Και εγώ σου λέω ότι το να φύγεις είναι το πιο δύσκολο, αλλιώς όλοι θα το είχαν κάνει και θα είχε ερημώσει αυτή η χώρα. Το ότι "το να μείνεις είναι το πιο δύσκολο", πιστεύω ότι δεν είναι παρά μια δικαιολογία όσων δεν έχουν "τα κότσια" να φύγουν έξω, για να παρηγοργιούνται.Κάποτε το είχα πει κι εγώ αυτό Θοδωρή. Και μου είπε κάποιος πολύ σημαντικός για μένα "Το εύκολο είναι να φύγεις. Το δύσκολο είναι να μείνεις , να παλέψεις και να αλλάξεις τα πράγματα. Αλλά αυτό χρειάζεται κότσια".
Και εγώ έχω φίλους, συνομήλικους που, όσο καιρό εδώ εμείς προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα κάθε μήνα, αυτοί εξελήσσονται επαγγελματικά και προσωπικά, κάνοντας πράγματα, που, ναι το παραδέχομαι, τα ζηλεύω. Και έχω βαρεθεί πια να είμαι ένας θεατής. Όσο πεζό και εάν ακούγεται αυτό.Όλοι θέλουμε να φύγουμε από κάτι που μας στενοχωρεί, κάτι που μας καταπιέζει, κάτι που στεγανοποιεί τους στόχους μας. Όταν κάτι δεν μας βγαίνει, το πρώτο που σκεφτόμαστε είναι αυτό. Είναι όμως αληθινό; Γνωρίζω πολλούς που έφυγαν τον τελευταίο καιρό. Σε πληροφορώ, πως η ζωή τους στο σύνολό της, δεν έχει αλλάξει. Αυτοί δεν έχουν αλλάξει. Τολμώ να πω, πως σε μερικές περιπτώσεις, χειροτέρεψε κιόλας. Ίσως βγάζουν μερικά λεφτουδάκια παραπάνω. Ίσως για ένα διάστημα να έχουν και μια δουλίτσα. Ε και;
Η Ζωή τους όμως παραμένει τόσο άσχημη, όσο και όταν ήταν εδώ. Γιατί μπορεί να έφυγαν αλλά τον εαυτό τους τον πήραν μαζί τους, όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται.
Δυστυχώς, πολύ το φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να ξεφύγω από αυτήν την μιζέρια της Ελλάδας.Και να σου θυμίσω και τα λόγια του ποιητή "Όπου και να πάω, η Ελλάδα πάντα θα με πληγώνει..." Γιατί την "Ελλάδα" την κουβαλάμε μέσα μας, όσα χιλιόμετρα κι αν διανύσουμε...
Τί έχει να μου δόσει αυτή η χώρα; Εκπαίδευση; Εργασία; Κρατικές παροχές; Πολιτισμικά αγαθά; ΤΙΠΟΤΑ. Βλέπω και τους γονείς μου: εργάστικαν από τα 20 τους για να φτάσουν στα 60 παρά, και ξαφνικά βλέπουν τους κόπους τόσων ετών να κατασπαράζονται από ένα "κράτος". Τι σχέδια να κάνω εγώ ή ο καθένας, άμα δεν ξέρεις τί θα σου ξημερώσει;
Θα μου πεις, είναι τα λεφτά το παν; Όχι. Αλλά άμα εδώ αρχίζει και υπάρχει το θέμα ότι σε λίγο δεν θά'χουμε να φάμε, ε ναι, θα σκεφτώ και την επιβίωσή μου και το τι με συμφέρει οικονομικά.
Να "κάτσω και να παλέψω" για ποιόν λόγο; Γιατί να δουλέψω εδώ για δέκα ψίχουλα, από τα οποία τα μισά θα μου τα τρώει το "κράτος" (χωρίς να μου παρέχει και τίποτα) και να μην πάω έξω να δουλέψω ακόμα και για τα ίδια δέκα ψίχουλα, τα οποία όμως θα ξέρω ότι θα μου μείνουν στο τέλος; Να κάτσω να σπουδάσω όταν, ξαφνικά, κλείνουν οι σχολές και χάνονται οι εξεταστικές; Είχα πει φέτος να τελειώσω την σχολή μου. Τελικά αποφάσησα ότι δεν μπορώ πια να περιμένω πότε θα "τους φέξει" να ανοίξουν τις σχολές.
Και άμα είναι αυτά τα πράγματα να "είναι μέσα μου" και να μην φύγουν, οκ, προτειμώ να έχω την δουλίτσα μου και την (όποια) εξασφάληση των αναγκών μου και να τα "δουλεύω", παρά να έχω στο κεφάλι μου και αυτά, και το πως να βγάλω τον μήνα.
Και εν τέλη, προτειμώ να πάω για ένα-δυο χρόνια έξω και άμα δεν τα καταφέρω να γυρίσω, παρά να μην πάω καθόλου. Καλύτερα να "μετανοιώνεις" για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες. (Αν και προσωπικά, προτειμώ να μην μετανοιώνω για τίποτα).
