Ο φόβος της ελευθερίας...

[Ellaki]

’κου να σου πω περικοκλάδα μου, μπορείς να με μισείς όσο θέλεις, εγώ δρόμο δεν αλλάζω, γιατί αποφάσισα να βρω τη ψυχή μου και να ζήσω τη Ζωή που μου ανήκει.

Κι εσύ, θες δε θες, θα με ακολουθήσεις γιατί εγώ επιλέγω και για μένα δεν υπάρχει κανένα <δεν μπορώ>, όπως εσύ το θέτεις.
Ναι, έκανα λάθη, ναι, θα κάνω κι άλλα, στην τελική όμως, το μίσος σου θα εξατμιστεί μέσα στην Αγάπη μας, γιατί μαζί περικοκλάδα, θα πάρουμε πίσω το φως.

[ΙΩΑΝΝΑ]

Ελλάκι

[Vasoula]

γιατί αποφάσισα να βρω τη ψυχή μου

και είπε η περικοκλάδα...

Ανθρωπε, εγώ είμαι η ψυχή σου, εσύ με έκανες περικοκλάδα! Εσύ με χαρακτήρισες και με διαχώρισες, μου έσπασες την καρδιά στα δύο...Και εγώ τώρα σε εκδικούμαι σαν μια ερωμένη που δεν αγάπησες ποτέ σου, παρά μόνο μέσα στις τρελές φαντασιώσεις σου...Έσύ με έμαθες να αγαπάω το ψεύτικο, το φανταχτερό...Μου έδωσες χρόνο στο μυαλό σου και έκλεισες για πάντα την καρδιά σου σε μένα...Δεν με ένιωσες παρά μόνο μέσα στα όνειρά σου, που τα έκανες καθημερινό εφιάλτη. ΄Επαιξες μαζί μου ρόλους ανεπίτρεπτους, γκέμισες όλους τους νόμους και με άφησες να οραματίζομαι την κόλαση μαζί σου. Με ξεγέλασες με την λογική σου, με παρέσυρες με την σεξουαλική σου ορμή σε μονοπάτια πάθους και με άφησες εκτεθειμένη στο φίδι...
Είσαι η συνείδησή μου, άνθρωπε, αλλά είσαι τόσο περιορισμένος που δεν μπορώ να ανασάνω ελεύθερα μαζί σου...Μου κόβεις την ανάσα και με αηδιάζεις όταν σε ακούω να μιλάς για αγάπη...
Θέλεις δεν θέλεις είμαστε μισοί...Σερνομαστε και οι δύο μαζί άνθρωπε, και είναι τόσο μεγάλη η συνήθεια μας αυτή, που δεν ξέρουμε πια πως να σταθούμε όρθιοι...Δεν κάνουμε λάθη, είμαστε λάθη...Με έκανες και ξέχασα τον θεό και αυτό δεν είναι απλό λάθος, αλλα θάνατος και μάλιστα αιώνιος! Πως να αγαπήσουν οι πεθαμένοι όταν δεν ξέρουν την αιωνιότητα? Μία μόνο ελπίδα έχουμε, άνθρωπε...και εσύ και εγώ! Να ερωτευθούμε τον ΑΝΡΘΩΠΟ...
Μην βιαστείς να χαρείς...Ξέρεις άραγε τι σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ?



Zήτησα από τον μεγάλο Ιερέα να μου δείξει την «πατρίδα» μου, αγαπημένη μου ψυχή…
Με πήγε στην άκρη του Γαλαξία και μου είπε να κοιτάξω κάτω…
«Που αισθάνεσαι, αγαπημένη μου, την πατρίδα σου?»…με ρώτησε…
Στο βαθύτερο «κάτω», είδα το βλέμμα σου και μαγεύτηκα…
«Η πατρίδα μου είναι εκεί»…του έδειξα την γη.
«Πήγαινε τότε, και αναγνώρισέ την», μου είπε!
«Μα, μεγάλε Ιερέα, τι θα πει να την αναγνωρίσω?»
«Πατρίδα σου είναι πάντα εκεί που είναι η ψυχή σου»
«Μα, η ψυχή μου είναι παντού…»
«Ε, τότε και η πατρίδα σου είναι παντού…»
«Και πως θα καταλάβω ότι η ψυχή μου είναι μαζί μου, εκεί που θα είμαι?»
«Από την αγάπη…» μου είπε!

