Περι φοβου!

[Λεών]

[Αμαλία]

Νομίζω οτι αυτός ο φόβος που αναφέρεις Liza έχει να κάνει με την εξάρτηση μας απο τους αγαπημένους μας ανθρώπους.. Το λέω καθώς είναι και δικός μου φόβος αυτός και το αισθάνομαι κάπως έτσι..
Πχ φοβάμαι μήπως πεθάνει κάποιος δικός μου άνθρωπος γιατί αν πεθάνει η ζωή μου θα αλλάξει ολοκληρωτικά, πχ θα χρειαστεί να αναλάβω κάποιες ευθύνες που ακόμα δεν λέω να αναλάβω. Δλδ σκέφτομαι "άμα πεθάνει, εγώ τι θα απογίνω;" ενώ άμα ήμουν αυτάρκης η ζωή του άλλου δεν θα με επηρέαζε σε όποιον τομέα!
Η αγάπη αυτή είναι εξαρτητική λοιπόν και όχι αγνή Αγάπη, καθώς άμα ήταν δεν θα υπήρχε φόβος νομίζω!

Δεν ξέρω αν ταιριάζει κάτι απο αυτά που λέω με την περίπτωση σου..

[Vasoula]

Λιζάκι, εγώ απλά θα σου πω να θεραπεύσεις τον φόβο σου για την ζωή! Ο φόβος του θανάτου (του δικου σου ή των άλλων) δεν δηλώνει αγάπη για οτιδήποτε...

στην ζωή μας υπάρχουν πράγματα που μπορουμε να αλλάξουμε και πράγματα που χρειάζεται να υπομείνουμε...

΄Οπως καταλαβαίνεις, οι άνθρωποι το κάνουν αντίστροφα...

Υπομένουν πράγματα που μπορούν να αλλάξουν και προσπαθούν να αλλάξουν πράγματα που χρειάζεται να υπομείνουν, μέσα από έναν διαρκή αγώνα ελέγχου...

και πες μου τώρα που σε όλο αυτό υπάρχει έστω και μια ανάσα...

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Λιζούλα]

Υπομένουν πράγματα που μπορούν να αλλάξουν και προσπαθούν να αλλάξουν πράγματα που χρειάζεται να υπομείνουν, μέσα από έναν διαρκή αγώνα ελέγχου...

Βασούλα, γιατί συμπεριφερόμαστε τόσο ανάποδα, γιατί έχουμε την τάση να προσπαθούμε και να αγωνιούμε για το ακατόρθωτο και μας διαφεύγουν τα πιο χειροπιαστά; Έχει να κάνει με το κατά πόσο αποφασίζουμε να ζήσουμε συνειδητά την κάθε μας στιγμή και να αναλάβουμε την ευθύνη μας για αυτήν;

και πες μου τώρα που σε όλο αυτό υπάρχει έστω και μια ανάσα...

Αχ αυτές οι ανάσες!

[Λιζούλα]

Αμαλία

[Vasoula]

Βασούλα, γιατί συμπεριφερόμαστε τόσο ανάποδα

Λιζάκι, γιατί, όπως είπε και η Σοφία στο άλλο τόπικ των σχέσεων, μας έμαθαν ότι η Ψυχή είναι παραμύθι για παιδιά...

κι όμως γι' αυτήν είμαστε εδώ...

χρειάζεται να ταπεινωθούμε στην ενότητα! Και στο Θέλημα της υψηλότερης ποιότητας της Ζωής Μας!

[Λιζούλα]

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Vasoula]

Δεν έχει να κάνει με το αν οι άλλοι με πιστεύουν ή όχι.
Είναι ένας αδιόρατος φόβος. Ας πούμε ότι συζητάμε για τις αντιδράσεις που θα είχαμε μετά από ένα καταστροφικό γεγονός. Ο φόβος μου είναι μήπως γίνει στην πραγματικότητα αυτό το τρομερό γεγονός που συζητούσαμε γενικά και αόριστα. Μήπως το προκαλέσω με αυτά που έχω πει κατά κάποιο τρόπο.

Λιζάκι καταλαβαίνω τι λες...

Είναι αυτή η καλή θέληση μέσα μας και μια αφυπνιστική ποιότητα που αναδύεται, που μας ωθεί να νιώθουμε ότι κάποια πράγματα τα έχουμε επεξεργαστεί και είμαστε έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε, από την μια, και από την άλλη φοβόμαστε μήπως έρθουν έτσι οι καταστάσεις που χρειαστεί να τα αντιμετωπίσουμε...
Αυτή η ανισορροπία φέρνει την δυσαρμονία μέσα μας, γιατί τελικά δεν εμπιστευόμαστε ότι είμαστε ικανοί να μην φοβόμαστε...

