Τίμα τους γονείς σου και τους δασκάλους σου
ή στην νεότερη εκδοχή
Να είσαι καλός με τους συνανθρώπους σου (Hito ni shinsetsu ni)
Είναι Νόμος της Ζωής η Καλοσύνη! Δεν είναι ένας θρησκευτικός κανόνας, αλλά μια αρχέτυπη κατάσταση του Συνειδητού Ανθρώπου, αρκεί βέβαια να είναι Συνειδητός!
Μέσα στον αρχέτυπο κώδικα της Καλοσύνης περικλείεται η Αγάπη, η Συγχώρεση, η Ευγνωμοσύνη, η Επιείκεια, το ΄Ελεος και η Δικαιοσύνη και όλα μαζί τοποθετημένα στους ΄Αξονες της Ανθρώπινης ΄Υπαρξης «Αγάπη-Σοφία»
΄Ολες αυτές οι καταστάσεις συνείδησης κατακτιούνται σαν αυτό που είναι αρχέγονες, όμως μόνο όταν ο άνθρωπος αποφασίσει συνειδητά να μπει στον Δρόμο της Αφύπνισης. Αλλιώς είναι εφαρμόσιμοι κανόνες που επιδέχονται επικρίσεις, απογοητεύσεις και κυρίως προσπάθεια.
Οτιδήποτε γίνεται με προσπάθεια, δεν έχει «κατακτηθεί» στο βάθος της Συνείδησης. Πάντα θα υπάρχουν «τμήματα» της Ζωής που θα το προσβάλλουν και θα του εναντιώνονται, μέχρι η Συνειδητή Ζωή να κυριαρχήσει σε όλα τα επίπεδα του Ανθρώπου.
Η διάκριση που μπορεί ένας άνθρωπος να έχει στην ζωή του είναι ένα δίκοπο μαχαίρι μια και, συνήθως, αντί να γίνει εσωτερικό «όπλο», χρήσιμο για τον ατομικό Δρόμο της Κατανόησης, γίνεται εξωτερικός διαχωρισμός της άκαρπης διανόησης!
΄Ετσι οι άνθρωποι μπορούν να γνωρίζουν το ωφέλιμο γι αυτούς διανοητικά, αλλά παίρνουν αποστάσεις, από αυτό, συναισθηματικά και αυτό σημαίνει ότι στο φυσικό τους επίπεδο δεν μπορούν να δράσουν σαν ανθρώπινες υπάρξεις αλλά αντιδρούν με βάση τις εγωιστικές τους προτιμήσεις που μένει στο ασυνείδητο σαν «μνησικακία».
Είναι καλοί και γεμάτοι αγάπη και συγχώρεση κατόπιν προσπάθειας! Πολλές φορές ούτε καν προσπαθούν Τους αρκεί που φαντασιώνονται ότι είναι
Παρατηρώντας τις συμπεριφορές μας, σίγουρα θα κατανοήσουμε ότι αυτό που τις υποκινεί είναι ένας ατέλειωτος φόβος της ασημαντότητας. Δεν συγχωρούμε όσους μας θεωρούν ασήμαντους, όπως δεν συγχωρούμε όσους θεωρούμε σημαντικούς!
Γονείς και ανθρώπινοι δάσκαλοι, όσοι έχουν «παίξει» έναν «καθοδηγητικό» ρόλο στο δράμα της ζωής μας, κατακρίνονται και στο βάθος μισιούνται για ότι μας έκαναν.
Τους αποδίδονται ασυνείδητα όλα μας τα ελαττώματα, μαζί με τον βασικό μας φόβο, και έτσι απέχουμε από το να ωριμάσουμε μέσα στην πνευματική μας Ζωή.
Ο πατέρας, η μητέρα, ο δάσκαλος, είναι άνθρωποι που είχαν έναν λειτουργικό ρόλο στην φυσική μας ζωή, μέχρι αυτή να γίνει Συνειδητή Πνευματική Ζωή
Αυτός ο ρόλος τους είχε σημασία μόνο όσο ήμασταν περισσότερο ασυνείδητοι, από συνειδητοί και χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι δεν φταίνε αυτοί για την έλλειψή μας, αν αυτή συνεχίζεται σε όλη την διάρκεια της φυσικής ζωής μας.
Ο εσωτερικός πόλεμος δεν θα τελειώσει ποτέ, αν η ευθύνη της ζωής μας αφήνεται διαρκώς σε καθοδηγητές, τους οποίους στο βάθος μισούμε για τον ρόλο που τους αφήνουμε να παίξουν στην ζωή μας.
Η Καλοσύνη, λοιπόν, είναι μέρος της ωρίμανσής μας σαν συνειδητές ανθρώπινες υπάρξεις, που δεν έχουν ανάγκη την αναγνώριση από τις δογματικές πεποιθήσεις των άλλων. Η Ελευθερία να είμαστε ότι είμαστε, προϋποθέτει και την αντοχή μας στο ασυνείδητο των ανθρώπων, που θα μας πολεμήσει για ότι εκείνο δεν έχει καταφέρει να είναι.
Αν αυτή η επίγνωση μπορέσει να γίνει και συνειδητοποίηση, τότε έχουμε ανοίξει τον Δρόμο για την Πνευματική μας Ζωή, που δεν περιέχει προσπάθεια για την Ζωή, ούτε κανόνες ανταπόκρισης, αλλά υπακούει στους εσωτερικούς Νόμους του Αγαθού!
Αν πιστέψουμε βαθιά ότι ο Νόμος είναι Δίκαιος, τότε δεν θα έχουμε καμία ανάγκη να τον πραγματώσουμε εμείς φυσικά, αλλά θα τον εκπληρώσουμε εσωτερικά, με αγνότητα και χωρίς καμία προσπάθεια.
Το να είναι κανείς καλός με τους συνανθρώπους του, αποτελεί κίνητρο για να αναγνωρίσει τις εστίες «πολέμου» εντός του!
) και θα ήθελα να προσθέσω πώς εκλαμβάνω κι εγώ τη φράση "μόνο για σήμερα"...