Κατέβηκα στην γη…περπάτησα μέσα στην έρημο, άφησα την άμμο να με αγκαλιάσει…Ανέβηκα στο πιο ψηλό βουνό, άφησα τον αέρα να με χαϊδέψει…
Βυθίστηκα στον ωκεανό, άφησα το κύμα να με φέρει στην επιφάνεια…
΄Εψαχνα να βρω την αγάπη, να αναγνωρίσω την πατρίδα μου…
Πάντα όμως κάτι μου έλειπε…Πατρίδα!! θα ξαναπάω πίσω. Εκεί, μάλλον, είναι η πατρίδα μου…
«Μεγάλε Ιερέα, εδώ είναι η πατρίδα μου, λάθος έκανα»
«Για δείξε μου τι έφερες από την γη?» με ρώτησε…
Εβγαλα την άμμο, την άπλωσα με την βοήθεια του αέρα, και μετά άδειασα τον ωκεανό πάνω της…΄Εγινε λάσπη!
«Είναι εδώ η ψυχή σου?» με ρώτησε
«Μα και βέβαια όχι, εδώ είναι μόνο λάσπη…»
«Ε, τότε βρες την και έλα ξανά…»

Ξανακατέβηκα στην γη, πήγα στα δάση, στις λίμνες, στα ποτάμια, πάντα μόνη…
Κουράστηκα να περπατάω, κουράστηκα να ψάχνω…Θα φύγω…το αποφάσισα, η αγάπη δεν βρίσκεται στην γη…άρα δεν είναι εδώ η πατρίδα μου! Ξέχασα…τι θα πει αγάπη!

«Μεγάλε Ιερέα, ήρθα…εδώ θα μείνω..»
«Τι έφερες αυτή τη φορά?»
«Μοναξιά…»
«Εκεί είναι τότε η ψυχή σου, εκεί και η πατρίδα σου…»
«Με διώχνεις μεγάλε Ιερέα?»
«΄Όχι εγώ, μόνη σου φεύγεις…Θυμήσου, γιατί κατέβηκες στην γη?»
«Για να βρω την αγάπη…»
«Και..?? Την βρήκες?»
«΄Όχι, όπου και να πήγα, δεν την βρήκα, ούτε στην θάλασσα, ούτε στον αέρα, ούτε στο χώμα…»
«Κοίτα ξανά…δες!!»
Με πήγε πάλι στην άκρη του Γαλαξία…
΄Εσκυψα πάλι στο βαθύτερο «κάτω»…Είδα το βλέμμα σου και μαγεύτηκα…
«Μεγάλε Ιερέα, από εδώ βλέπω, όταν φτάνω κάτω δεν βλέπω τίποτα…»
«Δεν βλέπεις, γιατί δεν μυρίζεις, δεν μυρίζεις, γιατί δεν ακούς, δεν ακούς, γιατί δεν γεύεσαι, δεν γεύεσαι, γιατί δεν νιώθεις…»

Κατέβηκα ξανά στην γη…γεύτηκα τους καρπούς της, μύρισα το άρωμά της στον αέρα, άκουσα τον ψίθυρο των ποταμιών, αισθάνθηκα την καρδιά της να χτυπά σε κάθε κόκκο άμμου…και τότε σε είδα…Σε είδα, αγαπημένη μου ψυχή, άφησα το φως από το βλέμμα σου να μπει στην καρδιά μου…Γέμισα από ήλιο!
΄Ότι και να άγγιζα, γινόταν φως…΄Ότι και να κοίταζα, γινόταν φως…
Μου κράτησες το χέρι και ένιωσα την αγάπη, γέμισε η καρδιά μου από σιωπή! Και τότε μόνο μπόρεσα να σε νιώσω…

«Δεν έχω πατρίδα, μεγάλε Ιερέα…Θα είμαι παντού, όπου είναι η αγάπη…»
«Τι έφερες μαζί σου τώρα?» με ρώτησε…
«Την γη ολόκληρη…»
«Τότε πάρε την, σου ανήκει…»
«Η γη χρειάζεται στους ανθρώπους, όχι σε μένα…»
«Τότε γίνε ΑΝΘΡΩΠΟΣ…»
«Τι σημαίνει, να γίνω ΑΝΘΡΩΠΟΣ, μεγάλε Ιερέα?»
«Να αγαπάς»
«Και πως θα το θυμάμαι?»

