ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ...

[Θοδωράκος]

Θοδωρή εγώ θα έλεγα ότι χρειάζεται αφοσίωση η εσωτερική εργασία.

Δεν είπα τ'αντίθετο ;)

[Μπεττουλα]

δεν είναι ειλικρινείς οι άνθρωποι, ούτε με τον εαυτό τους, ούτε με τους άλλους, Ιωαννάκι!

γιατί ούτε τον εαυτό τους εμπιστεύονται, ούτε τους άλλους...

γιατί ούτε τον εαυτό τους αποδέχονται, ούτε τους άλλους...

΄Ετσι, κάθε φορά κι ένας άλλος εαυτός αντιδρά στα εξωτερικά ερεθίσματα, τόσο διαφορετικός κάθε φορά, που και οι ίδιοι χάνουν πια την σταθερότητά τους...

Ετσι φαίνεται ότι δρουν συνθετικά, αλλά στην ουσία αντιδρούν με διάφορα κομματιασμένα μέρη τους και ποτέ δεν έχουν ακεραιότητα στην συμπεριφορά τους.

Σχεδόν κανείς όμως δεν αναγνωρίζει τα συναισθήματά του, οι περισσότεροι τα μεταφράζουν σε "κενό"...
Οι πράξεις τους όμως ορίζονται από αυτά...Ασυνείδητα και αόρατα τα χρησιμοποιούν γιατί οι εαυτοί τους τα έχουν ανάγκη, για να συνεχίζουν το δράμα της ζωής τους...

Πως να αντέξει η Ψυχή τόσους εαυτούς?

νομίζεις οτι φταίει ο άλλος.. κάτι σε εξόργισε στην συμπεριφορά του κάτι που δεν το αποδέχεσαι και νιώθεις τα νεύρα σου να χτυπάνε κόκκινο... όπως και να το σκεφτείς λες στον εαυτό σου οτι δεν κάνεις λάθος είναι δικό του και πραγματικά σε εξοργίζει... μα περνάει λίγο η ώρα και η σιγουριά εξαφανίζεται γιατί βλέπεις οτι δεν ήταν δικό του τελικά... πρώτη εσύ έκανες αυτό που τώρα σε εξοργίζει.. πως το καταλόγιζα στον άλλο λοιπόν και γιατί δεν το είδα εξαρχής??

[Vasoula]

Γιατί απλά δεν έχεις μάτια μέσα σου Μπεττούλα...

αν είχες μάτια μέσα σου θα ήξερες τα δικά σου συναισθήματα, δεν θα περίμενες τις έξωθεν επιδράσεις για να τα συνειδητοποιήσεις...

κάτι που για το μυαλό μας φαίνεται απλό, για τα συναισθήματα είναι πολύπλοκο...

γι' αυτό δεν μπορούν εύκολα οι άνθρωποι να είναι συνεπείς σε σκέψη-συναισθημα-πράξη...

όπως επίσης δεν μπορούν, χωρίς να σκύψουν με σεβασμό μέσα τους, να νιώσουν Αγάπη για τον Εαυτό τους, πέρα από αυτήν την εγωιστική ή αλτρουιστική, που είναι όψεις του ίδιου νομίσματος...

Ευκολα αγαπάμε στα λόγια...Και όταν έρθει η "Ρόδος" την κάνουμε με ελαφρά...

[Μπεττουλα]

τι κάνω λάθος και δεν μπορώ να ανοίξω τα ματάκια μέσα μου? γιατί δεν μπορώ να έρθω σε επαφή με τα πραγματικά συναισθήματα μου?γιατί λογοκρίνομαι συνέχεια αυτόματα? ξέρω πια οτι έμαθα να λογοκρίνομαι τόσα χρόνια και αυτό για μένα ήταν μεγάλη τηγανιά γιατί νόμιζα οτι πάντα είχα επαφή με τα συναισθήματα μου (κούνια που με κούναγε!!!!)!!