Είναι η αρχή του Δρόμου μας που κάθε βήμα είναι τόσο μετέωρο, που συχνά δεν έχουμε γη για να το πατήσουμε...και προτιμάμε να το αφήσουμε στον αέρα, παρά να πατήσουμε στο έλος!

Αυτό όμως, το "έλος" είναι απλά ένα σενάριο που το τοποθετεί σε συγκεκριμένα στιγμιότυπα της ζωής μας.
Αν το καλοσκεφτείς, η Ζωή όλη είναι ένα έλος που βουλιάζουμε, χωρίς να το παρουμε είδηση...
Εκείνο δηλαδή που χρειάζεται να εμπιστευθούμε είναι το στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια μας.
Αυτό συνήθως αποφεύγουμε, με την ελπίδα ότι κάποιος θα μας βγάλει από το "έλος" μας...

για να μας ρίξει στο δικό του... (λέω εγώ)

Λιζάκι, θα δεις στην πορεία ότι δεν θα φοβάσαι να πατήσεις...δώσε χρόνο στην θηλυκή σου πλευρά να δεδιπλώσει τις ποιότητες της και να δεις που το μετέωρο πόδι, θα έρθει να ενωθεί με το άλλο στην ίδια γη...

Ξέρεις τι έλεγα στον εαυτό μου?
Τολμώ να πατήσω στον φόβο, γιατί αλλιώς θα πετάω συνεχώς πάνω του...
Και έτσι κατάφερα να περπατήσω νύχτα, χωρίς κανένα φως, σε ένα δάσος γεμάτο απο τους φόβους μου...κυριολεκτικά...

Ενα δάσος άγριο γεμάτο από αράχνες, σκορπιούς, φίδια και αρουραίους...Αυτά ήταν μεν στο δάσος, αλλά το χειρότερο είναι ότι ήταν και μέσα μου...

Μείνε όσο θέλεις σ' αυτήν την κατάσταση που βρίσκεσαι και μην κρίνεις τον εαυτό σου...Αγάπα τον! Η εξέλιξη δεν έχει προϋποθέσεις και τεχνικές για να προκύψει, μόνο αποφάσεις και Αγάπη!

Ποιός είναι εκείνος που θα σου πει ότι κάνεις λάθος, αν εσύ το λάθος το νιώθεις σαν εμπειρία? Η συνήθεια να κρίνουμε τον εαυτό μας είναι η ανάγκη μας να ελέγξουμε την έλλειψή μας.

[Δωρουλα]

Βάσω μ'αρέσει νε σε "ακούω"!!!

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Τωρα τελευταια η βασουλα τα γραφει ποιο απλα μου φαινεται η απο καπου πεφτει ποιο πολυ φως και τα κατανοω καλυτερα

[Vasoula]

Τασούλη, εγώ ίδια είμαι!

να βλέπεις τις δικές σου αλλαγές...

[Λιζούλα]

Λιζάκι καταλαβαίνω τι λες...

Βασούλα μου από μόνη της αυτή η φράση είναι τόσο ανακουφιστική, που πραγματικά σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου

Λιζάκι, θα δεις στην πορεία ότι δεν θα φοβάσαι να πατήσεις...

[Danielli]

Ας πούμε ότι συζητάμε για τις αντιδράσεις που θα είχαμε μετά από ένα καταστροφικό γεγονός. Ο φόβος μου είναι μήπως γίνει στην πραγματικότητα αυτό το τρομερό γεγονός που συζητούσαμε γενικά και αόριστα. Μήπως το προκαλέσω με αυτά που έχω πει κατά κάποιο τρόπο.

Ειχα τον ίδιο φόβο.
Με τον ίδιο τρόπο που φοβόμουν όταν γελούσα πολύ , (μην δεν μου βγει σε καλό) το ίδιο έτρεμα έναν αυστηρο κριτη (πάνω απτο κεφάλι μου ) που θα με τιμωρούσε σκληρά για κάθε τολμηρή (αισιοδοξη) δήλωση, ως αλαζονική.

Ετσι , με τον Θεο τιμωρό (και τον καθρεπτη του γύρω μου) , την διαστρευλωμένη μου ταπεινότητα και την έλλειψη εμπιστοσύνης μου στα ΠΑΝΤΑ, ζουσα μες στις αντιστασεις για τα ΠΑΝΤΑ....

Τωρα ξερω ότι:... πω δεν πω... γελάσω δεν γελάσω....ό΄τι είναι να συμβει θα συμβει... αν είναι ο δρόμος μου, θα περάσω από εκει για να πάρω την εμπειρία που χρειάζομαι ... και ότι το ταξιδι ειμαι πιο όμορφο όταν αφήνομαι στη ροή των πραγματων... διοτι μονο αυτη είναι δική ΜΟΥ!

Αυτο θυμίζω στον φόβο μου...