το όραμα μου

[Δωρουλα]

Πες τα πουλάκι μου!έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα!

[Evoula]

Aαααααααααααααααα...........
Εμένα δεν με φτάνετε με τίποτε :lol:
Σιχαίνομαι τις κατσαρίδες, τις ακρίδες, τα σκαθάρια, όλα τα έντομα εκτός από τις πασχαλίτσες... Ο,τιδήποτε έχει πόδια, κεραίες και φτερά, το χειρότερό μου...
Ευτυχώς όμως έχω καιρό να δω...
Έχω καλοθρεμμένα μολυντήρια στον κήπο μου (αυτά όλως παραδόξως δεν τα φοβάμαι) και κάνουν τσιμπούσι με ακρίδες και σκαθάρια...
Αααααα........σιχαίνομαι και τα ποντίκια....

[Δωρουλα]

:lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

[Vasoula]

Οι κατσαρίδες δεν εμφανίζονται ποτέ όπου υπάρχει "φως"!!!

Κρυστάλλινο, αγνό, καθαρό φως...

και αυτό μόνο εσωτερικά μπορούμε να το "παράξουμε", ώστε να φωτίσει όλη η "επιφάνεια"...

Μην σκάβετε μόνο καλέ!!!
Αφήστε το φως να ενεργοποιήσει κάθε "τρύπα" από το υπόγειο!

Αλλιώς το μόνο που θα κάνετε, είναι να "χαλάτε" τα νυχάκια σας!!

Το ρήμα "βρίσκω" έχει και ρήμα "φωτίζω"... Και το μεν πρώτο ανήκει στην συνειδηση, το δε δεύτερο στο πνεύμα...

[Evoula]

:lol: :lol: :lol: :lol:

Έχεις δίκιο...
Αυτό το είχα βιώσει...
Έσκαβα, έσκαβα, έβρισκα... αλλά τα άφηνα εκεί, μην ξέροντας τί να τα κάνω...
Βυθιζόμουν στα σκοτάδια, χωρίς να ανάβω τον διακόπτη... (ούτε καν ήξερα πως υπάρχει, πόσο μάλλον πού βρίσκεται...)
Τώρα... να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω τί έγινε στην πορεία αλλά όλα άρχισαν να φωτίζονται.
Απλά άρχισε να συμβαίνει... :shock:

Παρουσιάστηκαν ρωγμές και αυτό που άρχισε να αναδύεται είναι πραγματικά πολύ όμορφο...
Έτσι απλά...

[Vasoula]

να πω ότι χαίρομαι? Χρειάζεται?

[galazia_sfaira]

η Εύη!
Καλως μας ήρθες....

[Evoula]

να πω ότι χαίρομαι? Χρειάζεται?

Μπααααα......
Δεν νομίζω...

Κάποια πράγματα δεν χρειάζεται να λέγονται, όταν υπάρχει κατανόηση και επικοινωνία...

[Evoula]

Χαχα! Καλώς σας βρήκα Καλλιοπάκι....
Μου θύμισες τώρα τους Α.Α. που πιάνονται όλοι χεράκι χεράκι και φωνάζουν "Είμαι η Εύη και είμαι εντάξει..."

[Vasoula]

τι είναι οι Α.Α??? :roll:

[Danielli]

τι είναι οι Α.Α??? :roll:

Οι ανώνυμοι αλκοολικοί;;; :roll:
Μάλλον ακολουθούν τη μέθοδο Σίλβα;;; :lol: :lol:

[galazia_sfaira]

Eγώ κατάλαβα τους ΑΜΑΝ ΑΜΑΝ......

[Vasoula]

:roll: :roll:

ανώνυμοι αλκοολικοί?

ΑΜΑΝ?


και έλεγαν αυτοί "είμαι η Εύη και είμαι εντάξει?"

ααα...Ευούλα, δεν μας τα είπες αυτά...!!!! :lol: :lol: :lol: :lol:

πότε ήρθαν οι κύριοι με τις άσπρες μπλούζες? πριν η μετά? :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

[Vasoula]

Σαν το σύννεφο φεύγω, πετάω
Έχω φίλο τον ήλιο θεό
Με του αγέρα το νέκταρ μεθάω
Αγκαλιάζω και γη και ουρανό

Λευτεριά στους ανέμους ζητάω
Έχω πάψει να είμαι θνητός
Ανεβαίνω ψηλά και αγαπάω
Δίχως σώμα, χρυσός αετός



Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια πάλεψα με την ζωή και τον θάνατο.
Από την μια μου άρεσε αυτό που βίωνα για ζωή, από την άλλη το φοβόμουν.
Ανεξερεύνητη και άγρια, μου έδειχνε το σκληρό της πρόσωπο
Γλυκιά και ερωτική, μου έδειχνε την γλύκα της.