Τότε, αγαπημένη μου ψυχή, ήρθες κοντά μου. Στα χέρια σου κρατούσες μία φωτεινή σφαίρα…
«Ελα, μου είπες, να δώσουμε την μνήμη στους ανθρώπους»

Η φωτεινή σφαίρα, όσο έπεφτε μεγάλωνε…Σταμάτησε λίγο πιο πάνω από την γη…
Την κοιτάζαμε με χαρά και οι δυό μας…Θυμάσαι?
«Πώς να την ονομάσουμε?» σε ρώτησα…
«Ηλιος, μην ξεχνάς ότι είναι δικός μας…Με κάθε σου βλέμμα θα μεγαλώνει…με κάθε μου βλέμμα θα γίνεται ολοένα και πιο φωτεινός…΄Ετσι δεν θα ξεχάσουμε την αγάπη!»

Ναι δεν την ξέχασα από τότε…γιατί το φως του ΄Ηλιου έγινε έρωτας για την ζωή μας! Θυμάσαι τώρα?

[Annoula]

Περιέχω όμως και το θεικό κύτταρο. Και δε θα ντραπώ περικοκλάδα μου. Παραδέχομαι τα λάθη μου και τις αδυναμίες μου. Σου ζητώ συγνώμη για τη "μικρή" ζωή μας. Η ευθύνη είναι δική μου και την πλήρωσα. Την πλήρωσα με το μίσος σου και τη ζωή μου που είναι και δική σου. Σταματάω να πληρώνω πια για τα δικά μου λάθη. Δεν μου αξίζει άλλο. Δεν μπορώ να ζω άλλο με ελλείψεις. Θέλω να γίνω ολόκληρη. Έχασα πολλές φορές τον εαυτό μου. Δεν θέλω άλλο πια και σου ζητώ τη συνεργασία σου.
Αναρωτιέσαι ποιος είναι ο πατέρας και η μητέρα. Και έχεις και εσύ το δίκιο σου με τόσους που σου φόρεσα πάνω απο το κεφάλι τόσα χρόνια τώρα. Ο Πατέρας και η μητέρα είναι απο την πηγή μας. Είναι ο θεικός εαυτός μας. Σίγουρα, ακόμα δεν τον έχουμε γνωρίσει, αλλά ξέρω ότι αξίζει την προσπάθεια. Εκπαιδευόμαστε εκ νέου πλέον.
Έλα λοιπόν να καθαρίσουμε μαζί το ανθρώπινο κύτταρο απο ότι δεν είναι δικό του και να επαναφέρουμε τις αρετές που έχουμε ήδη βιώσει και ξέρουμε πια πως είναι στη φυσική μας πραγματικότητα.
Εμπιστεύσου με.

[Ellaki]

Όχι περικοκλάδα, δεν ξέρω τι σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ, όπως δεν ήξερα τι σημαίνει διαχωρισμός.
Αν είσαι πράγματι η ψυχή μου τότε, εσύ πρώτη θα ανοίξεις να δεχτείς την σπασμένη καρδιά μου.

Η δική μου ψυχή δεν έσπασε, συρρικνώθηκε από την αδιαφορία μου για την παρουσία της, είναι πάντα δική μου όμως και ανοικτή να δεχτεί την αγάπη μου, αυτή που μπορώ να δώσω.
Η ψυχή μου δεν αηδιάζει όταν της μιλάω για αγάπη, νιώθει την ανάγκη μου, κι ούτε με κατηγορεί γιατί ξέχασα το θεό.
Γνωρίζει κι αυτό αρκεί. Είναι τμήμα της αιωνιότητας.

Και ξέρεις περικοκλάδα, έκανα λάθη, έγινα λάθος, έχασα τον θεό, γνώρισα τον θάνατο, αλλά τώρα είμαι ΕΔΩ, και δεν μπορείς ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος να γκρεμίσει την πίστη μου.
Ένιωσα τον θεό μέσα μου και πλέον γνωρίζω που θα τον βρω, όπως γνωρίζω ότι έχω τη δύναμη και το θάρρος να παλέψω γιατί θέλω να μάθω τι σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Όσο για την ελπίδα που αναφέρεις, δεν έχω καμιά, έχω μόνο σιγουριά..
Ερωτεύτηκα την ομορφιά, περικοκλάδα, η οποία με μαθαίνει τι σημαίνει έρωτας, δεν σέρνομαι πλέον, περπατάω όρθια.
Ανοίγω και για σένα την καρδιά μου, με εμπιστοσύνη και αγάπη, περικοκλάδα μου...........

