Διαπιστώνω όμως πολλές αναφορές στο''φόβο'' και τρομάζει κανείς πριν καν αρχίσει...
Απορώ πως γίνεται η εσωτερική εκκαθάριση και τι σημαίνει ή τι συμβαίνει;
Ποιός κίνδυνος ή φόβος ελλοχεύει;

Πόσο δίκιο έχεις...Vaso έγραψε: δεν αποδομεί κανείς εύκολα τα ψυχολογικά του περιεχόμενα, από τον φόβο μήπως όταν τα χρειαστεί δεν τα βρει...
Vaso έγραψε:Η αναδόμηση δεν γίνεται στα παλιά, αυτό λέγεται αναστήλωση...Εξαρτάται λοιπόν τι θέλεις να κάνεις.
ή να αναπαλαιώσεις το παλιό (είναι και της μόδας βλέπεις), ή να γκρεμίσεις και να δομήσεις με υλικά από την Αρχή (σου)!
αν ρωτάς εμένα Αλεξ μου, κανένας κίνδυνος δεν υπάρχει στον εσωτερικό Δρόμο, εκτός από αυτόν που φαντάζεσαι...Ποιός κίνδυνος ή φόβος ελλοχεύει
ο δάσκαλός μου μού είχε πει "αν μπορείς να αθωώνεις τον κόσμο σου, δεν θα βρεις ούτε έναν ένοχο μέσα στους ανθρώπους"...Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.
Vaso έγραψε: Η μεγαλύτερη ερώτηση που κυριαρχεί εδώ μέσα είναι πάντα ένα "πως"...![]()
πράγματι...κι αυτήν την απάντηση, την έχω σκορπίσει διάχυτη εδώ μέσα σε κάθε μία Αγάπη...
Να συνθέσεις χρειάζεται τα παζλ, για να έχεις όλην την "εικόνα"...
![]()
![]()
Είναι μια τεράστια και εξαιρετικής σημασίας συνειδητοποίηση αυτή! Είναι όμως και τόσο υπέροχο να θυμάσαι ξανά τον Εαυτό σου, τότε παύει να έχει και τόση σημασία ό,τι πριν ένιωθες σαν έλλειψη..Δεν ήθελα να θυμάμαι την μάνα μου και τον πατέρα μου μέσα σε κάθε μου έλλειψη και κάθε μου φόβο, αλλά να έχω Μνήμη από τον Εαυτό μου μέσα από κάθε αιτία για Αγάπη.
Τι είπες τώρα..Ερχεται κάποια στιγμή που δεν δίνεις καμία προτεραιότητα στον διαχωρισμό του είναι σου και τότε ανοίγουν οι ουρανοί...ο θεός μέσα σου δεν "φοβάται" πια να σε αγαπήσει...Γιατί γνωρίζει ότι δεν τον έχεις σαν ελπίδα, αλλά σαν ουσία!
Δεν ήθελα να θυμάμαι την μάνα μου και τον πατέρα μου μέσα σε κάθε μου έλλειψη και κάθε μου φόβο, αλλά να έχω Μνήμη από τον Εαυτό μου μέσα από κάθε αιτία για Αγάπη.
Vaso έγραψε: Κυρίως χρειάζεται μια υψηλότερη μορφή Θέλησης, ώστε να αναζητήσει την Ομοιότητά του με μια υψηλότερη μορφή ΄Υπαρξης και να μην την ψάχνει μέσα σε κοινωνικούς ρόλους, όπου εκεί παίζει σε ξένα γήπεδα...Το "παιχνίδι" είναι δικό μας, στην ουσία, αλλά εμείς το παίζουμε στις αρένες της θρησκείας, της οικογένειας και της κοινωνίας....
Η αποδόμηση είναι δύσκολο πράγμα, γι' αυτό΄και χρειάζεται Θέληση και ανάπτυξη εκ των έσω...
Vaso έγραψε: Η αποδόμηση γίνεται όταν αλλάζεις τις προτεραιότητες που έμαθες να έχεις, με πιο συνειδητή Επιλογή στον πνευματικο σου στόχο. Είσαι εσύ και ο θεός...
και τότε εκείνος σε καθοδηγεί...δεν σου επιβάλλει πειθαρχίες, αλλά σου δίνει ευκαιρίες...