Προσπάθησα να φύγω… Γεμάτη ελπίδα για την ομορφιά, την αγάπη, την καλοσύνη έψαξα να βρω έναν τόπο, πέρα από την λογική μου, για να χτίσω το «σπιτάκι» μου σε ένα λιβάδι με λουλούδια, μυρωδιές και γεύση από καθαρή ζωή.
Και άρχισα να ακολουθώ αυτό το «όνειρο»…

΄Έπαιρνα ανάσα βαθιά όταν βρισκόμουν στο λιβάδι μου και εξέπνεα όταν βρισκόμουν πίσω στην άγρια πραγματικότητα. Και αυτή η εκπνοή ήταν γεμάτη αγάπη και μυρωδιές και καθαρό αέρα και έτσι η πραγματικότητα έπαιρνε την ίδια γεύση νοστιμιάς και χαράς.

Μου άρεσε αυτή η διπλή ζωή. ΄Επαιρνα κουράγιο από την ομορφιά και την αγάπη και άφηνα το σώμα μου να φθείρεται εδώ στην γη, γιατί δεν με ενδιέφερε…

΄Ημουν μόλις 33 ετών με δύο παιδάκια, που λάτρευα, και ζούσα τυπικά κοντά τους, αφού η ψυχή μου πέταγε κάθε φορά στο λιβάδι της, για να μπορέσει να φέρει πίσω την ομορφιά, που τόσο της έλειπε…

Η φθορά στο σώμα ήταν πια εμφανής. Η ασθένεια το είχε τσακίσει, μα τα παιδιά μου τα αγαπούσα όσο τίποτα στον κόσμο και θα έδινα και την ζωή μου γι’ αυτά.

Κάποια στιγμή, ανήμπορη και φοβισμένη από αυτό που βίωνα σαν αλήθεια, ρώτησα «γιατί γλυκέ μου φίλε με εγκατέλειψες?»

Η απάντηση ήρθε κοφτή… «εσύ εγκατέλειψες τον Εαυτό σου»

Αυτός ο ψίθυρος με επανέφερε…Ολικά!
Θυμήθηκα τα πάντα, τι ήμουν πριν, τι έγινα μετά…

Διαγράφηκαν τα λιβάδια και τα λουλουδάκια, και έψαξα μέσα μου να βρω την ζωή μου!

Λίγο πριν «πάω» οριστικά στο λιβάδι μου…Λίγο πριν…μια ανάσα πριν!!!

΄Όλα έγιναν ζωή…Ξεκάθαρη και αγνή, έτσι όπως την είχα «ονειρευτεί»…
Ο θάνατος ήταν η απελπισία μου, γι’ αυτήν την ανάσα που δεν μπορούσα να απολαύσω στην ζωή μου…

Και έγινε η ζωή μου όλη μια μεγάλη ανάσα…που δεν τελειώνει με τον θάνατο, γιατί απλά δεν τελειώνει ποτέ. Ο πόνος όμως τελειώνει, το ίδιο και η άγνοια…

Αυτή η ζωή ανήκει σε όλους μας…και αυτό υποσχέθηκα…έγινε το όραμά μου, για να έχουν όλοι οι άνθρωποι το ζωντανό παράδειγμα του θανάτου τους!!! Εμένα!

Και μέσα από εμένα να πάρουν τις εξηγήσεις τους…

Eγώ τον "νίκησα" τον θάνατο, λίγο πριν...
με δύο παιδιά που ήταν σε ηλικία "ανάγκης"...

Μα η ψυχή μου δεν καταλάβαινε από τις περικοκλάδες που χτίζει το εγώ για να περάσει καλά!! Η ψυχή μου ήθελε την αλήθεια!!!
Και αυτήν βρήκε μαζί μου!!!


Για σένα Τζίλντα, με όλη μου την αγάπη, να βρεις μέσα στην δική μου ιστορία τις απαντήσεις σου!!!!

[galazia_sfaira]

Η απάντηση ήρθε κοφτή… «εσύ εγκατέλειψες τον Εαυτό σου»

Kαι για τον καθένα μας!
Ευχαριστω γαι το μοίρασμα!