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

Μπεττούλα,μήπως δεν αφήνεις ελεύθερο τον εαυτό σου??
μήπως υπάρχει κάτι που φοβάσαι,ή ακόμα και έλλειψη εμπιστοσύνης
πρός εσένα??

[Μπεττουλα]

αυτά είναι μάλλον το μόνο σίγουρο Δημητράκη υποψιάζομαι...

[Vasoula]

εμπιστοσύνη έχουν μόνο οι πνευματικά ώριμοι άνθρωποι...

μα ο κόσμος τούτος αποτελείται από ανώριμα συναισθηματικά παιδιά, που έχουν αναπτύξει τον νου τους απλά, σύμφωνα με τον χρόνο τους στην Γη...

και όταν ο ΄Ανθρωπος μας είπε ότι στο Βασίλειο των Ουρανών θα μπούμε σαν παιδιά, σαφώς δεν εννοούσε τα παιδιά, αλλά ΄τους ανθρώπους που έχουν επιστρέψει στην αγνότητα...και στην αγνότητα επιστρέφεις μόνο με πνευματική-νοητική-συναισθηματική πληρότητα...

κάθε άλλος τρόπος ανάπτυξης είναι ασύμβατος με την αγνότητα...

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

αρχίσαμε,έ???

[Vasoula]

καλή χρονιά βρε

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

α,ναι,δεν τα έχουμε πεί
χρόνια πολλά,στο σπίτι όλοι καλά??

[Μπεττουλα]

πήρα την απάντηση μου και από άλλο ποστ (Θεραπευτικές επιγνώσεις... τι άλλο φυσικά ??)

Το εσωτερικό «πάγωμα» είναι η νοητική απαγόρευση να βιώνουμε τα συναιθήματά μας και να τα αποκωδικοποιούμε…΄Ετσι δεν μπορούμε να εκφραστούμε με σαφήνεια, γιατί υπάρχει η εσωτερική σύγκρουση που φέρνει σύγχυση, θυμό, λύπη και στο τέλος «πάγωμα»…που ενώ φαινομενικά είναι η λύση, ουσιαστικά είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην γνωριμία με τον Εαυτό σου.

[Μπεττουλα]

και συνεχίζουν οι τηγανιές...

Μια από τις πιο δυναμικές και θεραπευτικές δράσεις είναι να εγκαταλείψουμε την ανάγκη μας να έχουμε πάντα τον έλεγχο...

και αυτό προκύπτει από την ελλιπή εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.

Η ελευθερία ανήκει στον Εαυτό μας, που βιώνει την φυσική εμπειρία του…

Η εμπιστοσύνη στο σύμπαν είναι η εμπιστοσύνη ότι με φροντίζω και με αγαπάω από όλα τα επίπεδά μου…

Ο συνεχής βασανισμός του εαυτού μας, μέσα από τον έλεγχο, προκύπτει γιατί κι εμείς θέλουμε να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας και έτσι νομίζουμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε όλη την ζωή…

Είναι μια «πάγια εντολή» αυτή που έχει καταγραφεί μέσα μας, που το μεγαλύτερο μέρος της είναι βαθύτερο, και κάνει την ζωή μας «μετρήσιμη»….

΄Όμως η ζωή μας δεν «μετριέται»….Η δυναμική διαδικασία της ζωής συνεχίζεται χωρίς να εξαρτιέται από ότι κι αν κάνουμε…
Η ζωή είναι αυθόρμητη και οι σκέψεις μας πολύ λίγες για να μπορέσουν να ελέγξουν το απροσδόκητο και το αιώνιο…

«Θέλω η ζωή μου να είναι έτσι…»
«Θέλω ο εαυτός μου να είναι έτσι…»

Είναι μια λογική που ανατρέπεται ανά πάσα στιγμή…

Γιατι όσο και να «θέλω να είμαι έτσι», υπάρχουν και οι άλλοι που δεν θέλουν να είμαι έτσι…Συνεχώς αλλάζουμε τα όριά μας μέσα από τις σχέσεις μας και αυτόματα αλλάζουν και τα θέλω μας.