ο φόβος είναι μόνο εκείνο το κομμάτι σου που δεν θέλει να τολμήσει...΄Οχι γιατί πραγματικά φοβάται, αλλά γιατί έμαθε να φοβάται και εσύ δεν το φρόντισες με αγάπη, δεν μπόρεσες να το εκπαιδεύσεις παρά μόνο σαν τους γονείς σου...Πάντα συγκριτικά και επικριτικά! Είναι εκείνο το κομμάτι σου που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη να νιώσει ασφάλεια και εμπιστοσύνη...
Τόσο μικρό και τόσο αβοήθητο μπροστά στον θεό, μα τόσο μεγάλο και δυνατό μπροστά σου...
Vaso έγραψε: έχουμε φυλαγμένο τον τρόπο να αγαπάμε, αλλά στην ουσία δεν αγαπάμε κανέναν...Απλά τον φυλαμε, μήπως τον χρειαστούμε και τότε δεν θα έχουμε τον τρόπο να αγαπάμε...
η μεγαλύτερη αξία στην ζωή μου ήταν η εσωτερική εκκαθάριση...Δεν φύλαξα τίποτα, γιατί τίποτα από όσα είχα δεν μου ήταν χρήσιμο...Η αναδόμηση δεν γίνεται στα παλιά, αυτό λέγεται αναστήλωση...Εξαρτάται λοιπόν τι θέλεις να κάνεις.
ή να αναπαλαιώσεις το παλιό (είναι και της μόδας βλέπεις), ή να γκρεμίσεις και να δομήσεις με υλικά από την Αρχή (σου)!
Vaso έγραψε: Σεναριακά ξετυλίγεται η ζωή των ανθρώπων και η κάθε μέρα είναι εφαλτήριο για να εκτοξευθεί η αγωνία του τέλους του «παιχνιδιού», νικώντας όπως όπως...
Παίρνουμε όλες τις ευκαιρίες, απλά για να καταπιέσουμε και εμείς με την σειρά μας, όταν έρθει η ώρα της εξουσίας μας!
Σαν να την "φυλάμε" στην Ζωή και παίρνουμε την εκδίκησή μας, χωρίς να γνωρίζουμε ποιόν εκδικούμαστε, ποιόν πολεμάμε...
Οι τρόποι και οι συμπεριφορές μας βασίζονται σ' αυτήν την άτυπη αίσθηση της καταπίεσης...Αυτό βιώσαμε, αυτό θυμόμαστε και απλά περιμένουμε την ευκαιρία...
Είναι ακριβώς γιατί "κουβαλάμε" τις συναισθηματικές μας αναμνήσεις και δεν έχουμε άποψη για το πως θα ήταν η ελευθερία του να Αγαπάς απλά...Δεν έχουμε Μνήμες, αλλά αναμνήσεις...
απόλυτα συγχρονικά ολα, σ ευχαριστώVaso έγραψε:Θεράπευσε τον Εαυτό΄σου και ένα μέρος της ανθρωπότητας θεραπεύεται...
από τον κάθε έναν από εμάς θα γίνει συλλογικό το όραμα της ειρηνικής Ζωής και της έκφρασης της Αγάπης
΄Ερχεται κάποια στιγμή που δεν δίνεις καμία προτεραιότητα στον διαχωρισμό του είναι σου και τότε ανοίγουν οι ουρανοί...ο θεός μέσα σου δεν "φοβάται" πια να σε αγαπήσει...Γιατί γνωρίζει ότι δεν τον έχεις σαν ελπίδα, αλλά σαν ουσία!
Ας είσαι και ο μόνος...
και αυτό νομίζω ότι είναι το πιο συγκλονιστικό που έχει γραφτεί, έχω "παγώσει" από την Αλήθεια του...Vaso έγραψε: Αποφάσισα να μην ζω πια με αναμνήσεις, αλλά με Μνήμη…
Δεν ήθελα να θυμάμαι την μάνα μου και τον πατέρα μου μέσα σε κάθε μου έλλειψη και κάθε μου φόβο, αλλά να έχω Μνήμη από τον Εαυτό μου μέσα από κάθε αιτία για Αγάπη.
το μεγαλύτερο όπλο μας είναι η ταπεινότητα και το χειρότερο η αλαζονεία...
