Ο έρωτας στη ζωή μας

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Paratiritis]

Και μια τρίτη εκδοχή: Ο άλλος είναι η σύνδεση μας με το Όλον (την Ύπαρξη, τον Θεό, όπως το ονομάσει ο καθενας).

Kαλώς ήρθες φίλε παρατηρητή!

Αυτή η εκδοχή είναι και η πλάνη του έρωτα. Γιατί η σύνδεση με τον Θεό δεν προέρχεται από εξωτερικές πηγές (όποιες κι αν είναι), αλλά μόνο από την εσωτερική μας ανάγκη και αφορά πρωτίστως τον Εαυτό Μας!

΄Οταν αυτή η ενωτική διαδικασία προκύψει μέσα μας, τότε σταματά το "εγώ" μας να είναι το κέντρο βάρους των προτιμήσεων μας και γίνεται Εαυτός, ώστε να εξισορροπεί κάθε σχέση...

Ο φόβος του θανάτου υπάρχει στον μέσο άνθρωπο και είναι μηχανισμός του "εγώ" και των συναισθημάτων του, πάνω στα οποία βασίζεται η θρησκεία για να εξουσιάσει το "επέκεινα" κάθε πιστού της!
Πέρα από τον φόβο του θανάτου όμως, υπάρχει μια αλληλουχία ενεργειών στον άνθρωπο, που τον αναγκάζει να συμπεριφέρεται δραματικά μέσα σε κάθε του σχέση, συνεχίζοντας τον ρόλο του παιδιού που θεωρητικά έχει ωριμάσει, χωρίς καν να έχει μπει στην εσωτερική διαδικασία ωρίμανσης.

Το κυριότερο πρόβλημα των σχέσεων, θεωρώ ότι είναι η έλλειψη σεβασμού στο διαφορετικό που νομίζουμε ότι είναι ο άλλος άνθρωπος. ' Εχουμε την τάση να αντιλαμβανόμαστε σαν σωστό τον δικό μας τρόπο, με βάση τον οποίον εκπαιδευθήκαμε...Και έτσι χάνουμε πολλές ευκαιρίες να δούμε μέσα σ' αυτό το διαφορετικό, μέρη του εαυτού μας που δεν αποδεχόμαστε για δικά μας!

΄Ολα αυτά τα μηχανιστικά "τερτίπια" του εγώ μας γίνονται οι προτιμήσεις μας και οι επιθυμίες μας και τα υλικά πράγματα είναι η πλατφόρμα που εξελίσσεται το δράμα της ζωής μας με τους άλλους.

Η διαδρομή μας περνάει πάντα από τον σεβασμό που θέλουμε να επιβάλλουμε στους άλλους για το άτομό μας, γιατί αυτό ακριβώς λείπει από εμάς, αφού στην παιδική μας ηλικία μάθαμε να συγκρινόμαστε ανελέητα...

Να τον ''προσέχει'' με την έννοια, να γίνεται το επίκεντρο της προσοχής , δίνοντας του έτσι αξία;
Ή μήπως να τον ''προσέχει'' με την έννοια της ''προστασίας'' (έστω και της ψευδαίσθησης της προστασίας που παρέχει η ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου στο πλαι μας).

Μα και οι δύο περιπτώσεις που αναφέρεις έχουν ακριβώς τον ίδιο παρανομαστή...Να καλύψουν κάποια δική μας βασική ανάγκη, διαιωνίζοντας κάποιον δικό μας βασικό φόβο!

Αν οι άνθρωποι μπορέσουν να "συμβιώσουν" ενάρετα με τον Εαυτο τους, θα μπορέσουν να συμβιώσουν και με τον άλλον με ωριμότητα...Το ενδιαφέρον του άλλου και η προστασία που μπορεί να παρέχει σε εμάς έχουν τότε μόνο ώριμη έκφραση, όταν η σχέση δεν βασίζεται σε κάποιον φόβο, αλλά δίνει αμφίδρομα και στους δύο τρόπους να ωριμάζουν και να ενηλικιώνονται, αναλαμβάνοντας ο καθένας τις ευθύνες του, χωρίς καμία άλλη σκοπιμότητα, πέρα από την εσωτερική τους ανάπτυξη.

Η Ζωή μας δεν είναι "όπως τύχει", αλλά όπως την επιλέγουμε να διαμορφωθεί και αυτό προϋποθέτει απεριόριστη κατανόηση για την Φύση Μας και το πόσο "ασυνείδητα" την αντιμετωπίζουμε!

