για μενα ηταν εξαιρετικα πολυτιμο για να αρχισω να Βλεπω και να Ακουω.. Σε Ευχαριστω (αυτο μπηκε μονο του την ωρα που εγραφα!!!!!)για Ολα

[Vasoula]

Μπεττούλα

[eirini]

Μπεττούλα
Παιδάκια Ολα

Σας ευχαριστώ για τα μοιράσματά σας!!!!! Μέσα από εσάς,με βοηθάτε πάρα πολύ στο να μπορέσω να δώ λίγο πιο βαθειά τον εαυτό μου

[Έφη]

Mπεττούλα ...

[Fotinoula]

Καρδούλες γλυκιές

Μπεττούλα μου

[Ταρούλα]

Μπεττούλα

Φίλοι μου

[Θοδωράκος]

Παιδακια ολα..

Μπεττολα

μου πηρε χρονο να διαπιστωσω οτι τελικα ασφαλης δεν εισαι πουθενα και παντου εισαι ασφαλης...


Προς το παρον, αυτο που κανω ειναι πειραματισμοι. Τσακωνω τις συνηθισμενες μου αντιδρασεις και τις αντιστρεφω...Παιζω με τον εαυτο μου το παιχνιδι "Τι θα γινοταν αν?"...Τι θα γινοταν αν δεν ανησυχουσες σημερα/αν δεν αντιδρουσες παρορμητικα/αν εμπιστευοσουν οτι ολα θα γινουν ομορφα για σενα/αν δεν επεκρινες τους αλλους/αν χαμογελουσες περισσοτερο ........??? Μεχρι στιγμης μονο καλα πραγματα γινονται..

Ιωαννακι Ομορφη ιδεα για "παιχνιδι"

[Βικούλα]

παιδάκια

Μπεττούλα