΄Οσο λοιπόν και να θέλω να είμαι καλός και προβλέψιμος, αρκεί μια συμπεριφορά έξω από εμένα, για να με κάνει να μετακινήσω τα όρια του «προβλέψιμος» και να γίνω απρόβλεπτος, ακόμα και για τον ίδιο μου τον εαυτό…

Η υπερβολή υπευθυνότητα οδηγεί στην αμέλεια των προσωπικών μας αναγκών. Και η συνέχεια αυτού είναι η ανοχή μας σε συμπεριφορές που μας βγάζουν από τα όρια μας.
Γιατί?

Γιατί «θέλουμε η ζωή μας να είναι έτσι…»

[eirini]

Απαιτεί, λοιπόν, από τους άλλους να είναι ώριμοι, ενώ ο ίδιος θέλει να παραμένει ανώριμος…να τον αντιμετωπίζουν οι άλλοι σαν το παιδί που έμεινε μέσα στο «παράπονο» και να του τρέφουν την ανάγκη του…

Ψάχνουν πάντα να βρουν κάποιον «καλύτερο» και όταν τον βρουν, απλά τον μετατρέπουν μέσα τους σε «χειρότερο», για να συνεχίσουν να αναζητούν τον «καλύτερο» έξω από τον Εαυτό τους…

Να υπακούμε, μέσα από την βία ή την ανταμοιβή…

Γιατί συναισθηματικά μας ενδιαφέρει πάντα η αποδοχή, όταν δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον Εαυτό μας…

[eirini]

Όσοι συνήθισαν να κοιμούνται πλάτη....


Το τακ-τακ του τακουνιού της στο παρκέ, τον ξύπνησε απότομα.

Περπατάει ως το ντους φορώντας ακόμη τα παπούτσια της και αδιαφορώντας παντελώς για το τι ώρα είναι.
Ρίχνει μπόλικο νερό επάνω της, τυλίγεται με την πετσέτα, ξαπλώνει δίπλα του πλάτη με πλάτη, πατούσες μαλωμένες.
Εκείνος με μισάνοιχτα μάτια κοιτάει το ξυπνητήρι. Ακόμη τέσσερις.
Κλείνει ξανά τα βλέφαρά του, βυθίζεται.

Στο διπλανό διαμέρισμα ο Γιώργος και η Μαίρη, για άλλο ένα βράδυ σπάνε πιατικά.
Εκείνος ουρλιάζει, εκείνη ωρύεται.
Μετά αυτός θα βγει στη βεράντα να κάνει ένα τσιγάρο και να στείλει sms στην πιτσιρίκα που πηδάει τον τελευταίο καιρό.
Αναστατωμένος από το chatting θα γυρίσει στη συζυγική κρεβατοκάμαρα να ξεδώσει στη Μαίρη.

Στο τρίτο όροφο ο Αντρέας και η Άννα, ετοιμάζονται σε λίγους μήνες να παντρευτούν.
Ή μάλλον, ετοιμάζονται όλοι γύρω τους, εκτός από τους ίδιους.
Τέσσερα χρόνια μαζί, συν άλλα τριάντα που βαραίνουν τις πλάτες του καθενός, αναπόφευκτα πρέπει να οδηγήσουν στην επισημοποίηση.
Ερωτευμένοι δεν είναι. Ίσως δεν ήταν και ποτέ.
Ψιλά γράμματα στον κόσμο της συνθήκης, της δειλίας και του βολέματος.
Ψιλά και ακαταλαβίστικα.
Αγαπιούνται, αλλά δεν ποθούνται. Γελιούνται χωρίς να γελάνε.
Μόνο που αρνούνται να το παραδεχτούν.