Καλώς σας βρήκα!
Πολύ ενδιαφέρουσα και πολυδιάσταση προσέγγιση! Τί να πρωτοαναλύσω...
Ευτυχώς που στα περισσότερα που λες συμφωνώ εντέλει!
Χωρίς να διαφωνώ στην θέση σου ότι από τον Εαυτό μας ξεκινά η συνάντηση με το Θεό, ωστόσο εκτιμώ ότι και οι 'εξωτερικές' αφορμές βοηθούν συχνά, όταν μιλάμε για αυτό το ενδιάμεσο στάδιο (ναι μεν αρκετής γνώσης η ακόμα και βιωμάτων επίγνωσης, αλλά αρκετά μακρια ακόμα από εκείνο που θα λέγαμε 'φώτιση' ή ολοκληρωτικό 'ξύπνημα'). Για κάποιον που βρίσκεται σε αυτό το στάδιο οι στιγμές σιωπής του επικριτικού νου όταν συμπέσουν με τις αντίστοιχες τις συντρόφου, γίνονται μια αφορμή βίωσης της σύνδεσης (σαν να αναδύονται οι δυο ψυχές για λίγες στιγμές και να υπερβαίνουν τν διαμορφομένο νου)
Ο φόβος του θανάτου ναι, μέγα δεινό και βάζω τον εαυτό μου σε αυτούς που ακόμα τουλάχιστον δεν τον έχουν υπερβεί. Και ουσιαστικα προχωράς ένα σκαλοπατι πιο βαθιά παρατηρόντας πως οι δυο προτάσεις μου έχουν τον ίδιο παρονομαστή, αφού πράγματι και στις δύο περιπτώσεις κάποιος φόβος ή 'ελάττωμα' είναι το βασικό πρόβλημα.
Στην πρώτη περίπτωση απλά είναι πιο 'ευκολο' να αντιμετωπιστεί (η ανάγκη του εγώ για αποδοχή και επιβράβευση, έτσι ακόμα και χωρίς λόγο, από ματαιοδοξία) και πολλοί ίσως το έχουμε ξεπεράσει σε κάποιο καλό βαθμό, ενώ το δεύτερο είναι ουσιαστικά ο φόβος της μοναξιάς που είναι νομίζω ένα προβλημα πιο δύκολο να αντιμετωπιστεί.....

[Vasoula]

ωστόσο εκτιμώ ότι και οι 'εξωτερικές' αφορμές βοηθούν συχνά, όταν μιλάμε για αυτό το ενδιάμεσο στάδιο (ναι μεν αρκετής γνώσης η ακόμα και βιωμάτων επίγνωσης, αλλά αρκετά μακρια ακόμα από εκείνο που θα λέγαμε 'φώτιση' ή ολοκληρωτικό 'ξύπνημα'

η φώτιση, είναι ένα διαρκές ονείρεμα, φίλε Παρατηρητή...Γιατί τίποτα δεν σημαίνει εντέλει, πέρα από την σχέση σου με τον θεό, ενόσω είσαι ΄Ανθρωπος στον φυσικό κόσμο!

Συμφωνώ πάντως μαζί σου, ότι χρειάζεται ίσως και ένα "κίνητρο" στο ενδιάμεσο στάδιο
Αντί όμως να είναι κάποιος άλλος, τι θα έλεγες αν ήταν μόνο η καλοπιστία μας?

ενώ το δεύτερο είναι ουσιαστικά ο φόβος της μοναξιάς που είναι νομίζω ένα προβλημα πιο δύκολο να αντιμετωπιστεί.....

παρ' όλο που συμπίπτουν τα δεδομένα σαν θέμα, στο αμέσως παρακάτω τόπικ, συζητάμε περί θλίψης και μοναξιάς!

[Vasoula]

Για κάποιον που βρίσκεται σε αυτό το στάδιο οι στιγμές σιωπής του επικριτικού νου όταν συμπέσουν με τις αντίστοιχες τις συντρόφου, γίνονται μια αφορμή βίωσης της σύνδεσης (σαν να αναδύονται οι δυο ψυχές για λίγες στιγμές και να υπερβαίνουν τν διαμορφομένο νου)

όταν συμπέσουν...!!!

όχι οι στιγμές, αλλά η κατανόηση για την ενωτική πράξη του έρωτα, που αναφέρεις, παρατηρητή!
Το σπάνιο είναι να υπάρχει "συμπτωματική" κατανόηση!
Αν "πετύχεις" την αυθεντική σιωπή της ενότητας μαζί με την σύντροφό σου, την ίδια στιγμή συντελείται αλχημεία στην σχέση...
Γιατί ανοίγουν οι Ψυχές σας και δεν χρειάζονται λέξεις για να μοιραστούν την ενότητά τους!

Αλλά...όταν συμπέσουν! ;)

[Επισκέπτης]

[Paratiritis]

Αλλά...όταν συμπέσουν! ;)

Σπανιότατα

...ενώ πολύ συχνότερα.... γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Ο νους της άλλης πλευράς γεννάει ασταμάτητα προβλήματα πυ χαλούν τις λίγες στιγμές γαλήνης μας......

ουφ... τα είπα και ξεσπασα !!!

