ΣΚΕΨΕΙΣ

[Ταρούλα]

[ARTYADIS]

Εύχομαι στην Εφη και στον κάθε άνθρωπο που κάνει τέτοιου είδους επιλογές, να νιώσει λύτρωση από αυτόν τον "άλλον εαυτό μου", κοιτώντας τον θεό, όχι κάτω από τα ράσα, αλλά γυμνός!

ίσως κάποια στιγμή οι άνθρωποι κατανοήσουν ότι ο θεός δεν βρίσκεται, αλλά αποκαλύπτεται...

[AMALIA]

Λυπάμαι πολύ για εκείνες τις επιλογές που δεν μπορούν να πάρουν οι άνθρωποι...Να γίνουν ένα με τον θεό μέσα στην Ζωή, μένοντας διαρκώς στην ευθύνη τους!

Η ταπεινότητα δεν φοράει ράσα όμως...Ούτε η αλαζονεία κρύβεται από κάτω τους!

Μεταξύ των δύο υπάρχει η Ζωή...΄Οταν κανείς αποχωρεί από τα εγκόσμια, μέσα από μια πίστη, όταν νιώθει ότι ένας άνθρωπος του αρπάζει την Ψυχή, δεν έχει ανακαλύψει ότι αυτός που ευθύνεται δεν είναι ο άλλος, αλλά ο ίδιος "ο άλλος μου εαυτός"...

Σκέφτομαι πολλές φορές, πόσο τραγικό είναι για την Ζωή μας, να μην αναγνωρίζουμε την Ψυχή μας, παρά μόνο όταν οι άλλοι της "αρπάζουν" κομμάτια της!

Εύχομαι στην Εφη και στον κάθε άνθρωπο που κάνει τέτοιου είδους επιλογές, να νιώσει λύτρωση από αυτόν τον "άλλον εαυτό μου", κοιτώντας τον θεό, όχι κάτω από τα ράσα, αλλά γυμνός!

ίσως κάποια στιγμή οι άνθρωποι κατανοήσουν ότι ο θεός δεν βρίσκεται, αλλά αποκαλύπτεται...

και η εποχή μας ευνοεί τέτοια περιστατικά απόδρασης, γιατί όσο προχωράει προς μια πνευματική ολοκλήρωση, απαιτεί από τους ανθρώπους, να είναι ΄Ανθρωποι, χωρίς δικαιολογίες...

[Δωρουλα]

Διαβαζοντας για την Εφη Σαρρη επεσε σημερα το ματι μου στο φβ για τον Γκλετσο......


Ότι πήγε σε γιατρό και παίρνει αντικαταθλιπτικά χάπια παραδέχτηκε ο Απόστολος Γκλέτσος, καλεσμένος της ...
Φαίης και του Γιώργου τσο Πρωινό mou.
Άναυδος έμεινε ο Λιάγκας στο άκουσμα της είδησης και "γάτα" όπως είναι στα δημοσιογραφικά την έβγαλε την είδηση.
Στο ερώτημα αν του αρέσει ο νέος του ρόλος στην αυτοδιοίκηση, ο Γκλέτσος ήταν ξεκάθαρος και αποκάλυψε ότι την εποχή αυτή τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και νιώθει άσχημα όταν δεν μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους που έρχονται να του ζητήσουν δουλειά.
Στο σημείο αυτό... έσκασε η βόμβα.
Παραδέχτηκε, λοιπόν, ότι πήγε σε γιατρό "για αντικαταθλιπτικά γιατί δεν μπορώ να διαχειριστώ τη δυστυχία του κόσμου".


Διαβάστε περισσότερα: 24ωρο: VIDEO: Ο Α. Γκλέτσος παίρνει αντικαταθλιπτικά! http://24wro.blogspot.com/2012/04/video ... z1sOcROV7P" onclick="window.open(this.href);return false;

[VasilisM]

Μάλλον την δική του δυστυχία δεν μπορεί να διαχειριστεί, ο κόσμος είναι σχεδόν ίδιος, αιώνες τώρα.. ;)

[ARTYADIS]

[Vasoula]

Διάβασα πριν λίγο μια ιστορία του Άντον Τσέχωφ!
κάτι μου θυμίζει από την σημερινή Ελλάδα...και όχι μόνο!

Σκέφτηκα πόσο οι άνθρωποι ντρέπονται να ζητήσουν αυτό που αξίζουν...Ίσως γιατί τους έμαθαν ότι δεν αξίζουν τίποτα!
Τους έμαθαν περισσότερο να δίνουν, από το να λαμβάνουν...Όταν δίνεις παίρνεις αξία...για να λάβεις χρειάζεται να νιώθεις ότι έχεις δικαίωμα...
Μάλλον οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ότι δεν έχουν...