[ΙΩΑΝΝΑ]

Κορίτσια

[Emmaki]

Περικοκλαδα μου....αγαπημενη μου...

Εχεις δικιο να με μισεις...με μισεις που ξεχασα και δεν σε προστατεψα...δεν σου εδειξα αγαπη....δεν σε "μαγεψα" με τη θεικη μου ανασα...

Κοιτα με ομως....στεκομαι εμπρος σου και σε αντικρυζω....σε ακουω που με κατηγορεις....σε νιωθω που λυπασαι....μυριζω τα συναισθηματα σου και αγγιζω τις πληγες σου....

Περικοκλαδα μου....η συγχωρεση ειναι η μεγαλυτερη ευλογια της ανθρωπινης ψυχης...σου εδειξα το δρομο που χρειαστηκα για να ωριμασω και εσυ ανεβηκες τη μεγαλυτερη ανηφορα...
Δικαια κλαις και νιωθεις μιση....

Ειμαι εδω για να σου δειξω με τα ματια μου ολα αυτα που ζητουσες....αυτα που ξεχασα και μεσα απο μενα ξεχασες και εσυ...

Περικοκλαδα μου.....αν καταφερουμε να ειμαστε ΕΝΑ με τον εαυτο μας ειναι η ενοτητα της ψυχης μας...αλλα αν καταφερουμε εστω και για εναν να ειμαστε σημαντικοι...τοτε ειναι το εργο της θεικης μας ουσιας!

Το τι ειναι ο ανθρωπος, περικοκλαδα μου, ειναι η απαντηση που εσυ ψαχνεις να βρεις στις ερωτησεις σου...και που εγω αμελησα να ψαξω στη διαδρομη μου μεχρι τωρα...ανθρωπος ειμαι εγω...με ολη τη Σοφια απο τη Θεικη Πηγη...προερχομαι απο τον πλανητη Αγαπη και κατευθυνομαι στην διασταση της Ενοτητας...το μεσο μου ειναι η Αληθεια και η παρεα μου το Φως.....

Σε περιμενω...

[ΙΩΑΝΝΑ]

Περικοκλαδα μου.....αν καταφερουμε να ειμαστε ΕΝΑ με τον εαυτο μας ειναι η ενοτητα της ψυχης μας...αλλα αν καταφερουμε εστω και για εναν να ειμαστε σημαντικοι...τοτε ειναι το εργο της θεικης μας ουσιας!

Το τι ειναι ο ανθρωπος, περικοκλαδα μου, ειναι η απαντηση που εσυ ψαχνεις να βρεις στις ερωτησεις σου...και που εγω αμελησα να ψαξω στη διαδρομη μου μεχρι τωρα...ανθρωπος ειμαι εγω...με ολη τη Σοφια απο τη Θεικη Πηγη...προερχομαι απο τον πλανητη Αγαπη και κατευθυνομαι στην διασταση της Ενοτητας...το μεσο μου ειναι η Αληθεια και η παρεα μου το Φως.....

Σε περιμενω...

[Vasoula]

από το σεμινάριο...


Τίποτα δεν αλλάζει, αν δεν κυριαρχήσουμε πάνω του!

Κυριαρχώ δεν σημαίνει εξουδετερώνω, γιατί αυτό ξεκινάει έναν πόλεμο με τον εαυτό σου, που δεν έχει τέλος!

Κυριαρχώ σημαίνει ότι αυτοπειθαρχώ στον νέο προγραμματισμό, γνωρίζοντας το κόστος του!

Δυστυχώς τίποτα δεν γίνεται μόνο νοητικά. Χρειάζεται ο ενθουσιασμός του συναισθήματος για να μπορέσει ο νέος προγραμματισμός να εμβαθύνει στην ψυχολογία μας!

Οι αιτίες του παλιού προγραμματισμού είναι ήδη γνωστές. ΄Ενας αδιάκοπος ανταγωνισμός με τον ίδιο τον εαυτό μας, μας κάνει να προσαρμοζόμαστε στην βολική θέαση του συμβιβασμού...

Το 90% του πληθυσμού της γης ζει συμβιβασμένο με την ζωή και τα αποτελέσματά της. Αν θέλει κάποιος να αλλάξει την αντίληψή του, χρειάζεται να κατανοήσει ότι το μαζικό, δεν είναι απαραίτητα το σωστό!