[Vasoula]

αμ δεν το ξέρω λες?
Γι' αυτό σου είπα, η ενοποίηση με το θεϊκό ας ξεκινήσει από μέσα μας!

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Vasoula]

τι σε προβληματίζει Ιωάννα μου?

[Danielli]

Ο νους της άλλης πλευράς γεννάει ασταμάτητα προβλήματα πυ χαλούν τις λίγες στιγμές γαλήνης μας......

να συμπληρώσω.....
.......οσες στιγμές δεν έχει προλάβει να "χαλάσει" ο νους της από εδώ πλευρας!

[Vasoula]

η από εδώ και η από εκεί πλευρά δεν έχουν προλάβει να ολοκληρωθούν μέσα τους...να γίνουν ολόκληροι άνθρωποι, έτσι συνεχώς η μία πλευρά αντιμάχεται την άλλη σε ποιότητες ηθικές!

Ας σκεφτούμε λοιπόν σαν άνθρωποι ολόκληροι και όχι σαν πολικότητες, για να διαπιστώσουμε ότι δεν ύπάρχει αυτή ή η άλλη πλευρά, παρά μόνο μέσα στην μικρότητά μας!

[ΙΩΑΝΝΑ]

όχι οι στιγμές, αλλά η κατανόηση για την ενωτική πράξη του έρωτα, που αναφέρεις, παρατηρητή!
Το σπάνιο είναι να υπάρχει "συμπτωματική" κατανόηση!
Αν "πετύχεις" την αυθεντική σιωπή της ενότητας μαζί με την σύντροφό σου, την ίδια στιγμή συντελείται αλχημεία στην σχέση...
Γιατί ανοίγουν οι Ψυχές σας και δεν χρειάζονται λέξεις για να μοιραστούν την ενότητά τους!

Βασούλα αυτό εδώ το κομάτι με έβαλε σε σκέψεις γιατί είναι τόσο σπάνιο να υπάρχει '' συμπτωματική '' κατανόηση και τι σημαίνει να πετύχεις την αυθεντική σιωπή της ενότητας μαζί με τον σύντροφο σου

[Vasoula]

ναι είναι σπάνιο να σιωπά ο νους και να απολαμβάνει η Ψυχή, Ιωάννα μου! Και κυρίως είναι σπάνιο να γίνεται από δύο ταυτόχρονα...
Στην μέχρι τώρα ζωή μου, μόνο μία φορά μου συνέβη, και συνέβη όταν εγώ ήμουν ολόκληρη και ο άλλος το βίωνε συγχρόνως...

Γι' αυτό είπα ότι η κατάσταση ενότητας μέσα στην σιωπή, είναι πιο εύκολο να γίνει μέσα στον Εαυτό μας, από το να περιμένουμε να συμβεί με έναν άλλον!

Η αυθεντική σιωπή ενότητας με έναν άλλον συμβαίνει όταν δεν υπάρχει κανένα "υπονοούμενο" που δρα στο υποσυνείδητο...

΄Οταν δεν υπονοείς την Αγάπη, αλλά την βιώνεις χωρίς λέξεις και όρους και μάλιστα την στιγμή που η ενωτική πράξη του έρωτα δεν αφορά μια απλή εκτόνωση της ενέργειας, τότε θα μπορείς να ανυψωθείς σε μια κατάσταση ενωμένης συνειδητότητας με τον άλλον, χωρίς να αφαιρείται τίποτα από την ατομικότητα σας!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Ευχαριστώ Βασούλα μου

[ELLI]

ναι είναι σπάνιο να σιωπά ο νους και να απολαμβάνει η Ψυχή, Ιωάννα μου! Και κυρίως είναι σπάνιο να γίνεται από δύο ταυτόχρονα...
Στην μέχρι τώρα ζωή μου, μόνο μία φορά μου συνέβη, και συνέβη όταν εγώ ήμουν ολόκληρη και ο άλλος το βίωνε συγχρόνως...

Γι' αυτό είπα ότι η κατάσταση ενότητας μέσα στην σιωπή, είναι πιο εύκολο να γίνει μέσα στον Εαυτό μας, από το να περιμένουμε να συμβεί με έναν άλλον!

Η αυθεντική σιωπή ενότητας με έναν άλλον συμβαίνει όταν δεν υπάρχει κανένα "υπονοούμενο" που δρα στο υποσυνείδητο...

΄Οταν δεν υπονοείς την Αγάπη, αλλά την βιώνεις χωρίς λέξεις και όρους και μάλιστα την στιγμή που η ενωτική πράξη του έρωτα δεν αφορά μια απλή εκτόνωση της ενέργειας, τότε θα μπορείς να ανυψωθείς σε μια κατάσταση ενωμένης συνειδητότητας με τον άλλον, χωρίς να αφαιρείται τίποτα από την ατομικότητα σας!

Εεεεε..ένα τηγάνι παρακαλώ