Πωπω, τι είπες τώρα... Ακριβώς τα λόγια μου όμως!Fotini έγραψε: θυμάμαι πόσο πολύ είχα φοβηθεί και είχα τσινίσει, είχε τσινίσει η προσωπικότητα μου όταν για πρώτη φορά βρέθηκα σε σχέση που μου έδιναν αγάπη, έτσι απλά
δεν μπορούσα να το αξιολογήσω, δνε μπορούσα να το δεχθώ, το θεωρούσα υποκρισία, το θεωρούσα επιβολή, το θεωρούσα έξω απο τον τρόπο που ήλεγχα και περίμενα εγώ στα κουτάκια μου την αγάπη, αρνιόμουν να το δεχθώ και για πολύ καιρό την απομάκρυνση την είχα σαν πρώτη επιλογή, θα φύγω έλεγα..
Η αγάπη, η ζεστασιά, η γλυκύτητα με έκανε να θυμώνω πάρα πολύ... Αφού δεν υπήρχε μέσα μου χώρος για να δεχτώ κάτι... Σε ότι θα ερχόταν έπρεπε να έχω τον έλεγχο, αλλιώς ήταν απειλή... Μιας και ο άλλος μετά θα διεκδικούσε από μένα, αυτά που μου έδωσε και άλλα παραπάνω (γιατί μιας που δεν ήμουν ποτέ αρκετά "καλή", άρα έπρεπε κάπως να δώσω αντάλλαγμα στο ότι ο άλλος με ανεχόταν).
Γιατί, βέβαια, όταν δεν είχα γνωρίσει αγάπη πέρα από την εξάρτηση, όταν μπέρδευα τις ενοχές και τις ανασφάλειες μου με αγάπη, όταν πίστευα πως αξίζει να δίνεις μόνο όταν δεν έχεις, αλλιώς δεν αξίζει αυτό που δίνεις (πως αλλιώς να δικαιολογήσω τις βλακείες που έκανα στον εαυτό μου?)... Και κυρίως, όταν πάλεψα για μια επιφανειακή ηρεμία που κανείς δεν έπρεπε να την πειράξει και φοβόμουν να δω τι είχε μείνει κάτω από τα τείχη και τις άμυνες... Πως να αντιληφθώ ότι η αγάπη δεν είναι αυτό που νόμιζα?
Δεν το πήρα μόνο εθελοντικά το στέμμα ξέρετε...
Γιατί έκανα πολλά λάθη, όπως ήταν αναμενόμενο... Αλλά ήταν και είναι δικά μου... Ήταν αληθινά, όχι φανταστικά (και, απλά για να σας ενημερώσω, σκοπεύω από δω και πέρα να κάνω ακόμα περισσότερα Με την καλή έννοια πάντα.)