΄Όταν σας λέγω ότι χρειάζεται θάρρος και αποφασιστικότητα για μια βαθύτερη θεραπεία της ψυχολογικής πίεσης που είναι το δηλητήριο της ανθρώπινης ύπαρξης, εννοώ ότι χρειάζεται να έχετε εκείνη την εσωτερική διάθεση που προετοιμάζει τον Εαυτό σας να παλέψει με τον εαυτό σας!

Ο φόβος, πχ. μπορεί να προκύπτει σαν οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Αν προσπαθήσετε να επέμβετε στο αποτέλεσμα, αρχίζει η μάχη. Ο φοβισμένος εαυτός είναι πολύ πιο ισχυρός, αυτό χρειάζεται να κατανοήσετε…Κυριαρχείτε στο συναίσθημα του όμως!
Κυριαρχείτε στον Δημιουργό σας! Κυριολεκτικά…

Ο Δημιουργός είστε εσείς. Κανείς άλλος, εκτός από εσάς δεν δημιούργησε τον φοβισμένο εαυτό. ΄Αρα χρειάζεται να κυριαρχήσετε σ’ αυτήν την μακάβρια δημιουργία σας, μέσα από την αυτοπειθαρχία! ’λλος τρόπος δεν υπάρχει.

Οι σκέψεις δημιουργούν ένα «κατασκεύασμα» που μέσα του περιέχει συναισθήματα. Γίνεται ένας «γίγαντας» ισχυρός, και η σκέψη μας το τροφοδοτεί συνεχώς και συνεχώς και συνεχώς, τόσο που τον κάνει να ζει την ζωή μας, αντί για εμάς!

Για να την κερδίσετε πίσω, χρειάζεται να κυριαρχήσετε πάνω σ’ αυτό το «κατασκεύασμα» και αυτό μόνο μέσα από ένα όραμα θα το καταφέρετε…
Διευκρινίστε το όραμά για τον Εαυτό σας! Η ψυχολογική, η ενταγμένη σε ένα πνευματικό πλαίσιο και όχι ξεκάρφωτη, πρόθεση δημιουργεί με τις σκέψεις έναν Εαυτό ισχυρό, κυρίαρχο της ζωής, θαρραλέο, αφοσιωμένο, επίμονο και αγνό!

Δεν είναι εύκολο, το γνωρίζω! Αλλά εγώ δεν μπορώ να σας οδηγήσω παρά μόνο στην τελειότητα της ζωής, χωρίς τα ανθρώπινα διανθίσματα της τελειότητας!
Αυτή έτσι κι αλλιώς προκύπτει από μέσα μας. Οι «εχθροί» είναι μόνο δικά μας δημιουργήματα από μια ανυποψίαστη σκέψη…
Το όραμα μας περιέχει αγάπη και γνώση…Χωρίς αυτά δεν είναι όραμα, αλλά ελπίδα και έτσι πέφτουμε πάλι στις δικές μας παγίδες!!

Βγείτε έξω στην ζωή και ΚΥΡΙΑΡΧΕΙΣΤΕ στον Δημιουργό σας! Αυτός είναι το ανθρωπάκι που κουβαλάμε μέσα μας! Αυτός είναι ο άδικος, απρόσωπος και επικριτικός θεός των ανθρώπων!
Επέμβετε στον θεό αυτόν, με την ΘΕΛΗΣΗ σας! ΄Όχι τα θέλω σας!

΄Όταν, λοιπόν, αυτός ο «θεός» σας λέει «μη….», εσείς θα κυριαρχείτε με την γνώση της επαγρύπνησης. ΄Εχει κόστος αυτό και το γνωρίζω…Ξεβολεύει αυτό και επίσης το γνωρίζω…Αλλά, λυπάμαι, δεν γίνεται διαφορετικά.

Δεν γίνεται να δημιουργείτε το όραμά σας, μέσα στα ζεστά σκεπάσματα του κρεβατιού σας. Χρειάζεται να κρυώσετε, να ιδρώσετε, να κουραστείτε, έξω από τον ασφαλή σας χώρο. Χρειάζεται να κινδυνέψετε, να αφοσιωθείτε, να δράσετε, να σιωπήσετε…

Και όταν ο φόβος σας παραλύει, εσείς να περπατάτε…΄Ετσι κυριαρχείτε!!

