Γιατί είστε εδώ?

[Alexandros]

Να δεις μωρέ πως το περιγράφουν… κάπως… πώς να το πω…

…με μια λέξη… χμμμ… όχι με πολλές είναι καλύτερα…

…και όμως δε μπορώ…

Αααα ναι το βρήκα… μπα όχι όχι…. δεν είναι μόνο αυτό…

Τελικά η Ψυχή μου ΞΕΡΕΙ… για αυτό είμαι εδώ...

Βασούλα… παιδάκια…

[Ελενίτσα]

Είμαι εδώ, γιατί εδώ ο Φως είναι αλλιώς... το βλέπεις με τα μάτια της Ψυχής και αυτό το κάνει Αληθινό.

Είμαι εδώ για να μάθω να μυρίζω την Αγάπη χωρίς φόβο

[elenaki]

είμαι εδώ γιατί μαθαίνω να Ζω τη Ζωή απο την Αρχή!

Ακριβως αυτο..παμε απο την αρχη!!
Παμε να ξεγυμνωθω να ανακαλυψω πια ειμαι πραγματικα!!
Παμε να αγαπησω ολα αυτα που θα βρω!!
Παμε να αφησω την αγαπη να αγκαλιασει τη ψυχη μου απ'ολους εσας!!
Μεσα απο πολλα μονοπατια που διανυσα βρηκα κι εγω το σπιτι μου..το σπιτι μας!!

[Δωρουλα]

Πάμε!!

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

[quote="Vaso"]Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η αιωνιότητα μπορεί και να περιμένει…
Εγώ όμως όχι!
Και έτσι είμαι εδώ μαζί σας!

Εσείς? γιατί είστε εδώ?

Γιατί βρήκα εσάς καί ειδικότερα εσένα!!!
Σ`ευχαριστώ!!

[Ιωαννάκι]

Eίδα ΦΩΣ και μπήκα...που λέει κι ο λαός

[ARTYADIS]

Eίδα ΦΩΣ και μπήκα...

Πολύ μου άρεσε αυτό!!

[Ελενίτσα]

Είμαι εδώ για να περάσω το ποτάμι...

http://www.youtube.com/watch?v=FfI0sbtyWLs

[rosalia]

Ελενίτσα!!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Ελενάκι

[Vasoula]

Είμαι εδώ για να περάσω το ποτάμι...

http://www.youtube.com/watch?v=FfI0sbtyWLs

Ελενίτσα μου...

είναι ο μόνος τρόπος...
θα σε βοηθήσω

το μετάνοιωσα...

τώρα είναι πολύ αργά... Μην το βάλεις κάτω...






Σήκω και περπάτα!»
«Δεν μπορώ»
«Σήκω, αλλιώς θα πνιγείς…»
«Δεν μπορώ»
Τα πόδια μου είχαν κολλήσει στην λάσπη του ποταμού,
αγαπημένη μου ψυχή…Προσπαθούσα να κάνω ένα βήμα…μα τίποτα!
«Μεγάλε Ιερέα, δεν μπορώ, δεν βλέπω την λάσπη,
όμως με τραβάει κάτω.»
«Τότε, διέταξε το ποτάμι να αποτραβηχτεί, για να την δεις…»
«Δώσε μου το χέρι σου, θα τα καταφέρω…»
«Αν σου δώσω το χέρι μου, τότε δεν θα μάθεις τι είναι η λάσπη…»
«Και γιατί πρέπει να μάθω?»
«Γιατί μόνο τότε δεν θα την φοβάσαι…»

Θύμωσα, αγαπημένη μου ψυχή, θύμωσα μαζί σου, θύμωσα με τον Μεγάλο Ιερέα!
Και όσο θύμωνα, τόσο πιο πολύ κολλούσα…
Μάταιο να παλέψω… «Μεγάλε Ιερέα, θα μείνω εδώ…»

Ξαφνικά τα νερά τραβήχτηκαν…είδα την λάσπη, τα πόδια μου βαθιά χωμένα μεσα της.
«Μεγάλε Ιερέα, γιατί το έκανες αυτό?»
«Για να δεις την ζωή…»
΄Εσκυψα και έχωσα βαθιά τα χέρια μου μεσα στο υγρό χώμα…Πήρα κάμποσο στην χούφτα μου και το
έφερα στο στόμα μου…΄
Ένα αχνό φιλί στην ζωή και με μιας το χώμα ζωντάνεψε…
Οι κόκκοι άρχισαν να χορεύουν ολόγυρά μου.
«Τι είστε εσείς» ρώτησα…
«Είμαστε η ζωή»
«Γιατί με κρατάτε φυλακισμένη? Θέλω να προχωρήσω…»
«Και γιατί δεν προχωράς?»
«Δεν μπορώ, δεν βλέπετε; τα πόδια μου έχουν κολλήσει…»

Ω, αγαπημένη μου ψυχή, ήμουν μόνη μου, κρύωνα, απελπίστηκα.
«Θέλω να γυρίσω πίσω…Μεγάλε Ιερέα με ακούς?»

Το χώμα υποχώρησε, άρχισα να πέφτω…
΄Εφτασα στην καρδιά της γης…Την άκουσα να χτυπά, χιλιάδες χτύποι στο λεπτό, χιλιάδες ανάσες, ο ήχος της σιωπής…
Η μελωδία της ζωής. «Όχι, δεν θα γυρίσω πίσω, αυτός ο ήχος πρέπει να φτάσει στους ανθρώπους…»

«Τώρα, πιάσε το χέρι μου…»
«Μεγάλε Ιερέα, πως θα δώσω αυτόν τον ήχο στους ανθρώπους?»
«Δώσε τους την σιωπή»
«Πως θα το κάνω αυτό?»
«Οδήγησέ τους στην καρδιά τους…»
«Ποιος δρόμος…ποιος?»
«Ο δρόμος που κάνει την λάσπη, όραμα…»

΄Επιασα το χέρι σου, αγαπημένη μου ψυχή και οι καρδιές μας ενώθηκαν για πάντα.
΄Εγιναν ο δρόμος που οδηγεί τους ανθρώπους στην καρδιά τους.
΄Εγιναν η ζωή μου…η ζωή μας!

Τώρα δεν χρειάζεται να πω, πόσο σ’ αγαπώ…Γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να μην ξέρεις για μένα…
Δεν υπάρχει τίποτα που να μην ξέρω για μένα

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Ελενίτσα]

[rosalia]

[VasilisM]