Η αποδόμηση γίνεται όταν αλλάζεις τις προτεραιότητες που έμαθες να έχεις, με πιο συνειδητή Επιλογή στον πνευματικο σου στόχο. Είσαι εσύ και ο θεός...
και τότε εκείνος σε καθοδηγεί...δεν σου επιβάλλει πειθαρχίες, αλλά σου δίνει ευκαιρίες...
ο φόβος είναι μόνο εκείνο το κομμάτι σου που δεν θέλει να τολμήσει...΄Οχι γιατί πραγματικά φοβάται, αλλά γιατί έμαθε να φοβάται και εσύ δεν το φρόντισες με αγάπη, δεν μπόρεσες να το εκπαιδεύσεις παρά μόνο σαν τους γονείς σου...Πάντα συγκριτικά και επικριτικά! Είναι εκείνο το κομμάτι σου που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη να νιώσει ασφάλεια και εμπιστοσύνη...
Τόσο μικρό και τόσο αβοήθητο μπροστά στον θεό, μα τόσο μεγάλο και δυνατό μπροστά σου...
.Προτιμάς να την ζήσεις Απλά και σύμφωνα με την Θέλησή σου, από το να την "κληρονομείς" και να την "κληροδοτείς" με φυσικές προτεραιότητες...Η πραγματική κληρονομιά είναι μόνο΄μέσα μας!
Υπάρχει κάποια στιγμή, που είσαι σίγουρος και πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι είναι η Σωστή για σένα...που δεν έχεις πια δικαιολογίες για να συνεχίζεις τυπικά, κάτι που έχει νόημα μόνο σαν ουσία...
΄Ερχεται κάποια στιγμή που δεν δίνεις καμία προτεραιότητα στον διαχωρισμό του είναι σου και τότε ανοίγουν οι ουρανοί...ο θεός μέσα σου δεν "φοβάται" πια να σε αγαπήσει...Γιατί γνωρίζει ότι δεν τον έχεις σαν ελπίδα, αλλά σαν ουσία!
…Η νοητική του ωριμότητά τον κάνει να αναγνωρίζει έναν φυσικό κίνδυνο, αλλά την ίδια στιγμή να τον αγνοεί, θέλοντας να απομακρύνει από μέσα του την συναισθηματική ανάμνηση που τον εξουσιάζει…
Ενας άνθρωπος πχ. γνωρίζει ότι δεν μπορεί να οδηγεί μεθυσμένος γιατί θα προκαλέσει ατύχημα και στον εαυτό του και σε άλλους…Το ίδιο συμβαίνει με κάθε αυτοκαταστροφική επιλογή του. Παρ’ όλα αυτά ένας άνθρωπος επιλέγει αυτοκαταστροφικά αυτό που νομίζει ότι θέλει, συναισθηματικά δεσμευμένος από την εξουσιαστική ανάμνηση ενός κινδύνου, που περισσότερο αφορά τους γονείς του, παρά τον ίδιο…
Δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί ενώ έχει εργαστεί πάνω στα ψυχολογικά του περιεχόμενα, ενώ γνωρίζει από που προήρθαν οι φοβίες του, οι αυτο-απορρίψεις του, η έλλειψη εμπιστοσύνης, είναι όμηρος στις συναισθηματικές του αναμνήσεις και εξακολουθεί να είναι υπόλογος σ’ αυτές, όταν χρειάζεται να κάνει επιλογές για μια πιο υψηλής σημασίας αναγκαιότητα στα θέλω του.
Είναι πολλά που χρειάζεται ένας άνθρωπος του φυσικού κόσμου να υπερβεί για να φτάσει στην πνευματική του ωριμότητα...
Κυρίως χρειάζεται μια υψηλότερη μορφή Θέλησης, ώστε να αναζητήσει την Ομοιότητά του με μια υψηλότερη μορφή ΄Υπαρξης και να μην την ψάχνει μέσα σε κοινωνικούς ρόλους, όπου εκεί παίζει σε ξένα γήπεδα...Το "παιχνίδι" είναι δικό μας, στην ουσία, αλλά εμείς το παίζουμε στις αρένες της θρησκείας, της οικογένειας και της κοινωνίας....
Η αποδόμηση είναι δύσκολο πράγμα, γι' αυτό΄και χρειάζεται Θέληση και ανάπτυξη εκ των έσω...