Χαμόγελα συνθήκης τα παρεϊστικα Σάββατα, που τα φιλικά ζευγάρια μπαίνουν σε έναν (όχι και τόσο) υποσυνείδητο διαγωνισμό επίδειξης ευτυχίας.
Χαμόγελα που συνήθως μετατρέπονται σε σιωπές, μόλις η εξώπορτα κλείσει πίσω τους.

Άνθρωποι αδύναμοι, συμβιβασμένοι, βαθιά δυστυχισμένοι.
Στην πολυκατοικία σου, στον όροφό σου, στο διαμέρισμά σου, στο κρεβάτι σου.

Στο σπίτι στη Λασκάρεως, η κουζίνα μου έβλεπε την κουζίνα της Ειρήνης.
Κάθε μεσημέρι την ώρα που εγώ έφτιαχνα τον πρωινό μου καφέ, εκείνη μαγείρευε για εκείνον.
Ανταλλάσσαμε πάντα μια καλημέρα και μια τσαχπινιά.

Ένα Σάββατο, δεν την είδα στο παράθυρο. Ούτε την επομένη Κυριακή, ούτε τη Δευτέρα.
Τρίτη της χτύπησα το κουδούνι με το θράσος που χαρακτήριζε τα 19 τότε, έτη μου.

Η Ειρήνη ανοίγει και χωρίς αντοχή να μιλήσει, μου δείχνει με την παλάμη της τον καναπέ.
Σέρνει τις πατούσες της στο πάτωμα.
Ένα πάτωμα σκονισμένο, που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα συναντούσα στο δικό της σπίτι.
Σωρός αποτσίγαρα και συλλογή από φλιτζάνια καφέ, που όμως βρωμούσαν κάτι σαν τσίπουρο.

«Τον έδιωξα αλλά δεν με νοιάζει, απελευθερώθηκα, το πιστεύεις;» την άκουσα να λέει με βαθιά ανάσα.

Δυσκολευόμουν να κατανοήσω τότε πώς η ανακούφιση συνοδεύεται και από πόνο, αλλά δεν της το είπα.

«Ναι. Και τι θα κάνεις τώρα;».
«Δεν έχω ιδέα. Σίγουρα όμως κάτι καλύτερο» είπε και με κέρασε από αυτό το αδιευκρίνιστο πράγμα μετά τσίπουρου, ούζου και ρακής.

Λίγο καιρό μετά ερωτεύτηκα και εγώ.
Και μάλλον ερωτεύτηκα αρκετά δυνατά, ώστε δεν κατάλαβα καν, πώς από το στάδιο της καψούρας πέρασα σε αυτό του βολέματος.

Μου πήρε τρία χρόνια να το συνειδητοποιήσω.
Τρία χρόνια, που κανονικά θα έπρεπε να είναι ένας χρόνος και αυτός μετά βίας.
Η ευθύνη ήταν ολόδική μου.

Όσο είμαστε νέοι, πιστεύουμε πως η νεότητά μας, θα αγγίξει την αιωνιότητα.
Στο όνομα αυτής της παραίσθησης, δικαιολογούμε κάθε λογής έγκλημα που διαπράττουμε εναντίον του εαυτού μας.
Η ηλικία μας χαρίζει ένα απλόχερο άλλοθι. Ένα άλλοθι που νομίζουμε πώς θα είναι μόνιμο και κυρίως δωρεάν.
Και πράγματι, για κάποιο χρόνο έχει ισχύ.
Για όσο η φαρέτρα περιμένει να γεμίσει από λάθη.
Πόσα συνειδητοποιημένα λάθη όμως να χωρέσει και κυρίως, μέχρι πότε;

Πρόσφατα άκουσα για ένα ζευγάρι γερόντων που αποφάσισαν στα ογδόντα τους να πάρουν διαζύγιο, γιατί δεν είναι πια ευτυχισμένοι.
Σε πρώτη φάση, γέλασα, δεν το κρύβω. Το είπα μάλιστα και ως ανέκδοτο σε φίλους και γνωστούς.
Γέλασαν και εκείνοι μαζί μου.