Νομίζω ότι γίναμε ευκαιριακό είδος εμείς οι άνθρωποι...
Διαθέτουμε τον Εαυτό μας, ανάλογα με την ζήτηση...
Όταν είναι μεγάλη η προσφορά, δυσανάλογη με την ζήτηση, τότε κάνουμε εκπτώσεις, γιατί αν δεν δώσουμε εμείς αυτό που μας ζητάνε, χωρίς καμία διαμαρτυρία, θα το βρουν παρακάτω...

Δεν συμβαίνει όμως μόνο στην εργασία μας...
Πόσες σχέσεις δεν βασίζονται σ' αυτόν τον κανόνα...

Μεγάλη προσφορά από "είδη" τελικά...
Κάποιος μου είπε "τόσα διαθέτω για το σεμινάριο"...και του είπα "να το κάνεις σε άλλον τότε..."

Αν ο καθένας ήξερε τι Είναι, θα ήξερε ότι μια έκπτωση δεν αφορά στο τι θέλουμε να πάρουμε, αλλά στο τι αφήνουμε να μας πάρουν...

Και δεν μιλάω για την συγκεκριμένη περίοδο που βιώνουν μια κρίση οι άνθρωποι...
Η κρίση δεν ήρθε από μόνη της, αλλά από το ότι οι άνθρωποι έχουν μάθει να κάνουν εκπτώσεις...Αυτή η προγραμματισμένη γνώση, έφερε και την κρίση στα ανθρώπινα δικαιώματα...

Ποιά δικαιώματα?
Ποτέ δεν τα είχάν...
Η ζωή έμαθε την ανθρωπότητα να κάνει παραχωρήσεις για να επιβιώνει...
Το θέμα είναι ότι οι παραχωρήσεις δεν την κάνουν να επιβιώνει ομαλά τελικά, αλλά να φθίνει συνεχώς σε αξίες και ποιότητες...
Σήμερα είναι το απαύγασμα της φθοράς...Το σημείο 0 που μας δίνεται η δυνατότητα μιας Νέας Αρχής...

Πριν πολλά χρόνια, έλεγα στους νέους συναδέλφους "μην μένετε περισσότέρη ώρα στο γραφείο, απ΄ότι έχετε συμφωνήσει, θα έρθει κάποια στιγμή που δεν θα μπορείτε να φύγετε από το γραφείο, αν δεν πάρετε άδεια, ακόμα και αν το ωράριό σας έχει τελειώσει..."

Δεν με άκουσαν...Σήμερα συμβαίνει αυτό ακριβώς που προετοίμασαν τότε...

Δεν ξέρω αν είναι κατάλληλη η εποχή να αποκτήσει η ανθρωπότητα δικαιώματα...
Είμαι σίγουρη όμως, ότι είναι η κατάλληλη εποχή για μπορέσουν να νιώσουν οι άνθρωποι ότι υπάρχουν αξίες που μόνοι τους αφαίρεσαν από τον Εαυτό τους, γιατί έμαθαν ότι δεν αξίζουν παρά μόνο όταν παραχωρούν...




..Ά. Τσέχωφ - Διηγήματα
Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου ... Λοιπόν ...

Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα ...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες ... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες ...
- Δύο μήνες ακριβώς ... Το 'χω σημειώσει ... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές ... δε δουλεύετε τις Κυριακές....
Πηγαίνετε περίπατο μετά παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές ...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές ... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα ... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα ... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες ... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό ... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν ... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια ... Σωστά?
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακόκκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του ... Βγάζουμε δύο ρούβλια ... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει ... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του ... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια ... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε ... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια ...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το 'χω σημειώσει!
- Καλά ...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε ...

Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα? Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!

Τρία ... τρία, τρία ... ένα και ένα ... Πάρ 'τα ...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς?
- Για τα χρήματα.
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ?
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα ...
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου? Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή? Μπορείς να ζήσεις σ 'αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου? Γιατί είσαι άβουλη?
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε

[Fotinoula]

[Δωρουλα]

πω πω Βασω τι μου λες πρωι πρωι!!!

[Λιζούλα]

[AMALIA]

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Δυστιχως συμβαινει ηδη απο οσο ακουω

[Ταρούλα]

Αχ Βασούλα μου... Αχ

[ARTYADIS]

- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου? Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή? Μπορείς να ζήσεις σ 'αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου? Γιατί είσαι άβουλη?

[Annoula]