Βασίλη και μένα μου άρεσε! Πολύ! Να φανταστείς θα την ξαναδώ!
Ένα αγαπημένο μου σημείο είναι το εξής!
Είναι ένας ασπρομάλλης έξω από τα επείγοντα που έχουν πάει τον Καλογερόπουλο, όταν έπαθε νευρική κρίση, μαθαίνοντας πως κλείνει το θέατρο, και φιλοσοφεί συζητώντας με κάτι άλλους.
"Δίκιο. Όταν έχουν όλοι δίκιο, τότε δημιουργείται η τραγωδία. Δίκιο είχε ο Αγαμέμνωνας όταν πήγε να πολεμήσει τους Τρώες.
Δίκιο όμως είχει και η Κλυταιμνήστρα, που έπιασαν φωτιά τα σκέλια της.
Δίίίίκιο είχε κι ο Αίγισθος που πήγε να της σβήσει την φωτιά.
Δίκιο όμως είχε κι ο Ορέστης που την σκότωσε.
(Και σε αυτό το σημείο παθαίνει ένα αμόκ και ξεκινάει το παραλήρημα)
"Πού πας μωρή πουτάνα;;;;!!!!!!!!!! Γαμιέσαι την ώρα που ο πατέρας μου πολεμάει και σκοτώνεται στην μάχη;;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!!!!! Ε, πάρε αυτή πάρε και την άλλη!!!!!!!!"
Ηρεμεί μετά. Το ξαναφιλοσοφεί.
"Γι' αυτό σας λέω. Όταν έχουν όλοι δίκιο, γράφεται η Τραγωδία. Γιατί ό,τι κι αν λέτε... η ζωή δεν είναι πουτάνα. Τέχνη είναι..."