Από τα συνεχόμενα γέλια μας όμως και μέσα από τις γκριμάτσες που σχημάτιζαν τα πρόσωπά μας, μπόρεσα σχεδόν να χρωματίσω στο μυαλό μου την εικόνα μας, μερικά χρόνια μετά.
Και τρόμαξα.
Σχεδόν μας φαντάστηκα, στα σαράντα, τα πενήντα, τα εξήντα μας, συμβιβασμένους και -στην πραγματικότητα- μόνους.
Τότε που το άλλοθι της νιότης, θα 'χει κάνει φτερά.
Τότε που η απόφαση της απελευθέρωσης, θα 'χει βάρος και αντίτιμο διπλό.
Και η τωρινή μαγκιά μας, χαρακτήρα ιστορικό.

Θυμήθηκα την Ειρήνη, τη Μαίρη, την Άννα και την Αντιγόνη, που φορούσε πάντα αυτά τα τακούνια.
Τους γνωστούς μου, τους γείτονές μου, ορισμένους από τους φίλους μου.
Όσους μπέρδεψαν τον έρωτα με την ανασφάλεια και κυρίως με τη συνήθεια.
Όσους δέχτηκαν να αγκαλιάζουν σώματα που δεν ποθούν.
Όσους συνήθισαν να κοιμούνται πλάτη.
Όσους ξέχασαν να διεκδικούν το καλύτερο για τον εαυτό τους.

Θύμωσα μαζί τους και παρέμεινα θυμωμένη.
Θυμώνω με τους ανθρώπους που βαφτίζουν «έρωτα», την ανάγκη τους να μην είναι μόνοι, την καύλα τους, το πασπάλισμα του κοινωνικού τους «φαίνεσθαι» και ακόμη χειρότερα το συμφέρον τους.
Θυμώνω διπλά με αυτούς που αυτοπαραμυθιάζονται και ας τους οικτίρω ταυτοχρόνως.
Οργίζομαι, τους φωνάζω και ξεκινάω αντιπαραθέσεις, γι’ αυτό πλέον αρκετοί από τους φίλους μου δεν μου λένε καν τα γκομενικά τους.

«Τι είσαι ρε μαζί της, αφού δεν είσαι ερωτευμένος και ξενοκοιτάς;» ρώτησα πριν λίγες μέρες τον φίλο μου το Χρήστο.
«Γιατί είναι ήσυχη, μου κάνει τα χατίρια, είναι καλό παιδί».
«Και βρίσκεις ότι αυτοί είναι επαρκείς λόγοι;».
«Άσε μας ρε Κατερίνα με τα παραμυθάκια σου, επιτέλους!» απάντησε κι έφυγε από την ταράτσα μου θυμωμένος.
«Χαραμίζεις τη ζωή σου ρε μαλάκα!» του φώναξα, αλλά ήταν ήδη στο ασανσέρ.

Μπήκα στο skype, η ώρα τέσσερις το πρωί.
Έστειλα στην Ειρήνη μήνυμα, μετά από αρκετό καιρό.
«Παντρεύομαι ρε!» μου γράφει αμέσως.
«Ποιον;» ρωτάω.
«Έναν Ισπανό κιθαρίστα, που γνώρισα πριν τρεις μήνες στην Αμοργό. Τα παράτησε όλα και ήρθε στη Σύμη, για να είναι μαζί μου».
«Ακουμπάνε οι πατούσες σας τη νύχτα;»
«Γιατί; Κοιμόμαστε και ποτέ;».
«Προχώρα το!» της είπα και ξαφνικά εκείνο το σκονισμένο πάτωμα της Λασκάρεως, μου φάνηκε πολύ μακρινό.

http://www.eyedoll.gr/ngine/article/193 ... F%84%CE%B7

[Vasoula]

Σε στενοχωρεί η αλήθεια, Ειρηνούλα?