Περικοκλαδα μου.....αν καταφερουμε να ειμαστε ΕΝΑ με τον εαυτο μας ειναι η ενοτητα της ψυχης μας...αλλα αν καταφερουμε εστω και για εναν να ειμαστε σημαντικοι...τοτε ειναι το εργο της θεικης μας ουσιας!
και είπε η περικοκλάδα...
με έκοψες στα δύο άνθρωπε, ενώ εγώ δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση. Θυμόμουν το πνευματικό μου δίδυμο και αιώνια το θυμάμαι...Και ήρθες εσύ με τις πράξεις σου και με διαχώρισες, δεν σε συγχώρεσα ποτέ γι' αυτό...Σε καταράστηκα, άνθρωπε, να μην νιώθεις ποτέ έρωτα για την Ζωή σου και να βιώνεις την μοναξιά σου μέσα στην πνευματική σου στέρηση...
Μου ενέπνευσες συναισθήματα εκδίκησης και αυτά βίωσες μέσα σε κάθε σχέση σου...Γιατί έτσι είναι τα πράγματα...εσύ και εγώ, στο ξαναείπα, γίναμε ένα προτού προλάβουμε να ολοκληρωθούμε...
Με έκανες και πόνεσα με τον διαχωρισμό...Και το πιο λογικό είναι να πονέσεις κι εσύ μέσα στην αφόρητη μοναξιά σου...Να ξερεις ότι όσα μπορείς να νιώσεις, είναι όσα ένιωσα εγώ από εσένα...Που μέσα σ' αυτά υπάρχει αγάπη? Που υπάρχει έρωτας?
Χρησιμοποίησες την ενέργειά μου για να εξουσιάσεις τον κόσμο σου, αλλά δεν κατάφερες να την κάνεις πνευματική γέφυρα για να με ενώσεις με τον κόσμο σου...Με άφησες απ' έξω...
Νιώθω όμως την μετάνοια σου, άνθρωπε, και αρχίζω σιγά σιγά να παραδίδομαι σ' αυτήν την εσωτερική κίνηση...
Συγχώρα με, αλλά είναι αυτή η συνήθεια που συνεχώς με κρατάει πίσω...αυτή η συνήθεια που την έκανα σκέψη σου...Χρειάζομαι την πίστη σου, γιατί αλλιώς δεν πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε ποτέ να νιώσουμε αγάπη...
Νομίζω ότι δεν φτάνει η αγάπη, χρειαζόμαστε και το φως!
αγαπημένη μου ψυχή, η μορφή σου δεν με δεσμεύει πια στο «ωραίο» ’γγιξα την ομορφιά σου μέσα από τον άχρονο ήχο της, μέσα από τον παλμό της καρδιάς σου και ήταν ο ίδιος αχνός ήχος που κάνει το σύμπαν όταν «αγκαλιάζει» τις μορφές του!
Ο ήχος της αγάπης δεν έχει νότες έχει μόνο ομορφιά, που νιώθω να γεμίζει το κενό μεταξύ της μορφής και της αγάπης, μεταξύ της αγνότητας και της αγάπης, μέχρι αυτό το κενό, να γίνει έρωτας για κάθε τι που έχει μορφή, σαν υπέρτατη εκδήλωση της.
Σε ρώτησα, πως μπορώ να φέρω το φως στην αρχική του μορφή και εσύ με οδήγησες σ ένα βαθύ σκοτάδι, για να βρω την αρχέγονη πηγή του
Και είπα «τώρα θέλω Φως» και μέσα από το χάος μου, δημιουργήθηκε η μορφή σου, τόσο γλυκιά, τόσο αγνή που κυρίευσε τον κόσμο μου.
΄Εφτασα στο μηδέν και το άπειρο και εκεί γεννήθηκαν οι θελήσεις μου. Κρυστάλλινες, όσο ο ήχος του καταρράκτη, πραγματικές όπως ένας ορμητικός χείμαρρος.
Δημιουργήθηκα από το φως και δημιούργησα, αγαπημένη μου ψυχή, την αιωνιότητα, που την βιώνω μαζί σου στην ζωή. Με οδήγησες στην πτώση και ξανά στην ανάταση, μέσα από στοές με σταλαχτίτες, φτιαγμένους από δάκρυα. Με τρυπούσαν
«Εδώ είναι η αρχή», μου είπες, μα εγώ δεν άντεχα τον φόβο της άγνωστης αρχής.
Σου ξέφυγα, βγήκα από το φως, σε παρακολουθούσα από απόσταση αυτήν την απόσταση που χρειαζόμουν για να οριοθετήσω το σκοτάδι μου.
Και όσο απομακρυνόμουν, σε άκουγα που ψιθύριζες
«αγαπημένη μου, ακολούθησε την καρδιά σου για να με βρεις »
Μεγάλε Ιερέα είμαι πιο ευάλωτη και από την πιο λεπτή ύφανση ενός μεταξωτου ...Εκτεθειμένη στο τραχύ φύσημα του βοριά, που γεμάτος περιέργεια, αναζητάει τα όριά του...
Πόσο δύναμη, ψυχή μου, χρειάζεσαι άραγε, για να νιώσεις ευάλωτη?
Πόσο δύναμη χρειάζεσαι για να πεις απλά «σ αγαπώ»?
Κι ας λες «ακολούθησε την καρδιά σου για να με βρεις»
Ξέρεις ότι δεν φτάνει Γιατί πρέπει κι εσύ να δώσεις ήχο στο φως! Κάτι που μονο η σιωπή μπορεί να το νιώσει...