Να ξέρετε…Το πιο εύκολο πράγμα είναι να συμβιβαστούμε με την ιδέα του θνητού! ΄Εχουμε δικαιολογίες άπειρες για αυτόν τον συμβιβασμό. Ανατρέψτε τις με την γνώση σας για τον συμβιβασμό. Η κάθε ημέρα είναι διαφορετική αν την δεις με τα μάτια της ψυχολογικής πρόθεσης. Αν την δεις με τις αισθήσεις μόνο, έχεις πεθάνει ήδη από την ανία!
Ο συμβιβασμός είναι ο καθημερινός μας θάνατος! Και το χειρότερο σ’ αυτό είναι ότι έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι φοβόμαστε τον θάνατο! Πόσο αστείοι είμαστε οι άνθρωποι τελικά?

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

[ΙΩΑΝΝΑ]

Βγείτε έξω στην ζωή και ΚΥΡΙΑΡΧΕΙΣΤΕ στον Δημιουργό σας! Αυτός είναι το ανθρωπάκι που κουβαλάμε μέσα μας! Αυτός είναι ο άδικος, απρόσωπος και επικριτικός θεός των ανθρώπων!
Επέμβετε στον θεό αυτόν, με την ΘΕΛΗΣΗ σας! ΄Όχι τα θέλω σας!

΄Όταν, λοιπόν, αυτός ο «θεός» σας λέει «μη….», εσείς θα κυριαρχείτε με την γνώση της επαγρύπνησης. ΄Εχει κόστος αυτό και το γνωρίζω…Ξεβολεύει αυτό και επίσης το γνωρίζω…Αλλά, λυπάμαι, δεν γίνεται διαφορετικά.

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Τι ενοουμε να βγουμε εξω στην ζωη
Να κανουμε καποιο αγωνα ?
Αφου ο αγωνας ας πουμε οτι γινεται μεσα μας.

[Vasoula]

έξω όμως είναι η Ζωή, Τασούλη...Κανείς δεν μπορεί να ζει μόνο μέσα του!

Οποιαδήποτε πνευματική εξέλιξη ειναι εφαρμόσιμη στην Ζωή μας, αλλιώς είναι μη καμωμένη...΄Εξω είναι η Ζωή, μέσα είναι ο Εαυτος μας!

Και όταν αυτά τα δύο έχουν αρμονία, τότε μπορεις να νιώθεις και την αυθεντικότητα του θεού...

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Vasoula]

Τι ενοουμε να βγουμε εξω στην ζωη

εννοώ πάντα, να βγούμε έξω από τον ασφαλή μας χώρο και να ζήσουμε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι...
Γιατί αυτό που ζουν, σήμερα, οι άνθρωποι, μόνο Ζωή δεν λέγεται...

δεν έχει σημασία πως διαδραματίζεται η ζωή ενός ανθρώπου, αλλά πως νιώθει αυτός μέσα σ' αυτήν...

Και αυτό που έχω αντιληφθεί, παρατηρώντας, είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν με καταλυτικό τρόπο την μοναξιά...
΄Οχι την μοναξιά του να μην έχεις έναν άνθρωπο κοντά σου, αλλά την μοναξιά του να μην νιώθεις κανέναν άνθρωπο κοντά σου...

Συνήθως ένας άνθρωπος βάζει όλους τους ανθρώπους σε ένα "σακί" και συμπεριφέρεται σε όλους με τον ίδιο άθλιο τρόπο...ακριβώς όπως συμπεριφέρεται στον εαυτό του...με φόβο, ακόμα και όταν είναι ερωτευμένος...Παρατηρήστε το...

Μόνό η αυτο-παρατήρηση μπορεί να μας δώσει μια γερή "τηγανιά" συνειδητοποίησης, ώστε να μην χαλάμε σχέσεις που είναι σημαντικές για την εξέλιξή μας...

Γιατί τελικά, στο βαθύτερο επίπεδο, η περικοκλάδα έχει δίκιο...
Αυτό που μας συνδέει μαζί της είναι ένα αδιαπέραστο μίσος...
Νομίζουμε ότι μας παραπλανά, μα το μόνό που κάνει τελικά, είναι να μας δείχνει συνεχώς τα όριά που εμείς θέσαμε μεταξύ ημών και του θεού...

Βάζεις όρια σε κάποιον όμως, μόνο όταν τον φοβάσαι...
Και αυτό μην το ξεχάσετε ποτέ...